Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
idź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
description

Akt prawny

Akt prawny
obowiązujący
Dziennik Ustaw rok 2010 nr 16 poz. 87
Wersja aktualna od 2010-02-03
opcje loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Alerty

Dziennik Ustaw rok 2010 nr 16 poz. 87
Wersja aktualna od 2010-02-03
Akt prawny
obowiązujący
ZAMKNIJ close

Alerty

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA1)

z dnia 26 stycznia 2010 r.

w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu

Na podstawie art. 222 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje:

loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Alerty

§ 1.Rozporządzenie określa:

1) wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu, zróżnicowane dla:

a) terenu kraju, z wyłączeniem obszarów ochrony uzdrowiskowej,

b) obszarów ochrony uzdrowiskowej;

2) warunki, w jakich ustala się wartości odniesienia, takie jak temperatura i ciśnienie;

3) oznaczenie numeryczne substancji pozwalające na jednoznaczną jej identyfikację;

4) okresy, dla których są uśrednione wartości odniesienia;

5) warunki uznawania wartości odniesienia za dotrzymane;

6) referencyjne metodyki modelowania poziomów substancji w powietrzu.

loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Alerty

§ 2.1. Wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu dla terenu kraju, oznaczenie numeryczne tych substancji oraz okresy, dla których są uśrednione wartości odniesienia, z wyłączeniem obszarów ochrony uzdrowiskowej, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem ust. 3.

2. Wartości odniesienia dla benzenu, dwutlenku azotu i dwutlenku siarki w powietrzu na obszarach ochrony uzdrowiskowej, oznaczenie numeryczne tych substancji oraz okresy, dla których są uśrednione wartości odniesienia, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

3. Wartości odniesienia dla substancji w powietrzu innych niż wymienione w załączniku nr 2 do rozporządzenia na obszarach ochrony uzdrowiskowej określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Alerty

§ 3.Wartości odniesienia dla substancji w powietrzu ustala się w następujących warunkach:

1) temperatura 293 K;

2) ciśnienie 101,3 kPa.

loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Opcje

ZAMKNIJ close

Alerty

§ 4.1. Uznaje się, że wartość odniesienia substancji w powietrzu uśredniona dla jednej godziny, określona w załączniku nr 1 do rozporządzenia, jest dotrzymana, jeżeli wartość ta nie jest przekraczana więcej niż przez 0,274 % czasu w roku dla dwutlenku siarki oraz więcej niż przez 0,2 % czasu w roku dla pozostałych substancji.

2. W przypadku dwutlenku azotu częstość przekraczania odnosi się do wartości odniesienia wraz z marginesem tolerancji określonym w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 3 marca 2008 r. w sprawie poziomów niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. Nr 47, poz. 281).

loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Alerty

§ 5.Referencyjne metodyki modelowania poziomów substancji w powietrzu określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Alerty

§ 6.1. Do postępowań w sprawie pozwoleń na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza oraz pozwoleń zintegrowanych wszczętych, a niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy tego rozporządzenia.

2. Pozwolenie na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza oraz pozwolenie zintegrowane wydane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, są wydane na okres od dnia wskazanego we wniosku o wydanie pozwolenia.

loupe more_vert
ZAMKNIJ close

Alerty

§ 7.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.3)

Minister Środowiska: w z. S. Gawłowski

1) Minister Środowiska kieruje działem administracji rządowej - środowisko, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Środowiska (Dz. U. Nr 216, poz. 1606).

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505 oraz z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664.

3) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 5 grudnia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2003 r. Nr 1, poz. 12), które zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 587) utraciło moc z dniem 20 sierpnia 2009 r.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Środowiska
z dnia 26 stycznia 2010 r. (poz. 87)

Załącznik nr 1

WARTOŚCI ODNIESIENIA DLA NIEKTÓRYCH SUBSTANCJI W POWIETRZU DLA TERENU KRAJU, OZNACZENIE NUMERYCZNE TYCH SUBSTANCJI ORAZ OKRESY, DLA KTÓRYCH SA UŚREDNIONE WARTOŚCI ODNIESIENIA, Z WYŁĄCZENIEM OBSZARÓW OCHRONY UZDROWISKOWEJ

Wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu dla terenu kraju, oznaczenie numeryczne tych substancji oraz okresy, dla których są uśrednione wartości odniesienia, z wyłączeniem obszarów ochrony uzdrowiskowej, określa tabela 1 i 2.

Tabela 1

Lp.

Nazwa substancji1)

Oznaczenie numeryczne substancji (numer CAS)2)

Wartości odniesienia w mikrogramach
na metr sześcienny ug/m3) uśrednione
dla okresu

jednej godziny

roku kalendarzowego

1

Acetaldehyd (aldehyd octowy)

75-07-0

20

2,5

2

Aceton

67-64-1

350

30

3

Acetonitryl

75-05-8

20

2,5

4

Akrylaldehyd (akroleina)

107-02-8

10

0,9

5

Akrylonitryl

107-13-1

5

0,5

6

Alkohol furfurylowy

98-00-0

100

13

7

2-Aminoetanol (etanoloamina)

141-43-5

30

1,6

8

3,6-diazaoktano-1,8-diamina
(trójetylenoczteroamina)

112-24-3

20

2,5

9

Amoniak

7664-41-7

400

50

10

Anilina

62-53-3

50

10

11

Antymon3)

7440-36-0

23

2

12

Arsan (arsenowodór)

7784-42-1

5

0,4

13

Arsen3)

7440-38-2

0,2

0,01
0,0064)

14

Azbest (włókna/m3)

1332-21-4

2350

250

15

Bar3)

7440-39-3

30

1,6

16

Benzen

71-43-2

30

5

17

Benzo[a]piren

50-32-8

0,012

0,001

18

Beryl3)

7440-41-7

0,12

0,001

19

Bezwodnik octowy
(bezwodnik kwasu octowego)

108-24-7

100

8,7

20

Bizmut3)

7440-69-9

50

1,2

21

Bor3)

7440-42-8

2

0,25

22

Brom - pary

7726-95-6

20

2,5

23

Bromoetan (bromek etylu)

74-96-4

20

1.7

24

Bromometan (bromek metylu)

74-83-9

20

1,7

25

Bromooctan etylu

105-36-2

10

0,9

26

Bromowodór

10035-10-6

30

1,6

27

Butan-1-ol (alkohol butylowy)

71-36-3

300

26

28

Butan-2-on (metyloetyloketon)

78-93-3

300

26

29

Butyloamina

109-73-9

200

2,5

30

Cer3)

7440-45-1

3

0,16

31

Chlor

7782-50-5

100

7

32

Chlorek benzoilu

98-88-4

50

10

33

Chlorobenzen

108-90-7

100

8,7

34

2-Chlorobuta-1,3-dien|
(chloropren)

126-99-8

100

8,7

35

1-Chloro-2,3-epoksypropan
(epichlorhydryna)

106-89-8

10

0,76

36

Chlorofenol5)

25167-80-0

20

2,5

37

Chloro(fenylo)metan
(chlorek benzylu)

100-44-7

10

0,9

38

Chloroform

67-66-3

200

25

39

Chloromrówczan etylu

541-41-3

30

1,6

40

Chloronitroanilina5)

-

1

0,15

41

3-ChIoropropen (chlorek allilu)

107-05-1

100

8,7

42

Chlorowodór

7647-01-0

200

25

43

Chrom - związki III i IV wartościowe3)

