UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszej konwencji, opracowanej pod auspicjami Rady Współpracy Celnej,

STWIERDZAJĄC, iż rozbieżności w zakresie postępowania celnego poszczególnych Państw mogą utrudnić handel i innego rodzaju wymianę międzynarodową,

UZNAJĄC, że w interesie wszystkich Państw leży popieranie takiego handlu i wymiany oraz współpracy międzynarodowej,

UZNAJĄC, że uproszczenie i harmonizacja postępowania celnego może skutecznie przyczynić się do rozwoju handlu międzynarodowego i innych form wymiany międzynarodowej,

PRZEKONANE, że międzynarodowy akt zawierający propozycje postanowień, które poszczególne Państwa zobowiązują się zastosować tak szybko, jak będzie to leżało w ich możliwościach, pozwoli na stopniowe osiągnięcie znacznego stopnia uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego, co jest jednym z podstawowych celów Rady Współpracy Celnej,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

ROZDZIAŁ I

Definicje

Artykuł 1

Dla celów niniejszej konwencji:

a) określenie „Rada” oznacza organizację powołaną przez Konwencję o utworzeniu Rady Współpracy Celnej, sporządzoną w Brukseli dnia 15 grudnia 1950 roku;

b) określenie „Stały Komitet Techniczny” oznacza Stały Komitet Techniczny Rady;

c) określenie „ratyfikacja” oznacza ratyfikację, przyjęcie lub zatwierdzenie.

ROZDZIAŁ II

Zakres stosowania konwencji i struktura załączników

Artykuł 2

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się popierać uproszczenie i harmonizację postępowania celnego oraz stosować się w tym celu na warunkach przewidzianych w niniejszej konwencji do norm i zaleceń praktycznych, zawartych w załącznikach do niniejszej konwencji. Niezależnie od tego każda z Umawiających się Stron może stosować ułatwienia idące dalej niż przewidziane w konwencji, przy czym zaleca się każdej Umawiającej się Stronie wprowadzenie takich ułatwień w możliwie jak najszerszym zakresie.

Artykuł 3

Postanowienia niniejszej konwencji nie stanowią przeszkody w stosowaniu zakazów i ograniczeń wynikających z ustawodawstwa krajowego.

Artykuł 4

Każdy załącznik do niniejszej konwencji składa się w zasadzie z:

a) wstępu zawierającego streszczenie zagadnień poruszonych w załączniku;

b) definicji podstawowych określeń celnych użytych w tym załączniku;

c) norm, którymi są postanowienia, jakich powszechne stosowanie uznano za niezbędne dla osiągnięcia harmonizacji i uproszczenia postępowania celnego;

d) zaleceń praktycznych, którymi są postanowienia zmierzające w kierunku harmonizacji i uproszczenia postępowania celnego, a których możliwie najbardziej powszechne stosowanie uważa się za pożądane;

e) uwag mających na celu wskazanie niektórych dopuszczalnych wariantów postępowania, jakie mogą być wybrane przy stosowaniu odpowiednich norm lub zaleceń praktycznych.

Artykuł 5

1. Każda Umawiająca się Strona, która przyjmuje załącznik, będzie uważana za akceptującą wszystkie zawarte w nim normy i zalecenia praktyczne, chyba że przy przyjęciu załącznika lub w późniejszym terminie notyfikuje Sekretarzowi Generalnemu Rady zgłoszenie zastrzeżeń co do poszczególnych norm i zaleceń praktycznych, podając jednocześnie różnice istniejące między przepisami jej prawa krajowego a postanowieniami odpowiednich norm i zaleceń praktycznych. Każda Umawiająca się Strona, która zgłosiła zastrzeżenia, może je zawsze wycofać w całości lub częściowo w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady, z podaniem daty, od jakiej zastrzeżenie zostało wycofane.

2. Każda Umawiająca się Strona, związana załącznikiem, powinna co najmniej raz na trzy lata dokonać przeglądu zawartych w nim norm i zaleceń praktycznych, co do których zgłosiła zastrzeżenia, porównać je z przepisami swojego prawa krajowego i powiadomić Sekretarza Generalnego Rady o wynikach tego przeglądu.

