Art. 1.[Ustawa o sporcie] W ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2014 r. poz. 715) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 4:

a) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Uczniowski klub sportowy podlega wpisowi do ewidencji prowadzonej przez starostę właściwego ze względu na siedzibę klubu. Wpisu i wykreślenia wpisu z ewidencji dokonuje się na podstawie wniosku. Wpis, odmowa wpisu do ewidencji i wykreślenie wpisu z ewidencji następuje w drodze decyzji.”,

b) w ust. 5 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: „Do wniosku o wpis do ewidencji, o którym mowa w ust. 4, dołącza się:”;

2) w art. 7 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do polskiego związku sportowego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.²⁾).”;

3) w art. 9:

a) w ust. 3:

– pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1) łączyć tej funkcji z funkcją w innych władzach tego związku, z wyjątkiem pełnienia funkcji delegata na walne zebranie członków albo delegatów polskiego związku sportowego zwołane dla wyboru władz tego związku;

2) być osobą prowadzącą działalność gospodarczą związaną z realizacją przez ten związek jego zadań statutowych;”,

– po pkt 2 dodaje się pkt 2a i 2b w brzmieniu:

„2a) posiadać w spółkach prawa handlowego prowadzących działalność gospodarczą związaną z realizacją przez ten związek jego zadań statutowych więcej niż 10% akcji lub udziałów przedstawiających więcej niż 10% kapitału zakładowego – w każdej z tych spółek;

2b) być wspólnikiem spółki osobowej prawa handlowego prowadzącej działalność gospodarczą związaną z realizacją przez ten związek jego zadań statutowych;”,

b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Jeżeli osoba obejmująca funkcję członka zarządu polskiego związku sportowego w dniu wyboru prowadzi działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 3 pkt 2, posiada akcje lub udziały, o których mowa w ust. 3 pkt 2a, lub jest wspólnikiem spółki osobowej prawa handlowego, o której mowa w ust. 3 pkt 2b, jest obowiązana w ciągu 30 dni od dnia objęcia funkcji zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej, zbyć akcje lub udziały lub wystąpić ze spółki.”,

c) dodaje się ust. 5–8 w brzmieniu:

„5. W przypadku niewypełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 4, walne zgromadzenie członków albo delegatów polskiego związku sportowego odwołuje członka zarządu polskiego związku sportowego niezwłocznie, nie później niż przed upływem 3 miesięcy od bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w ust. 4.

6. Roczne sprawozdanie finansowe polskiego związku sportowego podlega badaniu przez biegłego rewidenta.

7. Walne zgromadzenie członków albo delegatów polskiego związku sportowego corocznie rozpatruje i zatwierdza sporządzone przez zarząd sprawozdanie z działalności polskiego związku sportowego oraz roczne sprawozdanie finansowe, po jego zbadaniu przez biegłego rewidenta. Walne zgromadzenie członków albo delegatów tego związku uchwala regulamin dyscyplinarny.

8. Po rozpatrzeniu i zatwierdzeniu przez walne zgromadzenia członków albo delegatów polskiego związku sportowego sporządzonego przez zarząd sprawozdania z działalności polskiego związku sportowego oraz rocznego sprawozdania finansowego po jego zbadaniu przez biegłego rewidenta polski związek sportowy ma obowiązek przesłać w nieprzekraczalnym terminie 30 dni do ministra właściwego do spraw kultury fizycznej celem publikacji w Biuletynie Informacji Publicznej.”;

4) w art. 11 w ust. 2 uchyla się pkt 2;

5) po art. 12 dodaje się art. 12a i art. 12b w brzmieniu:

„Art. 12a. 1. Polski związek sportowy jest obowiązany należeć do właściwej międzynarodowej federacji sportowej działającej w sporcie olimpijskim lub paraolimpijskim lub innej uznanej przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy polskiego związku sportowego działającego w sporcie osób niepełnosprawnych, który uzyskał zgodę, o której mowa w art. 11 ust. 6.

