W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 15 listopada 1972 r. została sporządzona w Wiedniu Konwencja o kontroli i cechowaniu wyrobów z metali szlachetnych, w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA

o kontroli i cechowaniu wyrobów z metali szlachetnych

Preambuła

Republika Austrii, Republika Finlandii, Królestwo Norwegii, Republika Portugalska, Królestwo Szwecji, Konfederacja Szwajcarska oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

pragnąc ułatwić międzynarodowy handel wyrobami z metali szlachetnych i jednocześnie zapewnić ochronę konsumenta, wymaganą ze względu na szczególny charakter tych wyrobów,

Wziąwszy pod uwagę, że międzynarodowa harmonizacja norm i uregulowań technicznych oraz wytycznych dotyczących metod i procedur kontroli oraz cechowania wyrobów z metali szlachetnych stanowi cenny przyczynek do swobodnego przepływu takich wyrobów;

Wziąwszy pod uwagę, iż ową harmonizację powinno uzupełnić wzajemne uznawanie kontroli i cechowania, a zatem pragnąc promować i kontynuować współpracę pomiędzy swymi urzędami probierczymi i właściwymi władzami;

Zważywszy na fakt, że od Umawiających sie Państw-stron Konwencji nie wymaga się obowiązkowego cechowania, oraz że opatrywanie znakami przewidzianymi w Konwencji przeprowadza się dobrowolnie;

uzgodniły, co następuje:

I. Zakres i oddziaływanie

Artykuł 1

1. Wyroby poddane kontroli i ocechowaniu przez upoważniony urząd probierczy zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji nie będą poddawane dalszym obowiązkowym kontrolom i cechowaniu w Umawiającym się Państwie, które je importuje. Nie wyklucza to przeprowadzenia przez importujące Umawiające się Państwo testów kontrolnych zgodnie z artykułem 6.

2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie wymaga od Umawiającego się Państwa dopuszczenia do importu lub sprzedaży wyrobów z metali szlachetnych, które nie są określone w państwowych uregulowaniach prawnych lub nie spełniają państwowych norm dotyczących próby.

Artykuł 2

Dla celów niniejszej konwencji określenie „wyroby z metali szlachetnych” oznacza wyroby z platyny, złota, palladu, srebra, i ich stopów – zgodnie z definicją, która zawarta jest w załączniku I.

Artykuł 3

1. Aby korzystać z postanowień artykułu 1, wyroby z metali szlachetnych muszą:

(a) być zgłoszone do upoważnionego urzędu probierczego wyznaczonego zgodnie z artykułem 5;

(b) spełniać wymagania techniczne określone niniejszą Konwencją, wyszczególnione w Załączniku I;

(c) być poddane kontroli zgodnie z zasadami i procedurami określonymi w Załączniku II;

(d) być ocechowane znakami określonymi w Załączniku II.

2. Korzyści wynikające z artykułu 1 nie będą miały zastosowania do wyrobów z metali szlachetnych, na których – po ocechowaniu zgodnie z załącznikiem II – znaki zostały zmienione lub zatarte.

Artykuł 4

Umawiające się Państwa nie będą miały obowiązku stosować postanowień ustępu 1 artykułu 1 do wyrobów z metali szlachetnych, które – po zgłoszeniu do upoważnionego urzędu probierczego, poddaniu kontroli i ocechowaniu zgodnie z artykułem 3 – zostały zmienione przez domieszki lub w jakikolwiek inny sposób.

II. Kontrola i sankcje

Artykuł 5

1. Każde Umawiające się Państwo wyznaczy jeden lub większą liczbę urzędów probierczych, upoważnionych do przeprowadzania kontroli i cechowania wyrobów z metali szlachetnych, zgodnie z postanowieniami Załącznika II.

2. Upoważnione urzędy probiercze spełniać będą następujące warunki:

– dostępność personelu oraz niezbędnych środków i wyposażenia;

– kompetencje techniczne i rzetelność zawodowa personelu;

– podczas wypełniania wymogów Konwencji kadra kierownicza i techniczna musi pozostawać niezależna od wszelkich kręgów, ugrupowań czy osób posiadających interesy pośrednie lub bezpośrednie w danej sferze;

– personel musi być związany tajemnicą zawodową.

3. Każde Umawiające się Państwo powiadomi depozytariusza o wyznaczeniu takiego upoważnionego urzędu probierczego i o jego znakach , a także o każdym cofnięciu upoważnienia wcześniej wyznaczonemu urzędowi probierczemu. Skutkiem tego depozytariusz niezwłocznie odpowiednio powiadomi pozostałe Umawiające się Państwa.

