Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152 i Nr 88, poz. 554, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 60, poz. 636 i Nr 64, poz. 729 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 60, poz. 698, Nr 94, poz. 1037 i Nr 120, poz. 1268) zarządza się, co następuje:

§ 1.1. Ustala się wykaz specjalności lekarskich:

1) w podstawowych dziedzinach medycyny:

2) w szczegółowych dziedzinach medycyny:

2. Ustala się wykaz specjalności lekarsko-stomatologicznych:

1) w podstawowych dziedzinach medycyny:

2) w szczegółowych dziedzinach medycyny:

§ 2.Ilekroć w dalszych przepisach rozporządzenia jest mowa o lekarzu, należy przez to rozumieć również lekarza stomatologa.

§ 3.1. Ustala się ramowy program specjalizacji w podstawowych dziedzinach medycyny, który zawiera:

1) zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych wymagających zrealizowania w ramach określonej specjalności, z uwzględnieniem elementów danej dziedziny medycyny oraz dziedzin pokrewnych, w szczególności z uwzględnieniem w odpowiedniej specjalności elementów farmakologii klinicznej, farmakoekonomiki, onkologii, medycyny paliatywnej, medycyny ratunkowej, promocji zdrowia i zdrowia publicznego,

2) formy pogłębiania i uzupełniania wiedzy teoretycznej oraz doskonalenia i nabywania umiejętności praktycznych, w tym:

a) kurs wprowadzający w pierwszym roku odbywania specjalizacji, z wyłączeniem lekarzy posiadających I stopień specjalizacji tożsamej ze specjalizacją aktualnie odbywaną, obejmujący w szczególności podstawy dobrej praktyki lekarskiej, w tym zasady praktyki opartej na wiarygodnych i aktualnych publikacjach, podstawy farmakoekonomiki, formalnoprawne podstawy doskonalenia zawodowego lekarzy oraz wprowadzenie do przedmiotów klinicznych objętych programem danej specjalizacji,

b) kursy szkoleniowe, w tym jednolity dla wszystkich specjalności kurs szkoleniowy w zakresie zdrowia publicznego - zakończony kolokwium, obejmujący w szczególności następujące zagadnienia:

- promocję zdrowia,

- prawo medyczne i bioetykę,

- ekonomikę zdrowia,

- poszerzony o kurs uzupełniający w zakresie problematyki promocji zdrowia specyficznej dla danej specjalizacji, kurs w dziedzinie onkologii w zakresie obejmującym daną dziedzinę medycyny oraz w dziedzinie medycyny rodzinnej

- kursy obejmujące następujące zagadnienia:

- wprowadzenie do medycyny rodzinnej; koncepcja medycyny rodzinnej w Polsce i na świecie,

- podstawy epidemiologii,

- relacja lekarz rodzinny - pacjent,

- organizacja i zarządzanie praktyką lekarza rodzinnego,

- jakość udzielanych świadczeń w medycynie rodzinnej,

c) samokształcenie, w tym przygotowywanie opracowań teoretycznych i napisanie pracy poglądowej lub opublikowanie w recenzowanym czasopiśmie medycznym pracy oryginalnej, której temat odpowiada programowi właściwej specjalizacji, zwanej dalej „pracą oryginalną”.

d) szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych:

- wykonywanych z asystą lub pod nadzorem kierownika specjalizacji albo lekarza specjalisty przez niego wyznaczonego - oznaczonych kodem „A”,

- w których lekarz uczestniczy jako pierwsza asysta - oznaczonych kodem „B”,

- w których lekarz uczestniczy jako druga asysta - oznaczonych kodem „C”,

e) staże kierunkowe obejmujące szczegółowo określony zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych wymagających zrealizowania w ramach danego stażu, w tym uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych, o których mowa w lit. d), a w szczególności:

- w specjalizacji w dziedzinie audiologii i foniatrii - staż kierunkowy w zakresie otorynolaryngologii, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinie neonatologii - staż kierunkowy w zakresie pediatrii, obejmujący okres pierwszych 30 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinach: medycyny nuklearnej oraz onkologii klinicznej - staż kierunkowy w zakresie chorób wewnętrznych, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinach: ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz położnictwa i ginekologii - staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej, obejmujący okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinie otorynolaryngologii - staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej i w innych odpowiednich dziedzinach chirurgicznych, obejmujący okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinach: chirurgii klatki piersiowej oraz urologii - staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji.

- w specjalizacji w dziedzinie kardiochirurgii - staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej oraz w innych odpowiednich dziedzinach chirurgicznych, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji, z zastrzeżeniem, że staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej nie może trwać krócej niż 12 miesięcy,

- w specjalizacji w dziedzinie chirurgii szczękowo-twarzowej - staże kierunkowe w zakresie chirurgii ogólnej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz otorynolaryngologii, obejmujące okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji, a w przypadku lekarza posiadającego wyłącznie prawo wykonywania zawodu lekarza - również w zakresie chirurgii stomatologicznej, ortodoncji, stomatologii dziecięcej i protetyki stomatologicznej, obejmujące okres 8 miesięcy odbywania specjalizacji, natomiast w przypadku lekarza posiadającego wyłącznie prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa - również w zakresie chorób wewnętrznych, chirurgii dziecięcej, intensywnej terapii i medycyny ratunkowej, psychiatrii, diagnostyki laboratoryjnej i transfuzjologii, obejmujące okres 11 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinach: chirurgii stomatologicznej, ortodoncji, periodontologii, protetyki stomatologicznej, stomatologii dziecięcej oraz stomatologii zachowawczej z endodoncją - staże kierunkowe w zakresie innych niż dana specjalność dziedzin stomatologii, obejmujące okres co najmniej 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

f) dyżury medyczne samodzielne lub towarzyszące w ramach realizacji programu odpowiedniej specjalizacji w komórkach organizacyjnych jednostek prowadzących specjalizacje lub staże kierunkowe, o których mowa w § 6 ust. 1 lub 2, przeznaczonych dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych świadczeń zdrowotnych, w liczbie nie mniejszej niż 3 dyżury w miesiącu,

3) okres trwania specjalizacji:

a) w dziedzinie: periodontologia, stomatologia dziecięca i stomatologia zachowawcza z endodoncją - nie krótszy niż 3 lata, a w przypadku lekarzy stomatologów posiadających specjalizację I stopnia w zakresie stomatologii ogólnej lub odpowiednią specjalizację II stopnia albo tytuł specjalisty w innej dziedzinie stomatologii - nie krótszy niż 2 lata,

b) w dziedzinach: medycyny rodzinnej, zdrowia publicznego oraz chirurgii stomatologicznej, ortodoncji, protetyki stomatologicznej - nie krótszy niż 4 lata, a w przypadku lekarzy albo lekarzy stomatologów posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia lub specjalizację I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 3 lata,

c) w dziedzinie: chirurgia dziecięca, chirurgia klatki piersiowej, chirurgia ogólna, kardiochirurgia, neurochirurgia, ortopedia i traumatologia narządu ruchu, otorynolaryngologia, położnictwo i ginekologia, urologia - nie krótszy niż 6 lat, a w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia - nie krótszy niż 4 lata, natomiast w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 3 lata,

d) w dziedzinie chirurgia szczękowo-twarzowa - nie krótszy niż 6 lat, natomiast jeżeli lekarz, lekarz stomatolog posiada jednocześnie prawo wykonywania zawodu lekarza i prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa albo odpowiednią specjalizację I stopnia - nie krótszy niż 5 lat, a w przypadku lekarza posiadającego odpowiednią specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 4 lata,

e) w zakresie pozostałych specjalności - nie krótszy niż 5 lat, a w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia lub specjalizację I i II stopnia albo tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 3 lata,

f) w przypadku lekarzy posiadających specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w podstawowej dziedzinie medycyny, pokrewnej do dziedziny medycyny, w której lekarz ma odbywać specjalizację - nie krótszy niż 3 lata,