Art. 12b. 1. Polski związek sportowy, który nie należy do właściwej międzynarodowej federacji sportowej działającej w sporcie olimpijskim lub paraolimpijskim lub innej uznanej przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski, staje się związkiem sportowym działającym w formie związku stowarzyszeń z dniem, w którym decyzja, o której mowa w ust. 2, stała się prawomocna.

2. Stwierdzenie braku przynależności do właściwej międzynarodowej federacji sportowej działającej w sporcie olimpijskim lub paraolimpijskim lub innej uznanej przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski następuje w drodze decyzji ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.

3. O wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 2, oraz o dniu, w którym ta decyzja stała się prawomocna, minister właściwy do spraw kultury fizycznej zawiadamia właściwy sąd rejestrowy.

4. Polskie związki sportowe, które na podstawie ust. 1 stały się związkami sportowymi działającymi w formie związku stowarzyszeń, dostosowują swoją działalność do zmienionej formy, w szczególności statuty oraz regulaminy w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 2, stała się prawomocna.”;

6) w art. 15 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W przypadku gdy ponad połowa klubów sportowych biorących udział w rozgrywkach ligowych w najwyższej klasie rozgrywkowej w danym sporcie działa w formie spółek akcyjnych, polski związek sportowy jest obowiązany utworzyć ligę zawodową.”;

7) w art. 28 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Klub sportowy, działający na obszarze danej jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową z budżetu tej jednostki na podstawie uchwały, o której mowa w art. 27 ust. 2, z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.³⁾) w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia zysku.”;

8) w art. 29:

a) po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:

„1a. W ramach zadań, o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw kultury fizycznej może udzielić instytucji gospodarki budżetowej pod nazwą Centralny Ośrodek Sportu, dla której jest organem założycielskim, dotacji celowej z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury fizycznej, na realizację zadań publicznych związanych z zapewnieniem warunków organizacyjnych, ekonomicznych i technicznych do szkolenia sportowego w zakresie:

1) bieżącego utrzymania obiektów sportowych i zarządzania nimi;

2) przygotowania kadry narodowej do udziału w igrzyskach olimpijskich, igrzyskach paraolimpijskich, igrzyskach głuchych, mistrzostwach świata lub mistrzostwach Europy.

1b. Działalność Centralnego Ośrodka Sportu, o której mowa w ust. 1a, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.⁴⁾).”,

b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Z budżetu państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia, są finansowane koszty opieki medycznej nad zawodnikami zakwalifikowanymi do kadry narodowej w sportach olimpijskich, paraolimpijskich i igrzysk głuchych.”;

9) w art. 36 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Świadczenie przysługujące w danym roku budżetowym ustala się na podstawie kwoty bazowej dla członków korpusu służby cywilnej, której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa, przy uwzględnieniu mnożnika kwoty bazowej w wysokości 1,4.”;

10) w art. 37 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, kwalifikacje lekarzy uprawnionych do wydawania orzeczeń lekarskich, o których mowa w ust. 1, a także zakres i częstotliwość wymaganych badań lekarskich, uwzględniając specyfikę współzawodnictwa sportowego.”;

11) w art. 43:

a) w ust. 1 pkt 5 otrzymuje brzmienie:

„5) utrudnianie lub udaremnianie kontroli antydopingowej lub manipulowanie jej przebiegiem;”,

b) ust. 2–5 otrzymują brzmienie:

„2. Dopingiem w sporcie nie jest zachowanie określone w ust. 1 pkt 1–4, jeżeli jest ono uzasadnione celem leczniczym, a zawodnik otrzymał zgodę na stosowanie określonej substancji zabronionej lub metody zabronionej na zasadach określonych w załączniku nr 2 do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu dopingu w sporcie, sporządzonej w Paryżu dnia 19 października 2005 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 142, poz. 999, z 2013 r. poz. 1243 oraz z 2014 r. poz. 343), a także zachowanie określone w ust. 1 pkt 6 w odniesieniu do produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.⁵⁾).

3. Substancją zabronioną jest substancja mogąca służyć poprawie wyniku sportowego, której użycie pozostaje w sprzeczności z uczciwością rywalizacji sportowej, określona w załączniku nr 1 do konwencji, o której mowa w ust. 2.

