RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2. [1] „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Grecja: δικηγόρος

Hiszpania: Abogado

Portugalia: Advogado

Austria: Rechtsanwalt

Finlandia: Asianajaja/Advokat

Szwecja: Advocat

Republika Czeska: Advokát

Estonia: Vandeadvokaat

Cypr: Δικηγόρος

Łotwa: Zvērināts advokāts

Litwa: Advokatas

Węgry: Ügyvéd

Malta: Avukat/Prokuratur Legali

Polska: Adwokat/Radca prawny

Słowenia: Odvetnik/Odvetnica

Słowacja: Advokát/Komerčný právnik

Bułgaria: Aдвокат

Rumunia: Avocat

Chorwacja: Odvjetnik/Odvjetnica

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1. Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2. Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3. Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4. Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a) zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b) współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1. Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2. W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.