7440-47-3

20

2,5

44

ChromVI 3)

7440-47-3

4,6

0,4

45

Cyjanamid wapnia

156-62-7

10

1,3

46

Cyjanowodór i cyjanki
w przeliczeniu na HCN

74-90-8

20

2,5

47

Cykloheksan

110-82-7

10

1

48

Cykloheksanol

108-93-0

60

5,2

49

Cykloheksanon

108-94-1

40

3,5

50

Cykioheksyfoamina

108-91-8

10

1,3

51

Cyna3)

7440-31-5

50

3,8

52

Cynk3)

7440-66-6

50

3,8

53

Dichlorfos

62-73-7

6

0,3

54

Dichlorobenzen (dwuchlorobenzen)5)

-

60

5,2

55

Dichlorodimetylosilan (dwumetylodwuchlorosilan)

75-78-5

3

0,16

56

1,2-Dichloroetan
(chlorek etylenu)

107-06-2

200

25

57

1,1-Dichloroeten
(1,1-dwuchIoroetylen)

75-35-4

30

1.6

58

1,2-Dichloroeten
(1,2-dwuchloroetylen)

540-59-0

300

16

59

Dichlorometan
(chlorek metylenu)

75-09-2

200

25

60

Dietyloamina (dwuetyloamina)

109-89-7

10

1,3

61

Dietyioanitina (dwuetyloanilina)5)

-

6

0,52

62

Dimetyloamina (dwumetyloamina)

124-40-3

10

1,3

63

2-(Dimetyloamino)etanol
(N,N-dwumetyloetanoloamina)

108-01-0

10

1,3

64

Dimetyloformamid (dwumetyloformamid)

68-12-2

30

2,6

65

Dinitrobenzen
(dwunitrobenzen)5)

25154-54-5

10

1,3

66

Dinitrotoluen (dwunitrotoluen)5)

25321-14-6

10

0,43

67

Dioksan

123-91-1

50

1,2

68

Disiarczek dimetylu (dwusiarczek dwumetylu)

624-92-0

5

0,44

69

Disiarczek węgla (dwusiarczek węgla)

75-15-0

50

10

70

Ditlenek azotu (dwutlenek azotu)

10102-44-0

200

40

71

Ditlenek chloru
(dwutlenek chloru)

10049-04-4

30

1,6

72

Ditlenek siarki (dwutlenek siarki)

7446-09-5

350

20

73

Diuron

330-54-1

100

13

74

1,2-Epoksypropan
(tlenek propylenu)

75-56-9

100

4,3

75

Etano-1,2-diol (glikol etylenowy)

107-21-1

100

10

76

2-Etoksyetanol

110-80-5

50

1,2

77

Etylenodiamina (etylenodwuamina)

107-15-3

20

0,65

78

Etylobenzen

100-41-4

500

38

79

Etyn (acetylen)

74-86-2

100

10

80

Fenol

108-95-2

20

2,5

81

Fenylometanol
(alkohol benzylowy)

100-51-6

40

3,5

82

Fluor6)

7782-41-4

30

2

83

Formaldehyd

50-00-0

50

4

84

Fosfan (fosforowodór)

7803-51-2

20

2,5

85

Fosforan(V)tris(2-tolilu) (fosforan trójkrezylu)

78-30-8

20

2,5

86

Fosgen

75-44-5

10

1,3

87

Ftalan bis(2-etyloheksylu) (ftalan dwu-2-etyloheksylu)

117-81-7

100

15

88

Fftalan dibutylu (ftalan dwubutylu)

84-74-2

100

15

89

Ftalan dietylu (ftalan dwuetylu)

84-66-2

100

15

90

Ftalan dimetylu (ftalan dwumetylu)

131-11-3

100

15

91

2-Furaidehyd (furfural)

98-01-1

50

4,4

92

Heksano-6-laktam (kaprolaktam)

105-60-2

100

13

93

Hydrochinon

123-31-9

15

0,8

94

4-Hydroksy-4-metytopentan-2-on
(alkohol dwuacetonowy)

123-42-2

150

7,9

95

2,2-Iminodietanol (dwuetanoloamina)

111-42-2

30

1,6

96

Izocyjaniany

-

10

1,3

97

Izopropylobenzen (kumen)

98-82-8

50

4,4

98

Kadm3)

7440-43-9

0,52

0,01
0,005 4)

99

Kobalt3)

7440-48-4

5

0,4

100

Krezol5)

1319-77-3

30

1,6

101

Ksylen5)

1330-20-7

100

10

102

Kwas akrylowy

79-10-7

10

0,9

103

Kwas chlorosiarkowy (VI)
(kwas chlorosulfonowy)

7790-94-5

100

4,3

104

Kwas 4-metylobenzosulfonowy (kwas p-toluenosulfonowy)

104-15-4

100

4,3

105

Kwas octowy

64-19-7

200

17

106

Kwas siarkowy (VI)

7664-93-9

200

16

107

Linuron

330-55-2

100

4,3

108

Mangan3)

7439-96-5

9

1

109

Merkaptany

-

20

2

110

Metakrylan butylu

97-88-1

200

20

111

Metakrylan metylu

80-62-6

200

20

112

Metanol (alkohol metylowy)

67-56-1

1000

130

113

Metyloamina

74-89-5

100

13

114

4-Metylopentan-2-on
(metyloizobutyloketon)

108-10-1

50

3,8

115

1-Metylo-2-pirolidon
(N-metylopirolidon)

872-50-4

300

16

116

2-Metylopropan-1-ol
(alkohol izobutylowy)

78-83-1

300

26

117

Mezytylen

108-67-8

100

13

118

Miedź3)

7440-50-8

20

0,6

119

Molibden, związki nierozpuszczalne3)

7439-98-7

35

3,1

120

Molibden,
związki rozpuszczalne3)

7439-98-7

3,5

0,3

121

Nadtlenek cykloheksanonu

12262-58-7

40

5,1

122

Nadtlenek dibenzoilowy (nadtlenek benzoilu)

94-36-0

100

13

123

Naftochinon5)

-

10

0,43

124

Nikiel3)

7440-02-0

0,23

0,025
0,024)

125

Nitrobenzen

98-95-3

50

10

126

Nitrotoluen5)

-

50

3,8

127

Octan butylu

123-86-4

100

8,7

128

Octan etylu

141-78-6

100

8,7

129

Octan metylu

79-20-9

70

6,1

130

Octan winylu

108-05-4

100

10

131

Oksiran (tlenek etylenu)

75-21-8

100

4,3

132

Ołów3)

7439-92-1

5

0,5

133

Ozon - jako zanieczyszczenie pierwotne

10028-15-6

150

-

134

Pirydyna

110-86-1

20

2,5

135

Prop-2-en-1-ol (alkohol allilowy)

107-18-6

60

3,2

136

Propylobenzen

103-65-1

100

13

137

Pył zawieszony PM107)

-

280

40

138

Rtęć8)

7439-97-6

0,7

0,04

139

Selen

7782-49-2

30

0,06

140

Siarkowodór

7783-06-4

20

5

141

Styren

100-42-5

20

2

142

Substancje smołowe

-

100

10

143

Tal8)

7440-28-0

1

0,13

144

Tetrachloroeten
(czterochloroetylen)

127-18-4

600

70

145

Tetrachlorometan (czterochlorek węgla)

56-23-5

60

7,6

146

Tetrachforosilan (czterochlorek krzemu)

