W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

Dnia 15 maja 2003 r. w Strasburgu został sporządzony Protokół dodatkowy do Prawnokarnej konwencji o korupcji, w następującym brzmieniu:

Przekład

Protokół dodatkowy do Prawnokarnej konwencji o korupcji, sporządzony w Strasburgu dnia 15 maja 2003 r.

Państwa członkowskie Rady Europy oraz inne państwa sygnatariusze niniejszego protokołu

Zważywszy, że pożądane jest uzupełnienie Prawnokarnej konwencji o korupcji (ETS Nr 173, w dalszej części – „konwencji”) w celu zapobiegania i zwalczania korupcji

Zważywszy, że obecny protokół pozwoli na poszerzenie implementacji Programu Działania przeciwko Korupcji z 1996 r.

Uzgodniły, co następuje:

Rozdział 1 – Terminologia

Art. 1 – Terminologia

Dla potrzeb niniejszego protokołu:

1. termin „arbiter” rozumiany jest poprzez odwołanie do prawa krajowego państw stron protokołu, ale w każdym wypadku oznacza również osobę, która na podstawie umowy o arbitraż jest powołana do wydania prawnie wiążącej decyzji w sporze przekazanym jej/jemu przez strony umowy.

2. termin „umowa o arbitraż” oznacza umowę uznaną w prawie krajowym, na mocy której strony zgodziły się przekazać spór do rozstrzygnięcia przez arbitra.

3. termin „członek ławy przysięgłych” rozumiany jest poprzez odwołanie do prawa krajowego państw stron protokołu, ale w każdym wypadku oznacza również ławnika działającego jako członek organu kolegialnego, do kompetencji którego należy podejmowanie decyzji w przedmiocie winy osoby oskarżonej w ramach postępowania karnego.

4. W przypadku postępowania dotyczącego zagranicznego arbitra i członka ławy przysięgłych, państwo ścigania może stosować definicje arbitra i członka ławy przysięgłych w takim zakresie, w jakim definicja ta jest zgodna z prawem krajowym tego państwa.

Rozdział II – Środki podejmowane na poziomie krajowym

Art. 2 – Przekupstwo czynne krajowych arbitrów

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwo umyślnego, obiecywania, proponowania lub wręczania przez jakąkolwiek osobę, bezpośrednio lub pośrednio, jakichkolwiek nienależnych korzyści arbitrowi wykonującemu swoje funkcje na podstawie prawa krajowego Strony dotyczącego arbitrażu, dla niego samego lub dla kogokolwiek innego, w zamian za to, by arbiter ten podjął działanie lub zaniechał działania w wykonywaniu swych funkcji.

Art. 3 – Przekupstwo bierne krajowych arbitrów

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwo umyślnego żądania lub przyjmowania przez arbitra wykonującego swoje funkcje na podstawie prawa krajowego Strony dotyczącego arbitrażu, bezpośrednio lub pośrednio, jakichkolwiek nienależnych korzyści dla niego samego lub jakiejkolwiek innej osoby, przyjmowaniu propozycji lub obietnicy takich korzyści w zamian za działanie lub zaniechanie działania w wykonywaniu swych funkcji.

Art. 4 – Przekupstwo zagranicznych arbitrów

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwa zachowań, o których mowa w art. 2 i 3, jeśli dotyczą one arbitra wykonującego swoje funkcje na podstawie prawa krajowego jakiegokolwiek innego państwa, dotyczącego arbitrażu.

Art. 5 – Przekupstwo krajowych członków ławy przysięgłych

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwa zachowań, o których mowa w art. 2 i 3, jeśli dotyczą one członka ławy przysięgłych działającego w ramach jej systemu prawnego.

Art. 6 – Przekupstwo zagranicznych członków ławy przysięgłych

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwa zachowań, o których mowa w art. 2 i 3, jeśli dotyczą one członka ławy przysięgłych działającego w ramach systemu prawnego jakiegokolwiek innego państwa.

Rozdział III – Monitorowanie implementacji i przepisy końcowe

Art. 7 – Monitorowanie implementacji

Implementację protokołu przez Strony monitoruje Grupa Państw przeciwko Korupcji (GRECO).

Art. 8 – Stosunek do konwencji

1. Między państwami Stronami postanowienia art. 2 do 6 protokołu są uważane za przepisy dodatkowe do konwencji.

2. Postanowienia konwencji mają zastosowanie w takim zakresie, w jakim są one zgodne z postanowieniami protokołu.

Art. 9 – Oświadczenia i zastrzeżenia

1. Jeśli Strona złożyła oświadczenie zgodnie z artykułem 36 konwencji, może ona w momencie podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, złożyć podobne oświadczenie dotyczące art. 4 i 6 protokołu.

