§ 1. [Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym poza granicami obszarów kontroli emisji tlenków siarki] 1. Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym poza granicami obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczenia morza przez statki, 1973, sporządzonej w Londynie dnia 2 listopada 1973 r., zmienionej Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1987 r. poz. 101) oraz Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 26 września 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. poz. 1679), zwanej dalej „Konwencją MARPOL”, z zastrzeżeniem wyjątków w nim określonych, na statku o polskiej przynależności nie może przekraczać:

1) 3,50% m/m;

2) 0,50% m/m od dnia 1 stycznia 2020 r.

2. Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym w granicach obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Konwencji MARPOL na statku o polskiej przynależności nie może przekraczać 0,10% m/m.

3. Przepisy ust. 1 i 2 nie mają zastosowania do paliw żeglugowych używanych na statku o polskiej przynależności stosującym zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki.

4. Do dnia 1 stycznia 2020 r. zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym w strefach kontroli zanieczyszczeń znajdujących się poza granicami obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Konwencji MARPOL na statku pasażerskim o polskiej przynależności wykonującym regularne rejsy do lub z portów państw członkowskich Unii Europejskiej nie może przekraczać 1,50% m/m.

5. W przypadku stosowania zatwierdzonych metod redukcji emisji dwutlenku siarki nie jest dozwolone używanie na statku o polskiej przynależności paliw żeglugowych o zawartości siarki przekraczającej 3,5% m/m, chyba że stosowane zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki działają w systemach zamkniętych.

§ 2. [Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym w granicach obszarów kontroli emisji tlenków siarki] 1. Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym w granicach obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Konwencji MARPOL na statku przebywającym w polskich obszarach morskich nie może przekraczać 0,10% m/m.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do paliw żeglugowych używanych na statku przebywającym w polskich obszarach morskich stosującym zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki.

3. W przypadku stosowania zatwierdzonych metod redukcji emisji dwutlenku siarki nie jest dozwolone używanie na statku przebywającym w polskich obszarach morskich paliw żeglugowych o zawartości siarki przekraczającej 3,5% m/m, chyba że stosowane zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki działają w systemach zamkniętych.

§ 3. [Zawartość siarki w oleju żeglugowym typu diesel] 1. Zawartość siarki w oleju żeglugowym typu diesel (Marine Diesel Oil - MDO) oznaczającym paliwo żeglugowe zdefiniowane dla klas DMB w tabeli I PN-ISO 8217 „Przetwory naftowe - Paliwa (klasa F) - Specyfikacje paliw żeglugowych”, wprowadzanym do obrotu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, nie może przekraczać 1,50% m/m.

2. Zawartość siarki w oleju napędowym żeglugowym (Marine Gas Oil - MGO) oznaczającym paliwo żeglugowe zdefiniowane dla klas DMX, DMA i DMZ w tabeli I PN-ISO 8217 „Przetwory naftowe - Paliwa (klasa F) - Specyfikacje paliw żeglugowych”, używanym lub wprowadzanym do obrotu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, nie może przekraczać 0,10% m/m.

§ 4. [Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym na statku o polskiej przynależności cumującym w porcie państwa członkowskiego Unii Europejskiej] 1. Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym na statku o polskiej przynależności cumującym w porcie państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz na statku cumującym w polskich obszarach morskich nie może przekraczać 0,10% m/m.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do paliw żeglugowych używanych na statku, który:

1) zgodnie z opublikowanym rozkładem rejsów cumuje w porcie krócej niż dwie godziny;

2) podczas cumowania w porcie:

a) wyłącza wszystkie silniki i pobiera energię elektryczną z nabrzeża,

b) stosuje dla wszystkich pracujących silników zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki.

§ 5. [Zawartość siarki w paliwie żeglugowym dostarczanym na statek przebywający w polskich obszarach morskich] 1. Zawartość siarki w paliwie żeglugowym dostarczanym na statek przebywający w polskich obszarach morskich lub używanym na statku przebywającym w polskich obszarach morskich oznacza się w sposób określony w normie PN-EN ISO 8754 - „Ropa naftowa i produkty podobne - Oznaczanie zawartości siarki - Rentgenowska spektrometria fluorescencyjna z dyspersją energii” lub w normie PN-EN ISO 14596 - „Przetwory naftowe - Oznaczanie zawartości siarki - Metoda rentgenowskiej spektroskopii fluorescencyjnej z dyspersją fali”.

2. Zawartość siarki w paliwie żeglugowym na statkach, o których mowa w ust. 1, oznacza się na podstawie próbek paliwa pobranych w sposób określony w Decyzji Wykonawczej Komisji (UE) 2015/253 z dnia 16 lutego 2015 r. ustanawiającej zasady dotyczące pobierania próbek i sprawozdawczości na podstawie dyrektywy Rady 1999/32/WE w zakresie zawartości siarki w paliwach żeglugowych (Dz. Urz. UE L 41 z 17.02.2015, str. 55).

§ 6.[Procedura weryfikacji paliwa] W celu ustalenia, czy paliwo żeglugowe, o którym mowa w § 5, odpowiada wartościom dopuszczalnym siarki zgodnym z wymogami określonymi w przepisach niniejszego rozporządzenia, stosuje się procedurę weryfikacji paliwa określoną w Załączniku VI do konwencji MARPOL.

§ 7.[Przepisy uchylone] Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 6 listopada 2014 r. w sprawie wymagań dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym (Dz. U. poz. 1553).

§ 8. [Wejście w życie] Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.