ROZDZIAŁ III

Rola Rady i Stałego Komitetu Technicznego

Artykuł 6

1. Rada, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, nadzoruje jej stosowanie i rozwój. W szczególności Rada decyduje o włączeniu nowych załączników do konwencji.

2. W tym celu Stały Komitet Techniczny pod nadzorem Rady i zgodnie z jej wytycznymi, wykonuje następujące funkcje:

a) opracowuje nowe załączniki i przedstawia Radzie propozycje ich przyjęcia w celu włączenia do konwencji;

b) przedstawia Radzie propozycje poprawek do niniejszej konwencji lub do jej załączników, jakie uzna za niezbędne, a zwłaszcza projekty poprawek dotyczących tekstu norm i zaleceń praktycznych lub przekształcenia zaleceń praktycznych w normy;

c) wydaje opinie we wszystkich sprawach związanych ze stosowaniem konwencji;

d) wykonuje zadania, jakie Rada może mu zlecić w związku z postanowieniami konwencji.

Artykuł 7

W celach głosowania na forum Rady i Stałego Komitetu Technicznego każdy załącznik będzie uważany za stanowiący oddzielną konwencję.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia różne

Artykuł 8

W celach stosowania niniejszej konwencji każdy załącznik lub załączniki, którymi związana jest Umawiająca się Strona, stanowią integralną część konwencji, a każde powołanie się na konwencję będzie, w stosunku do tej Strony, oznaczać powołanie na ten załącznik lub załączniki.

Artykuł 9

Umawiające się Strony, wchodzące w skład unii celnej lub gospodarczej, mogą notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady, że dla stosowania postanowień określonego załącznika do niniejszej konwencji terytoria ich powinny być traktowane łącznie jako jedno terytorium. W każdym przypadku, gdy w wyniku takiego zawiadomienia powstaną różnice między postanowieniami tego załącznika a ustawodawstwem stosowanym na terytoriach Umawiających się Stron, zainteresowane Państwa zgłoszą w trybie określonym w art. 5 niniejszej konwencji zastrzeżenie co do odpowiedniej normy lub zalecenia praktycznego.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 10

1. Każdy spór między dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, będzie w miarę możliwości rozstrzygany w drodze bezpośrednich negocjacji między tymi Stronami.

2. Każdy spór, który nie został rozstrzygnięty w drodze bezpośrednich negocjacji, będzie przedstawiony przez Strony pozostające w sporze Stałemu Komitetowi Technicznemu, który go rozpatrzy i wyda zalecenia w celu właściwego rozstrzygnięcia.

3. Jeśli Stały Komitet Techniczny nie może rozstrzygać sporu, kieruje go do Rady, która opracuje zalecenia zgodnie z artykułem III (e) konwencji o utworzeniu Rady.

4. Strony pozostające w sporze mogą z góry wyrazić zgodę na przyjęcie zaleceń Stałego Komitetu Technicznego lub Rady jako wiążących.

Artykuł 11

1. Każde Państwo członek Rady i każde Państwo członek Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jej organizacji wyspecjalizowanych może stać się Stroną niniejszej konwencji przez:

a) podpisanie jej bez zastrzeżenia ratyfikacji;

b) złożenie dokumentu ratyfikacyjnego po jej podpisaniu z zastrzeżeniem ratyfikacji lub

c) przystąpienie do niej.

2. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisania do dnia 30 czerwca 1974 roku w siedzibie Rady w Brukseli dla Państw, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu. Po tej dacie będzie ona otwarta do przystąpienia.

3. Każde Państwo nie będące członkiem organizacji wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu, do którego to Państwa Sekretarz Generalny Rady, na żądanie Rady, skieruje zaproszenie, może stać się Stroną niniejszej konwencji przystępując do niej po jej wejściu w życie.

4. Każde Państwo, o którym mowa w ustępie 1 lub 3 niniejszego artykułu, wskaże przy podpisaniu, ratyfikacji lub przystąpieniu do niniejszej konwencji, który załącznik lub załączniki przyjmuje, przy założeniu, że przyjąć powinno ono co najmniej jeden załącznik. Państwo to następnie może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady przyjęcie dalszego lub dalszych załączników.

5. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia będą składane Sekretarzowi Generalnemu Rady.

6. Sekretarz Generalny Rady zawiadomi Umawiające się Strony niniejszej konwencji, pozostałych sygnatariuszy i Państwa będące członkami Rady, a niebędące Umawiającymi się Stronami Konwencji, oraz Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o każdym nowym załączniku, który Rada zdecydowała włączyć do niniejszej konwencji. Umawiające się Strony, które przyjmują ten nowy załącznik, zawiadamiają o tym Sekretarza Generalnego Rady zgodnie z ustępem 4 niniejszego artykułu.

7. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu odnoszą się również do unii celnych i gospodarczych, o których mowa w artykule 9 niniejszej konwencji, o tyle, o ile zobowiązania wynikające z aktów dotyczących utworzenia tych unii celnych lub gospodarczych powierzają ich kompetentnym organom zawierania umów w swym własnym imieniu. Jednakże organy te nie mają prawa głosu.

Artykuł 12

1. Niniejsza konwencja wchodzi w życie w trzy miesiące od dnia podpisania jej bez zastrzeżenia ratyfikacji, złożenia dokumentów ratyfikacyjnych albo dokumentów przystąpienia przez pięć państw, o których mowa w ustępie 1 artykułu 11 konwencji.

2. W stosunku do każdego Państwa, podpisującego bez zastrzeżenia ratyfikacji, ratyfikującego lub przystępującego do niniejszej konwencji po podpisaniu jej bez zastrzeżenia ratyfikacji lub złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych albo dokumentów przystąpienia przez pięć Państw, niniejsza konwencja wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od dnia jej podpisania przez to państwo bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złożenia przez nie dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

3. Każdy załącznik do niniejszej konwencji wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia przyjęcia go przez pięć Umawiających się Stron.

4. W stosunku do każdego Państwa, akceptującego załącznik po przyjęciu go przez pięć Państw, załącznik ten wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od daty zawiadomienia przez to Państwo o jego przyjęciu.

Artykuł 13

1. Każde Państwo w chwili podpisywania niniejszej konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji albo w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia bądź też w terminie późniejszym może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady, że niniejsza konwencja rozciąga się na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne. Notyfikacja wywrze skutek po upływie trzech miesięcy od daty jej otrzymania przez Sekretarza Generalnego Rady. W każdym razie konwencja nie będzie miała zastosowania do wymienionych w notyfikacji terytoriów, zanim nie wejdzie ona w życie w stosunku do tego Państwa.

2. Każde Państwo, które zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu notyfikowało, że niniejsza konwencja rozciąga się na terytorium, za którego stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne, może powiadomić Sekretarza Generalnego Rady, zgodnie z postanowieniami artykułu 14 niniejszej konwencji, że terytorium to przestaje stosować konwencję.

Artykuł 14

1. Niniejsza konwencja zawarta jest na czas nieokreślony. Jednakże każda Umawiająca się Strona może ją wypowiedzieć w każdym czasie po dacie jej wejścia w życie, ustalonej zgodnie z artykułem 12 niniejszej konwencji.

2. Zawiadomienie o wypowiedzeniu będzie dokonane w formie pisemnego dokumentu złożonego Sekretarzowi Generalnemu Rady.

3. Wypowiedzenie będzie skuteczne po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania przez Sekretarza Generalnego Rady dokumentu zawiadamiającego o wypowiedzeniu.

4. Postanowienia ustępów 2 i 3 niniejszego artykułu stosuje się również do załączników do niniejszej konwencji. Każda Umawiająca się Strona może wycofać w każdym czasie, po dacie ich wejścia w życie ustalonej zgodnie z artykułem 12 niniejszej konwencji, swą akceptację jednego lub kilku załączników. Umawiająca się Strona, która wycofa swą akceptację w odniesieniu do wszystkich załączników, uważana będzie za Stronę, która wypowiedziała konwencję.

Artykuł 15

1. Rada może zalecać poprawki do niniejszej konwencji. Wszystkie Umawiające się Strony będą zaproszone przez Sekretarza Generalnego Rady do wzięcia udziału w dyskusji nad każdą propozycją poprawek do niniejszej konwencji.

