Na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204) zarządza się, co następuje:

§ 1.Lekarz będący obywatelem innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, ubiegający się o przyznanie prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązany posiadać znajomość języka polskiego w mowie i piśmie w stopniu umożliwiającym:

1) rozumienie tekstu pisemnego, a w szczególności korzystanie z fachowej literatury i piśmiennictwa lekarskiego oraz przepisów regulujących wykonywanie zawodu lekarza w Rzeczypospolitej Polskiej,

2) porozumiewanie się z pacjentami, lekarzami i przedstawicielami innych zawodów medycznych, a w szczególności poprawne przeprowadzanie wywiadu lekarskiego, udzielanie przystępnych i zrozumiałych dla pacjenta porad i informacji, przekazywanie danych o pacjencie i czynne uczestniczenie w konsyliach i konsultacjach, naradach i szkoleniach zawodowych,

3) pisanie zgodnie z zasadami ortografii, a w szczególności: poprawne prowadzenie dokumentacji medycznej, wypisywanie recept oraz skierowań na badania diagnostyczne i specjalistyczne, a także wydawanie orzeczeń i opinii.

§ 2.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej.