Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodniczący,

Leon Kieres – sprawozdawca,

Stanisław Rymar,

Piotr Tuleja,

Andrzej Wróbel,

po rozpoznaniu w trybie art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 293), na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 lipca 2016 r., skargi konstytucyjnej Mieczysława Wiatera o zbadanie zgodności art. 43 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512, ze zm.) w zakresie, w jakim przyjęto, że podczas ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego termin obliczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego to pełne miesiące kalendarzowe wyznaczające przerwę między upływem poprzedniego okresu pobierania zasiłku i rozpoczęciem kolejnego, różnicując w tym zakresie sytuację osób ubiegających się o prawo do tego zasiłku w zależności od tego, czy ich okres międzyzasiłkowy wynosił 3 miesiące i dłużej, czy 3 pełne miesiące kalendarzowe, w ten sposób, iż osobom, których przerwa międzyzasiłkowa wyniosła pełne 3 miesiące kalendarzowe, przyznano prawo do zasiłku chorobowego z podstawą liczoną od składek opłaconych w pełnej wysokości, zaś osobom, których przerwa międzyzasiłkowa wyniosła ponad 3 miesiące, lecz niepełne miesiące kalendarzowe, tego uprawnienia odmówiono, z art. 32 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji,

orzeka:

Art. 43 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2016 r. poz. 372), w części obejmującej słowa „3 miesiące kalendarzowe”, jest zgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto postanawia:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) w związku z art. 134 pkt 3 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 293) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.