Akt prawny
archiwalny
Wersja archiwalna od 2009-03-15 do 2009-08-31
Wersja archiwalna od 2009-03-15 do 2009-08-31
archiwalny
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA1)
z dnia 15 grudnia 2004 r.
w sprawie leczenia uzdrowiskowego
(ostatnia zmiana: Dz.U. z 2009 r., Nr 40, poz. 330) Pokaż wszystkie zmiany
Na podstawie art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) zarządza się, co następuje:
§ 1.Rozporządzenie określa sposób wystawiania skierowania na leczenie uzdrowiskowe przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, tryb potwierdzania skierowania, wysokość częściowej odpłatności świadczeniobiorcy za koszty zakwaterowania i wyżywienia w sanatorium uzdrowiskowym i poziomy warunków zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym oraz okresy pobytu.
§ 2.1. Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego wystawia skierowanie na leczenie uzdrowiskowe, biorąc pod uwagę:
1) aktualny stan zdrowia świadczeniobiorcy;
2) brak przeciwwskazań do leczenia uzdrowiskowego;
3) wpływ leczenia uzdrowiskowego, w szczególności warunków naturalnych (surowców leczniczych, klimatu, morza, mikroklimatu), na stan zdrowia świadczeniobiorcy;
4) dotychczasowy przebieg i wyniki leczenia uzdrowiskowego, o ile świadczeniobiorca z takiego leczenia korzystał;
5) w przypadku dorosłych – zalecaną częstotliwość korzystania z leczenia uzdrowiskowego nie więcej niż raz na 12 miesięcy.
1a. Przepisu ust. 1 pkt 5 nie stosuje się do leczenia uzdrowiskowego, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 1 i 2.
2. Wzór skierowania na leczenie uzdrowiskowe, zwanego dalej „skierowaniem”, określa załącznik do rozporządzenia.
3. W skierowaniu lekarz ubezpieczenia zdrowotnego może określić, po uwzględnieniu wskazań i przeciwwskazań do leczenia w danym uzdrowisku, miejsce i rodzaj leczenia uzdrowiskowego. Określenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego nie są wiążące dla oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
4. Lekarz wystawiający skierowanie zobowiązany jest do prawidłowego i czytelnego wypełnienia skierowania, a w szczególności:
1) danych osobowych pacjenta, w tym PESEL, imię i nazwisko;
2) odciśnięcia pieczęci świadczeniodawcy wraz z numerem umowy zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia i pieczęci imiennej lekarza wystawiającego skierowanie;
3) informacji o aktualnym stanie zdrowia pacjenta;
4) jednoznacznie określonego rozpoznania choroby zasadniczej będącej podstawą wystawienia skierowania z podaniem symbolu ICD-10;
5) informacji o schorzeniach współistniejących.
5. Skierowanie przesyła się do oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w zamkniętej kopercie opatrzonej napisem „SKIEROWANIE NA LECZENIE UZDROWISKOWE” umieszczonym w lewym dolnym rogu koperty pod adresem odbiorcy. Skierowanie może być przesłane przez bezpośrednio zainteresowanego świadczeniobiorcę.
§ 3.1. Po otrzymaniu skierowania przez oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia komórka organizacyjna właściwa w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego dokonuje jego rejestracji, nadając skierowaniu kolejny numer.
2. Po rejestracji skierowania lekarz specjalista w dziedzinie balneoklimatologii i medycyny fizykalnej lub rehabilitacji medycznej, zwany dalej „lekarzem specjalistą”, zatrudniony w komórce organizacyjnej, o której mowa w ust. 1, dokonuje aprobaty skierowania pod względem celowości leczenia uzdrowiskowego.
3. Lekarz specjalista może zażądać od lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, który wystawił skierowanie, dostarczenia w wyznaczonym terminie dokumentacji medycznej niezbędnej do ustalenia rodzaju i zakresu leczenia uzdrowiskowego, uzupełnienia lub aktualizacji tej dokumentacji oraz przeprowadzenia dodatkowych badań.