4. Metodą zabronioną jest działanie mogące służyć poprawie wyniku sportowego, pozostające w sprzeczności z uczciwością rywalizacji sportowej, określone w załączniku nr 1 do konwencji, o której mowa w ust. 2.

5. Substancją lub metodą zabronioną są także substancja lub działanie utrudniające wykrycie substancji lub metody określonych w ust. 3 i 4, określone w załączniku nr 1 do konwencji, o której mowa w ust. 2.”;

12) w art. 44 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Członkiem Komisji nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.”;

13) po rozdziale 9 dodaje się rozdział 9a w brzmieniu:

„Rozdział 9a

Odpowiedzialność dyscyplinarna oraz rozstrzyganie sporów w sporcie

Art. 45a. 1. Przy Polskim Komitecie Olimpijskim działa Trybunał Arbitrażowy do Spraw Sportu, zwany dalej „Trybunałem”.

2. Trybunał jest stałym sądem polubownym działającym na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.

3. Trybunał rozstrzyga także spory wynikające z zaskarżenia ostatecznych decyzji dyscyplinarnych polskich związków sportowych.

4. W skład Trybunału wchodzi 24 arbitrów powoływanych przez Zarząd Polskiego Komitetu Olimpijskiego na okres 4-letniej kadencji.

5. Arbitrem Trybunału może zostać osoba, która:

1) korzysta z pełni praw publicznych;

2) jest nieskazitelnego charakteru i swym dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania funkcji arbitra;

3) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;

4) posiada wyższe wykształcenie prawnicze i zdała egzamin sędziowski, prokuratorski, radcowski, adwokacki lub notarialny.

6. Wymogów, o których mowa w ust. 4 pkt 4, nie stosuje się do osoby posiadającej stopień doktora habilitowanego nauk prawnych.

7. Kadencja arbitra Trybunału wygasa w przypadku:

1) śmierci;

2) zrzeczenia się funkcji;

3) choroby trwale uniemożliwiającej sprawowanie funkcji;

4) skazania prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;

5) prawomocnego orzeczenia środka karnego w postaci pozbawienia praw publicznych;

6) ograniczenia lub utraty zdolności do czynności prawnych.

8. Organizację i tryb postępowania przed Trybunałem oraz ponoszenie opłat i kosztów postępowania określa statut Trybunału uchwalony przez Zarząd Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Art. 45b. 1. Odpowiedzialność dyscyplinarna w ramach polskiego związku sportowego jest realizowana na zasadach określonych w regulaminie dyscyplinarnym.

2. Odpowiedzialność dyscyplinarna opiera się na następujących zasadach:

1) prawa do obrony;

2) dwuinstancyjności postępowania.

3. Regulamin dyscyplinarny, o którym mowa w ust. 1, określa w szczególności: podmioty podlegające odpowiedzialności dyscyplinarnej, czyny zagrożone odpowiedzialnością dyscyplinarną, rodzaje kar dyscyplinarnych, organy dyscyplinarne i ich kompetencje oraz tryb postępowania dyscyplinarnego.

4. Prowadzenie postępowania karnego, administracyjnego lub cywilnego przeciwko obwinionemu nie wyklucza postępowania dyscyplinarnego o ten sam czyn.

5. Karami dyscyplinarnymi mogą być w szczególności:

1) upomnienie;

2) nagana;

3) zawieszenie;

4) dyskwalifikacja czasowa lub dożywotnia;

5) kara pieniężna;

6) przeniesienie zespołu do niższej klasy rozgrywkowej;

7) skreślenie ze związku;

8) wykluczenie ze związku.

Art. 45c. 1. Skarga do Trybunału przysługuje stronie postępowania lub – na podstawie regulaminów obowiązujących w danym związku – innym podmiotom. W sprawach dyscyplinarnych za stosowanie dopingu w sporcie skarga do Trybunału przysługuje również Światowej Agencji Antydopingowej.

