§ 1.[Zakres regulacji] Rozporządzenie określa:

1) warunki zootechniczne, jakie powinien spełniać materiał biologiczny;

2) wzory świadectw pokrycia;

3) wzory zaświadczeń o wykonaniu zabiegu:

a) sztucznego unasienniania,

b) przeniesienia zarodków;

4) warunki i tryb wydawania i przechowywania świadectw i zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3.

§ 2.[Nasienie rozpłodników] 1. Wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu nasienie rozpłodników powinno pochodzić od zwierząt wpisanych do ksiąg hodowlanych lub rejestrów.

2. Rozpłodniki, od których jest pobierane nasienie, powinny spełniać wymagania weterynaryjne określone w przepisach o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

3. Wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu nasienie rozpłodników powinno być pozyskane, poddane obróbce i przechowywane zgodnie z wymaganiami weterynaryjnymi określonymi w przepisach o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

4. Wykorzystywana w sztucznym unasiennianiu dawka nasienia powinna być przygotowana w sposób, który nie wpływa na obniżenie skuteczności wykonywanego zabiegu sztucznego unasienniania.

§ 3.[Komórka jajowa lub zarodek bydlęcy] Wykorzystywana w rozrodzie komórka jajowa lub zarodek bydlęcy powinny pochodzić od zwierząt wpisanych do ksiąg hodowlanych.

§ 4.[Jaja przeznaczone do sztucznego wylęgu] 1. Przeznaczone do sztucznego wylęgu jaja powinny:

1) pochodzić od rodów drobiu wpisanych do ksiąg hodowlanych albo od mieszańców wpisanych do rejestrów;

2) posiadać:

a) odpowiednią dla gatunku masę oraz wielkość komory powietrznej zapewniające prawidłowy przebieg lęgu oraz wysoką jakość biologiczną wylężonych piskląt,

b) nieruchomą komorę powietrzną znajdującą się na tępym końcu jaja,

c) białko przezroczyste, bez ciał obcych i zmętnień,

d) kulę żółtkową mało ruchliwą, centralnie położoną, bez krwistych plam.

2. Do sztucznego wylęgu nie przeznacza się jaj zdeformowanych, kulistych, wydłużonych, z uszkodzoną, zanieczyszczoną lub mytą skorupą lub z innymi wadami.

§ 5.[Wzór zaświadczeń sztucznego unasienniania, świadectw pokrycia oraz o przeniesieniu zarodka] 1. Ustala się wzory zaświadczeń sztucznego unasienniania:

1) klaczy, z wyjątkiem klaczy czystej krwi arabskiej i klaczy szetlandzkiej, który jest określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia;

2) klaczy czystej krwi arabskiej, który jest określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia;

3) klaczy szetlandzkiej, który jest określony w załączniku nr 3 do rozporządzenia;

4) krowy albo jałówki, który jest określony w załączniku nr 4 do rozporządzenia;

5) lochy albo loszki, który jest określony w załączniku nr 5 do rozporządzenia;

6) owcy albo kozy, który jest określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia;

7) samicy albo samic królika, który jest określony w załączniku nr 7 do rozporządzenia.

2. Ustala się wzory świadectw pokrycia:

1) klaczy, z wyjątkiem klaczy czystej krwi arabskiej, klaczy pełnej krwi angielskiej i klaczy szetlandzkiej, który jest określony w załączniku nr 8 do rozporządzenia;

2) klaczy czystej krwi arabskiej i klaczy pełnej krwi angielskiej, który jest określony w załączniku nr 9 do rozporządzenia;

3) klaczy szetlandzkiej, który jest określony w załączniku nr 10 do rozporządzenia;

4) buhajem, knurem, trykiem albo kozłem, który jest określony w załączniku nr 11 do rozporządzenia.

3. Ustala się wzór zaświadczenia o przeniesieniu zarodka, który jest określony w załączniku nr 12 do rozporządzenia.

4. Do oznaczania ras bydła w zaświadczeniach i świadectwie, o których mowa w ust. 1–3, stosuje się kody literowe określone w przepisach o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt.