2. Sekretarz Generalny Rady poda do wiadomości tekst każdej zaleconej przez Radę poprawki Umawiającym się Stronom niniejszej konwencji, innym Państwom - sygnatariuszom oraz Państwom członkowskim Rady niebędącym Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji.

3. W okresie sześciu miesięcy od daty podania do wiadomości zaleconej poprawki każda Umawiająca się Strona, a gdy poprawka ta dotyczy obowiązującego załącznika - każda Umawiająca się Strona związana tym załącznikiem może zawiadomić Sekretarza Generalnego Rady:

a) bądź, że zgłasza sprzeciw co do zaleconej poprawki,

b) bądź, że jakkolwiek skłonna byłaby przyjąć zaleconą poprawkę, to jednak jej kraj nie spełnia jeszcze warunków niezbędnych do przyjęcia.

4. Jeżeli Umawiająca się Strona, która przesłała zawiadomienie przewidziane w ustępie 3 (b) niniejszego artykułu, nie zawiadomiła Sekretarza Generalnego Rady o przyjęciu zaleconej poprawki, może ona w ciągu dziesięciu miesięcy od daty upływu terminu sześciu miesięcy przewidzianego w ustępie 3 niniejszego artykułu zgłosić sprzeciw co do tej poprawki.

5. Jeżeli sprzeciw co do zaleconej poprawki został zgłoszony zgodnie z postanowieniami ustępów 3 lub 4 niniejszego artykułu, poprawka uznana będzie za nie przyjętą i nie nabierze mocy obowiązującej.

6. Jeżeli co do zaleconej poprawki nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z postanowieniami ustępów 3 lub 4 niniejszego artykułu, poprawka uznana będzie za przyjętą w następującym terminie:

a) jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie przesłała zawiadomienia zgodnie z ustępem 3 (b) niniejszego artykułu - z chwilą upływu terminu sześciu miesięcy, o którym mowa w ustępie 3,

b) jeżeli jedna lub kilka Umawiających się Stron przesłało zawiadomienie zgodnie z ustępem 3 (b) niniejszego artykułu - w terminie najbliższym spośród dwóch następujących dat:

(i) daty notyfikacji przez wszystkie Umawiające się Strony, które przesłały takie zawiadomienia, Sekretarzowi Generalnemu Rady przyjęcia zaleconej poprawki, przy czym jednak za datę tę będzie się uznawać upływ terminu sześciu miesięcy ustalonego w ustępie 3 niniejszego artykułu, w razie gdy wszystkie zawiadomienia o przyjęciu zostały notyfikowane przed upływem tego terminu,

(ii) daty upływu terminu dziewięciu miesięcy, ustalonego w ustępie 4 niniejszego artykułu.

7. Każda poprawka uznana za przyjętą wejdzie w życie bądź po upływie sześciu miesięcy od daty uznania jej za przyjętą, bądź, jeśli w zalecanej poprawce podany jest inny termin, z chwilą upływu tego terminu, liczonego od chwili uznania poprawki za przyjętą.

8. Sekretarz Generalny Rady zawiadomi, możliwie najwcześniej, Umawiające się Strony niniejszej konwencji i inne Państwa - sygnatariuszy konwencji o każdym sprzeciwie co do zaleconej poprawki, zgłoszonym zgodnie z ustępem 3 (a), jak również o każdym zawiadomieniu skierowanym zgodnie z ustępem 3 (b) niniejszego artykułu. Następnie poda on do wiadomości wszystkich Umawiających się Stron i innych Państw - sygnatariuszy konwencji, czy Umawiające się Strony, które przesłały takie zawiadomienie, zgłaszają sprzeciw co do zalecanej poprawki, czy też ją przyjmują.