Artykuł 6

Postanowienia niniejszej konwencji nie będą uniemożliwiały Umawiającym się Państwom przeprowadzania badań kontrolnych wyrobów z metali szlachetnych, opatrzonych znakami przewidzianymi w niniejszej konwencji. Badania takie nie będą prowadzone w sposób nadmiernie zakłócający import i sprzedaż wyrobów z metali szlachetnych ocechowanych zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji.

Artykuł 7

Umawiające się Państwa upoważniają niniejszym depozytariusza do zarejestrowania Wspólnej Cechy Kontroli opisanej w Załączniku II w Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO), zgodnie z Konwencją paryską o ochronie własności przemysłowej – jako państwowego stempla probierczego każdego Umawiającego się Państwa. Depozytariusz dokona takiej rejestracji również w odniesieniu do Umawiającego się Państwa, dla którego niniejsza konwencja wejdzie w życie w późniejszym terminie, a także w odniesieniu do państw przystępujących do niniejszej konwencji.

Artykuł 8

1. Każde Umawiające się Państwo włączy do swojego ustawodawstwa uregulowania prawne, przewidujące kary za fałszerstwa niedozwolone zmiany i nadużywanie Wspólnej Cechy Kontroli, ustanowionej niniejszą konwencją, oraz cech upoważnionych urzędów probierczych, zgłoszonych zgodnie z ustępem 3 artykułu 5, a także za wprowadzanie – bez upoważnienia – zmian w wyrobach i za zmienianie lub zacieranie próby i znaków wytwórcy po wykonaniu ocechowania wyrobu Wspólną Cechą Kontroli.

2. Każde Umawiające się Państwo zobowiązuje się ustanowić – w ramach tych uregulowań prawnych – stosowne postępowanie w przypadkach stwierdzenia lub uzyskania od innego Umawiającego się Państwa dostatecznych dowodów fałszerstwa albo nadużycia Wspólnej Cechy Kontroli lub cech upoważnionych urzędów probierczych, albo też dowodów wprowadzenia – bez upoważnienia – zmian w wyrobie lub zmiany albo zatarcia próby lub znaku wytwórcy po wykonaniu ocechowania Wspólną Cechą Kontroli, a gdzie będzie to właściwsze – zobowiązują się podjąć inne stosowne działania.

Artykuł 9

1. Jeżeli którekolwiek z Umawiających się Państw będące importerem lub którykolwiek z jego upoważnionych urzędów probierczych będą miały powód, by twierdzić, że urząd probierczy Umawiającego się Państwa będącego eksporterem, opatrzył wyrób Wspólną Cechą Kontroli bez zastosowania się do odnośnych postanowień niniejszej konwencji, bezzwłocznie podjęte zostaną rozmowy z urzędem probierczym który, według domniemywań, dokonał takiego ocechowania wyrobów, udzieli wszelkiej należytej pomocy w celu zbadania tej sprawy. Jeżeli nie zostanie osiągnięte zadowalające rozwiązanie, każda ze stron będzie miała prawo zwrócić się z tą sprawą do Stałego Komitetu drogą powiadomienia jego przewodniczącego. W takim przypadku przewodniczący zwoła posiedzenie Stałego Komitetu.

2. Jeżeli do Stałego Komitetu wpłynie jakakolwiek sprawa związana z postanowieniami ustępu 1, Stały Komitet może – po wysłuchaniu zainteresowanych stron – wydać zalecenia w celu podjęcia właściwych działań.

3. Jeżeli zalecenie, o którym mowa w ustępie 2, nie zostanie wykonane w możliwym do przyjęcia czasie lub jeżeli Stały Komitet nie wyda żadnego zalecenia, Umawiające się Państwo będące importerem może wprowadzić nad cechowanymi przez dany urząd probierczy i wprowadzanymi na terytorium tego państwa wyrobami z metali szlachetnych dodatkowy nadzór, który uzna za konieczny, łącznie z prawem czasowej odmowy przyjmowania takich wyrobów. O podjęciu takich środków bezzwłocznie zostaną powiadomione wszystkie Umawiające się Państwa, a realizacja tych środków będzie od czasu do czasu rozpatrywana przez Stały Komitet.

4. Gdy będą istniały dowody powtarzającego się i poważnego nadużywania Wspólnej Cechy Kontroli, Umawiające się Państwo będące importerem może czasowo odmówić przyjmowania wyrobów opatrzonych znakiem probierczym danego urzędu probierczego, niezależnie od tego, czy zostały one poddane kontroli i ocechowane zgodnie z niniejszą konwencją. W takim przypadku Umawiające się Państwo będące importerem niezwłocznie powiadomi o tym wszystkie pozostałe Umawiające się Państwa, a Stały Komitet zbierze się w terminie jednego miesiąca w celu rozpatrzenia tej sprawy.

III. Stały Komitet i poprawki

Artykuł 10

1. Niniejszym ustanowiony zostaje Stały Komitet, w którym reprezentowane będzie każde Umawiające się Państwo. Każde Umawiające się Państwo będzie posiadać jeden głos.

2. Stały Komitet będzie miał następujące zadania:

rozpatrywanie i przegląd oddziaływania niniejszej konwencji;

przegląd oraz, w razie konieczności proponowanie poprawek do Załączników do niniejszej Konwencji;

podejmowanie decyzji w sprawach technicznych, zgodnie z postanowieniami zawartymi w Załącznikach;

rozwijanie i kontynuacja współpracy technicznej i administracyjnej między Umawiającymi się Państwami w sprawach objętych niniejszą konwencją;

rozpatrywanie środków zapewniających jednakową interpretację i stosowanie postanowień niniejszej konwencji;

wspieranie stosownej ochrony znaków przed ich fałszowaniem i nadużywaniem;

wydawanie zaleceń w przypadkach zaistnienia spraw ujętych w postanowieniach ustępu 2 artykułu 9 lub w celu rozstrzygnięcia wszelkich sporów, wynikających z oddziaływania niniejszej konwencji, zgłoszonych do Stałego Komitetu;

badanie, czy uregulowania istniejące w państwie zainteresowanym przystąpieniem do konwencji spełniają wymagania niniejszej konwencji i jej załączników, oraz sporządzanie raportów w tej sprawie w celu ich rozważenia przez Umawiające się Państwa.

3. Stały Komitet przyjmie zasady proceduralne dotyczące swoich posiedzeń, łącznie z zasadami zwoływania takich posiedzeń. Niniejszy Komitet będzie zbierał się co najmniej raz w roku.

4. Zgodnie z treścią ustępu 2 powyżej. Stały Komitet będzie podejmował decyzje w sprawach technicznych, jak określono w Załącznikach, w jednomyślnym głosowaniu.

5. Stały Komitet może wydawać zalecenia dotyczące każdej sprawy związanej z wdrożeniem niniejszej konwencji lub proponować poprawki do niniejszej konwencji. Takie zalecenia lub propozycje będą przedstawiane depozytariuszowi, który powiadomi o nich wszystkie Umawiające się Państwa.

Artykuł 11

Poprawka do Konwencji

1. W przypadku otrzymania od Stałego Komitetu propozycji poprawki do artykułów niniejszej konwencji lub w przypadku propozycji poprawki do konwencji, zgłoszonej przez którekolwiek z Umawiających się Państw, depozytariusz przedłoży do akceptacji te propozycje wszystkim Umawiającym się Państwom.

2. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty przedłożenia propozycji poprawki zgłoszonej zgodnie z ustępem 1, którekolwiek z Umawiających się Państw zażąda podjęcia negocjacji na temat takiej poprawki, depozytariusz umożliwi przeprowadzenie takich negocjacji.

3. Jeżeli proponowana poprawka do konwencji zostanie przyjęta przez wszystkie Umawiające się Państwa, to wejdzie ona w życie po upływie jednego miesiąca od daty złożenia ostatniego dokumentu przyjęcia, o ile poprawka nie przewiduje innej daty wejścia w życie. Dokumenty przyjęcia składane będą u depozytariusza, który powiadomi wszystkie Umawiające się Państwa.

Poprawka do Załączników

4. W przypadku otrzymania od Stałego Komitetu propozycji poprawki do Załączników do niniejszej Konwencji, depozytariusz powiadomi o niej Umawiające się Państwa.

5. O ile nie wpłynie negatywna odpowiedź od Rządu któregokolwiek z Umawiających się Państw, lub o ile poprawka nie będzie przewidywała późniejszego terminu wejścia w życie, poprawka do Załączników wejdzie w życie po sześciu miesiącach od daty wspomnianego powiadomienia przez depozytariusza.

IV. Postanowienia końcowe

Przystąpienie do Konwencji

Artykuł 12

1. Do niniejszej konwencji może przystąpić – po otrzymaniu zaproszenia od Umawiających się Państw, przekazanego przez rząd depozytariusza – każde państwo będące członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jakiejkolwiek jej wyspecjalizowanej agendy, albo będące członkiem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej lub stroną Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i posiadające uregulowania w zakresie badania i cechowania wyrobów z metali szlachetnych, niezbędne do spełnienia wymogów niniejszej konwencji i jej załączników.