§ 6.[Zaświadczenie sztucznego unasienniania klaczy, z wyjątkiem klaczy czystej krwi arabskiej i klaczy szetlandzkiej] 1. Jedną część oryginału zaświadczenia sztucznego unasienniania klaczy, z wyjątkiem klaczy czystej krwi arabskiej i klaczy szetlandzkiej, wystawianego bezpośrednio po zabiegu przez podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania, otrzymuje właściciel klaczy, a druga część oryginału jest przekazywana podmiotowi prowadzącemu księgę hodowlaną lub rejestr, do których jest wpisany ogier – dawca nasienia.

2. Jedna część kopii zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, przeznaczona dla właściciela klaczy jest przekazywana podmiotowi posiadającemu zezwolenie na pozyskiwanie, konfekcjonowanie, przechowywanie i dostarczanie nasienia lub przechowywanie i dostarczanie nasienia, zwane dalej „zezwoleniem”, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, a druga część kopii zaświadczenia, przeznaczona dla prowadzącego księgę hodowlaną lub rejestr, pozostaje w dokumentacji prowadzonej przez podmiot wykonujący usługę w zakresie sztucznego unasienniania.

3. Prowadzący księgę hodowlaną lub rejestr, do których jest wpisany ogier – dawca nasienia, wydaje właścicielowi nasienia druki zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1.

4. W przypadku ogierów – dawców nasienia pochodzących z zagranicy i wpisanych do ksiąg hodowlanych lub rejestrów prowadzonych za granicą, dla których w Polsce nie są prowadzone księgi hodowlane lub rejestry, druki zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, wydaje podmiot prowadzący księgę hodowlaną koni rasy polski koń zimnokrwisty.

5. W przypadku utraty oryginału zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który wykonał zabieg unasienniania, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

6. Podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania przechowuje kopię zaświadczenia, o której mowa w ust. 2, przez okres 5 lat od dnia wykonania zabiegu.

§ 7.[Zaświadczenie sztucznego unasienniania klaczy czystej krwi arabskiej] 1. Zaświadczenie sztucznego unasienniania klaczy czystej krwi arabskiej jest wystawiane bezpośrednio po zabiegu przez podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania w czterech jednobrzmiących egzemplarzach przeznaczonych dla:

1) właściciela klaczy – egzemplarz numer 1;

2) właściciela lub dzierżawcy ogiera, którego nasienie zostało użyte do zabiegu – egzemplarz numer 2;

3) podmiotu prowadzącego księgę hodowlaną, do której jest wpisana unasienniona klacz – egzemplarz numer 3;

4) podmiotu prowadzącego księgę hodowlaną, do której jest wpisany ogier – dawca nasienia – egzemplarz numer 4.

2. Prowadzący księgę hodowlaną, do której jest wpisany ogier – dawca nasienia, wydaje właścicielowi nasienia druki zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1.

3. W przypadku utraty oryginału zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który wykonał zabieg unasienniania, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

4. Podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania przechowuje kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, przez okres 5 lat od dnia wykonania zabiegu.

§ 8.[Zaświadczenie sztucznego unasienniania klaczy szetlandzkiej] 1. Oryginał zaświadczenia sztucznego unasienniania klaczy szetlandzkiej, wystawianego bezpośrednio po zabiegu przez podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania, otrzymuje właściciel klaczy.

2. Jedna kopia zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jest przekazywana podmiotowi prowadzącemu księgę hodowlaną dla rasy kuc szetlandzki, a druga kopia zaświadczenia pozostaje w dokumentacji prowadzonej przez podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania.

3. W przypadku utraty oryginału zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który wykonał zabieg unasienniania, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

4. Podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania przechowuje kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, przez okres 5 lat od dnia wykonania zabiegu.

§ 9.[Oryginał zaświadczenia sztucznego unasienniania] 1. Oryginał zaświadczenia sztucznego unasienniania:

1) krowy albo jałówki,

2) lochy albo loszki,

3) owcy albo kozy,

4) samicy albo samic królika

– wystawianego bezpośrednio po zabiegu przez podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania, otrzymuje posiadacz samicy.