10026-04-7

100

4,3

147

Tetraetyloplumban (czteroetylek ołowiu)

78-00-2

1,2

0,1

148

Tetrahydrofuran (czterohydrofuran)

109-99-9

50

4,4

149

Tetrametyloplumban
(czterometylek ołowiu)

75-74-1

0,5

0,04

150

Tlenek węgla

630-08-0

30 000

__

151

Toiuen

108-88-3

100

10

152

Toluidyna5)

-

200

8,7

153

Toiuilenodiizocyjanian (toluilenodwuizocyjan)

26471-62-5

10

1.3

154

Trichlorek fosforu (trójchlorek fosforu)

7719-12-2

200

25

155

Trich lorek fosforylu (tlenochlorek fosforu)

10025-87-3

5

0,44

156

Trichloroetan (trójchloroetan)5)

-

100

10

157

Trichioroeten (trójchloroetylen)

79-01-6

400

60

158

Ttrich loronitrometa n (chloropikryna)

76-06-2

10

1,3

159

Trietylamina (trójetyloamina)

121-44-8

20

2,5

160

Trifenylfosfina (trójfenylofosfina)

603-35-0

300

50

161

Tytan3)

13463-67-7

50

3,8

162

Wanad3)

7440-62-2

2,3

0,25

163

Węgiel elementarny

7440-44-0

150

8

164

Węglowodory alifatyczne - do Ci2 (poza wymienionymi w innych pozycjach i metanem)

-

3000

1000

165

Węglowodory aromatyczne
(poza wymienionymi
w innych pozycjach)

-

1000

43

166

Wolfram3)

7440-33-7

100

10

167

Żelazo3)

7439-89-6

100

10

Objaśnienia:

1) Dla niektórych substancji wskazanych w tabeli podano w nawiasach ich nazwy zwyczajowe.

2) Oznaczenie numeryczne substancji według Chemical Abstracts Service Registry Number.

3) Jako suma metalu i jego związków w pyle zawieszonym PM10,

4) Wartości te będą stosowane od dnia 1 stycznia 2013 r.

5) Jako suma izomerów.

6) Jako suma fluoru i fluorków rozpuszczalnych w wodzie.

7) Stężenie pyłu o średnicy aerodynamicznej ziaren do 10 un (PM10).

8) Jako suma rtęci i jej związków.

Tabela 2

Nazwa substancji

Wartości odniesienia opadu substancji pyłowej
w g/(m2x rok)

Kadm1)

0,01

Ołów1)

0,1

Pył ogółem

200

Objaśnienia:

1) Jako suma metalu i jego związków w pyle.

Załącznik nr 2

WARTOŚCI ODNIESIENIA DLA BENZENU, DWUTLENKU AZOTU I DWUTLENKU SIARKI W POWIETRZU NA OBSZARACH OCHRONY UZDROWISKOWEJ, OZNACZENIE NUMERYCZNE TYCH SUBSTANCJI ORAZ OKRESY, DLA KTÓRYCH UŚREDNIONE SĄ WARTOŚCI ODNIESIENIA

Wartości odniesienia dla benzenu, dwutlenku azotu i dwutlenku siarki w powietrzu na obszarach ochrony uzdrowiskowej, oznaczenie numeryczne tych substancji oraz okresy, dla których uśrednione są wartości odniesienia, określa poniższa tabela.

Tabela

Lp.

Nazwa substancji

Oznaczenie numeryczne substancji (numer CAS)1)

Okres uśredniania wyników

Wartości odniesienia
w mikrogramach
na metr sześcienny
(ug/m3)

1

Benzen

71-43-2

rok kalendarzowy

4

2

Ditlenek azotu
(dwutlenek azotu)

10102-44-0

jedna godzina

200

rok kalendarzowy

35

3

Ditlenek siarki
(dwutlenek siarki)

7446-09-5

jedna godzina

350

Objaśnienia:

1) Oznaczenie numeryczne substancji według Chemical Abstracts Service Registry Number.

Załącznik nr 3

REFERENCYJNE METODYKI MODELOWANIA POZIOMÓW SUBSTANCJI W POWIETRZU

Tabela 1. Wykaz oznaczeń

Lp.

Oznaczenie

Jednostka

Znaczenie

1

2

3

4

1

A, B

-

współczynniki we wzorach na współczynniki dyfuzji atmosferycznej

2

a, b, g, m, C1, C2

-

stałe zależne od stanu równowagi atmosfery

3

c

-

numer obszaru o danym typie pokrycia terenu

4

d

m

średnica wewnętrzna wylotu emitora

5

dr

m

średnica równoważna wylotu emitora

6

dk

m

długość boku kwadratowego źródła powierzchniowego lub długość odcinka źródła liniowego, powstałych z podziału źródła powierzchniowego lub liniowego

7

D

m

długość boku kwadratowego źródła powierzchniowego lub długość źródła liniowego

8

D1

ug/m3

wartość odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalny poziom11 substancji w powietrzu, uśrednione dla jednej godziny

9

Da

ug/m3

wartość odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalny poziom1) substancji w powietrzu, uśrednione dla roku

10

DD

g/(m2x rok)

wartość odniesienia opadu substancji pyłowej

11

e

-

numer emitora (od 1 do n)

12

ek

mg/s

emisja substancji z jednego z emitorów zastępujących źródło powierzchniowe lub liniowe

13

E

mg/s

emisja substancji z emitora lub ze źródła powierzchniowego, lub liniowego

14

Eg

mg/s

maksymalna emisja substancji gazowej

15

Ep

mg/s

maksymalna emisja pyłu zawieszonego

16

Ez

mg/s

emisja substancji z emitora zastępczego

17

infoRgrafika

mg/s

średnia emisja substancji gazowej dla okresu obliczeniowego (roku, sezonu tub podokresu)

18

infoRgrafika

mg/s

średnia emisja pyłu zawieszonego dla okresu obliczeniowego (roku, sezonu tub podokresu)

19

infoRgrafika

mg/s

średnia emisja danej frakcji substancji pyłowej dla okresu obliczeniowego (roku, sezonu lub podokresu)

20

F

m2

powierzchnia obszaru objętego obliczeniami

21

f

__

numer frakcji substancji pyłowej

22

G

-

liczba obliczeniowych kierunków wiatrów wynikająca z podziału kąta 2π

23

h

m

geometryczna wysokość emitora liczona od poziomu terenu

24

infoRgrafika

m

średnia arytmetyczna z wysokości emitorów, obliczana przy tworzeniu emitora zastępczego

25

hmax

m

geometryczna wysokość najwyższego z emitorów w zespole

26

hz

m

wysokość emitora zastępczego

27

Δh

m

wyniesienie gazów odlotowych

28

ΔhH

m

wyniesienie gazów odlotowych liczone według formuły Hollanda

29

Δhc

m

wyniesienie gazów odlotowych liczone według formuły CONCAWE

30

H

m

efektywna wysokość emitora

31

Hmax

m

największa efektywna wysokość emitora w zespole
z obliczonych dla wszystkich sytuacji meteorologicznych

32

i

-

numer sytuacji meteorologicznej (od 1 do 36)

33

j

-

numer sektora róży wiatrów (od 1 do r)

34

k

-

numer emitora zastępującego źródło powierzchniowe lub liniowe (od 1 do n)

35

l

-

numer kierunku wiatru (od 1 do G)