4. Lekarz specjalista po dokonaniu aprobaty skierowania w przypadkach, o których mowa w ust. 3, zwraca dokumentację medyczną lekarzowi ubezpieczenia zdrowotnego, który wystawił skierowanie. Dokumentację zwraca się w zamkniętej kopercie opatrzonej napisem „SKIEROWANIE NA LECZENIE UZDROWISKOWE – UZUPEŁNIENIE”.
§ 4.1. Oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia potwierdza skierowanie, jeżeli:
1) lekarz specjalista aprobował celowość skierowania;
2) są miejsca w odpowiednich zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, przewidziane w umowach z tymi zakładami.
2. Potwierdzając skierowanie, oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia określa:
1) rodzaj leczenia uzdrowiskowego i jego tryb;
2) odpowiedni zakład lecznictwa uzdrowiskowego;
3) datę rozpoczęcia leczenia i czas jego trwania w przypadku leczenia uzdrowiskowego w trybie stacjonarnym;
4) termin ważności skierowania i okres leczenia w przypadku leczenia uzdrowiskowego w trybie ambulatoryjnym.
2a. W przypadku skierowania na leczenie uzdrowiskowe w trybie ambulatoryjnym, potwierdzonego przez właściwy oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia, świadczeniobiorca uzgadnia termin rozpoczęcia leczenia uzdrowiskowego z zakładem lecznictwa uzdrowiskowego, do którego otrzymał skierowanie, nie później niż 14 dni przed datą rozpoczęcia leczenia. W przypadku określonym w ust. 5 termin ten jest nie krótszy niż 3 dni przed datą rozpoczęcia leczenia.
2b. Zakład lecznictwa uzdrowiskowego potwierdza świadczeniobiorcy uzgodniony termin rozpoczęcia leczenia uzdrowiskowego w formie pisemnej lub elektronicznej.
3. Oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia doręcza świadczeniobiorcy potwierdzone skierowanie nie później niż w terminie 14 dni przed datą rozpoczęcia leczenia.
4. Doręczając skierowanie na leczenie w sanatorium, oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia informuje o zasadach odpłatności za pobyt w sanatorium.
5. W przypadkach szczególnie uzasadnionych, po uzgodnieniu ze świadczeniobiorcą, może mu zostać doręczone potwierdzone skierowanie, za wyrażoną w formie pisemnej lub elektronicznej zgodą świadczeniodawcy, w terminie innym niż określony w ust. 3, jednak nie krótszym niż 3 dni przed datą rozpoczęcia leczenia.
6. Uzgodnienie ze świadczeniobiorca polega na uzyskaniu jego zgody w rozmowie telefonicznej, w formie pisemnej lub elektronicznej.
§ 5.1. Skierowanie, którego oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia nie potwierdził z powodu niewskazania przez lekarza specjalistę celowości skierowania, jest zwracane lekarzowi ubezpieczenia zdrowotnego, który je wystawił, wraz z podaniem przyczyny odmowy potwierdzenia skierowania.
2. [1] O niepotwierdzeniu skierowania oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia zawiadamia świadczeniobiorcę wraz z podaniem przyczyny odmowy potwierdzenia skierowania, nie później niż 30 dni od otrzymania wniosku.
3. Na niepotwierdzenie skierowania przez oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia nie przysługuje odwołanie.
§ 6.1. Skierowanie, którego oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia nie potwierdził z powodu braku miejsc w odpowiednich zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, składane jest do dokumentacji prowadzonej przez ten oddział.
2. Skierowanie, o którym mowa w ust. 1, podlega potwierdzeniu na warunkach określonych w § 8 ust. 4.
3. O przyczynie niepotwierdzenia, o której mowa w ust. 1, oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia zawiadamia świadczeniobiorcę.
§ 7.1. Skierowanie powinno być rozpatrzone przez oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w terminie 30 dni od daty jego wpływu do oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia. Termin ten może być przedłużony w przypadkach, o których mowa w § 3 ust. 3, nie więcej jednak niż o 14 dni.
2. Skierowanie wraz z wynikami badań dodatkowych, o których mowa w § 3 ust. 3, jest ważne 12 miesięcy, licząc od dnia jego wystawienia.