2. Rządy Umawiających się Państw przekażą swoją odpowiedź depozytariuszowi w ciągu czterech miesięcy od daty otrzymania od depozytariusza zapytania o zgodę na takie zaproszenie. Brak odpowiedzi w tym terminie od któregokolwiek Rządu uzna się za wyrażenie zgody na zaproszenie.

3. Podejmując decyzję o zaproszeniu jakiegoś państwa do przystąpienia do konwencji, rządy Umawiających się Państw będą opierać się przede wszystkim na raporcie, o którym mowa w ustępie 2 artykułu 10.

4. Państwo, które otrzyma zaproszenie, może przystąpić do niniejszej konwencji, składając swój dokument przystąpienia u depozytariusza, który powiadomi o tym wszystkie Umawiające się Państwa. Przystąpienie nabierze mocy prawnej po upływie trzech miesięcy od daty złożenia tego dokumentu.

Artykuł 13

1. Rząd państwa – sygnatariusza lub państwa przystępującego do konwencji może – w momencie złożenia swojego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia lub w dowolnym późniejszym terminie – złożyć u depozytariusza pisemne oświadczenie, że niniejsza konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich lub do części – określonych w oświadczeniu – terytoriów, za których stosunki zewnętrzne dany rząd jest odpowiedzialny. Depozytariusz przekaże każde takie oświadczenie rządom wszystkich pozostałych Umawiających się Państw.

2. Jeżeli oświadczenie zostało złożone w momencie złożenia dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia, to w stosunku do tych terytoriów niniejsza konwencja wejdzie w życie w tym samym dniu, w którym wejdzie w życie w stosunku do państwa, które złożyło to oświadczenie. We wszystkich innych przypadkach konwencja wejdzie w życie w sprawach tych terytoriów po trzech miesiącach od daty otrzymania oświadczenia przez depozytariusza.

3. Stosowanie niniejszej konwencji do wszystkich takich terytoriów lub do części z nich może zostać zakończone przez rząd państwa, który złożył oświadczenie, o którym mowa w ustępie 1, pod warunkiem że z trzymiesięcznym wyprzedzeniem w pisemnej formie zawiadomi on o tym depozytariusza, który powiadomi wszystkie pozostałe Umawiające się Państwa.

Wypowiedzenie

Artykuł 14

Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą konwencję pod warunkiem, że z dwunastomiesięcznym wyprzedzeniem w pisemnej formie zawiadomi o tym depozytariusza, który powiadomi wszystkie Umawiające się Państwa lub na innych warunkach, które zostaną uzgodnione przez Umawiające się Państwa. Wszystkie Umawiające się Państwa zobowiązują się, że w przypadku wypowiedzenia konwencji, nie będą wykorzystywać po wypowiedzeniu Wspólnej Cechy Kontroli do żadnych celów.

Ratyfikacja

Artykuł 15

1. Niniejsza konwencja zostanie ratyfikowana przez państwa, będące jej sygnatariuszami. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone u depozytariusza, który powiadomi o tym wszystkie pozostałe państwa będące sygnatariuszami niniejszej konwencji.

2. Niniejsza konwencja wejdzie w życie po upływie czterech miesięcy od daty złożenia czwartego dokumentu ratyfikacyjnego. W stosunku do wszystkich pozostałych państw – sygnatariuszy, które złożą swoje dokumenty ratyfikacyjne w dalszej kolejności, niniejsza konwencja wejdzie w życie po upływie dwóch miesięcy od daty złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, lecz nie wcześniej niż po upływie okresu czterech miesięcy, o którym mowa wyżej.

NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.

SPORZĄDZONO w Wiedniu dnia piętnastego listopada 1972 r., po jednym egzemplarzu w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, które zostaną złożone Rządowi Szwecji, który przekaże uwierzytelnione kopie wszystkim pozostałym państwom – sygnatariuszom i przystępującym do konwencji.

Załącznik I

Definicje i wymagania techniczne [1]

1. Definicje

Dla potrzeb niniejszej konwencji stosuje się następujące definicje:

1.1 Metale szlachetne

Metalami szlachetnymi są platyna, złoto, pallad i srebro. Metalem o największej wartości jest platyna, następnie złoto, pallad oraz srebro.

1.2 Stop metalu szlachetnego

Stopem metalu szlachetnego jest roztwór stały zawierający co najmniej jeden metal szlachetny.