36

LP

-

liczba wszystkich przypadków występowania sytuacji meteorologicznych w róży wiatrów

37

n

-

liczba emitorów w zespole emitorów lub liczba emitorów, którymi jest zastępowane źródło powierzchniowe lub liniowe

38

Nij

-

liczba przypadków występowania sytuacji meteorologicznej „i” w sektorze róży wiatrów „j”

39

Opf

g/(m2x rok)

opad danej frakcji substancji pyłowej w sektorze róży wiatrów

40

OD

g/(m2x rok)

całkowity opad substancji pyłowej

41

p, q

m

wymiary wylotu emitora o przekroju prostokątnym

42

P(D1)

%

częstość przekraczania wartości odniesienia lub dopuszczalnego poziomu substancji w powietrzu

43

Q

kJ/s

emisja ciepła z emitora

44

R

ug/m3

tło substancji

45

Rp

g/(m2x rok)

tło opadu substancji pyłowej

46

r

-

liczba sektorów róży wiatrów

47

s

m

odległość punktu, w którym dokonuje się obliczeń, od środka źródła powierzchniowego lub odległość tego punktu od najbliższego punktu odcinka źródła liniowego, powstałych
z podziału źródła powierzchniowego lub liniowego

48

smin

m

dopuszczalna minimalna odległość między punktem, w którym dokonuje się obliczeń, a emitorem zastępującym źródło powierzchniowe

49

Sa

ug/m3

stężenie substancji w powietrzu uśrednione dla roku

50

Sxyz

ug/m3

stężenie substancji w powietrzu uśrednione dla jednej godziny

51

Sxy

ug/m3

stężenie substancji w powietrzu uśrednione dla jednej godziny, na powierzchni terenu

52

Sxz

ug/m3

stężenie substancji w powietrzu uśrednione dla jednej godziny, w osi wiatru, na wysokości z

53

sx

ug/m3

stężenie substancji w powietrzu uśrednione dla jednej godziny, w odległości x od emitora, na powierzchni terenu, w osi wiatru

54

sm

ug/m3

stężenie maksymalne substancji gazowej w powietrzu w określonej sytuacji meteorologicznej

55

Smp

ug/m3

stężenie maksymalne pyłu zawieszonego w powietrzu w określonej sytuacji meteorologicznej

56

Smm

ug/m3

najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji w powietrzu

57

infoRgrafika

ug/m3

stężenie średnie (w roku, sezonie lub podokresie) substancji w powietrzu

58

infoRgrafika

ug/m3

stężenie średnie (w roku, sezonie lub podokresie) substancji w powietrzu w odległości x od emitora

59

t

-

numer podokresu

60

T

K

temperatura gazów odlotowych na wylocie emitora

61

To

K

średnia temperatura powietrza dla okresu obliczeniowego (roku, sezonu lub podokresu)

62

ua

m/s

prędkość wiatru na wysokości anemometru

63

uh

m/s

prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora

64

infoRgrafika

m/s

średnia prędkość wiatru w warstwie od geometrycznej wysokości emitora h do efektywnej wysokości emitora H

65

us

m/s

średnia prędkość wiatru w warstwie od poziomu terenu do efektywnej wysokości emitora H

66

v

m/s

prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora

67

wf

m/s

prędkość opadania danej frakcji substancji pyłowej

68

x

m

składowa odległości emitora od punktu, dla którego dokonuje się obliczeń, równoległa do kierunku wiatru

69

y

m

składowa odległości emitora od punktu, dla którego dokonuje się obliczeń, prostopadła do kierunku wiatru

70

z

m

wysokość, dla której oblicza się stężenie substancji w powietrzu

71

xm

m

odległość emitora od punktu występowania stężenia Sm lub
Smp

72

xmm

m

odległość emitora od punktu występowania stężenia Smm

73

Xe, Ye

m

współrzędne emitora

74

Xp, Yp, Zp

m

współrzędne punktu, dla którego dokonuje się obliczeń

75

Xz, Yz

m

współrzędne emitora zastępczego

76

Z

m

wysokość ostatniej kondygnacji budynku

77

zo

m

średnia wartość współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu na obszarze objętym obliczeniami

78

σy

m

współczynnik poziomej dyfuzji atmosferycznej

79

σz

m

współczynnik pionowej dyfuzji atmosferycznej

80

τ

-

liczba godzin w roku, sezonie lub podokresie

Objaśnienia:

1) Łącznie z marginesem tolerancji właściwym dla danej substancji i roku.

1. Dane do obliczeń poziomów substancji w powietrzu

1.1 Tło substancji i tło opadu substancji pyłowej

Tło substancji, dla których są określone dopuszczalne poziomy w powietrzu, stanowi aktualny stan jakości powietrza określony przez właściwy inspektorat ochrony środowiska jako stężenie uśrednione dla roku. Dla pozostałych substancji tło uwzględnia się w wysokości 10 % wartości odniesienia uśrednionej dla roku.

Tło opadu substancji pyłowej uwzględnia się w wysokości 10 % wartości odniesienia opadu substancji pyłowej.

Tła nie uwzględnia się przy obliczeniach poziomów substancji w powietrzu dla zakładów, z których substancje są wprowadzane do powietrza wyłącznie emitorami wysokości nie mniejszej niż 100 m.

1.2 Położenie emitorów

Położenie emitorów oznacza się za pomocą współrzędnych Xe i Ye, przy czym oś X jest skierowana w kierunku wschodnim, a oś Y - w kierunku północnym.

1.3 Parametry emitora

Parametrami emitora są:

1) geometryczna wysokość emitora liczona od poziomu terenu - h;

2) średnica wewnętrzna wylotu emitora - d;

3) prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora - v;

4) temperatura gazów odlotowych na wylocie emitora - T.

W przypadku emitora o wylocie prostokątnym, o wymiarach p x q, oblicza się średnicę równoważną według wzoru:

infoRgrafika

1.4 Emisja

Należy ustalić:

1) maksymalną emisję uśrednioną dla jednej godziny- Eg, Ep;

2) średnią emisję dla okresu obliczeniowego (roku, sezonu lub podokresu) - Eg, Ep, Ef.

Emisję maksymalną określa się dla tej fazy procesu, w której w ciągu jednej godziny jest emitowana największa masa substancji. W przypadku trwania maksymalnej emisji krócej niż przez jedną godzinę należy obliczyć najwyższą średnią emisję odniesioną do jednej godziny.

W przypadku emitorów pracujących okresowo lub ze zmieniającymi się w ciągu roku emisją i parametrami (v i T) obliczenia poziomów substancji w powietrzu należy wykonywać dla takich podokresów, w czasie których:

1) nie zmienia się liczba jednocześnie pracujących emitorów w zespole;

2) emisja z każdego emitora nie zmienia się o więcej niż 25 %;

3) parametry emitora (v, T) nie zmieniają się o więcej niż 25 %.

Przy podziale roku na podokresy należy rozważyć:

1) cykl zmienności emisji i parametrów każdego emitora (v, T);

2) równoczesność i czas pracy emitorów w zespole;

3) możliwość dobrania odpowiednich danych meteorologicznych (róża wiatrów) dla każdego z podokresów.

Przy obliczeniach rozkładu stężeń substancji w powietrzu uwzględniających podział roku na podokresy należy przyjmować emisję charakterystyczną dla każdego podokresu, przy czym przynajmniej w jednym z podokresów, niekoniecznie w tym samym dla wszystkich emitorów, powinna być uwzględniona emisja maksymalna z każdego z emitorów.