2. Jedna kopia zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jest przekazywana podmiotowi posiadającemu zezwolenie, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, a druga kopia zaświadczenia pozostaje w dokumentacji prowadzonej przez podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania.

3. W przypadku dokonywania sztucznego unasienniania przez podmiot, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, oryginał zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, otrzymuje posiadacz samicy, a kopia pozostaje w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

4. W przypadku dokonywania sztucznego unasienniania krowy lub jałówki przez hodowcę w stadzie zwierząt będących w jego posiadaniu kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, hodowca przekazuje podmiotowi, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, a oryginał zaświadczenia pozostaje w prowadzonej przez niego dokumentacji.

5. Podmiot, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, przekazuje podmiotowi wykonującemu usługi w zakresie sztucznego unasienniania druki zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1.

6. W przypadku dokonywania sztucznego unasienniania krowy lub jałówki przez hodowcę w stadzie zwierząt będących w jego posiadaniu nasieniem buhaja zakupionym przez niego bezpośrednio w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie niebędącym członkiem Unii Europejskiej, hodowca sam zaopatruje się w druki zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1.

7. Hodowca, o którym mowa w ust. 6, wystawia zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, w jednym egzemplarzu, który pozostaje w prowadzonej przez niego dokumentacji.

8. W przypadku utraty oryginału zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który wykonał zabieg unasienniania, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

9. Podmiot wykonujący usługi w zakresie sztucznego unasienniania lub hodowca, który dokonał zabiegu sztucznego unasienniania krowy lub jałówki w stadzie zwierząt będących w jego posiadaniu, przechowuje kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, przez okres 5 lat od dnia wykonania zabiegu.

§ 10.[Świadectwo pokrycia klaczy, z wyjątkiem klaczy czystej krwi arabskiej, klaczy pełnej krwi angielskiej i klaczy szetlandzkiej] 1. Świadectwo pokrycia klaczy, z wyjątkiem klaczy czystej krwi arabskiej, klaczy pełnej krwi angielskiej i klaczy szetlandzkiej, którego wzór jest określony w załączniku nr 8 do rozporządzenia, wystawia podmiot prowadzący punkt kopulacyjny, w którym klacz została pokryta.

2. Jedną część oryginału świadectwa pokrycia klaczy, o którym mowa w ust. 1, wystawianego bezpośrednio po pokryciu, otrzymuje właściciel klaczy, a drugą część oryginału podmiot prowadzący punkt kopulacyjny przekazuje podmiotowi prowadzącemu księgę hodowlaną lub rejestr, do którego jest wpisany ogier użyty do krycia.

3. Jeżeli pierwsze pokrycie ogierem nie było skuteczne, daty kolejnych pokryć tym ogierem wpisuje się na obu częściach oryginału świadectwa pokrycia klaczy.

4. W przypadku utraty oryginału świadectwa, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który prowadził punkt kopulacyjny, w którym klacz została pokryta, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

5. Prowadzący księgę hodowlaną lub rejestr, do której jest wpisany ogier znajdujący się w punkcie kopulacyjnym, wydaje prowadzącemu punkt kopulacyjny druki świadectwa pokrycia klaczy, o którym mowa w ust. 1.

§ 11.[Świadectwo pokrycia klaczy czystej krwi arabskiej i klaczy pełnej krwi angielskiej] 1. Świadectwo pokrycia klaczy czystej krwi arabskiej i klaczy pełnej krwi angielskiej, którego wzór jest określony w załączniku nr 9 do rozporządzenia, jest wystawiane w trzech jednobrzmiących egzemplarzach przez właściciela lub dzierżawcę ogiera bezpośrednio po pokryciu klaczy przez ogiera:

1) właścicielowi klaczy – na egzemplarzu A;

2) podmiotowi prowadzącemu księgę hodowlaną, do której jest wpisany ogier – na egzemplarzu B;

3) właścicielowi lub dzierżawcy ogiera – na egzemplarzu C.

