§ 1.[1] Rozporządzenie określa szczegółowe warunki udzielania przedsiębiorcom, w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807), zatrudniającym osoby niepełnosprawne, pomocy na podstawie art. 25 ust. 2-3a i art. 26a ust. 1-5 w związku z art. 15, art. 17, art. 19, art. 20 ust. 1 i art. 26d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą", zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia 5 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia (Dz. Urz. WE L 337 z 13.12.2002).

§ 3.1. Warunkiem udzielenia pomocy, o której mowa w § 1, jest ponoszenie podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych.

2. Przez podwyższone koszty zatrudniania osób niepełnosprawnych rozumie się:

1) obciążenia wynikające z niższej produktywności osób niepełnosprawnych:

a) zwiększony czas wykonywania czynności pracy przez zatrudnione osoby niepełnosprawne,

b) dodatkowy urlop wypoczynkowy i skrócony czas pracy,

c) zwolnienia od pracy w celu uczestniczenia w turnusie rehabilitacyjnym,

d) 15-minutowa przerwa w pracy na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek,

e) zwolnienia od pracy w celu wykonania badań specjalistycznych, zabiegów leczniczych lub usprawniających, a także w celu uzyskania zaopatrzenia ortopedycznego lub jego naprawy, jeżeli czynności te nie mogą być wykonane poza godzinami pracy,

f) zwiększona absencja chorobowa,

g) zwiększone zużycie materiałów i surowców,

2) koszty zatrudniania pracowników dotyczące czasu przeznaczonego wyłącznie na pomoc w pracy pracownikowi lub pracownikom niepełnosprawnym,

3) koszty adaptacji pomieszczeń

- które są kosztami dodatkowymi względem kosztów, które przedsiębiorca poniósłby, jeżeli zatrudniałby pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi, przez każdy okres, przez który pracownik lub pracownicy niepełnosprawni są w rzeczywistości zatrudniani,

4) koszty adaptacji lub nabycia urządzeń przeznaczonych do użytku osób niepełnosprawnych.

3. W przypadku pracodawcy, o którym mowa w § 1, prowadzącego zakład pracy chronionej, zatrudniającego co najmniej 50 % pracowników zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz pracowników psychicznie chorych, z epilepsją i z upośledzeniem umysłowym zaliczonych do lekkiego stopnia niepełnosprawności, przez podwyższone koszty zatrudniania osób niepełnosprawnych rozumie się dodatkowo koszty:

1) budowy, instalacji lub rozbudowy danego zakładu,

2) administracyjne,

3) transportowe

- które wynikają z zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

4. [2] Koszty, o których mowa w ust. 2 pkt 1, przedsiębiorca wylicza w odniesieniu do pracownika niepełnosprawnego, a koszty, o których mowa w ust. 2 pkt 2-4 i ust. 3, przedsiębiorca wylicza w odniesieniu do pracownika niepełnosprawnego lub pracowników niepełnosprawnych, których dotyczą podwyższone koszty.

§ 4.1. Maksymalna wielkość pomocy wynosi:

1) 130 % najniższego wynagrodzenia - w przypadku osób zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności,

2) 110 % najniższego wynagrodzenia - w przypadku osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności,

3) 50 % najniższego wynagrodzenia - w przypadku osób zaliczonych do lekkiego stopnia niepełnosprawności,

oraz 100 % kwoty odpowiadającej składce należnej od pracownika na ubezpieczenie emerytalne i chorobowe oraz składce należnej od pracodawcy na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i wypadkowe od wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego, nie więcej jednak niż 100 % rzeczywistych podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych, o których mowa w § 3 ust. 2 i 3.

2. W przypadku osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję oraz niewidomych, maksymalną wielkość pomocy, o której mowa w ust. 1 pkt 1-3, zwiększa się o 75 % najniższego wynagrodzenia.

2a. [3] Maksymalna wielkość ryczałtowo ustalonych podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych, zwanych dalej „ryczałtem", wynosi:

1) 90 % najniższego wynagrodzenia - w odniesieniu do osób zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności,

2) 70 % najniższego wynagrodzenia - w odniesieniu do osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności,

3) 40 % najniższego wynagrodzenia - w odniesieniu do osób zaliczonych do lekkiego stopnia niepełnosprawności,

a także 100 % kwot odpowiadających składkom na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w art. 25 ust. 3 ustawy.

2b. [4] Kwoty, o których mowa w ust. 2a pkt 1-3, ulegają zwiększeniu o 55 % najniższego wynagrodzenia w odniesieniu do osób, u których stwierdzono upośledzenie umysłowe, chorobę psychiczną lub epilepsję, oraz do osób niewidomych.