§ 8.1. Oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia prowadzi listę świadczeniobiorców, którzy nie uzyskali potwierdzenia skierowania z przyczyny, o której mowa w § 6 ust. 1.
2. Lista świadczeniobiorców zawiera:
1) imię i nazwisko świadczeniobiorcy;
2) numer PESEL;
3) numer skierowania nadany podczas rejestracji przez komórkę organizacyjną, o której mowa w § 3 ust. 1;
4) profil leczenia.
3. Świadczeniobiorca powinien być poinformowany pisemnie o swojej kolejności na liście świadczeniobiorców.
4. Oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia potwierdza skierowanie wystawione świadczeniobiorcy, który znajduje się na liście, o której mowa w ust. 1, w pierwszej kolejności, jeżeli są miejsca w odpowiednich zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, przewidziane w umowach z tymi zakładami.
5. Jeżeli skierowanie straci ważność z powodów, o których mowa w § 7 ust. 2, na wniosek oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia lekarz kierujący jest zobowiązany zweryfikować zasadność skierowania oraz ponownie przekazać je do odpowiedniego oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia w zamkniętej kopercie opatrzonej napisem „SKIEROWANIE NA LECZENIE UZDROWISKOWE – WERYFIKACJA” umieszczonym w lewym dolnym rogu koperty pod adresem odbiorcy. Skierowanie może być przesłane przez bezpośrednio zainteresowanego świadczeniobiorcę.
6. Przekazane zweryfikowane skierowanie jest aprobowane przez lekarza specjalistę w trybie i na zasadach, o których mowa w § 3 i § 5.
§ 9.1. Odpłatność za pobyt w sanatorium uzdrowiskowym różnicuje się ze względu na sezon rozliczeniowy, w którym świadczeniobiorca odbywa leczenie.
2. Ustala się dwa sezony rozliczeniowe:
1) sezon l – od dnia 1 października do dnia 30 kwietnia;
2) sezon II – od dnia 1 maja do dnia 30 września.
§ 10.1. Ustala się standard pobytu świadczeniobiorcy w sanatorium uzdrowiskowym ze względu na warunki zakwaterowania:
1) poziom l:
a) pokój 1-osobowy z pełnym węzłem higieniczno-sanitarnym,
b) pokój 1-osobowy w studio;
2) poziom II – pokój 1-osobowy bez pełnego węzła higieniczno-sanitarnego;
3) poziom III:
a) pokój 2-osobowy z pełnym węzłem higieniczno-sanitarnym,
b) pokój 2-osobowy w studio;
4) poziom IV – pokój 2-osobowy bez pełnego węzła higieniczno-sanitarnego;
5) poziom V:
a) pokój wieloosobowy z pełnym węzłem higieniczno-sanitarnym,
b) pokój wieloosobowy w studio;
6) poziom VI – pokój wieloosobowy bez pełnego węzła higieniczno-sanitarnego.
2. Przez pokój w studio należy rozumieć jeden z dwóch lub więcej pokoi posiadających wspólną łazienkę i przedpokój.
3. Świadczeniobiorca dokonuje wyboru standardu pokoju, biorąc pod uwagę możliwości świadczeniodawcy.
§ 11.[2] Częściowa odpłatność za koszty wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym za jeden dzień pobytu świadczeniobiorcy, z uwzględnieniem standardu, o którym mowa w § 10, wynosi:
Lp. | Poziom | I sezon rozliczeniowy (w złotych) | II sezon rozliczeniowy (w złotych) | |
1 | I | a | 25,00 | 31,50 |
b | 20,00 | 28,50 | ||
2 | II |
| 19,00 | 25,50 |
3 | III | a | 15,00 | 21,00 |
b | 13,00 | 19,00 | ||
4 | IV |
| 11,00 | 15,00 |
5 | V | a | 9,50 | 11,50 |
b | 9,00 | 10,50 | ||
6 | VI |
| 8,00 | 9,00 |
§ 12.1. Częściowa odpłatność za koszty wyżywienia i zakwaterowania ponoszona przez świadczeniobiorcę za pobyt w sanatorium uzdrowiskowym stanowi iloczyn liczby dni pobytu określonych w skierowaniu i odpłatności, o której mowa w § 11.