2. Skargę do Trybunału wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.

3. Skarga do Trybunału nie przysługuje w sprawach dotyczących technicznych reguł gry.

4. Od skargi wniesionej do Trybunału uiszcza się wpis, którego wysokość nie może być wyższa niż dwukrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Art. 45d. 1. Uchylenie przez Trybunał decyzji dyscyplinarnej polskiego związku sportowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest możliwe w przypadku, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy konieczne jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części.

2. Od orzeczenia dyscyplinarnego Trybunału przysługuje skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego w przypadku rażącego naruszenia przepisów prawa lub oczywistej niesłuszności orzeczenia.

3. Skargę kasacyjną wnosi się za pośrednictwem Trybunału w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem stronie skarżącej.

4. Trybunał przekazuje skargę kasacyjną w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania wraz z aktami sprawy Sądowi Najwyższemu.

5. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę kasacyjną od orzeczenia Trybunału na zasadach przewidzianych w Kodeksie postępowania cywilnego.”;

14) w art. 46 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Kto, w związku z zawodami sportowymi organizowanymi przez polski związek sportowy lub podmiot działający na podstawie umowy zawartej z tym związkiem, lub podmiot działający z jego upoważnienia, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę lub takiej korzyści albo jej obietnicy żąda w zamian za nieuczciwe zachowanie, mogące mieć wpływ na wynik lub przebieg tych zawodów,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.”;

15) w art. 48 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Kto, powołując się na wpływy w polskim związku sportowym lub podmiocie działającym na podstawie umowy zawartej z tym związkiem, lub podmiocie działającym z jego upoważnienia albo wywołując przekonanie innej osoby o istnieniu takich wpływów, lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, podejmuje się pośrednictwa w ustaleniu określonego wyniku lub przebiegu zawodów sportowych w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

2. Tej samej karze podlega, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej w zamian za pośrednictwo w ustaleniu określonego wyniku lub przebiegu zawodów sportowych polegające na bezprawnym wywarciu wpływu na zachowanie osoby pełniącej funkcję w polskim związku sportowym lub podmiocie działającym na podstawie umowy zawartej z tym związkiem, lub podmiocie działającym z jego upoważnienia w związku z pełnieniem tej funkcji.”;

16) w art. 82 dodaje się ust. 3–6 w brzmieniu:

„3. Podmioty o statusie polskiego związku sportowego, które stały się polskimi związkami sportowymi na podstawie ust. 1 i nie dostosowały swojej działalności do wymagań niniejszej ustawy, stają się stowarzyszeniami w rozumieniu ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach z dniem, w którym decyzja, o której mowa w ust. 4, stała się prawomocna.

4. Stwierdzenie niedostosowania działalności polskiego związku sportowego, o którym mowa w ust. 3, do wymagań niniejszej ustawy następuje w drodze decyzji ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.

5. O wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 4, oraz o dniu, w którym ta decyzja stała się prawomocna, minister właściwy do spraw kultury fizycznej zawiadamia właściwy sąd rejestrowy.

6. Polskie związki sportowe, które na podstawie ust. 3 stały się stowarzyszeniami, dostosują swoją działalność do zmienionej formy, w szczególności statuty oraz regulaminy, w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 4, stała się prawomocna.”;

17) po art. 89 dodaje się art. 89a w brzmieniu:

„Art. 89a. Osoby prawne działające jako terenowe jednostki organizacyjne Aeroklubu Polskiego i zrzeszające członków będących osobami fizycznymi stają się z mocy prawa odrębnymi stowarzyszeniami w rozumieniu ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach.”.

Art. 3.[Pełnienie funkcji do końca kadencji] Osoby, które w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy są członkami zarządu polskiego związku sportowego i nie spełniają warunków określonych w art. 9 ust. 3 pkt 2–2b ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mogą pełnić te funkcje do końca kadencji, na którą zostały wybrane.

Art. 4.[Wejście w życie] Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:

1) art. 1 pkt 5 w zakresie art. 12b, pkt 12, 14 i 15, które wchodzą w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia;

2) art. 1 pkt 10 i 16, które wchodzą w życie po upływie 12 miesięcy od dnia ogłoszenia;

3) art. 1 pkt 8 lit. b i pkt 9 oraz art. 2, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.