Przy określaniu emisji maksymalnej z emitora, który odprowadza gazy odlotowe z więcej niż jednego źródła, należy uwzględniać jednoczesność pracy poszczególnych źródeł wynikającą z przyjętej technologii i innych ograniczeń.

Zaleca się, by obliczenia stężeń średnich oraz opadu substancji pyłowej były również wykonywane z uwzględnieniem podziału roku na podokresy - Dopuszcza się jednak obliczanie tych wielkości z zastosowaniem średnich emisji i parametrów emitora (v, T) dla roku, przy czym powinny to być średnie ważone względem czasu trwania podokresów.

1.5 Dane meteorologiczne

Do obliczenia poziomów substancji w powietrzu niezbędne są następujące dane meteorologiczne:

1) statystyka stanów równowagi atmosfery, prędkości i kierunków wiatru (róża wiatrów);

2) średnia temperatura powietrza dla okresu obliczeniowego (roku, sezonu lub podokresu) - To.

Wyróżnionych jest 36 różnych sytuacji meteorologicznych wynikających z 6 stanów równowagi atmosfery, którym odpowiadają zakresy prędkości wiatru na wysokości ha=14 m, ze skokiem co 1 m/s, określonych w tabeli 2.

Tabela 2. Sytuacje meteorologiczne

Stan równowagi atmosfery

Zakres prędkości wiatru ua x [m/s]

1 - silnie chwiejna

1 - 3

2 - chwiejna

1

3 - lekko chwiejna

1 - 8

4 - obojętna

1 - 11

5 - lekko stała

1 - 5

6 - stała

1 - 4

Statystyki stanów równowagi atmosfery, prędkości i kierunków wiatru oraz średnie temperatury powietrza To są opracowane przez państwową służbę meteorologiczną.

W obliczeniach zaleca się stosowanie róży wiatrów najbardziej odpowiedniej dla podokresów, przykładowo zimowodziennej, ale dopuszcza się też stosowanie jednej róży wiatrów, przykładowo rocznej dla wszystkich podokresów.

2. Obliczenia wstępne

2.1 Efektywna wysokość emitora

Efektywną wysokość emitora oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Wyniesienie gazów odlotowych Ah zależy od prędkości wylotowej gazów v, emisji ciepła Q i prędkości wiatru na wysokości wylotu z emitora uh- W przypadku emitorów poziomych i zadaszonych przyjmuje się, że wyniesienie gazów odlotowych wynosi zero.

Emisję ciepła oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Wyniesienie gazów odlotowych Δh oblicza się n podstawie następujących formuł:

1) formuły Hollanda, gdy 0 ≤ Q ≤ 16 000 kJ/s, przy czym wyróżnia się następujące przypadki tej formuły:

infoRgrafika

2) formuły CONCAWE, gdy Q>24 000 kJ/s:

infoRgrafika

3) kombinacji formuł Hollanda i CONCAWE, gdy 16 000 < Q < 24 000 kJ/s:

infoRgrafika

Zastosowane we wzorach, o których mowa w pkt 1 - 3, symbole oznaczają:

ΔhH - wyniesienie gazów odlotowych obliczone według formuły Hollanda,

Δhc - wyniesienie gazów odlotowych obliczone według formuły CONCAWE.

2.2 Parametry meteorologiczne

Parametry meteorologiczne występujące w obliczeniach poziomów substancji

w powietrzu obejmują:

1) prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora:

infoRgrafika

2) średnią prędkość wiatru w warstwie od poziomu terenu do efektywnej wysokości emitora:

infoRgrafika

3) średnią prędkość wiatru w warstwie od geometrycznej wysokości emitora do efektywnej wysokości emitora:

infoRgrafika

4) współczynnik poziomej dyfuzji atmosferycznej:

infoRgrafika

5) współczynnik pionowej dyfuzji atmosferycznej:

infoRgrafika

Występujące we wzorach 2.8-2.19 wartości stałych zależnych od stanu równowagi atmosfery - m, a, b są podane w tabeli 3. Występująca we wzorach 2.8-2.15 liczba 14 oznacza wysokość anemometru.

Jeżeli prędkość wiatru obliczona według wzorów 2.8-2.15 jest mniejsza od 0,5 m/s, do obliczeń poziomów substancji w powietrzu należy przyjmować 0,5 m/s.

Jeżeli H/Z0 nie zawiera się w zakresie od 10 do 1500. współczynniki A oraz B oblicza się według wzorów 2.17 i 2.19, przyjmując:

H/zo = 10, gdy H/zo < 10

H/zo < 10 = 1500, gdy H/zo>1500

Wartości współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu Zo, występują wzorach 2.17 i 2.19 oblicza się zgodnie z pozycją 2.3.

Tabela 3. Stałe zależne od stanów równowagi atmosfery

Stała

Stan równowagi atmosfery

1

2

3

4

5

6

m

0,080

0,143

0,196

0,270

0,363

0,440

a

0,888

0,865

0,845

0,818

0,784

0,756

b

1,284

1,108

0,978

0,822

0,660

0,551

g

1,692

1,781

1,864

1,995

2,188

2,372

C1

0,213

0,218

0,224

0,234

0,251

0,271

C2

0,815

0,771

0,727

0.657

0,553

0,457

2.3 Aerodynamiczna szorstkość terenu

Współczynnik aerodynamicznej szorstkości terenu z0 wyznacza się w zasięgu 50hn według wzoru:

infoRgrafika

Tabela 4. Wartości współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu z0

LP.

Typ pokrycia terenu

Współczynnik z0

1

2

3

1

woda

0,00008

2

łąki, pastwiska

0,02

3

pola uprawne

0,035

4

sady, zarośla, zagajniki

0,4

5

lasy

2,0

6

zwarta zabudowa wiejska

0,5

7

miasto do 10 tys. mieszkańców

1,0

8

Miasto od 10 do 100 tys. mieszkańców

8.1

- zabudowa niska

0,5

8.2

- zabudowa średnia

2,0

9

Miasto od 100 do 500 tys. mieszkańców

9.1

- zabudowa niska

0,5

9.2

- zabudowa średnia

2,0

9.3

- zabudowa wysoka

3,0

10

miasto powyżej 500 tys. mieszkańców

10.1

- zabudowa niska

0,5

10.2

- zabudowa średnia

2,0

10.3

- zabudowa wysoka

5,0

2.4 Emitor zastępczy

Emitor zastępczy można utworzyć dla zespołu n emitorów, jeżeli dla każdego z nich są spełnione równocześnie następujące warunki;

infoRgrafika

2) wyniesienie gazów odlotowych z wszystkich emitorów jest równe zero;

3) odległość między najbardziej oddalonymi od siebie emitorami nie przekracza 2h.

Średnią wartość h oblicza się jako średnią arytmetyczną z wysokości n emitorów.

Parametry emitora zastępczego oblicza się następująco:

infoRgrafika

Emitor zastępczy umieszcza się w stosunku do emitorów, z których został utworzony, w odległości odpowiedniej do emisji z poszczególnych emitorów. Położenie emitora zastępczego określają współrzędne:

infoRgrafika

2.5 Najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji w powietrzu Smm dla pojedynczego emitora

Stężenie maksymalne substancji gazowej uśrednione dla jednej godziny Sm w określonej sytuacji meteorologicznej oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

gdzie stałe zależne od stanu równowagi atmosfery C, oraz g są podane w tabeli 2, a współczynniki A oraz B oblicza się według wzorów 2.17 i 2.19.