Artykuł 16

1. Niezależnie od procedury przyjmowania poprawek, przewidzianej w artykule 15 niniejszej konwencji, każdy załącznik, z wyjątkiem zawartych w nim definicji, może być zmodyfikowany decyzją Rady. Wszystkie Umawiające się Strony niniejszej konwencji będą zapraszane przez Sekretarza Generalnego Rady do wzięcia udziału w dyskusji nad każdą propozycją poprawek do załączników. Tekst każdej poprawki przyjętej w tym trybie zostanie przez Sekretarza Generalnego Rady podany do wiadomości Umawiającym się Stronom niniejszej konwencji, innym Państwowym będącym jej sygnatariuszami i Państwom członkowskim Rady nie będącym Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji.

2. Poprawki przyjęte zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu wchodzą w życie po upływie sześciu miesięcy od chwili zawiadomienia o nich przez Sekretarza Generalnego Rady. W razie niezgłoszenia zastrzeżeń, zgodnie z artykułem 5 niniejszej konwencji, każda Umawiająca się Strona związana załącznikiem, który jest przedmiotem takich poprawek, będzie uważana za przyjmującą te poprawki.

Artykuł 17

1. Każde Państwo, które ratyfikowało lub przystąpiło do niniejszej konwencji, przyjmuje poprawki będące w mocy w dniu złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

2. Każde Państwo przyjmujące załącznik, nie wnosząc zastrzeżeń zgodnie z postanowieniami artykułu 5 niniejszej konwencji, przyjmuje także poprawki do tego załącznika, będące w mocy w dniu, w którym notyfikowało ono Sekretarzowi Generalnemu Rady o przyjęciu załącznika.

Artykuł 18

Sekretarz Generalny Rady zawiadomi Umawiające się Strony niniejszej konwencji, inne Państwa będące jej sygnatariuszami i Państwa członkowskie Rady nie będące Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji oraz Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o:

a) podpisaniu, ratyfikacjach i przystąpieniach, o których mowa w artykule 11 niniejszej konwencji;

b) dacie, z którą zgodnie z artykułem 12 weszła w życie niniejsza konwencja oraz każdy z jej załączników;

c) notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułami 9 i 13;

d) notyfikacjach i zawiadomieniach otrzymanych zgodnie z artykułami 5, 16 i 17;

e) wypowiedzeniach otrzymanych zgodnie z artykułem 14;

f) wszelkich poprawkach uznanych za przyjęte zgodnie z artykułem 15, jak również o dacie wejścia ich w życie;

g) wszelkich poprawkach do załączników przyjętych przez Radę zgodnie z artykułem 16, jak również o dacie wejścia ich w życie.

Artykuł 19

Zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych niniejsza konwencja zostanie zarejestrowana w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych na wniosek Sekretarza Generalnego Rady.

Na dowód czego niżej podpisani należycie w tym celu upoważnieni pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Kyoto dnia osiemnastego maja tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku, w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Rady. Sekretarz Generalny Rady prześle uwierzytelnione odpisy wszystkim Państwom, o których mowa w ustępie 1 artykułu 11 niniejszej konwencji.

ZAŁĄCZNIK DOTYCZĄCY SKŁADÓW CELNYCH

WSTĘP

W praktyce handlu międzynarodowego można spotkać wiele wypadków, gdy w chwili przywozu towarów nieznane jest ich ostateczne przeznaczenie. Powoduje to, iż importerzy muszą składować towary przez mniej lub bardziej długi okres.

Jeżeli przewiduje się możliwość powrotnego wywozu towarów, w interesie importera leży objęcie tych towarów postępowaniem celnym, które zwalnia z obowiązku uiszczenia cła przywozowego i podatków.

Jeżeli towary przeznaczone są do użytku w kraju przywozu, w interesie importera również leży odroczenie płatności cła przywozowego i podatków do chwili, gdy towary będą rzeczywiście użyte w kraju przywozu.

Po to, aby stworzyć takie możliwości importerom, większość krajów przewiduje w swoim ustawodawstwie krajowym postępowanie celne w postaci składów celnych.

Towary przywożone nie są jednak jedynymi towarami, które kwalifikują się do umieszczenia w składach celnych.

Tak na przykład niektóre kraje zezwalają na to, aby towary, które podlegają podatkom wewnętrznym lub zostały już takimi podatkami obciążone (zarówno towary krajowe, jak i uprzednio przywiezione z zagranicy z uiszczeniem cła przywozowego i podatków), były składowane w składach celnych w związku z tym, że mogą kwalifikować się do zwolnienia od takich podatków wewnętrznych bądź do ich zwrotu.