4) sposób sprawdzania wiedzy teoretycznej i nabytych umiejętności praktycznych, w tym:

a) (uchylona),

b) złożenie kolokwiów cząstkowych z zakresu wiedzy teoretycznej i zaliczanie sprawdzianów z umiejętności praktycznych potwierdzonych wykonanymi samodzielnie przez lekarza zabiegami i procedurami medycznymi,

c) złożenie kolokwium z zakresu wiedzy teoretycznej i zaliczenie sprawdzianu z umiejętności praktycznych potwierdzonych wykonanymi samodzielnie przez lekarza zabiegami i procedurami medycznymi, objętych programem stażu kierunkowego,

d) złożenie sprawdzianu z zakresu określonego programem kursu szkoleniowego,

e) ocenę złożonych opracowań teoretycznych, pracy poglądowej lub pracy oryginalnej,

5) sposób wykazania się praktyczną znajomością przynajmniej jednego z następujących języków: angielskiego, francuskiego, niemieckiego lub hiszpańskiego, w stopniu umożliwiającym:

a) rozumienie tekstu pisanego, w szczególności dotyczącego literatury fachowej i piśmiennictwa lekarskiego,

b) porozumienie się z pacjentem, lekarzami i przedstawicielami innych zawodów medycznych,

c) pisanie zgodnie z zasadami ortografii tekstów medycznych, w szczególności opinii i orzeczeń lekarskich,

6) (uchylony),

7) kolejność składania poszczególnych części egzaminu państwowego.

2. Ustala się ramowy program specjalizacji w szczegółowych dziedzinach medycyny, który zawiera:

1) elementy programu, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 lit. b)-f), pkt 3 i 4 oraz pkt 7, z zastrzeżeniem pkt 2,

2) okres trwania specjalizacji nie krótszy niż 2 lata, z tym że w przypadku specjalizacji odbywanych przez lekarza posiadającego:

a) wyłącznie specjalizację w zakresie medycyny rodzinnej, którą uzyskał albo rozpoczął odbywać przed dniem 29 kwietnia 1999 r. - dłuższy co najmniej o 2 lata od okresu trwania odpowiedniej specjalizacji,

b) wyłącznie tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej uzyskany na podstawie dotychczasowych przepisów albo na podstawie rozporządzenia - dłuższy co najmniej o rok od okresu trwania odpowiedniej specjalizacji,

3. Program jednolitego kursu szkoleniowego w zakresie zdrowia publicznego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b), ustala zespół ekspertów, o którym mowa w § 4 ust. 7, powołany do opracowania programu specjalizacji w dziedzinie zdrowia publicznego; program kursu zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.

§ 4.1. Lekarz odbywa specjalizację zgodnie z programem specjalizacji, opracowanym na podstawie ramowego programu specjalizacji w podstawowych albo szczegółowych dziedzinach medycyny.

2. Program specjalizacji w podstawowej dziedzinie medycyny w przypadku lekarza posiadającego specjalizację I stopnia lub I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny powinien uwzględniać zakres wiedzy teoretycznej lub umiejętności praktycznych lekarza oraz okres odbytej specjalizacji.

3. Program specjalizacji w dziedzinach: balneologii i medycyny fizykalnej, geriatrii, medycyny paliatywnej i transfuzjologii w przypadku lekarza, który posiada wyłącznie specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej, uwzględnia zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych lekarza oraz okres odbytej specjalizacji, z uwzględnieniem § 3 ust. 2 pkt 2.

4. Lekarz odbywający specjalizację zobowiązany jest do zrealizowania wszystkich elementów programu specjalizacji danej specjalności, z zastrzeżeniem § 17 ust. 3.

5. Specjalności, w których lekarz posiadający odpowiednią specjalizację I lub I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny może uzyskać tytuł specjalisty w określonej podstawowej dziedzinie medycyny po odbyciu specjalizacji zgodnie z programem, o którym mowa w ust. 2, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

6. Specjalności, w których lekarz posiadający odpowiednią specjalizację II stopnia lub specjalizację w zakresie medycyny rodzinnej może uzyskać tytuł specjalisty w określonej szczegółowej dziedzinie medycyny albo lekarz posiadający tytuł specjalisty w odpowiedniej podstawowej dziedzinie medycyny może uzyskać tytuł specjalisty w określonej szczegółowej dziedzinie medycyny, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

7. Program specjalizacji opracowuje zespół ekspertów powołany przez ministra właściwego do spraw zdrowia, który po zaopiniowaniu przez Naczelną Radę Lekarską i zredagowaniu przez Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, zwane dalej „Centrum”, zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.

8. Minister właściwy do spraw zdrowia powołuje zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 7, na wniosek Dyrektora Centrum, spośród lekarzy posiadających specjalizację w dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinach pokrewnych, w szczególności spośród osób zgłoszonych przez konsultanta krajowego danej dziedziny medycyny oraz konsultantów krajowych dziedzin pokrewnych, stowarzyszenia lekarskie, zwane dalej „towarzystwem naukowym”, Centrum oraz Naczelną Radę Lekarską.

9. Na przewodniczącego zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje konsultanta krajowego w dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program specjalizacji.

10. Centrum podaje do wiadomości zatwierdzone programy specjalizacji, w formie publikacji i informacji na stronie internetowej Centrum.

§ 5.Lekarz w tym samym czasie może odbywać tylko jedną specjalizację.

§ 6.1. Specjalizacja może być prowadzona przez jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza, po uzyskaniu przez te jednostki wpisu na listę prowadzoną przez ministra właściwego do spraw zdrowia, zwane dalej „jednostkami organizacyjnymi”, jeżeli odpowiadają następującym warunkom:

1) są jednostkami, których działalność odpowiada profilowi prowadzonej specjalizacji, albo mają w swojej strukturze organizacyjnej oddziały szpitalne lub inne komórki organizacyjne o profilu odpowiadającym prowadzonej specjalizacji, a jeżeli mają prowadzić specjalizację w dziedzinie:

a) medycyna rodzinna:

- regionalny ośrodek kształcenia lekarza rodzinnego albo

- ośrodek kształcenia lekarza rodzinnego,

b) zdrowie publiczne - ośrodek kształcenia lekarzy w zakresie zdrowia publicznego,

2) są szpitalami klinicznymi oraz mają zawarte umowy o prowadzenie odpowiedniej specjalizacji z właściwymi jednostkami organizacyjnymi szkół wyższych lub jednostkami badawczo-rozwojowymi, jeżeli mają prowadzić specjalizację w dziedzinie: farmakologia kliniczna, immunologia kliniczna, medycyna sądowa, mikrobiologia lekarska i patomorfologia,

3) zapewniają warunki merytoryczne i organizacyjne, umożliwiające realizację programu specjalizacji określonej liczbie lekarzy,

4) powołały komisje sprawujące nadzór lub zapewniają pełnienie nadzoru w ramach istniejącej struktury organizacyjnej:

a) w przypadku szpitali - nad jakością działalności dydaktycznej i leczniczej, a w szczególności nad:

- kształceniem podyplomowym lekarzy, lekarzy stomatologów,

- analizą skuteczności leczenia,

- analizą przyczyn zgonów,

- zakażeniami szpitalnymi,

b) w przypadku innych jednostek organizacyjnych - nad jakością działalności dydaktycznej w zakresie kształcenia podyplomowego lekarzy lub lekarzy stomatologów,

5) zatrudniają lub posiadają pełniących służbę na stanowisku służbowym w oddziałach szpitalnych lub w komórkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 1:

a) co najmniej dwóch lekarzy z tytułem specjalisty lub z II stopniem specjalizacji w odpowiedniej dziedzinie medycyny lub

b) co najmniej dwóch lekarzy z tytułem specjalisty lub II stopniem specjalizacji w dziedzinie pokrewnej - w przypadku specjalności, dla których przepisy obowiązujące przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów (Dz. U. Nr 31, poz. 302 i Nr 61, poz. 676 oraz z 2000 r. Nr 6, poz. 84) nie przewidywały uzyskania II stopnia specjalizacji lub tytułu specjalisty, lub

c) co najmniej jednego lekarza z tytułem specjalisty lub II stopniem specjalizacji w odpowiedniej dziedzinie stomatologii - w przypadku jednostek organizacyjnych lub komórek organizacyjnych realizujących specjalizację w dziedzinach stomatologii, z wyjątkiem chirurgii szczękowo-twarzowej,