W przypadku obliczania maksymalnego stężenia pyłu zawieszonego uśrednionego dla jednej godziny Smp stosuje się wzór:

infoRgrafika

Posługując się wzorem 2.26 i 2.27, należy obliczyć wartość Sm w 36 sytuacjach meteorologicznych, podanych w tabeli 2, wybrać wartość najwyższą Smm.

Stężenia Sm i Smp występują w stosunku do emitora w odległości xm, wyrażonej wzorem:

infoRgrafika

gdzie stałe zależne od stanu równowagi atmosfery C2 oraz b są podane w tabeli 3.

2.6 Kryterium opadu pyłu

Dla pojedynczego emitora lub zespołu emitorów należy sprawdzić, czy są spełnione jednocześnie następujące warunki (kryterium opadu pyłu):

1)

infoRgrafika

2) łączna roczna emisja pyłu nie przekracza 10 000 Mg;

3) emisja kadmu nie przekracza 0,005 % wartości emisji pyłu określonej w pkt 1 i 2;

4) emisja ołowiu nie przekracza 0,05 % wartości emisji pyłu określonej w pkt 1 i 2.

Kryterium opadu pyłu uwzględnia emisję wszystkich frakcji substancji pyłowej, w tym również pył zawieszony.

3. Zakres obliczeń poziomów substancji w powietrzu

Z obszaru objętego obliczeniami jest wyłączony teren zakładu, dla którego dokonuje się obliczeń.

W przypadku emisji takich samych substancji z emitorów znajdujących się na terenie zakładu obliczenia poziomów substancji w powietrzu wykonuje się dla zespołu tych emitorów.

Jeżeli w odległości mniejszej niż 30xmm od pojedynczego emitora lub któregoś z emitorów w zespole znajdują się obszary ochrony uzdrowiskowej, to w obliczeniach poziomów substancji w powietrzu na tych obszarach należy uwzględniać ustalone dla nich dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu oraz wartości odniesienia substancji w powietrzu.

3.1 Zakres skrócony

Jeżeli z obliczeń wstępnych, wykonanych zgodnie z pozycją 2.5 i 2.6, wynika, że spełnione są następujące warunki:

1) dla pojedynczego emitora lub zespołu emitorów, z których został utworzony emitor zastępczy:

infoRgrafika

2) dla zespołu emitorów:

infoRgrafika

3) kryterium opadu pyłu

- to na tym kończy się wymagane dla tego zakresu obliczenia.

Jeżeli nie jest spełniony warunek określony w pkt 3, to należy wykonać obliczenia opadu substancji pyłowych w sieci obliczeniowej, z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych w celu sprawdzenia warunku:

infoRgrafika

3.2 Zakres pełny

Jeżeli nie są spełnione warunki określone w pozycji 3.1 w pkt 1 i 2, to na całym obszarze, na którym dokonuje się obliczeń, należy obliczyć w sieci obliczeniowej rozkład maksymalnych stężeń substancji w powietrzu uśrednionych dla jednej godziny, z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych, aby sprawdzić, czy w każdym punkcie na powierzchni terenu został spełniony warunek:

infoRgrafika

Jeżeli z powyższych obliczeń wynika, że dla zespołu emitorów jest spełniony warunek:

infoRgrafika

to na tym kończy się obliczenia.

Natomiast dla zespołu emitorów, dla których nie jest spełniony warunek określony wzorem 3.5, lub dla pojedynczego emitora, dla którego nie jest spełniony warunek określony wzorem 3.1, należy obliczyć w sieci obliczeniowej rozkład stężeń substancji w powietrzu uśrednionych dla roku i sprawdzić, czy w każdym punkcie na powierzchni terenu został spełniony warunek:

infoRgrafika

Dalsze obliczenia nie są wymagane, jeżeli jest spełniony warunek określony w pozycji 3.1 w pkt 3, a w pobliżu emitorów nie znajdują się budynki wyższe niż parterowe.

Jeżeli jednak nie jest spełniony warunek określony w pozycji 3.1 w pkt 3, to należy wykonać obliczenia opadu substancji pyłowych w sieci obliczeniowej, z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych w celu sprawdzenia warunku:

infoRgrafika

Jeżeli w odległości od pojedynczego emitora lub któregoś z emitorów w zespole, mniejszej niż 10 h, znajdują się wyższe niż parterowe budynki mieszkalne lub biurowe, a także budynki żłobków, przedszkoli, szkół, szpitali lub sanatoriów, to należy sprawdzić, czy budynki te nie są narażone na przekroczenia wartości odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu. W tym celu należy obliczyć maksymalne stężenia substancji w powietrzu dla odpowiednich wysokości.

Rozróżnia się następujące przypadki:

1) gdy geometryczna wysokość najniższego emitora w zespole jest nie mniejsza niż wysokość ostatniej kondygnacji budynku Z, obliczenia stężeń wykonuje się dla wysokości Z;

2) gdy geometryczna wysokość najniższego emitora w zespole jest mniejsza niż wysokość ostatniej kondygnacji budynku Z, obliczenia stężeń wykonuje się dla wysokości zmieniających się co 1m, począwszy od geometrycznej wysokości najniższego emitora do wysokości:

a) Z, jeżeli Hmax Z,

b) Hmax, jeżeli Hmax < Z

- gdzie:

Hmax - oznacza najwyższą efektywną wysokość emitora w zespole z obliczonych dla wszystkich sytuacji meteorologicznych.

Wszystkie wartości stężeń obliczone ze względu na budynki znajdujące się w pobliżu emitorów nie mogą przekraczać wartości D1.

Częstość przekraczania wartości odniesienia lub dopuszczalnego poziomu substancji w powietrzu należy obliczyć, jeżeli wartości stężeń obliczone ze względu na budynki znajdujące się w pobliżu emitorów przekraczają wartość D1 lub nie jest spełniony warunek określony wzorem 3.4.

Wartości odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu uważa się za dotrzymane, jeżeli częstość przekraczania wartości D1 przez stężenie uśrednione dla jednej godziny jest nie większa niż 0,274 % czasu w roku - w przypadku dwutlenku siarki, a 0,2 % czasu w roku - dla pozostałych substancji.

4. Formuły obliczeniowe dla pojedynczego emitora

Następujące formuły są słuszne w określonej sytuacji meteorologicznej (dla określonego stanu równowagi atmosfery i prędkości wiatru) przy założeniu, że emitor znajduje się w punkcie o współrzędnych Xe = Ye = 0, Ze = H i oś X pokrywa się z kierunkiem wiatru, a oś Y jest prostopadła do osi X.

