Art. 1. Ustawa określa zasady ustalania i realizacji świadczenia dla cywilnych ofiar wojny.

Art. 2. Cywilnymi ofiarami wojny w rozumieniu ustawy są obywatele polscy, posiadający stałe miejsce zamieszkania w Rzeczypospolitej Polskiej, którzy doznali naruszenia sprawności organizmu powodującego całkowitą i trwałą niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji:

1) na skutek działań wojennych w latach 1939-1947, nie wchodząc w skład formacji wojskowych, zmilitaryzowanych służb państwowych i ruchu oporu,

2) na skutek eksplozji niewybuchów pozostałych z okresu wojny 1939-1945, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli zdarzenie naruszające sprawność organizmu miało miejsce w okresie wojny 1939-1945 lub po wojnie, nie później jednak niż do dnia 15 listopada 1956 r., zaś całkowita i trwała niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji została stwierdzona w ciągu 5 lat od dnia zdarzenia.

Art. 3. 1. Cywilnym ofiarom wojny przysługuje świadczenie pieniężne określone w ustawie.

2. Świadczenie, o którym mowa w ust. 1, jest samoistne.

3. Świadczenie, o którym mowa w ust. 1, wynosi miesięcznie 50% kwoty najniższej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, obowiązującej w dniu wejścia w życie ustawy.

4. Świadczenie, o którym mowa w ust. 1, jest waloryzowane na zasadach wynikających z przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 4. Świadczenie, o którym mowa w art. 3, i koszty jego obsługi finansowane jest z budżetu państwa.

Art. 5. 1. Prawo do świadczenia pieniężnego ustalają i świadczenie wypłacają organy rentowe w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

2. Świadczenie pieniężne wypłacane jest:

1) wraz z emeryturą lub rentą - osobie pobierającej emeryturę lub rentę,

2) kwartalnie, w trzecim miesiącu kwartału - osobie mającej ustalone prawo do emerytury lub renty, której wypłata została zawieszona,

3) kwartalnie, w trzecim miesiącu kwartału - osobie niemającej ustalonego prawa do emerytury lub renty, osobie mającej ustalone prawo do emerytury lub renty przez inny organ emerytalno-rentowy albo osobie pobierającej świadczenie o charakterze rentowym z instytucji zagranicznych.

3. Świadczenie pieniężne jest wypłacane osobie uprawnionej, mającej stałe miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 6. 1. Świadczenie przyznaje się na udokumentowany wniosek osoby uprawnionej.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać dokumentację medyczną z okresu zdarzenia, o którym mowa w art. 2, potwierdzającą zaistnienie tego zdarzenia oraz inne dowody, potwierdzające związek przyczynowy tego zdarzenia z powstałą całkowitą i trwałą niezdolnością do pracy i samodzielnej egzystencji.

3. O całkowitej i trwałej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji, dacie jej powstania oraz związku przyczynowym ze zdarzeniem, o którym mowa w art. 2, orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 7. 1. Prawo do świadczenia ustala organ rentowy w formie decyzji.

2. Od decyzji organu rentowego przysługują osobie uprawnionej środki odwoławcze przewidziane dla emerytur i rent w odrębnych przepisach.

Art. 8. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.