2. Jeżeli pierwsze pokrycie ogierem nie było skuteczne, daty kolejnych pokryć tym ogierem wpisuje się na wszystkich egzemplarzach świadectwa pokrycia klaczy.

3. W przypadku utraty oryginału świadectwa, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje właściciel lub dzierżawca ogiera, który pokrył klacz, na podstawie oryginału świadectwa znajdującego się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

4. Prowadzący księgę hodowlaną, do której jest wpisany ogier znajdujący się w punkcie kopulacyjnym, wydaje właścicielowi lub dzierżawcy ogiera przeznaczonego do krycia klaczy pełnej krwi angielskiej lub klaczy czystej krwi arabskiej druki świadectwa pokrycia, o którym mowa w ust. 1.

§ 12.[Świadectwo pokrycia klaczy szetlandzkiej] 1. Świadectwo pokrycia klaczy szetlandzkiej, którego wzór jest określony w załączniku nr 10 do rozporządzenia, wystawia podmiot prowadzący punkt kopulacyjny, w którym klacz została pokryta.

2. Część A oryginału świadectwa pokrycia klaczy szetlandzkiej, wystawianego bezpośrednio po pokryciu, otrzymuje właściciel klaczy, a część B podmiot prowadzący punkt kopulacyjny przekazuje podmiotowi prowadzącemu księgę hodowlaną dla rasy kuc szetlandzki.

3. W przypadku utraty oryginału świadectwa, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który prowadził punkt kopulacyjny, w którym klacz została pokryta, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

§ 13.[Okres przechowywania świadectwa] 1. Podmiot prowadzący punkt kopulacyjny przechowuje kopię świadectwa, o którym mowa w § 10 ust. 1 i § 12 ust. 1, przez okres 5 lat od dnia pokrycia.

2. Właściciel lub dzierżawca ogiera użytego do pokrycia klaczy pełnej krwi angielskiej lub klaczy czystej krwi arabskiej przechowuje kopię świadectwa, o którym mowa w § 11 ust. 1, przez okres 5 lat od dnia pokrycia.

§ 14.[Świadectwo pokrycia buhajem, knurem, trykiem albo kozłem] 1. Świadectwo pokrycia buhajem, knurem, trykiem albo kozłem, którego wzór jest określony w załączniku nr 11 do rozporządzenia, wystawia podmiot prowadzący punkt kopulacyjny, w którym dokonano pokrycia.

2. Oryginał świadectwa, o którym mowa w ust. 1, wystawianego bezpośrednio po pokryciu, otrzymuje posiadacz pokrytej samicy, a kopia pozostaje w dokumentacji podmiotu prowadzącego punkt kopulacyjny.

3. W przypadku utraty oryginału świadectwa, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który prowadził punkt kopulacyjny, w którym została pokryta samica, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

4. Podmiot prowadzący punkt kopulacyjny bydła przechowuje kopię świadectwa, o którym mowa w ust. 1, przez okres 5 lat od dnia pokrycia.

5. Podmiot prowadzący punkt kopulacyjny świń, owiec lub kóz przechowuje kopię świadectwa, o którym mowa w ust. 1, przez okres roku od dnia pokrycia.

§ 15.[Zaświadczenie o przeniesieniu zarodka] 1. Zaświadczenie o przeniesieniu zarodka, którego wzór jest określony w załączniku nr 12 do rozporządzenia, wystawia podmiot dokonujący tego zabiegu.

2. Oryginał zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, wystawianego bezpośrednio po zabiegu, otrzymuje posiadacz biorczyni, przy czym jedną kopię zaświadczenia podmiot dokonujący zabiegu przekazuje podmiotowi, który dostarczył zarodek wykorzystany do zabiegu, a drugą kopię zaświadczenia pozostawia się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

3. W przypadku utraty oryginału zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jego duplikat wydaje podmiot, który wykonał zabieg przeniesienia zarodka, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji prowadzonej przez ten podmiot.

4. Podmiot dokonujący zabiegu przeniesienia zarodka przechowuje kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, przez okres 5 lat od daty wykonania zabiegu.

§ 16.[Wejście w życie] Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.