Podobnie złożenie w składzie celnym towarów, które zostały uprzednio poddane innemu postępowaniu celnemu lub mogą kwalifikować się przy wywozie do zwrotu cła przywozowego i podatków, umożliwia władzom celnym likwidację takiego postępowania celnego lub zwrotu cła przywozowego i podatków, w zależności od wypadku, przed faktycznym wywozem towarów.

Postanowienia niniejszego załącznika nie dotyczą:

– składowania towarów w tymczasowym magazynie (zamknięte pomieszczenie i miejsce ogrodzone lub nie, uznane przez administrację celną, w którym towary mogą być składowane w oczekiwaniu na odprawę celną);

– składowania towarów w wolnych portach i strefach wolnocłowych;

– przetwarzania lub produkcji pod dozorem celnym towarów warunkowo zwolnionych od cła przywozowego i podatków w miejscach uznanych przez administrację celną (magazyny przetwarzania).

DEFINICJE

W rozumieniu niniejszego załącznika:

a) określenie „procedura składów celnych” oznacza postępowanie celne, w ramach którego towary przywiezione z zagranicy są składowane pod kontrolą celną w ustalonym miejscu (składzie celnym) bez uiszczenia cła przywozowego i podatków;

b) określenie „cła przywozowe i podatki” oznacza cła i wszelkie inne opłaty, podatki, akcyzy lub inne należności pobierane od przywozu lub w związku z przywozem towarów z zagranicy, z wyjątkiem opłat i należności, których wysokość jest ograniczona do przybliżonych kosztów świadczonych usług;

c) określenie „kontrola celna” oznacza środki podejmowane w celu zapewnienia przestrzegania ustaw i zarządzeń, za których przestrzeganie odpowiedzialna jest administracja celna;

d) określenie „zabezpieczenie” oznacza środki zapewniające wykonanie zobowiązań na rzecz administracji celnej. Zabezpieczenie określane jest jako „ryczałtowe”, gdy gwarantuje wykonanie zobowiązań wynikających z wielu operacji;

e) określenie „osoba” oznacza zarówno osobę fizyczną, jak i prawną, chyba że z kontekstu wynika inaczej.

ZASADA

1. Norma

Procedurę składów celnych regulują postanowienia niniejszego załącznika.

RODZAJE SKŁADÓW CELNYCH

2. Norma

Ustawodawstwo krajowe powinno przewidywać możliwość tworzenia składów celnych, dostępnych dla wszystkich importerów (publiczne składy celne).

Uwaga:

W zależności od ustaleń ustawodawstwa krajowego, publiczne składy celne mogą być prowadzone albo przez administrację celną, albo przez inne władze, albo też przez osoby prawne lub fizyczne.

3. Norma

Prawo do składowania towarów w składzie celnym nie powinno być zastrzeżone jedynie dla importerów, lecz powinno być przyznane każdej innej zainteresowanej osobie.

4. Norma

Ustawodawstwo krajowe powinno przewidywać możliwość tworzenia składów celnych przeznaczonych do użytku jedynie przez określone osoby (indywidualne składy celne), gdy jest to uzasadnione potrzebami handlu lub przemysłu.

TWORZENIE SKŁADÓW CELNYCH

5. Norma

Władze celne określają wymagania, jakie powinny spełniać budowa i układ (rozplanowanie) składu celnego, oraz ustalają zasady kontroli celnej składu.

Uwaga:

W celach kontrolnych władze celne mogą w szczególności:

— domagać się, aby skład celny miał podwójne zamknięcia (zamknięcie przez osobę zainteresowaną i zamknięcie celne);

— ustanawiać stały lub dorywczy dozór celny;

— prowadzić lub domagać się prowadzenia księgowości składowanych towarów (przez prowadzenie specjalnego rejestru lub z wykorzystaniem odpowiednich zgłoszeń) oraz

— dokonywać od czasu do czasu inwentaryzacji składowanych towarów.