6) zapewniają:

a) pełnienie obowiązków kierowników specjalizacji przez lekarzy:

- posiadających specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej prowadzących indywidualne specjalistyczne praktyki lekarza rodzinnego lub udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach grupowej praktyki lekarskiej albo

- zatrudnionych w zakładach opieki zdrowotnej w poradniach lekarza rodzinnego lub poradniach udzielających świadczeń zdrowotnych w zakresie kompetencji lekarza rodzinnego,

b) prowadzenie szkolenia specjalizacyjnego przez lekarzy posiadających II stopień specjalizacji lub tytuł specjalisty w dziedzinach medycyny określonych programem specjalizacji w zakresie medycyny rodzinnej, zatrudnionych w poradniach specjalistycznych zakładów opieki zdrowotnej lub prowadzących indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską w tej dziedzinie medycyny,

jeżeli są jednostkami organizacyjnymi posiadającymi w swojej strukturze ośrodek kształcenia lekarza rodzinnego,

7) zapewniają pełnienie obowiązków kierownika specjalizacji przez lekarzy posiadających II stopień specjalizacji w zakresie epidemiologii, organizacji ochrony zdrowia, jeżeli są jednostkami organizacyjnymi posiadającymi w swojej strukturze ośrodek kształcenia lekarzy w zakresie zdrowia publicznego,

8) mają w swojej strukturze organizacyjnej oddział anestezjologii i intensywnej terapii, jeżeli są szpitalami i mają prowadzić specjalizację w dziedzinie medycyny, w której wykonywane są zabiegi operacyjne lub inne zabiegi lub procedury medyczne wykonywane w znieczuleniu ogólnym, albo jeżeli wymóg ten jest określony jako niezbędny do realizacji programu w danej specjalizacji,

9) posiadają sprzęt i aparaturę medyczną niezbędne do realizacji zadań określonych programem specjalizacji,

10) udzielają świadczeń zdrowotnych odpowiedniego rodzaju, w odpowiednim zakresie i liczbie, umożliwiających zrealizowanie programu specjalizacji określonej liczbie lekarzy,

11) posiadają odpowiedni sprzęt dydaktyczny i posiadają albo zapewniają bazę dydaktyczną niezbędne do realizacji programu specjalizacji,

12) udzielają całodobowych świadczeń zdrowotnych osobom hospitalizowanym i niewymagającym hospitalizacji, w stanach zagrożenia zdrowia i życia oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli są zakładami opieki zdrowotnej i mają prowadzić specjalizację w dziedzinie medycyny wymagającej pełnienia dyżurów medycznych,

13) zapewniają lekarzom odbywającym specjalizację pełnienie dyżurów medycznych w liczbie określonej programem danej specjalizacji,

14) mają zawarte porozumienie z podmiotami, o których mowa w ust. 2, w celu umożliwienia zrealizowania przez lekarza staży kierunkowych określonych programem specjalizacji, których realizacji nie mogą zapewnić w ramach swojej struktury organizacyjnej,

15) uzyskały opinię konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny o spełnieniu warunków, o których mowa w pkt 1-13.

2. Staże kierunkowe mogą być prowadzone przez jednostki organizacyjne wpisane na listę, o której mowa w ust. 1, albo przez inne jednostki organizacyjne lub osoby fizyczne, po uzyskaniu wpisu na listę podmiotów prowadzących staż kierunkowy, prowadzoną przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

3. Informację zawierającą dane i opinię określone w ust. 1 oraz dane o podmiotach, o których mowa w ust. 2, jednostka organizacyjna przedstawia Centrum, w celu uzyskania opinii, powołanego przez ministra właściwego do spraw zdrowia zespołu ekspertów, o spełnieniu przez jednostkę warunków, o których mowa w ust. 1.

4. W skład zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 3, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje pięciu lekarzy specjalistów w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej - trzech spośród osób zaproponowanych przez konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny oraz po jednym przez towarzystwo naukowe oraz przez Naczelną Radę Lekarską; przewodniczącym zespołu jest lekarz zaproponowany przez konsultanta krajowego.

4a. Minister właściwy do spraw zdrowia na podstawie przedstawionej przez Dyrektora Centrum informacji i opinii zespołu ekspertów, o których mowa w ust. 3, dokonuje wpisu jednostki organizacyjnej na listę, o której mowa w ust. 1, oraz określa maksymalną liczbę miejsc szkoleniowych w zakresie danej specjalizacji dla lekarzy mogących odbywać tę specjalizację w komórce organizacyjnej wchodzącej w jej skład. Przed wpisaniem lub odmową wpisu jednostki na listę, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia może zwrócić się do konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny o wydanie dodatkowej opinii, na podstawie której może wpisać jednostkę na tę listę lub odmówić wpisu.

4b. W przypadku przekształcenia jednostki wpisanej na listę ministra właściwego do spraw zdrowia, o której mowa w ust. 1, przekształcona jednostka może zwrócić się do ministra właściwego do spraw zdrowia o warunkowe wpisanie jej na tę listę; minister właściwy do spraw zdrowia, po uzyskaniu pozytywnej opinii konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny na temat przedstawionych przez jednostkę informacji i opinii, o których mowa w ust. 1, może warunkowo wpisać ją na listę, o której mowa w ust.1, do czasu uzyskania pozytywnej opinii zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 3, nie dłużej jednak niż na okres 6 miesięcy.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia wpisuje na listę podmiotów prowadzących staż kierunkowy:

1) jednostki organizacyjne, o których mowa w ust. 1,

2) inne jednostki organizacyjne - po przedstawieniu przez nie danych i opinii, o których mowa w ust. 1 pkt 1-13 i 15,

3) osoby fizyczne - po przedstawieniu przez nie danych i opinii, o których mowa w ust. 1 pkt 9-11 i 15,

oraz określa maksymalną liczbę miejsc szkoleniowych dla lekarzy odbywających staż kierunkowy w tych podmiotach; przepisy ust. 3, 4 i 4a stosuje się odpowiednio.

6. Listy, o których mowa w ust. 1 i 2, minister właściwy do spraw zdrowia podaje do wiadomości w formie informacji na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia w terminie do dnia 1 kwietnia i do dnia 1 listopada każdego roku.

7. Kursy szkoleniowe objęte programem danej specjalizacji mogą być prowadzone przez jednostki organizacyjne lub osoby fizyczne, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza, po uzyskaniu pozytywnej opinii konsultanta krajowego w odpowiedniej dziedzinie medycyny i wpisu na listę prowadzoną przez Centrum, o której mowa w ust. 8.

7a. Podmiot, zamierzający prowadzić kurs szkoleniowy objęty programem danej specjalizacji, przedstawia Centrum, w terminie do dnia 15 listopada każdego roku, informacje zawierające dane, obejmujące:

1) nazwę i siedzibę jednostki organizacyjnej lub imię, nazwisko i adres osoby fizycznej zamierzającej prowadzić kurs,

2) imię i nazwisko oraz kwalifikacje zawodowe osoby mającej być kierownikiem kursu,

3) zakres i sposób organizacji szkolenia,

4) tryb szkolenia,

5) program kursu szkoleniowego, określający:

a) cel szkolenia,

b) wymagane kwalifikacje uczestników kursu,

c) okres i sposób realizacji programu szkolenia,

d) zakres tematyczny oraz treść szkolenia teoretycznego i praktycznego,

6) regulamin kursu szkoleniowego, określający:

a) sposób organizacji szkolenia,

b) zasady i sposób naboru uczestników,

c) wzór karty przebiegu szkolenia,

d) prawa i obowiązki uczestników szkolenia,

e) zakres obowiązków wykładowców i innych prowadzących szkolenie teoretyczne i zajęcia praktyczne,

f) sposób sprawdzania nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych,

g) sposób oceny organizacji i przebiegu szkolenia przez uczestników kursu,

7) charakterystykę bazy dydaktycznej i szkolenia praktycznego,

8) kwalifikacje kadry dydaktycznej,

9) termin, miejsce oraz liczbę osób mogących uczestniczyć w kursie.