1.3 Wyrób z metalu szlachetnego

Wyrobem z metalu szlachetnego jest każdy wyrób jubilerski, złotniczy, srebrniczy, zegarmistrzowski i każdy inny przedmiot wykonany w całości lub części z metali szlachetnych lub ich stopów. Określenie „w części” oznacza, że wyrób z metalu szlachetnego może zawierać

i. części niemetaliczne;

ii. części wykonane z metali nieszlachetnych z przyczyn technicznych i/lub dekoracyjnych (patrz: ustęp 1.5 poniżej).

1.4. Wyrób z metalu szlachetnego mieszanego

Wyrobem z metalu szlachetnego mieszanego jest wyrób składający się z dwóch lub więcej stopów metalu szlachetnego.

1.5 Wyrób wielometalowy

Wyrób wielometalowy składa się z części z metalu szlachetnego oraz części z metalu innego niż szlachetny.

1.6 Próba

Termin „próba” oznacza zawartość określonego metalu szlachetnego wyrażoną liczbą jednostek wagowych metalu przypadających na tysiąc jednostek wagowych stopu.

1.7 Określona próba

Termin „określona próba” oznacza ustaloną minimalną zawartość określonych metali szlachetnych, wyrażoną liczbą jednostek wagowych metalu przypadających na tysiąc jednostek wagowych stopu.

1.8 Powlekanie/platerowanie

Powłoką lub platerem jest jedna lub więcej warstw materiału dopuszczonego przez Stały Komitet, nałożona na całość lub część powierzchni wyrobu z metalu szlachetnego za pomocą procesu chemicznego, elektrochemicznego, mechanicznego lub fizycznego.

1.9 Metale nieszlachetne

Metalem nieszlachetnym jest każdy metal z wyjątkiem platyny, złota, palladu oraz srebra.

1.10 Badanie

Termin „badanie” oznacza analizę ilościową stopu metalu szlachetnego z zastosowaniem metody zdefiniowanej w ustępie 3.2 załącznika II.

1.11 Inne definicje i dodatkowe szczegóły

Stały Komitet może wprowadzić inne definicje oraz ustalić dodatkowe szczegóły.

2. Wymagania techniczne

2.1 Wyroby nieobjęte Konwencją

Niniejsza Konwencja nie dotyczy:

a) wyrobów wykonanych ze stopów o próbie niezdefiniowanej przez Stały Komitet;

b) wyrobów o przeznaczeniu medycznym, dentystycznym, weterynaryjnym, naukowym lub technicznym,

c) monet stanowiących prawne środki płatnicze;

d) części lub niekompletnych półfabrykatów (np. części metalowych lub warstw powierzchniowych);

e) surowców takich jak sztabki, blachy, druty, czy rury,

f) wyrobów z metali nieszlachetnych pokrytych metalem szlachetnym,

g) innych przedmiotów wyłączonych przez Stały Komitet

W związku z powyższym, wyroby wymienione w punktach od a) do g) powyżej nie podlegają cechowaniu Wspólną Cechą Kontroli.

2.2 Określone próby obowiązujące na mocy niniejszej konwencji

Z zastrzeżeniem artykułu 1 ustęp 2 niniejszej konwencji, określone próby, które obowiązują na mocy niniejszej konwencji definiuje Stały Komitet.

2.3 Tolerancja

Tolerancja ujemna w stosunku do określonych prób umieszczonych na wyrobie jest niedopuszczania.

2.4 Stosowanie stopu lutowniczego

2.4.1 Obowiązują następujące zasady:

a) Stop lutowniczy stosować wolno wyłącznie do łączenia elementów.

b) Określona próba stopu lutowniczego powinna być taka sama, jak określona próba wyrobu.

c) Jeśli używa się stopu lutowniczego o niższej określonej próbie, cały wyrób powinien posiadać dopuszczoną określoną próbę.

2.4.2 Stały Komitet określa wyjątki o charakterze praktycznym od powyższej zasady oraz inne metody łączenia.

2.5 Stosowanie części z metali nieszlachetnych i części niemetalicznych w wyrobach z metali szlachetnych

2.5.1 Dopuszcza się stosowanie części z metali nieszlachetnych i części niemetalicznych w wyrobach z metali szlachetnych w celu związanym z funkcją mechaniczną, do której metale szlachetne są nieodpowiednie ze względu na wytrzymałość lub trwałość, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a) Jeśli części z metali nieszlachetnych i części niemetalicznych są widoczne, muszą wyraźnie odróżniać się pod względem koloru od metalu szlachetnego.

b) Nie mogą być pokryte metalem szlachetnym ani być obrabiane w taki sposób, aby sprawiać wrażenie metalu szlachetnego.

c) Nie należy ich używać w celu wzmocnienia, zwiększenia wagi lub wypełnienia wyrobu.

d) W miarę możliwości części z metali nieszlachetnych muszą być oznaczone jako „METAL”.