2c. [5] Dla pracodawców, o których mowa w art. 26a ust. 2 ustawy, ryczałt wynosi:

1) 70 % kwoty ustalonej na podstawie ust. 2a pkt 1-3,

2) 90 % kwoty ustalonej na podstawie ust. 2a pkt 1-3 i ust. 2b, w odniesieniu do osób, u których stwierdzono upośledzenie umysłowe, chorobę psychiczną lub epilepsję, oraz do osób niewidomych,

a także 100 % kwot odpowiadających składkom na ubezpieczenia społeczne, o których mowa odpowiednio w art. 25 ust. 2 albo art. 25 ust. 3a ustawy.

3. Maksymalna wielkość pomocy, o której mowa w ust. 1-2b, nie może przekroczyć 100 % kosztów płacy zatrudnionej osoby niepełnosprawnej.

4. Przez najniższe wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1-2b, rozumie się najniższe wynagrodzenie, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy.

§ 6.1. Pomoc, o której mowa w § 4, jest przekazywana w formie zaliczki lub ryczałtu na rekompensatę podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych.

2. Warunkiem udzielenia pomocy jest zobowiązanie się przedsiębiorcy do rozliczenia przyznanej pomocy w formie zaliczki po przekazaniu, w terminie do dnia 15 lutego roku następującego po roku sprawozdawczym, organowi udzielającemu pomocy informacji o wysokości faktycznie poniesionych przez przedsiębiorcę w okresie sprawozdawczym podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych, wynikających z:

1) obciążeń, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 1 lit. a, obliczonych jako wyrażona w procentach różnica między obowiązującą w przedsiębiorstwie ustaloną dla pracownika niebędącego osobą niepełnosprawną minimalną wydajnością dla danej czynności lub zespołu czynności w określonej jednostce czasu a rzeczywistą wydajnością zatrudnionej osoby niepełnosprawnej wykonującej tę czynność lub te czynności w tej samej jednostce czasu;

2) obciążeń, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 1 lit. b, obliczonych na podstawie liczby nieprzepracowanych dni w okresie sprawozdawczym proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy zatrudnionych osób zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności;

3) obciążeń, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 1 lit. c, obliczonych na podstawie liczby nieprzepracowanych dni w okresie sprawozdawczym proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy zatrudnionych osób niepełnosprawnych;

4) obciążeń, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 1 lit. d i e, obliczonych jako ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy;

5) obciążeń, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 1 lit. f, obliczonych jako wyrażona w procentach różnica między średnią absencją chorobową pracowników niepełnosprawnych a średnią absencją chorobową pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi - w tym samym okresie sprawozdawczym;

6) obciążeń, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 1 lit. g, obliczonych jako wyrażona w procentach różnica między obowiązującym w przedsiębiorstwie maksymalnym zużyciem surowców lub materiałów dla wykonania określonej czynności lub zespołu czynności a rzeczywistym zużyciem surowców lub materiałów przez zatrudnione osoby niepełnosprawne wykonujące tę czynność lub zespół czynności;

7) kosztów, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 2, stanowiących koszty zatrudnienia pracowników dotyczące czasu przeznaczonego wyłącznie na pomoc w pracy pracownikowi lub pracownikom niepełnosprawnym;

8) kosztów, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 3, obliczonych jako różnica między poniesionymi kosztami adaptacji pomieszczeń stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności zatrudnionych pracowników a kosztami adaptacji pomieszczeń, które byłyby poniesione w przypadku pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi;

9) kosztów, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 4, obliczonych jako różnica między poniesionymi kosztami adaptacji lub nabycia urządzeń dla potrzeb pracowników niepełnosprawnych a kosztami adaptacji lub nabycia urządzeń dla pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi;

10) kosztów, o których mowa w § 3 ust. 3 pkt 1 i 2, obliczonych jako różnica między kosztami poniesionymi w związku z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych a kosztami, które byłyby poniesione w przypadku, gdyby takie osoby nie były zatrudniane;

11) kosztów, o których mowa w § 3 ust. 3 pkt 3. stanowiących koszty dowożenia lub dojazdu pracowników niepełnosprawnych.

2a. [6] (uchylony).

3. Warunkiem udzielenia pomocy jest zobowiązanie się przedsiębiorcy do przechowywania przez okres 10 lat dokumentacji pozwalającej na sprawdzenie zgodności przyznanej pomocy z przepisami rozporządzenia.

4. [7] Przedsiębiorca składa organowi udzielającemu pomocy oświadczenie o wyborze w danym roku sprawozdawczym jednej z form pomocy, o której mowa w ust. 1, w zakresie dotyczącym pracownika lub grupy pracowników niepełnosprawnych, w terminie do dnia 20 lutego w danym roku sprawozdawczym.

5. Jeżeli pomoc została wypłacona przedsiębiorcy w wysokości wyższej od należnej, przedsiębiorca informuje Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych o wysokości nienależnie pobranej kwoty pomocy oraz dokonuje zwrotu tej kwoty nie później niż do dnia 15 lutego roku następującego po roku, w którym pomoc ta została udzielona.