7b. W przypadku kursów szkoleniowych, o których mowa w ust. 7a, trwających nie dłużej niż 5 dni, podmiot zamierzający prowadzić ten kurs zgłasza corocznie Centrum, w terminie do dnia 15 listopada roku poprzedzającego rozpoczęcie kursu, następujące informacje:

1) nazwę i siedzibę jednostki organizacyjnej lub imię, nazwisko i adres osoby fizycznej zamierzającej prowadzić kurs,

2) imię i nazwisko oraz kwalifikacje zawodowe osoby mającej być kierownikiem kursu,

3) program kursu szkoleniowego określający:

a) cel szkolenia,

b) wymagane kwalifikacje uczestników kursu,

c) zakres tematyczny i treść szkolenia teoretycznego i praktycznego,

4) sposób sprawdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych,

5) sposób oceny organizacji i przebiegu szkolenia przez uczestników kursu,

6) termin, miejsce oraz liczbę osób mogących uczestniczyć w kursie.

8. Centrum podaje do wiadomości, w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku, w formie informacji na stronie internetowej Centrum, listę podmiotów prowadzących określonego rodzaju kurs szkoleniowy objęty programem specjalizacji.

§ 7.1. Lekarz odbywa specjalizację na podstawie umowy o pracę zawartej z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację na czas określony w celu doskonalenia zawodowego, obejmującego realizację programu specjalizacji, zwanej dalej „rezydenturą”.

2. Lekarz, który nie został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w trybie, o którym mowa w ust. 1, może odbywać specjalizację w ramach:

1) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony lub określony okresem trwania specjalizacji z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację,

2) płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego pracownikowi na czas trwania określonej specjalizacji na podstawie odrębnych przepisów,

3) poszerzenia zajęć programowych dziennych studiów doktoranckich o program specjalizacji zgodny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończeniu tych studiów - w trybie określonym w pkt 1, 2, 4 lub 5,

4) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony, z jednostką organizacyjną inną niż wymienione w § 6 ust. 1, zapewniającą realizację części programu specjalizacji w zakresie form, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. c), d) i f), i w ramach płatnych urlopów szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas niezbędny do zrealizowania pozostałej części programu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej staż kierunkowy,

5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne, zawartej z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację; jednostka organizacyjna prowadząca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat za to szkolenie.

3. Lekarz, uczestnik dziennych studiów doktoranckich, który otrzymuje na czas trwania tych studiów stypendium, o którym mowa w § 10 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 czerwca 1991 r. w sprawie studiów doktoranckich i stypendiów naukowych (Dz. U. Nr 58, poz. 249, z 1993 r. Nr 5, poz. 26 oraz z 1997 r. Nr 101, poz. 632 i Nr 128, poz. 840), nie może odbywać specjalizacji w ramach rezydentury.

4. Lekarz cudzoziemiec zamierzający wykonywać lub wykonujący zawód na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej wyłącznie w celu odbycia szkolenia podyplomowego lub uzyskania stopnia naukowego, posiadający wizę pobytową lub zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw zdrowia, może odbywać specjalizację na zasadach określonych w przepisach o odbywaniu studiów i uczestniczeniu w badaniach naukowych i szkoleniach przez osoby niebędące obywatelami polskimi oraz o zasadach odpłatności za te studia i szkolenia.

5. Lekarz cudzoziemiec posiadający prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przyznane na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza odbywa specjalizację na zasadach obowiązujących obywateli polskich.

§ 8.1. Lekarz odbywa specjalizację przez cały okres jej trwania w czasie równym czasowi pracy lekarza zatrudnionego w zakładzie opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 32g ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 63, poz. 315, z 1994 r. Nr 121, poz. 591, z 1995 r. Nr 138, poz. 682, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, z 1997 r. Nr 104, poz. 661, Nr 121, poz. 769 i Nr 158, poz. 1041, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 28, poz. 255 i 256 i Nr 84, poz. 935, z 2000 r. Nr 3, poz. 28, Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489, Nr 84, poz. 948, Nr 114, poz. 1193 i Nr 120, poz. 1268 oraz z 2001 r. Nr 5, poz. 45).

2. Lekarzowi pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu danej specjalizacji przysługuje wynagrodzenie:

1) na podstawie umowy o pracę, jeżeli lekarz odbywa specjalizację odpowiednio w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 i 4, albo

2) na podstawie umowy o pełnienie dyżurów, w określonej liczbie, z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację lub staż kierunkowy, jeżeli lekarz odbywa specjalizację odpowiednio w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 2, 3 i 5, albo na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 4, albo odbywa staż szkoleniowy lub kierunkowy w tej jednostce w ramach urlopu szkoleniowego.

§ 9.1. Okres trwania specjalizacji odbywanej na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 2 albo 4, może być przedłużony nie więcej niż o połowę okresu trwania specjalizacji, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

2. Okres trwania specjalizacji odbywanej na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 2, może być dodatkowo przedłużony o okres udzielonego lekarzowi przez pracodawcę urlopu wychowawczego na zasadach określonych w odrębnych przepisach, nie dłuższy jednak niż rok.

3. Okres trwania specjalizacji odbywanej na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 2 i 4, ulega przedłużeniu o okres oczekiwania na miejsce szkoleniowe w innej jednostce, jeżeli jednostka szkoląca przestaje spełniać wymagania niezbędne do wpisu na listę, o której mowa w § 6 ust. 1.

§ 10.1. Umowa o pracę w ramach rezydentury zawierana jest na podstawie skierowania, o którym mowa w § 13 ust. 5.

2. Okres, na jaki zawierana jest umowa o pracę w ramach rezydentury, odpowiada okresowi trwania specjalizacji.

3. Okres trwania specjalizacji w ramach rezydentury ulega przedłużeniu o czas:

1) niezdolności do pracy dłuższej niż 30 dni w ciągu roku kalendarzowego, w przypadkach przewidzianych w art. 92 § 1 Kodeksu pracy,

2) urlopu macierzyńskiego,

3) urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę na czas nie dłuższy niż 3 miesiące.

4. Przedłużenie okresu trwania specjalizacji w ramach rezydentury łącznie nie może być dłuższe niż o rok, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Okres trwania specjalizacji w ramach rezydentury może ulec dodatkowo przedłużeniu:

1) o czas udzielonego przez pracodawcę urlopu wychowawczego na zasadach określonych w odrębnych przepisach, nie dłuższy jednak niż o rok,

2) o czas urlopu bezpłatnego, nie dłuższego niż rok, udzielonego przez pracodawcę w celu odbycia stażu zagranicznego zgodnego z programem odbywanej specjalizacji, po uzyskaniu zgody kierownika specjalizacji - w przypadku nieuzyskania zgody ministra właściwego do spraw zdrowia na uznanie tego stażu za równoważny ze zrealizowaniem odpowiedniej części programu specjalizacji, z zastrzeżeniem § 17 ust. 3-4a,

3) o czas oczekiwania na miejsce szkoleniowe w innej jednostce, jeżeli macierzysta jednostka szkoląca przestaje spełniać wymagania niezbędne do wpisu na listę, o której mowa w § 6 ust. 1, na skutek czego zostaje rozwiązana umowa o pracę.

6. W przypadku przedłużenia okresu trwania specjalizacji w ramach rezydentury, o którym mowa w ust. 3 i 5, jednostka organizacyjna prowadząca specjalizację zawiera z lekarzem umowę o pracę na czas określony, odpowiadający sumie okresów przedłużających specjalizację.

7. Umowa o pracę w ramach rezydentury zawierana jest odpowiednio z dniem 1 marca albo 1 sierpnia każdego roku, z zastrzeżeniem § 13 ust. 6 oraz § 19 ust. 1 pkt 3.

8. W przypadku rozwiązania umowy o pracę w ramach rezydentury przed ukończeniem specjalizacji, lekarz powinien kontynuować odbywanie tej specjalizacji w trybie określonym w § 7 ust. 2, z zastrzeżeniem § 19 ust. 1 pkt 1, 2 i 5.