2.5.2 Stały Komitet może wprowadzić dodatkowe szczegóły lub wyjątki dotyczące części z metali nieszlachetnych, jak również części i substancji niemetalicznych.

2.6. Wyroby wielometalowe

2.6.1 Dla celów dekoracyjnych dozwolone jest stosowanie części z metali nieszlachetnych i części niemetalicznych w wyrobach z metali szlachetnych, z zastrzeżeniem poniższych warunków:

a) Zakres części z metali nieszlachetnych i części niemetalicznych powinien być wyraźnie widoczny.

b) Części te muszą odróżniać się kolorem od metalu szlachetnego (tj. nie mogą być pokrywane metalem szlachetnym ani poddawane obróbce w taki sposób, aby przypominały wyglądem metal szlachetny).

c) Części z metali nieszlachetnych muszą być oznaczone jako „METAL”.

2.6.2 Stały Komitet może wprowadzić dodatkowe szczegóły lub wyjątki.

2.7. Powlekanie wyrobów z metali szlachetnych

Decyzje o dopuszczalnych powłokach i wyjątkach z przyczyn technicznych podejmuje Stały Komitet.

Załącznik II

Kontrola ze strony upoważnionych urzędów probierczych [2]

1. Postanowienia ogólne

1.1 Upoważniony urząd probierczy (zwany dalej „urzędem probierczym”) powinien spełniać warunki i wymagania określone w ustępie 2 artykułu 5 niniejszej konwencji, nie tylko w chwili powiadomienia Depozytariusza, ale przez cały czas trwania działalności po powiadomieniu Depozytariusza.

1.2 Urząd probierczy bada spełnianie warunków załącznika I do niniejszej konwencji przez wyroby z metali szlachetnych przedstawianych mu do ocechowania Wspólną Cechą Kontroli.

1.3 W celu zbadania wyrobów z metali szlachetnych urząd probierczy powinien co do zasady posiadać odpowiednie laboratorium badawcze. Co do zasady laboratorium powinno umożliwiać analizę wyrobów z metali szlachetnych, które zostały przedstawione do ocechowania Wspólną Cechą Kontroli, zgodnie z zatwierdzonymi metodami badawczymi (patrz ustęp 3.2 poniżej). Urząd probierczy może podzlecać prowadzenie badań. Warunki podzlecania prowadzenia badań określa Stały Komitet. Ponadto urząd probierczy wydaje wytyczne dotyczące wymagań z zakresu oceny laboratorium badawczego.

1.4 W celu wykazania swojej kompetencji laboratorium powinno być akredytowane zgodnie z normą ISO 17025 albo wykazać równoważny poziom kompetencji.

1.5 Równoważny poziom kompetencji zostaje osiągnięty, kiedy urząd probierczy korzysta z systemu zarządzania, który spełnia główne wymagania normy ISO 17025 i z powodzeniem bierze udział w międzynarodowym programie badań biegłości o nazwie „Round Robin”. Round Robin organizowany jest przez Stały Komitet lub przez inny organ wyznaczony przez Stały Komitet. Stały Komitet ustala zasady osiągania i weryfikacji równoważnego poziomu kompetencji. Stały Komitet wydaje również wytyczne dotyczące Round Robin, w rym dotyczące poziomu uczestnictwa oraz kryteriów efektywności.

1.6 Stały Komitet dostarcza dalszych wskazówek dotyczących wymagań wspomnianych w ustępie 2 artykułu 5 niniejszej konwencji, zwłaszcza dotyczących niezależności pracowników urzędu probierczego.

2. Badanie

2.1 W przypadku uznania wyrobu przez urząd probierczy za kompletny w odniesieniu do wszystkich jego części metalowych i jeśli jest on zgodny z postanowieniami załącznika I do niniejszej konwencji, urząd probierczy, na żądanie, oznacza taki wyrób swoim znakiem urzędu probierczego i Wspólną Cechą Kontroli. W przypadkach zastosowania Wspólnej Cechy Kontroli urząd probierczy zadba, by przed opuszczeniem jego siedziby wyrób został należycie ocechowany zgodnie z postanowieniami poniższych ustępów.

2.2 Badanie wyrobów z metali szlachetnych przedstawionych do ocechowania Wspólną Cechą Kontroli obejmuje następujące dwa etapy:

a) ocenę jednorodności partii wyrobów,

b) oznaczenie próby stopu (badanie).