PROWADZENIE SKŁADÓW CELNYCH

6. Norma

Ustawodawstwo krajowe określa osobę lub osoby ponoszące odpowiedzialność za płatność cła przywozowego i podatków ciążących na towarach umieszczonych w składach celnych, które nie są rozliczone zgodnie z wymaganiami władz celnych.

7. Norma

Gdy wymagane jest zabezpieczenie zapewniające wykonanie zobowiązań wynikających z kilku operacji, władze celne powinny akceptować zabezpieczenie zryczałtowane.

8. Zalecenie praktyczne

Wysokość zabezpieczenia powinna być możliwie niska, z uwzględnieniem cła przywozowego i podatków ciążących na towarach.

9. Zalecenie praktyczne

Władze celne nie powinny domagać się składania zabezpieczenia w wypadku, gdy skład celny znajduje się pod dostatecznym dozorem celnym, zwłaszcza wtedy, gdy posiada zamknięcia celne.

10. Norma

Władze celne powinny określić wymagania dotyczące prowadzenia składów celnych. Sposób składowania towarów w składach celnych, zasady składowania i księgowania towarów podlegają zatwierdzeniu przez władze celne.

TOWARY DOPUSZCZONE DO SKŁADOWANIA

11. Zalecenie praktyczne

Należy zezwalać na składowanie w publicznych składach celnych wszelkich rodzajów towarów przywożonych z zagranicy, podlegających cłu przywozowemu i podatkom lub też ograniczeniom i zakazom, z wyjątkiem ograniczeń i zakazów stosowanych dla ochrony porządku lub moralności publicznej, bezpieczeństwa publicznego, higieny lub zdrowia ludzi, zwierząt i roślin lub związanych z ochroną patentów, znaków handlowych i praw autorskich, niezależnie od ilości towarów, kraju pochodzenia towarów, kraju wywozu towarów lub kraju przeznaczenia towarów.

Towary niebezpieczne, które mogą uszkodzić inne towary lub których składowanie wymaga specjalnych urządzeń, są dopuszczane do składowania jedynie w składach celnych posiadających odpowiednie wyposażenie umożliwiające ich składowanie.

12. Norma

Rodzaje towarów, które mogą być składowane w indywidualnych składach celnych, są określane przez właściwe władze w zezwoleniu na prowadzenie składu celnego lub w innych odpowiednich przepisach.

13. Zalecenie praktyczne

Należy zezwalać na składowanie w składach celnych towarów, które podlegają zwrotowi cła przywozowego i podatków przy wywozie. Towary takie podlegają wówczas natychmiastowemu zwrotowi cła przywozowego i podatków, pod warunkiem że zostaną następnie wywiezione.

14. Zalecenie praktyczne

Należy zezwalać na składowanie w składach celnych towarów odprawionych warunkowo w przywozie przed ich wywozem lub innym rozporządzeniem. Złożenie takich towarów w składzie celnym likwiduje odprawę warunkową.

15. Zalecenie praktyczne

Należy zezwalać na składowanie w składach celnych towarów przeznaczonych do wywozu za granicę, które zostały obciążone podatkami wewnętrznymi lub podlegają takiemu obciążeniu. Towary takie, po złożeniu w składzie celnym, podlegają zwolnieniu od podatków wewnętrznych lub zwrotowi pobranych podatków wewnętrznych, pod warunkiem że zostaną następnie wywiezione za granicę.

PRZYJMOWANIE TOWARÓW DO SKŁADÓW CELNYCH

16. Norma

Ustawodawstwo krajowe określa warunki, na jakich towary przeznaczone do składowania w składach celnych powinny być zgłaszane do odprawy celnej we właściwym urzędzie celnym, oraz zgłoszenie celne, jakie powinno być przedłożone.

DOPUSZCZALNE OPERACJE

17. Norma

Każdej osobie upoważnionej do rozporządzania składowanymi towarami zezwala się na:

a) sprawdzanie ich;

b) pobieranie próbki po opłaceniu cła przywozowego i podatków, jeżeli są one wymagane;

c) przeprowadzenie operacji niezbędnych dla ich przechowywania.