9. Lekarz, z którym rozwiązano umowę o pracę w ramach rezydentury z przyczyn przez niego zawinionych, który nie kontynuuje odbywania specjalizacji lub nie ukończy jej w terminie, o którym mowa w § 9, zwraca koszty szkolenia specjalizacyjnego w wysokości i terminie ustalonych w decyzji ministra właściwego do spraw zdrowia do budżetu państwa, na rachunek wskazany w tej decyzji. O skreśleniu lekarza z rejestru, o którym mowa w § 14, i przyczynach tego skreślenia wojewódzki ośrodek informuje niezwłocznie ministra właściwego do spraw zdrowia.

10. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 9, powinna odpowiadać wysokości środków finansowych wydatkowanych ze środków przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia jednostce organizacyjnej na odbywanie przez lekarza specjalizacji w ramach rezydentury.

11. Lekarz, który odbywa specjalizację w ramach rezydentury, nie może ubiegać się w tym czasie o odbywanie innej specjalizacji w tym trybie.

12. Lekarz, który uzyskał tytuł specjalisty w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny w ramach rezydentury, nie może ubiegać się ponownie o odbywanie innej specjalizacji, odpowiednio w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny, w tym trybie.

13. Lekarzowi, odbywającemu specjalizację w trybie § 7 ust. 2:

1) z którym została rozwiązana umowa o pracę, z wyjątkiem rozwiązania umowy w trybie art. 52 § 1 Kodeksu pracy, lub

2) który ukończył studia doktoranckie

- a do zakończenia specjalizacji pozostało mu nie więcej niż 1/3 okresu jej odbywania, minister właściwy do spraw zdrowia może przyznać na ten okres, na wniosek kierownika specjalizacji, etat rezydencki w celu dokończenia specjalizacji - w ramach posiadanych niewykorzystanych środków na rezydentury.

§ 12a.1. Lekarz, który nie został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w ramach rezydentury w podstawowej dziedzinie medycyny, po odbyciu postępowania kwalifikacyjnego, przeprowadzanego na podstawie przepisów rozporządzenia, a nie rozpoczął specjalizacji na zasadzie określonej w § 12 ust. 8 i spełnia warunek, o którym mowa w § 12 ust. 6 pkt 1, może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem wojewódzkiego ośrodka, o przyznanie rezydentury w tej dziedzinie medycyny.

2. Lekarz może złożyć wniosek, o którym mowa w ust. 1, po zakończeniu każdego postępowania kwalifikacyjnego i po uzyskaniu informacji z wojewódzkiego ośrodka o posiadaniu wolnych miejsc szkoleniowych w danej dziedzinie medycyny oraz możliwości odbywania specjalizacji w ramach rezydentury.

3. Właściwy wojewódzki ośrodek przekazuje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia wniosek lekarza, o którym mowa w ust. 1, wraz z potwierdzeniem posiadania wolnego miejsca szkoleniowego w danej dziedzinie medycyny na obszarze województwa i informacją o terminie, w jakim lekarz przeszedł postępowanie kwalifikacyjne, oraz liczbie punktów uzyskanych przez lekarza w postępowaniu kwalifikacyjnym.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia po otrzymaniu wniosku i danych, o których mowa w ust. 3, może przyznać rezydenturę lekarzowi, o którym mowa w ust. 1, w ramach posiadanych środków na rezydentury, o czym informuje lekarza i właściwy wojewódzki ośrodek nie później niż do dnia 15 listopada danego roku.

5. Rezydentura, o której mowa w ust. 4, przyznawana jest na podstawie liczby punktów uzyskanych w postępowaniu kwalifikacyjnym lekarzom, którzy w danej dziedzinie medycyny uzyskali największą liczbę punktów.

6. Wojewódzki ośrodek jest obowiązany skierować lekarza, któremu minister właściwy do spraw zdrowia przyznał rezydenturę, do odbycia specjalizacji w terminie nie dłuższym niż 5 dni od dnia jej przyznania.

7. Lekarz, który otrzymał skierowanie, o którym mowa w ust. 6, jest obowiązany zgłosić się do jednostki organizacyjnej, wskazanej w skierowaniu, w terminie nie dłuższym niż 5 dni od dnia otrzymania skierowania.

8. Jednostka organizacyjna, wskazana w skierowaniu, jest obowiązana zawrzeć z lekarzem, któremu minister właściwy do spraw zdrowia przyznał rezydenturę, umowę o pracę w terminie nie dłuższym niż 3 dni od dnia zgłoszenia się rezydenta ze skierowaniem.

§ 13.1. Na podstawie przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego oraz uwzględniając liczby miejsc szkoleniowych, o których mowa w § 32 ust. 3, komisja sporządza listy lekarzy zakwalifikowanych do odbywania określonej specjalizacji w ramach rezydentury oraz w innym trybie i przedstawia je wojewodzie do zatwierdzenia.

2. Zatwierdzone listy, o których mowa w ust. 1, po wprowadzeniu kodu w miejsce danych osobowych lekarza, udostępnia się do wglądu w siedzibie wojewódzkiego ośrodka.

3. Wojewódzki ośrodek kieruje lekarza do odbywania specjalizacji w wybranej przez niego jednostce organizacyjnej, w ramach posiadanych przez nią wolnych miejsc szkoleniowych w danej dziedzinie medycyny, uwzględniając w kolejności: wynik postępowania kwalifikacyjnego, uzyskanie rezydentury, miejsce zatrudnienia, wstępną akceptację kierownika jednostki organizacyjnej.

4. Jeżeli w wyniku postępowania kwalifikacyjnego do odbywania specjalizacji w danej dziedzinie medycyny zakwalifikowało się co najmniej dwóch lekarzy posiadających I stopień specjalizacji, deklarujących we wniosku jej odbywanie w trybie określonym w § 7 ust. 2 pkt 4, wojewódzki ośrodek może skierować do jednostki organizacyjnej, na jedno wolne miejsce szkoleniowe, tych lekarzy w liczbie umożliwiającej realizację programu specjalizacji, ustalonej przez kierownika komórki organizacyjnej, na podstawie harmonogramu ich szkolenia opracowanego przez kierownika lub kierowników specjalizacji w porozumieniu z konsultantem wojewódzkim.

5. Lekarzowi, który został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji, lekarzowi, o którym mowa w § 35 ust. 1, i lekarzowi cudzoziemcowi, o którym mowa w § 7 ust. 4, wojewódzki ośrodek wydaje skierowanie do odbywania specjalizacji w określonej jednostce organizacyjnej ze wskazaniem trybu i okresu jej odbywania, a także kartę szkolenia specjalizacyjnego, według wzoru określonego w załączniku nr 5 do rozporządzenia, i indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych, według wzoru określonego w załączniku nr 6 do rozporządzenia, oraz program specjalizacji.

6. Wojewódzki ośrodek jest obowiązany skierować lekarza do odbycia specjalizacji realizowanej w trybie:

1) innym niż rezydentura - w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące,

2) rezydentury - w okresie nie dłuższym niż 15 dni, a w uzasadnionych przypadkach w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące

- od terminu zakończenia postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w § 12 ust. 1.

7. Jednostka organizacyjna posiadająca wolne miejsca szkoleniowe w danej dziedzinie medycyny jest obowiązana umożliwić odbywanie specjalizacji lekarzowi skierowanemu do jej odbywania w tej jednostce.

8. Lekarz odbywający specjalizację, w szczególnie uzasadnionym przypadku albo w przypadku likwidacji jednostki organizacyjnej, w której odbywa specjalizację, bądź skreślenia jej z listy, o której mowa w § 6 ust. 1, jest kierowany przez wojewódzki ośrodek, w pierwszej kolejności, do kontynuowania specjalizacji w innej jednostce organizacyjnej, w ramach posiadanych przez nią wolnych miejsc szkoleniowych.

9. W sytuacji, kiedy jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 8, znajduje się na obszarze innego województwa, zmiana miejsca szkolenia następuje po wyrażeniu zgody przez wojewódzki ośrodek oraz konsultanta wojewódzkiego województwa, na którego obszarze lekarz ma kontynuować odbywanie specjalizacji.