2.3 Celem badania jest ocena zgodności stopu lub wyrobu z metalu szlachetnego.

3. Metody badawcze i metody analizy

3.1 W celu oceny jednorodności partii wyrobów urząd probierczy może wykorzystać dowolną metodę badawczą określoną przez Stały Komitet.

3.2 Na potrzeby badania wyrobów z metali szlachetnych urząd probierczy wykorzystuje dowolną zatwierdzoną metodę analizy określoną przez Stały Komitet.

4. Pobieranie próbek

Liczba wyrobów pobranych z danej partii oraz liczba próbek pobranych z wyrobów do badania i analizy powinna wystarczyć dla ustalenia jednorodności partii i zweryfikowania, czy wszystkie skontrolowane wyroby należące do partii odpowiadają wymaganej określonej próbie. Stały Komitet ustala wytyczne do pobierania próbek.

5. Cechowanie

5.1 Zasada

5.1.1 Wyroby spełniające kryteria zawarte w załączniku I zostaną oznaczone Wspólną Cechą Kontroli (WCK) opisaną w ustępie 5.5, zgodnie z wymaganiami określonymi w niniejszym załączniku.

5.1.2 WCK umieszcza się wraz z innymi znakami (z których niektóre można ze sobą łączyć), które to łącznie dostarczają następujące minimalne informacje:

a) kto wyprodukował (lub zaimportował) wyrób: wskazuje na to zarejestrowany znak wytwórcy opisany w ustępie 5.4;

b) kto skontrolował wyrób: informuje o tym znak urzędu probierczego;

c) jaka jest zawartość metali szlachetnych w wyrobie: wskazuje na to próba w postaci cyfr arabskich; oraz

d) z jakiego metalu szlachetnego jest wykonany wyrób: informuje o tym znak, symbol lub kształt wskazujący na rodzaj metalu szlachetnego.

5.1.3 Stały Komitet określa, które z tych znaków muszą zostać umieszczone na wyrobach, a które z nich można ze sobą łączyć.

5.2 Metody

Akceptuje się następujące metody znakowania: wybijanie i metoda laserowa. Stały Komitet może uznać inne metody znakowania wyrobów.

5.3 Rozmieszczenie

W miarę możliwości wszelkie znaki będą umieszczanie w bezpośrednim wzajemnym sąsiedztwie. Inne znaki (np. oznaczenie roku), których nie należy mylić ze znakami wspomnianymi powyżej, są dozwolone w charakterze znaków dodatkowych.

5.4 Rejestr znaków wytwórcy

Znak wytwórcy, o którym mowa w literze a) ustępu 5.1.2, zostanie zarejestrowany w urzędowym rejestrze Umawiającego się Państwa i/lub w jednym z jego urzędów probierczych, który kontroluje dany wyrób.

5.5 Wspólna Cecha Kontroli (WCK)

5.5.1 Opis

5.5.1.1 WCK jest znakiem zgodności wskazującym na to, że wyrób z metalu szlachetnego przeszedł kontrolę zgodnie z wymaganiami niniejszej konwencji zawartymi w niniejszych załącznikach oraz w zestawieniu decyzji technicznych. Powinien on się składać ze żłobionego przedstawienia wagi na liniowanym tle w obwódce o zróżnicowanej formie geometrycznej.

5.5.1.2 WCK może być łączona z cechą próby i oznaczeniem metalu szlachetnego: w takim przypadku jest ona otoczona obwódką wskazującą na rodzaj metalu szlachetnego i zawiera liczbę zapisaną cyframi arabskimi stanowiącą żłobione przedstawienie określonej próby wyrobu w częściach na tysiąc, jak opisano poniżej (Rodzaj 1).

5.5.1.3 WCK może stanowić jedynie znak zgodności: w takim przypadku jest ona otoczona standaryzowaną ośmiokątną obwódką, jak opisano poniżej (Rodzaj 2).

5.5.2 Zatwierdzone wymiary

Zatwierdzone wymiary WCK i innych obowiązkowych znaków określa Stały Komitet.

5.6 Wyroby składające się z więcej niż jednego stopu tego samego metalu szlachetnego

Jeśli wyrób składa się z różnych stopów tego samego metalu szlachetnego, stosuje się cechę próby i WCK odpowiadające najniższej obecnej w wyrobie próbie. Stały Komitet może dopuścić wyjątki.

5.7 Wyroby wieloczęściowe

Jeśli wyrób zawiera części zamocowane zawiasowo lub łatwo odłączalne, wspomniane wyżej cechy umieszcza się w miarę możliwości na elemencie głównym. Jeśli jest to możliwe, Wspólną Cechę Kontroli umieścić należy również na mniejszych częściach.