2. Opłata pobierana jest przed rozpoczęciem pobytu, najpóźniej pierwszego dnia pobytu.
3. Jeżeli pobyt świadczeniobiorcy w sanatorium uzdrowiskowym przypada w dwóch sezonach rozliczeniowych, wysokość częściowej odpłatności, o której mowa w ust. 1, oblicza się, uwzględniając odpowiednio liczbę dni przypadającą w danym sezonie rozliczeniowym.
4. Wysokość częściowej odpłatności, o której mowa w ust. 1, pomniejsza się w przypadku skrócenia pobytu w sanatorium uzdrowiskowym:
1) z przyczyn leżących po stronie sanatorium, do którego świadczeniobiorca został skierowany na leczenie uzdrowiskowe,
2) z powodu choroby świadczeniobiorcy, która uniemożliwia kontynuowanie pobytu w sanatorium,
3) z przyczyn niezależnych od świadczeniobiorcy, w tym udokumentowanej choroby lub śmierci członka najbliższej rodziny i osoby pozostającej pod opieką świadczeniobiorcy
– o kwotę stanowiącą iloczyn liczby dni odpowiadających pełnym dobom, o które pobyt został skrócony, i odpłatności, o której mowa w § 11.
5. W przypadku skrócenia pobytu w sanatorium uzdrowiskowym z przyczyn innych niż wymienione w ust. 4 świadczeniobiorca ponosi pełną odpłatność.
§ 13.1. Okres pobytu na leczeniu uzdrowiskowym dla dorosłych wynosi dla leczenia:
1) w szpitalu uzdrowiskowym – 21 dni;
2) uzdrowiskowego w formie rehabilitacji uzdrowiskowej w szpitalu uzdrowiskowym – 28 dni;
3) w sanatorium uzdrowiskowym – 21 dni;
4) uzdrowiskowego w formie rehabilitacji uzdrowiskowej w sanatorium uzdrowiskowym – 28 dni;
5) ambulatoryjnego – od 6 do 18 dni zabiegowych.
2. Okres pobytu na leczeniu uzdrowiskowym dla dzieci wynosi:
1) dla leczenia w szpitalu uzdrowiskowym – 27 dni;
2) dla leczenia w sanatorium uzdrowiskowym – 21 dni;
3) dla leczenia ambulatoryjnego od 6 do 18 dni zabiegowych.
3. Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1, może być wydłużony na wniosek lekarza zakładu lecznictwa uzdrowiskowego, za zgodą oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia, który potwierdził skierowanie. Zgoda udzielana jest w ciągu dwóch dni roboczych liczonych od dnia wpłynięcia wniosku do odpowiedniego oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia.
§ 14.Świadczeniobiorcy, którzy w dniu wejścia w życie rozporządzenia przebywają na leczeniu uzdrowiskowym, ponoszą częściową odpłatność za koszty wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym za jeden dzień pobytu według odpłatności ustalonej na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów.
§ 15.Skierowania potwierdzone na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują swoją ważność i nie wymagają dodatkowego potwierdzenia przez oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia.
§ 16.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2005 r.2)
|
1) Minister Zdrowia kieruje działem administracji rządowej – zdrowie, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Zdrowia (Dz. U. Nr 134, poz. 1439).
2) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 9 kwietnia 2003 r. w sprawie sposobu i warunków wystawiania skierowania na leczenie uzdrowiskowe przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego oraz trybu potwierdzania tego skierowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia (Dz.U. Nr 80, poz. 733) oraz rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie określenia wysokości częściowej odpłatności za koszty wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym (Dz. U. Nr 88, poz. 816 i Nr 209, poz. 2034), które utraciły moc z dniem 31 grudnia 2004 r. na podstawie art. 247 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia
z dnia 15 grudnia 2004 r. (poz. 2724)
[1] § 5 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 4 marca 2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie leczenia uzdrowiskowego (Dz.U. Nr 40, poz. 330). Zmiana weszła w życie 15 marca 2009 r.
[2] § 11 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 4 marca 2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie leczenia uzdrowiskowego (Dz.U. Nr 40, poz. 330). Zmiana weszła w życie 15 marca 2009 r.