§ 14.1. Wojewódzki ośrodek prowadzi rejestr lekarzy i lekarzy stomatologów odbywających specjalizację na obszarze danego województwa, zwany dalej „rejestrem”.

2. Rejestr prowadzony jest w systemie ewidencyjno-informatycznym, według niżej określonego układu danych:

1) numer wpisu do rejestru składający się z ciągu kolejnych znaków:

a) dwucyfrowego symbolu województwa, będącego pierwszym członem identyfikatora jednostek podziału terytorialnego określonego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia, stosowania i udostępniania krajowego rejestru urzędowego podziału terytorialnego kraju oraz związanych z tym obowiązków organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 157, poz. 1031, z 2000 r. Nr 13, poz. 161 i z 2001 r. Nr 12, poz. 100),

b) czterocyfrowego kodu specjalizacji, zgodnie z wykazem kodów specjalizacji w określonych dziedzinach medycyny, stanowiącego załącznik nr 7 do rozporządzenia,

c) jednocyfrowego oznaczenia zawodu lekarza, lekarza stomatologa:

1 - dla lekarza,

2 - dla lekarza stomatologa,

3 - dla lekarza posiadającego jednocześnie tytuł zawodowy lekarza i lekarza stomatologa,

d) siedmiocyfrowego numeru prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa,

2) imię (imiona) i nazwisko lekarza,

3) nazwisko rodowe,

4) obywatelstwo,

5) data i miejsce urodzenia w przypadku lekarza cudzoziemca,

6) numer PESEL,

7) numer rejestracyjny lekarza w okręgowej izbie lekarskiej,

8) numer seryjny i data wystawienia dokumentu „Prawo wykonywania zawodu lekarza” lub „Prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa”,

9) posiadane specjalizacje oraz rok ich uzyskania,

10) data i wynik zakończenia postępowania kwalifikacyjnego,

11) numer i data decyzji ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawie wyrażenia zgody na odbywanie specjalizacji przez lekarza cudzoziemca,

12) tryb odbywania specjalizacji lub zasady finansowania specjalizacji odbywanej przez lekarza cudzoziemca,

13) data i numer skierowania do odbywania specjalizacji,

14) numer karty szkolenia specjalizacyjnego oraz indeksu zabiegów i procedur medycznych,

15) nazwa i adres jednostki organizacyjnej oraz nazwa komórki organizacyjnej, w której odbywana jest specjalizacja,

16) imię i nazwisko kierownika specjalizacji, posiadane specjalizacje, stanowisko,

17) data rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego,

18) data przedłużenia szkolenia specjalizacyjnego i okres, o jaki szkolenie to zostało przedłużone,

19) data i wynik egzaminu państwowego,

20) adnotacje dotyczące przeniesienia się lekarza w celu odbywania specjalizacji z obszaru innego województwa, przyczyny przeniesienia, nazwa jednostki organizacyjnej, w której lekarz odbywał dotychczas specjalizację, tryb odbywania specjalizacji, nazwisko i imię dotychczasowego kierownika specjalizacji, dotychczasowy okres trwania specjalizacji,

21) adnotacje dotyczące wykreślenia lekarza z rejestru.

§ 15.O rozpoczęciu przez lekarza specjalizacji wojewódzki ośrodek powiadamia okręgową izbę lekarską, której lekarz jest członkiem, a w przypadku lekarza, o którym mowa w § 7 ust. 4, także ministra właściwego do spraw zdrowia.

§ 16.1. Kierownikiem specjalizacji jest lekarz specjalista w dziedzinie medycyny będącej przedmiotem specjalizacji, a w uzasadnionych przypadkach - w pokrewnej dziedzinie medycyny.

2. Lekarz odbywa specjalizację pod kierunkiem wybranego przez siebie lekarza, spośród lekarzy zatrudnionych lub pełniących służbę na stanowisku służbowym w danej jednostce organizacyjnej albo spośród lekarzy, o których mowa w § 6 ust. 1 pkt 6 i 7, wyznaczonych przez kierownika tej jednostki - w porozumieniu z konsultantem wojewódzkim w danej dziedzinie medycyny lub odpowiednio z właściwym konsultantem powołanym do realizacji zadań związanych z obronnością kraju, zwanego dalej „kierownikiem specjalizacji” - za jego zgodą.

3. Lekarz odbywa staż kierunkowy:

1) pod kierunkiem lekarza specjalisty w danej dziedzinie medycyny, a w uzasadnionych przypadkach - w pokrewnej dziedzinie medycyny, wyznaczonego przez kierownika jednostki organizacyjnej, w której odbywa staż kierunkowy, w porozumieniu z właściwym konsultantem, o którym mowa w ust. 2, i kierownikiem specjalizacji, albo

2) pod kierunkiem osoby fizycznej, o której mowa w § 6 ust. 2, wskazanej przez kierownika specjalizacji w porozumieniu z właściwym konsultantem, o którym mowa w ust. 2.

4. Kierownik specjalizacji oraz lekarz specjalista kierujący stażem kierunkowym mogą prowadzić jednocześnie specjalizację nie więcej niż trzech lekarzy, a w przypadku specjalizacji z zakresu stomatologii, z wyjątkiem chirurgii szczękowo-twarzowej, nie więcej niż dwóch lekarzy.

5. Kierownik specjalizacji jednocześnie może dodatkowo kierować stażem kierunkowym nie więcej niż dwóch lekarzy, a w przypadku specjalizacji z zakresu stomatologii, z wyjątkiem chirurgii szczękowo-twarzowej, nie więcej niż jednego lekarza.

§ 17.1. Kierownik specjalizacji jest odpowiedzialny za ustalenie szczegółowego planu odbywania specjalizacji, w tym za ustalenie miejsc odbywania staży kierunkowych, w sposób zapewniający realizację programu specjalizacji, który lekarz odbywający specjalizację zobowiązany jest złożyć w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy od daty rozpoczęcia specjalizacji, do wojewódzkiego ośrodka, z zastrzeżeniem § 21 ust. 2.

1a. Kierownik specjalizacji, który nie dopełnił obowiązku ustalenia szczegółowego planu odbywania specjalizacji w terminie, o którym mowa w ust. 1, na wniosek wojewódzkiego ośrodka zostaje pozbawiony funkcji kierownika specjalizacji - przez kierownika jednostki, w porozumieniu z właściwym konsultantem wojewódzkim.

2. Do obowiązków kierownika specjalizacji należy w szczególności:

1) sprawowanie nadzoru nad realizacją planu odbywania specjalizacji,

2) ustalanie lekarzowi, który odbywa specjalizację w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 4, zakresu oraz terminów realizacji szczegółowego programu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację, w porozumieniu z konsultantem, o którym mowa w § 16 ust. 2,

3) wyznaczenie lekarzowi pacjentów do prowadzenia, konsultowanie i ocenianie proponowanych przez niego badań diagnostycznych i ich interpretacji, rozpoznania choroby, sposobu leczenia, rokowania i zaleceń dla pacjenta,

4) bezpośredni nadzór nad wykonywaniem przez lekarza zabiegów diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych, objętych programem specjalizacji, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania,

5) bezpośredni udział w wykonywanym przez lekarza zabiegu operacyjnym albo stosowanej metodzie leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko dla pacjenta, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania lub stosowania,

6) ustalanie harmonogramu dyżurów, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. f), w tym decydowanie o dopuszczeniu lekarza do samodzielnego pełnienia dyżuru,

7) ocenianie przygotowanych przez lekarza opracowań teoretycznych objętych programem specjalizacji, pracy poglądowej lub oryginalnej,

8) występowanie do pracodawcy lekarza odbywającego specjalizację lub odpowiednio kierownika studium doktoranckiego z wnioskiem o udzielenie mu urlopu szkoleniowego albo odpowiednio o zwolnienie go z obowiązku uczestniczenia w zajęciach programowych w ramach studiów doktoranckich, w celu odbycia staży kierunkowych i kursów określonych w programie specjalizacji,

9) kierowanie do odbycia staży kierunkowych w innych jednostkach organizacyjnych albo prowadzonych przez osoby fizyczne, o których mowa w § 6 ust. 2,

10) kierowanie lekarza na kursy szkoleniowe,

11) przeprowadzanie sprawdzianów z nabytych przez lekarza umiejętności praktycznych,

12) przeprowadzanie kolokwiów i sprawdzianów przewidzianych w programie specjalizacji,

13) potwierdzanie uczestniczenia w wykonywaniu oraz wykonywania określonych zabiegów i procedur medycznych, w liczbie ustalonej w programie specjalizacji, w indeksie wykonanych zabiegów i procedur medycznych,

14) wystawianie opinii zawodowej, w tym dotyczącej uzdolnień i predyspozycji zawodowych, umiejętności manualnych, stosunku do pacjentów i współpracowników, zdolności organizacyjnych i umiejętności pracy w zespole,

15) wnioskowanie do wojewódzkiego ośrodka o przerwanie kontynuowania specjalizacji przez lekarza, który nie realizuje lub nie może realizować programu specjalizacji,

16) potwierdzanie odbycia szkolenia zgodnie z programem specjalizacji w karcie szkolenia specjalizacyjnego.