4.1 Stężenie substancji gazowej w powietrzu uśrednione dla jednej godziny

Stężenie substancji gazowej w punkcie o współrzędnych Xp, Yp, Zp oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Stężenie substancji gazowej w punkcie o współrzędnych Xp, Yp na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Stężenie substancji gazowej w punkcie o współrzędnych Xp, Zp1 w osi wiatru oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Stężenie substancji gazowej w odległości x od emitora, w osi wiatru i na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

4.2 Stężenie pyłu zawieszonego w powietrzu uśrednione dla jednej godziny

Stężenie pyłu zawieszonego, którego prędkość opadania wf = 0, w punkcie o współrzędnych Xp, Yp, Zp oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Stężenie pyłu zawieszonego w punkcie o współrzędnych Xp, Yp, na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Stężenie pyłu zawieszonego w punkcie o współrzędnych Xp, Zp, w osi wiatru oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Stężenie pyłu zawieszonego w odległości x od źródła, w osi wiatru i na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

4.3 Opad substancji pyłowej

Opad substancji pyłowej o prędkości opadania wf > 0 na powierzchni terenu w sektorze róży wiatrów o kącie wierzchołkowym β = 2π/r oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Opad substancji pyłowej obliczony tym wzorem jest wyrażony w g/(m2 x rok) lub w g/(m2x podokres), jeżeli emisja zostanie wyrażona w mg/s, prędkość wiatru i prędkość opadania w m/s, a współczynniki dyfuzji atmosferycznej, odległość i efektywna wysokość emitora w m.

Według tego wzoru oblicza się średni opad substancji pyłowej w odległości x od emitora na łuku sektora róży wiatrów przy założeniu, że wiatr ma kierunek od emitora do punktu o współrzędnych Xp, Yp.

Gdy: b > 1 i [(1-b)wf x + busH] < 0, przyjmuje się, że Opf = 0.

Przy obliczaniu całkowitego opadu substancji pyłowej należy dokonać zsumowania dla wszystkich frakcji substancji pyłowej i sytuacji meteorologicznych, uwzględniając częstości występowania tych sytuacji w danym sektorze róży wiatrów „j”.

infoRgrafika

4.4 Stężenie średnie substancji w powietrzu

Stężenie średnie substancji gazowej na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Stężenie średnie pyłu zawieszonego na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

Według tych wzorów oblicza się stężenie średnie w odległości x od emitora, na łuku sektora róży wiatrów przy założeniu, że wiatr ma kierunek od emitora do punktu o współrzędnych Xp,Yp.

Przy obliczaniu stężenia średniego należy zsumować wartości stężeń obliczonych we wszystkich sytuacjach meteorologicznych, uwzględniając częstości występowania danych sytuacji meteorologicznych w sektorze róży wiatrów „j”.

infoRgrafika

4.5 Częstość przekraczania wartości odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu

Częstość przekraczania wartości odniesienia lub dopuszczalnego poziomu substancji w powietrzu dla wszystkich sytuacji meteorologicznych wyraża wzór:

infoRgrafika

gdzie kąt przekroczenia gi dla danej sytuacji meteorologicznej określony jest wzorem:

infoRgrafika

Do obliczenia pierwszego przybliżenia wartości g, przyjmuje się (cos gi)a = 1. W przypadku gdy gi nie przekracza wartości 0,09, przybliżenie to jest wystarczająco dokładne. Gdy gi > 0,09, kąt określony w pierwszym przybliżeniu należy wstawić do wzoru 4.16 i obliczyć nową wartość gi. Do obliczeń wystarczają 3 przybliżenia.

Jako wielkość So występującą we wzorze 4.16 podstawia się Sx lub Sxz.

5. Obliczenia poziomów substancji w powietrzu dla zespołu emitorów

Obliczenia poziomów substancji w powietrzu dla zespołu emitorów prowadzi się w geometrycznej sieci punktów o współrzędnych Xp, Yp. Emitory znajdują się w punktach o współrzędnych Xe, Ye. Obliczenia wykonuje się dla wielu kierunków wiatru różniących się co najwyżej o 2°, uwzględniając zmiany składowych odległości emitora od punktu o współrzędnych Xp, Yp równoległej do kierunku wiatru - x i prostopadłej do kierunku wiatru - y. Ujemna wartość x oznacza, że w punkcie, w którym dokonuje się obliczeń, wartość stężenia jest równa zeru.

5.1 Najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji w powietrzu

Wartości stężeń uśrednionych dla jednej godziny w danym punkcie oblicza się odpowiednio dla substancji gazowych według wzoru 4.1 lub 4.2, a dla pyłu zawieszonego według wzoru 4.5 lub 4.6.

Jako Smm wybiera się największą wartość stężenia ze zbioru stężeń obliczonych dla wszystkich kierunków wiatru, prędkości wiatru i stanów równowagi atmosfery po zsumowaniu stężeń dla wszystkich emitorów. Operację wyboru Smm powtarza się dla każdego punktu w sieci obliczeniowej.

5.2 Stężenie średnie substancji w powietrzu

Wartość stężenia średniego infoRgrafika (w roku, sezonie lub podokresie) w danym punkcie oblicza się, sumując stężenia Sxv według wzoru:

infoRgrafika

gdzie:

Sxy - oblicza się według wzoru 4.2 w przypadku substancji gazowej lub 4.6 w przypadku pyłu zawieszonego, z tym że zamiast emisji maksymalnej substancji należy przyjąć emisję średnią.

Wartość N jest to częstość z róży wiatrów przyporządkowana każdej z rozpatrywanych sytuacji meteorologicznych „i” i każdemu kierunkowi wiatru „j”, określona wzorem:

infoRgrafika

Do obliczenia stężenia średniego infoRgrafika można wykorzystać także wzory 4.11 lub 4.12. Należy zsumować obliczone wartości według wzoru:

infoRgrafika

W przypadku dokonywania obliczeń dla poszczególnych podokresów, na jakie z uwagi na nierównomierność pracy emitorów podzielono rok, stężenie substancji w powietrzu odniesione do roku oblicza się według wzoru:

infoRgrafika

5.3 Opad substancji pyłowej

Opad substancji pyłowej oblicza się zgodnie z zasadami podanymi w pozycji 4.3, sumując w każdym punkcie sieci obliczeniowej wartości opadu substancji pyłowej pochodzącego z poszczególnych emitorów, obliczone według wzoru 4.9.

W przypadku dokonywania obliczeń dla poszczególnych podokresów, na jakie z uwagi na nierównomierność pracy emitorów podzielono rok, roczną wartość opadu substancji pyłowej oblicza się według wzoru;

infoRgrafika

5.4 Częstość przekraczania wartości odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu

W przypadku gdy stężenie spowodowane emisją substancji z wszystkich emitorów zespołu przekracza wartość odniesienia lub dopuszczalny poziom substancji w powietrzu, oblicza się częstość przekraczania P(D1).

infoRgrafika

Wartość N określona jest wzorem 5.2.

Dla rozpatrywanego punktu sumuje się obliczone częstości P(D1) dla wszystkich sytuacji meteorologicznych i kierunków wiatru. Operację obliczania tej wielkości powtarza się dla każdego punktu sieci obliczeniowej.

99,8 percentyl S99,8 ze stężeń substancji w powietrzu uśrednionych dla jednej godziny jest to wartość stężenia, której nie przekracza 99,8 % wszystkich stężeń uśrednionych dla jednej godziny występujących w roku kalendarzowym. Jeżeli S9,88 jest mniejszy niż wartość odniesienia lub dopuszczalny poziom substancji w powietrzu D1, to można uznać, że zachowana jest dopuszczalna częstość przekraczania wartości D1, wynosząca 0,2 % czasu w roku.

Analogiczną zasadę można zastosować w przypadku dwutlenku siarki, dla którego dopuszcza się przekraczanie dopuszczalnego poziomu w powietrzu przez 0,274 % czasu w roku.