18. Norma

Należy zezwalać na to, aby składowane towary były poddawane normalnym operacjom, mającym na celu poprawę ich jakości rynkowej lub przygotowanie ich do wysyłki, takim jak: podział towarów dostarczanych luzem, grupowanie opakowań, sortowanie i dzielenie według kryteriów jakościowych oraz przepakowywanie.

DOPUSZCZALNY OKRES SKŁADOWANIA

19. Norma

Dopuszczalny najdłuższy okres składowania towarów w składzie celnym powinien być ustalony w sposób uwzględniający potrzeby handlu i nie powinien być krótszy od jednego roku.

PRZENIESIENIE PRAWA WŁASNOŚCI

20. Norma

Zezwala się na przeniesienie prawa własności do składowanych towarów.

USZKODZENIE, ZNISZCZENIE LUB UTRATA TOWARÓW

21. Norma

W razie uszkodzenia lub zniszczenia towarów podczas składowania na skutek wypadku lub działania siły wyższej, należy zezwalać na odprawę ostateczną w przywozie w stanie uszkodzonym lub zniszczonym, jak gdyby zostały w takim stanie przywiezione.

22. Norma

Towary składowane, które uległy zniszczeniu lub zostały bezpowrotnie utracone na skutek wypadku lub działania siły wyższej, nie będą podlegać cłu przywozowemu i podatkom, pod warunkiem że ich zniszczenie lub utrata zostaną stwierdzone w należyty sposób, zgodnie z wymaganiami władz celnych.

Jakiekolwiek odpady i resztki pozostałe po zniszczeniu, w razie zgłoszenia ich do odprawy ostatecznej, podlegają cłu przywozowemu i podatkom ciążącym na tego rodzaju odpadach i resztkach przywożonych w takim stanie.

23. Norma

Na wniosek osoby uprawnionej do rozporządzania towarami składowanymi mogą one być w całości lub częściowo przekazane na rzecz Skarbu Państwa, zniszczone lub pozbawione wartości handlowej pod kontrolą celną, stosownie do decyzji władz celnych. Tego rodzaju przekazanie lub zniszczenie nie powinno obciążać Skarbu Państwa żadnymi kosztami.

Jakiekolwiek odpady i resztki pozostałe po zniszczeniu, w razie zgłoszenia ich do odprawy ostatecznej, podlegają cłu przywozowemu i podatkom ciążącym na tego rodzaju odpadach i resztkach przywożonych w takim stanie.

PRZEMIESZCZENIE TOWARÓW ZA SKŁADU CELNEGO

24. Norma

Należy zezwalać każdej osobie posiadającej prawo do rozporządzania towarami na przemieszczenie ich w całości lub częściowo ze składu celnego w celu powrotnego wywozu, odprawy celnej ostatecznej w przywozie, przeniesienia do innych składów celnych lub poddania jakiemukolwiek innemu postępowaniu celnemu, pod warunkiem spełnienia wszelkich warunków i dopełnienia formalności stosowanych w takich przypadkach.

TOWARY ODPRAWIONE OSTATECZNIE W PRZYWOZIE

25. Norma

Ustawodawstwo krajowe określa datę, którą należy brać pod uwagę przy określaniu wartości i ilości towarów, które mogą być pobrane ze składu celnego dla dokonania odprawy ostatecznej, oraz stawki cła przywozowego i podatków, które należy zastosować.

TOWARY POZOSTAWIONE W SKŁADZIE CELNYM

26. Norma

Ustawodawstwo krajowe określa tryb postępowania z towarami, które nie zostały usunięte ze składu celnego w wymaganym czasie.

27. Zalecenie praktyczne

W razie gdy towary nie usunięte ze składu celnego są sprzedawane przez administrację celną, uzyskana kwota z takiej sprzedaży, po odjęciu należnego cła przywozowego i podatków oraz wszelkich innych opłat i poniesionych kosztów, powinna być przekazana osobie upoważnionej, jeżeli jest to możliwe, lub zachowana do jej dyspozycji przez określony czas.

INFORMACJE DOTYCZĄCE SKŁADÓW CELNYCH

28. Norma

Administracja celna powinna zapewnić, aby odpowiednie informacje dotyczące składów celnych były powszechnie dostępne dla wszystkich zainteresowanych osób.