2. Jeśli Strona złożyła zastrzeżenie zgodnie z artykułem 37 ust. 1 konwencji ograniczające zakres przestępstw biernego przekupstwa określonych w art. 5 konwencji, może ona w momencie podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia złożyć podobne zastrzeżenie dotyczące art. 4 i 6 protokołu. Jakiekolwiek inne zastrzeżenie złożone przez Stronę zgodnie z art. 37 konwencji ma zastosowanie również do protokołu, chyba że Strona oświadczyła odmiennie w momencie podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

3. Żadne inne zastrzeżenie nie jest możliwe.

Art. 10 – Podpisanie i wejście w życie

1. Protokół jest otwarty do podpisu dla państw, które podpisały konwencję. Państwa te mogą wyrazić zgodę na związanie się poprzez:

a) podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, lub

b) podpisanie z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, po którym następuje ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie.

2. Dokumenty ratyfikacyjny, przyjęcia lub zatwierdzenia składane są Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

3. Protokół wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym pięć państw wyrazi zgodę na związanie się protokołem zgodnie z postanowieniami ustępów 1 i 2, i tylko po wejściu w życie konwencji.

4. W stosunku do państwa sygnatariusza, który później wyrazi zgodę na związanie się protokołem, protokół wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym wyraziło ono zgodę na związanie się protokołem zgodnie z postanowieniami ustępów 1 i 2.

5. Państwo sygnatariusz nie może ratyfikować, przyjąć lub zatwierdzić protokołu bez jednoczesnego lub wcześniejszego wyrażenia zgody na związanie się konwencją.

Art. 11 – Przystąpienie do protokołu

1. Każde państwo lub Wspólnota Europejska, które przystąpiły do konwencji, może przystąpić do protokołu po jego wejściu w życie.

2. W stosunku do każdego państwa lub Wspólnoty Europejskiej przystępujących do protokołu, wchodzi on w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

Art. 12 – Zakres terytorialny stosowania protokołu

1. Każde państwo lub Wspólnota Europejska mogą, w chwili podpisania lub złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, wskazać terytorium lub terytoria, na których protokół będzie stosowany.

2. Każda Strona może, w jakimkolwiek późniejszym terminie, poprzez oświadczenia adresowane do Sekretarza Generalnego Rady Europy, rozszerzyć zastosowanie protokołu na jakiekolwiek inne terytorium lub terytoria wskazane w tym oświadczeniu i dla których jest ona odpowiedzialna za międzynarodowe stosunki lub w imieniu których jest uprawniona do podejmowania zobowiązań. W odniesieniu do takiego terytorium protokół wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania oświadczenia przez Sekretarza Generalnego.

3. Każde oświadczenie złożone zgodnie z dwoma poprzedzającymi ustępami może być wycofane – w stosunku do jakiegokolwiek terytorium wskazanego w takim oświadczeniu – w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy. Wycofanie staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Art. 13 – Wypowiedzenie

1. Każda Strona może w dowolnym czasie wypowiedzieć protokół w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

2. Wypowiedzenie staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

3. Wypowiedzenie konwencji pociąga za sobą automatycznie wypowiedzenie protokołu.

Art. 14 – Notyfikacja

Sekretarz Generalny Rady Europy notyfikuje państwom członkowskim Rady Europy oraz każdemu państwu lub Wspólnocie Europejskiej, które przystąpiły do protokołu:

a) każde podpisanie protokołu,

b) złożenie każdego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia,

c) każdą datę wejścia w życie protokołu zgodnie z art. 10, 11 i 12,

d) każde oświadczenie i zastrzeżenie złożone na podstawie art. 9 i 12,

e) każdy inny akt, notyfikację lub informację dotyczącą protokołu.

Na dowód czego niżej podpisani, będąc do tego należycie upoważnieni, podpisali niniejszy protokół.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 15 maja 2003 r., w języku angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który składa się w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekazuje uwierzytelniony odpis każdemu państwu sygnatariuszowi oraz państwu przystępującemu.

Wersja angielska

Po zaznajomieniu się z powyższym protokołem, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– został on uznany za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych,

– jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony,

– będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 12 marca 2014 r.