W celu ustalenia wartości 99,8 percentyla S99,8 należy wykonać w sieci obliczeniowej obliczenia stężeń substancji w powietrzu uśrednionych dla jednej godziny, dla 36 sytuacji meteorologicznych i wielu kierunków wiatru różniących się co najwyżej o 2°, i następnie utworzyć z tych stężeń ciąg niemalejący:

infoRgrafika

Każdemu z obliczonych stężeń należy przyporządkować częstość ich występowania N określoną wzorem 5.2.

99,8 percentyl S99,8 jest równy składnikowi ciągu stężeń o liczbie porządkowej g, dla której przy kolejnym zsumowaniu częstości N po raz pierwszy spełniony jest warunek:

infoRgrafika

6. Obliczenia poziomów substancji w powietrzu dla powierzchniowych źródeł

Obliczenia poziomów substancji w powietrzu dla powierzchniowego źródła wykonuje się tak jak obliczenia dla zespołu emitorów, zgodnie z pozycją 5, po uprzednim umownym zastąpieniu źródła powierzchniowego zespołem emitorów.

6.1 Zastępowanie powierzchniowego źródła zespołem emitorów

Przedstawione sposoby zastępowania źródeł powierzchniowych zespołem emitorów dotyczą źródeł powierzchniowych mających kształt kwadratu o bokach długości od 10 m do 1000 m, równoległych do kierunków północ-południe i wschód-zachód. Emisja jest równomierna i efektywna wysokość źródła powierzchniowego jest jednakowa na całej jego powierzchni. W przypadku gdy kształt źródła powierzchniowego jest inny niż kwadrat, należy je zastąpić zespołem kwadratowych źródeł powierzchniowych, w przybliżeniu odpowiadającym kształtowi tego źródła.

Zastępowanie źródła powierzchniowego o boku D zespołem emitorów polega na właściwym podziale źródła powierzchniowego na kwadraty o boku dk i na zastąpieniu każdego z nich emitorem usytuowanym w środku kwadratu. Efektywna wysokość emitora jest równa efektywnej wysokości źródła powierzchniowego Emisja z emitora wyraża się wzorem:

infoRgrafika

Do podziału źródła powierzchniowego stosuje się następujące metody:

I metoda

Podział kwadratowego źródła powierzchniowego o boku D polega na kolejnym dzieleniu go na cztery kwadraty o dwukrotnie mniejszym boku. Każdy z powstałych w ten sposób kwadratów dzieli się dalej na cztery kwadraty o dwukrotnie mniejszym boku. Dzielenie kończy się, jeżeli dla każdego ze źródeł powierzchniowych o boku dk powstałych z kolejnego k-tego kwadratu podziału źródła powierzchniowego spełniony jest jeden z dwóch warunków:

warunek I:

po kolejnym podziale bok źródła powierzchniowego dk jest równy 1/8 długości boku kwadratowego źródła powierzchniowego D lub jest mniejszy niż 20 m.

warunek II:

1) przy obliczaniu stężeń substancji uśrednionych dla jednej godziny oraz średnich stężeń substancji na podstawie wzoru 5.1:

infoRgrafika

gdzie:

A - oznacza współczynnik obliczany według wzoru 2.17,

s - oznacza odległość punktu, w którym oblicza się stężenie, od środka źródła powierzchniowego powstałego z podziału,

a - oznacza stałą zależną od stanu równowagi atmosfery, podaną w tabeli 3;

2) przy obliczaniu średnich stężeń substancji na podstawie wzoru 5.3:

s ≥ dk

(6.3)

3) przy obliczaniu opadu substancji pyłowej:

s ≥ 2dk

(6.4)

W przypadku obliczeń poziomów substancji w powietrzu w punkcie położonym w odległości s od najbliższego emitora, zastępującego jeden z fragmentów źródła powierzchniowego, mniejszej niż smin, należy przyjąć, że s jest równe smin, wyrażonego wzorem:

infoRgrafika

II metoda:

Kwadratowe źródło powierzchniowe o boku D dzieli się na:

1) co najmniej 100, jeżeli D ≥ 100 m,

2) (entier(D/10))2, jeżeli D < 100 m

- jednakowych źródeł powierzchniowych w kształcie kwadratu o boku dk, równomiernie rozmieszczonych i pokrywających cały obszar źródła powierzchniowego o boku D.

W przypadku obliczeń poziomów substancji w powietrzu w punkcie położonym w odległości s od najbliższego emitora, zastępującego jeden z fragmentów źródła powierzchniowego, mniejszej niż smin, należy przyjąć, że s jest równe smin, wyrażonego wzorem:

infoRgrafika

Po dokonaniu podziału źródła powierzchniowego i zastąpieniu go zespołem emitorów dokonuje się obliczeń poziomów substancji w powietrzu zgodnie z pozycją 5.

7. Obliczenia poziomów substancji w powietrzu dla liniowych źródeł

Obliczenia poziomów substancji w powietrzu dla liniowego źródła wykonuje się tak jak obliczenia dla zespołu emitorów, zgodnie z pozycją 5, po uprzednim umownym zastąpieniu źródła liniowego zespołem emitorów.

7.1 Zastępowanie liniowego źródła zespołem emitorów

Przedstawione sposoby zastępowania źródeł liniowych zespołem emitorów dotyczą skończonych źródeł prostoliniowych o stałej emisji z jednostki długości i stałej efektywnej wysokości źródła. W przypadku gdy źródło nie odpowiada powyższym założeniom, należy je przedstawić w postaci zespołu źródeł liniowych spełniających te założenia.

Zastępowanie źródła liniowego długości D zespołem emitorów polega na właściwym podziale źródła liniowego na odcinki długości dk i na zastąpieniu każdego z nich emitorem usytuowanym w środku odcinka. Efektywna wysokość emitora jest równa efektywnej wysokości źródła liniowego. Emisja z emitora wyraża się wzorem:

infoRgrafika

Do podziału źródła liniowego stosuje się następujące metody:

I metoda

Podział źródła liniowego o długości D polega na kolejnym dzieleniu go na dwa równe odcinki. Każdy z powstałych w ten sposób odcinków dzieli się dalej na dwa odcinki o dwukrotnie mniejszej długości. Dzielenie kończy się, jeżeli dla każdego z odcinków źródła liniowego o długości dk, powstałych z kolejnego, k-tego podziału pierwotnego źródła liniowego, jest spełniony jeden z dwóch warunków:

warunek I:

po kolejnym podziale długość odcinka źródła liniowego jest mniejsza niż 20 m.

warunek II:

1) przy obliczaniu stężeń substancji w powietrzu uśrednionych dla jednej godziny oraz średnich stężeń substancji na podstawie wzoru 5.1:

infoRgrafika

gdzie:

A - oznacza współczynnik obliczany według wzoru 2.17,

s - oznacza odległość punktu, w którym określa się stężenie, od najbliższego punktu odcinka źródła liniowego, powstałego z podziału,

a - oznacza stałą zależną od stanu równowagi atmosfery, podaną w tabeli 3;

2) przy obliczaniu średnich stężeń substancji na podstawie wzoru 5.3:

s ≥ 4 dk

(7.3)

3) przy obliczaniu opadu substancji pyłowej:

s ≥ 5 dk

(7.4)

II metoda

Źródło liniowe dzieli się na odcinki o długości 10 m.

Po dokonaniu podziału źródła liniowego i zastąpieniu go zespołem emitorów dokonuje się obliczeń poziomów substancji w powietrzu zgodnie z pozycją 5.

Treść przypisu ZAMKNIJ close
Treść przypisu ZAMKNIJ close
close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00