Na podstawie art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, z 1996 r. Nr 1, poz. 1, z 1997 r. Nr 28, poz. 153 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r. Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 106, poz. 1215, z 2000 r. Nr 122, poz. 1313 oraz z 2001 r. Nr 81, poz. 877) zarządza się, co następuje:

§ 1.W rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 grudnia 1994 r. w sprawie orzekania o inwalidztwie żołnierzy zawodowych, emerytów i rencistów wojskowych (Dz. U. Nr 131, poz. 665) wprowadza się następujące zmiany:

1) w § 10 w pkt 8 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 9 w brzmieniu:

„9) ustalenia zdolności do samodzielnej egzystencji.”;

2) § 17 otrzymuje brzmienie:

„§ 17. 1. Przepisy rozporządzenia stosuje się odpowiednio do żołnierzy zawodowych pełniących służbę w jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

2. Przepisy rozporządzenia stosuje się odpowiednio do emerytów i rencistów wojskowych, będących byłymi żołnierzami zawodowymi, którzy pełnili służbę w jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

3. O inwalidztwie oraz związku inwalidztwa lub śmierci z czynną służbą wojskową w stosunku do żołnierzy zawodowych, którzy pełnią służbę w jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, orzekają wojskowe komisje lekarskie podległe temu ministrowi.”

§ 2.[1] Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.