5.8 Wyrób z metalu szlachetnego mieszanego

5.8.1 Jeśli wyrób składa się ze stopów różnych metali szlachetnych, a zakresy i barwy elementów wykonanych z poszczególnych stopów są wyraźnie widoczne, cechy wspomniane w ustępie 5.1.2, umieszcza się na jednym ze stopów metalu szlachetnego, a odpowiednie WCK (Rodzaj 1) – na pozostałym stopie (pozostałych stopach).

5.8.2 Jeśli wyrób składa się ze stopów różnych metali szlachetnych, a zakresy i barwy elementów wykonanych z poszczególnych stopów są niewidoczne, cechy wspomniane w ustępie 5.1.2 i odpowiadające im WCK umieszcza się na najmniej szlachetnym metalu, a Wspólnych Cech Kontroli dotyczących materiałów bardziej szlachetnych można nie nanosić.

5.8.3 Dodatkowe zasady oraz wyjątki uzasadnione z przyczyn technicznych określa Stały Komitet.

5.9 Wyroby wielometalowe

5.9.1 Znaki, o których mowa w ustępie 5.1.2, umieszcza się na części wyrobu wielometalowego wykonanej z metalu szlachetnego. Na części metalowej umieszcza się znak <METAL> (lub znak równoważny), zgodnie z ustępem 2.6 załącznika I do niniejszej konwencji.

5.9.2 Stały Komitet może wprowadzić dodatkowe szczegóły lub wyjątki.

Załącznik 1

Metody analizy i inne metody badawcze

Badanie wyrobów z metali szlachetnych przedstawionych do ocechowania Wspólną Cechą Kontroli obejmuje następujące dwa etapy:

1. ocenę jednorodności partii wyrobów,

2. oznaczenie próby stopu.

1.	Jednorodność partii ocenić można jedną z następujących metod:
	a) badanie kamieniem probierczym,
	b) badanie spektrometrem rentgenowskim,
	c) analiza wycinków pobranych z kilku wyrobów należących do partii.
2.	Próbę metalu szlachetnego oznacza się jedną z następujących zatwierdzonych metod analizy:
	Platyna:	metoda grawimetryczna po wytrąceniu sześciochloroplatynianu dwuamonowego (Dokument EN 31210 / ISO 11210: 1995) Metoda grawimetryczna po redukcji za pomocą chlorku rtęci (Dokument EN 31489 / ISO 11489: 1995) Metoda spektrometryczna / roztwór ICP (Dokument pr EN 31494 / ISO/DIS 11494) absorpcja atomów (tłumacz: ang: Atomic absorption) (Dokument ISO/WD 11492)
	Złoto:	analiza kupelacyjna (Dokument EN 31426 / ISO 11426: 1997) Metoda spektrometryczna / roztwór ICP (Dokument ISO/WD 11493)
	[Pallad:	Metoda grawimetryczna w oparciu o dwumetyloglioksym (Dokument EN 31490 / ISO 11490: 1995) Metoda spektrometryczna / roztwór ICP (Dokument EN 31495 / ISO/DIS 11495)]*
	Srebro:	Metoda wolumetryczna (potencjometryczna) wykorzystująca bromek potasu (Dokument EN 31427 / ISO 11427: 1993**) Metoda wolumetryczna (potencjometryczna) wykorzystująca chlorek sodu lub chlorek potasu (Dokument ISO 13756: 1997)
* Znajdzie zastosowanie wyłącznie po wejściu w życie poprawki do Artykułu 2 Konwencji ** Zgodnie z poprawką w oparciu o korektę techniczną 1:1994: „Klauzula 4.2: bromek potasu, roztwór c(KBr) = 0,1 mol/l”

Załącznik 2

Wymiary wspólnych znaków kontroli

Wymiary (wysokość) wspólnych znaków kontroli wnoszą:
dla platyny:	nie mniej niż 0,75 mm
dla złota:	1,5 mm
	1,0 mm
	0,75 mm
	0,5 mm
[dla palladu:	nie mniej niż 0,75 mm]*
dla srebra:	4,0 mm
	2,0 mm
	1,5 mm
	1,0 mm
	0,75 mm
* Od daty wejścia w życie nowelizacji Artykułu 2 Konwencji

Wersja angielska - niezaktualizowana

Treść zmiany do wersji angielskiej

Wersja francuska - niezauktalizowana

Treść zmiany do wersji francuskiej

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– Rzeczpospolita Polska postanawia przystąpić do tej konwencji,

– postanowienia konwencji są przyjęte, potwierdzone i będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 19 lipca 2005 r.