Na podstawie art. 14 § 6ł i § 8a ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny zarządza się, co następuje:

§ 1.Kaucja stanowi zabezpieczenie wykorzystania udzielonego pozwolenia w ramach kontyngentu taryfowego ustanowionego na podstawie przepisów odrębnych.

§ 2.1. Kaucja, o której mowa w § 1, jest wnoszona w następujących formach:

1) wpłaty gotówkowej, w walucie polskiej, w banku lub placówce pocztowej na rachunek wskazany przez organ właściwy do wydania pozwolenia,

2) gwarancji udzielonej przez gwarantów, których wykaz określony jest w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 1999 r. w sprawie wykazu gwarantów uprawnionych do udzielania gwarancji składanych jako zabezpieczenie pokrycia kwot wynikających z długów celnych (Dz. U. Nr 87, poz. 973, z 2000 r. Nr 15, poz. 185, Nr 53, poz. 643 i Nr 107, poz. 1134 oraz z 2001 r. Nr 16, poz. 179).

2. Kaucja, o której mowa w § 1, powinna zostać wniesiona nie później niż w dniu złożenia wniosku o udzielenie pozwolenia.

3. Dokument potwierdzający wniesienie kaucji należy dołączyć do wniosku o udzielenie pozwolenia.

4. Za zgodą organu właściwego do wydania pozwolenia, przedsiębiorca może dokonać zamiany, w całości lub w części, formy wniesionej kaucji.

§ 3.Organ właściwy do wydania pozwolenia przyjmuje kaucję w formie, o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 2, jeżeli zabezpiecza ona pokrycie w terminie kwoty kaucji określonej w rozporządzeniu ustanawiającym kontyngent taryfowy.

§ 4.Kaucja, o której mowa w § 1, wnoszona jest w walucie polskiej i ustalana w oparciu o średni kurs waluty krajowej w stosunku do euro, ogłaszany przez Narodowy Bank Polski i obowiązujący w dniu roboczym poprzedzającym wniesienie kaucji.

§ 5.[1] Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.