3. Kierownik specjalizacji może wystąpić do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem Centrum, z wnioskiem o uznanie za równoważne ze zrealizowaniem elementów określonych w programie danej specjalizacji stażu szkoleniowego - obejmującego szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie zabiegów lub procedur medycznych, staży kierunkowych lub kursów szkoleniowych odbytych za granicą lub w kraju, w jednostce upoważnionej do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego, jeżeli okres od dnia ich ukończenia do dnia rozpoczęcia przez lekarza specjalizacji nie jest dłuższy niż 5 lat lub gdy staż szkoleniowy zrealizowany za granicą miał miejsce w okresie aktualnie odbywanej specjalizacji, oraz o odpowiednie skrócenie okresu odbywania tej specjalizacji. Wzór wniosku stanowi załącznik nr 12 do rozporządzenia.

3a. Kierownik specjalizacji może wystąpić najpóźniej na 3 miesiące przed upływem terminu, o którym mowa w § 21 ust. 2, o uznanie, o którym mowa w ust. 3.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia, na wniosek Dyrektora Centrum, na podstawie opinii zespołu ekspertów, o którym mowa w § 31 ust. 4, może uznać staże i szkolenie, o których mowa w ust. 3, za równoważne ze zrealizowaniem części programu specjalizacji i skrócić lekarzowi czas odbywania specjalizacji, jednak o okres nie dłuższy niż 1/3 okresu jej trwania, natomiast w przypadku stażu szkoleniowego zrealizowanego za granicą w okresie aktualnie odbywanej specjalizacji, uznać staż w wymiarze nie dłuższym niż 1/3 okresu trwania tej specjalizacji.

4a. W przypadku uznania, o którym mowa w ust. 3 i 4, w tym uznania skutkującego skróceniem specjalizacji, łączny okres uznania nie może być dłuższy niż 1/3 okresu trwania specjalizacji.

5. Informacje o uznaniu lekarzowi stażów lub szkoleń oraz o skróceniu okresu odbywania specjalizacji Centrum przekazuje do właściwego wojewódzkiego ośrodka.

§ 18.1. Do zadań lekarza prowadzącego staż kierunkowy albo osoby fizycznej, o której mowa w § 6 ust. 2, należy:

1) ustalanie szczegółowego planu stażu kierunkowego,

2) realizacja zadań określonych w § 17 ust. 2 pkt 3-7 i 11-14 oraz innych zadań określonych programem danej specjalizacji w ramach stażu kierunkowego,

3) potwierdzenie odbycia stażu kierunkowego zgodnie z programem specjalizacji.

2. Do zadań jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej prowadzącej kurs szkoleniowy należy:

1) zapewnienie zrealizowania szczegółowego programu kursu przez wszystkich uczestników,

2) przeprowadzenie sprawdzianu z zakresu wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych objętych programem kursu,

3) potwierdzenie odbycia i zaliczenia kursu szkoleniowego.

3. (uchylony).

4. (uchylony).

§ 19.1. Lekarz nie może realizować lub kontynuować szkolenia specjalizacyjnego w przypadku:

1) zawieszenia lekarza w prawie wykonywania zawodu,

2) ograniczenia lekarza w wykonywaniu określonych czynności medycznych,

3) niepodjęcia przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego w okresie 3 miesięcy od dnia wskazanego jako dzień rozpoczęcia specjalizacji na skierowaniu wystawionym przez wojewódzki ośrodek,

4) zaprzestania przez lekarza odbywania specjalizacji,

5) przerwania szkolenia specjalizacyjnego lekarza, na wniosek kierownika specjalizacji po uzyskaniu opinii konsultanta wojewódzkiego i właściwej okręgowej izby lekarskiej,

6) upływu okresu, w którym lekarz był zobowiązany ukończyć specjalizację.

2. Właściwy podmiot jest obowiązany do powiadomienia wojewódzkiego ośrodka o zaistnieniu okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4.

3. Kierownik wojewódzkiego ośrodka skreśla lekarza z rejestru:

1) w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 1-4, po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 2,

2) w przypadku przerwania szkolenia specjalizacyjnego lekarza, na wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 5,

3) w przypadku stwierdzenia upływu okresu czasu, w którym lekarz zobowiązany był ukończyć specjalizację.

4. O skreśleniu lekarza z rejestru wojewódzki ośrodek niezwłocznie powiadamia tego lekarza, kierownika specjalizacji i właściwą okręgową radę lekarską, a w przypadku lekarza, o którym mowa w § 7 ust. 4, również ministra właściwego do spraw zdrowia.

§ 20.Karta szkolenia specjalizacyjnego z wymaganymi wpisami oraz indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych z potwierdzeniami i zaliczeniami stanowi dowód odbycia specjalizacji.

§ 21.1. Lekarz przed przystąpieniem do egzaminu państwowego składa do właściwego wojewódzkiego ośrodka następujące dokumenty:

1) wniosek o przystąpienie do egzaminu państwowego,

2) kartę szkolenia specjalizacyjnego oraz indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych,

3) opinię, o której mowa w § 17 ust. 2 pkt 14.

2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, wraz ze szczegółowym planem albo indywidualnym harmonogramem odbywania specjalizacji, lekarz może złożyć do dnia 31 lipca albo do dnia 31 grudnia, w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia zaliczenia szkolenia specjalizacyjnego przez kierownika specjalizacji.

3. Wojewódzki ośrodek po stwierdzeniu, że dokumenty, o których mowa w ust. 1, spełniają warunki formalne, przekazuje je, w ciągu 14 dni, Centrum Egzaminów Medycznych.

§ 22.1. Egzamin państwowy dla każdej specjalności jest składany w formie egzaminu praktycznego, egzaminu testowego i egzaminu ustnego, obejmujących program specjalizacji w kolejności ustalonej w tym programie.

2. Test oraz egzamin ustny i praktyczny, o których mowa w ust. 1, opracowuje i ustala Centrum Egzaminów Medycznych w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym lub jego przedstawicielem oraz przedstawicielem właściwego towarzystwa naukowego odrębnie dla każdej specjalności oraz na każdą sesję egzaminacyjną.

3. Test opracowuje się w sposób dotyczący informacji niejawnych, o których mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych.

§ 23.1. Egzamin państwowy dla danej specjalności organizuje Centrum Egzaminów Medycznych, uwzględniając informacje dotyczące przewidywanej za dwa lata liczby lekarzy, którzy w danej dziedzinie medycznej mają ukończyć specjalizację, przekazane przez wojewódzkie ośrodki w terminie do 31 grudnia roku poprzedzającego o dwa lata rok ukończenia specjalizacji w terminie określonym programem.

2. Egzamin państwowy jest przeprowadzany przez komisję egzaminacyjną, zwaną dalej „Komisją”, z zastrzeżeniem § 37 ust. 2.

3. Przewodniczącego i członków Komisji każdorazowo powołuje i odwołuje Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych - spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich, w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym, właściwym towarzystwem naukowym oraz Naczelną Radą Lekarską - po zaakceptowaniu przez ministra właściwego do spraw zdrowia składu Komisji.

4. W skład Komisji wchodzą, w liczbie ustalonej przez ministra właściwego do spraw zdrowia, lekarze specjaliści w dziedzinie medycyny objętej egzaminem państwowym lub, w uzasadnionych przypadkach, w pokrewnej dziedzinie medycyny, a w szczególności:

1) przedstawiciel lub przedstawiciele konsultanta krajowego,

2) przedstawiciel lub przedstawiciele właściwych towarzystw naukowych dla dziedziny medycyny objętej egzaminem państwowym,

3) przedstawiciel lub przedstawiciele Naczelnej Rady Lekarskiej lub przedstawiciele okręgowych rad lekarskich,

4) przedstawiciel lub przedstawiciele uczelni medycznych, w tym Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Centrum lub medycznych jednostek badawczo-rozwojowych.

§ 24.Do zadań Komisji lub wydzielonego spośród jej członków zespołu egzaminacyjnego, o którym mowa w § 25 ust. 4, należy:

1) podejmowanie decyzji o dopuszczeniu lekarza do egzaminu państwowego,

2) ustalenie listy lekarzy dopuszczonych do egzaminu państwowego w danym terminie,

3) ustalanie miejsca i terminów egzaminów: praktycznego, testowego i ustnego oraz ich przeprowadzanie,

4) dokonywanie oceny egzaminów praktycznego i ustnego,

5) przekazanie Centrum Egzaminów Medycznych kart testowych po przeprowadzeniu egzaminu testowego, z zachowaniem tajności procedury,

6) przekazanie Centrum Egzaminów Medycznych ocen z egzaminów praktycznego i ustnego oraz innej dokumentacji związanej z przeprowadzonym egzaminem państwowym.

§ 25.1. Egzamin państwowy odbywa się dwa razy w roku: w sesji wiosennej - od 1 marca do 30 kwietnia i w sesji jesiennej - od 1 października do 30 listopada, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Egzamin państwowy w specjalności urologia odbywa się odrębnie w części obejmującej egzamin praktyczny i testowy - przeprowadzany w sesji jesiennej oraz w części obejmującej egzamin ustny - przeprowadzany w sesji wiosennej, następnego roku kalendarzowego, w terminach, o których mowa w ust. 1.

3. Egzamin testowy dla danej specjalności odbywa się jednocześnie w całym kraju w terminie ustalonym przez Centrum Egzaminów Medycznych w porozumieniu z właściwą Komisją.

3a. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może, na wniosek Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych, wyrazić zgodę na odstąpienie od przeprowadzenia egzaminu testowego dla wszystkich lekarzy dopuszczonych do państwowego egzaminu w danej specjalności w określonym terminie, z zachowaniem pozostałych części egzaminu, lub zdecydować o przeprowadzeniu egzaminu państwowego jeden raz w roku - z zachowaniem wszystkich jego części, w terminach, o których mowa w ust. 1.

4. W zależności od liczby lekarzy przystępujących do egzaminu państwowego egzaminy przeprowadza Komisja lub wyłonione spośród jej członków zespoły egzaminacyjne z zachowaniem reprezentacji wszystkich podmiotów wymienionych w § 23 ust. 4.

5. W skład Komisji i zespołów egzaminacyjnych nie może być powołana osoba, która jest małżonkiem lub krewnym albo powinowatym do drugiego stopnia włącznie lekarza, który składa egzamin albo pozostaje wobec niego w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności.

6. W czasie składania przez lekarza egzaminu praktycznego lub ustnego może być obecny kierownik specjalizacji jako obserwator.

7. Lekarz powinien być powiadomiony przez Centrum Egzaminów Medycznych o miejscach i terminach egzaminu państwowego, nie później niż 30 dni przed datą jego rozpoczęcia.

§ 26.1. W przypadku gdy lekarz nie przystąpi do egzaminu testowego w wyznaczonym terminie, może wystąpić do Komisji z wnioskiem o przystąpienie do tego egzaminu w następnej sesji egzaminacyjnej.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, gdy lekarz nie przystąpił do egzaminu praktycznego i ustnego.

§ 27.1. W razie negatywnego wyniku egzaminu testowego, praktycznego lub ustnego lekarz może wystąpić do Komisji z wnioskiem o przystąpienie do egzaminu państwowego w następnej sesji egzaminacyjnej.

2. W razie ponownego negatywnego wyniku egzaminu testowego lub ustnego lekarz może wystąpić do Komisji o wyrażenie zgody na przystąpienie do egzaminu państwowego w trzecim terminie, który jest terminem ostatecznym.

§ 28.1. Lekarz uzyskuje tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny po odbyciu szkolenia specjalizacyjnego i złożeniu egzaminu państwowego z wynikiem pozytywnym.

2. Lekarzowi, o którym mowa w ust. 1, Centrum Egzaminów Medycznych, wydaje dyplom, którego wzór stanowi załącznik nr 8 do rozporządzenia, i przekazuje jego kopię do właściwej okręgowej izby lekarskiej i właściwego wojewódzkiego ośrodka.

§ 29.1. Rejestr lekarzy posiadających specjalizację II stopnia oraz lekarzy, którzy uzyskali tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny, prowadzi Naczelna Rada Lekarska w ramach Centralnego Rejestru Lekarzy Rzeczypospolitej Polskiej, a w odniesieniu do obszaru województwa - właściwa okręgowa rada lekarska w ramach okręgowego rejestru lekarzy.

2. Dokumentacja dotycząca szkolenia specjalizacyjnego lekarzy oraz egzaminu państwowego przechowywana jest przez właściwy wojewódzki ośrodek.

§ 30.Uznanie tytułu specjalisty uzyskanego za granicą może nastąpić, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:

1) lekarz, lekarz stomatolog posiada prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej,

2) okres szkolenia specjalizacyjnego odbytego za granicą nie odbiega od okresu określonego w programie danej specjalizacji w Rzeczypospolitej Polskiej,

3) program szkolenia specjalizacyjnego w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz umiejętności praktycznych, sposób potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności odpowiada w istotnych elementach programowi specjalizacji w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej,

4) sposób i tryb złożenia egzaminu lub innej formy potwierdzenia uzyskanej wiedzy i umiejętności odpowiada złożeniu przez lekarza egzaminu państwowego w Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 31.1. Lekarz ubiegający się o uznanie równoważności tytułu specjalisty uzyskanego za granicą występuje z wnioskiem do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem Centrum.

2. Do wniosku należy dołączyć:

1) odpis prawa wykonywania zawodu,

2) potwierdzenie uprawnienia do wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa w kraju, w którym uzyskał tytuł specjalisty,

3) oryginał dokumentu o nadaniu tytułu specjalisty,

4) dokument zawierający dane o miejscu odbycia szkolenia specjalizacyjnego, okresie jego trwania i programie,

5) informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu lub innej formie potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych,

6) zaświadczenia o miejscu, okresie trwania i rodzaju czynności zawodowych wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje równoważność tytułu specjalisty uzyskanego za granicą, jeżeli na podstawie przedstawionych przez lekarza dokumentów stwierdzi, że okres trwania szkolenia oraz formy nabywania wiedzy i umiejętności praktycznych odpowiadają w istotnych elementach programowi specjalizacji w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej, albo odmawia uznania tego tytułu.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia podejmuje decyzję, o której mowa w ust. 3, na podstawie opinii Dyrektora Centrum, wynikającej z oceny merytorycznej wniosku lekarza wydanej przez zespół ekspertów powołany przez niego, w skład którego wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny:

1) konsultant krajowy lub jego przedstawiciel,

2) dwaj lekarze posiadający tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego,

3) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej,

4) przedstawiciel towarzystwa naukowego właściwego dla dziedziny medycyny, w której lekarz ubiega się o uznanie równoważności tytułu specjalisty.

5. Lekarz ubiegający się o uznanie równoważności tytułu specjalisty uzyskanego za granicą, na podstawie opinii zespołu, o którym mowa w ust. 4, może zostać skierowany na wniosek Dyrektora Centrum przez ministra właściwego do spraw zdrowia na staż adaptacyjny, trwający nie dłużej niż 3 miesiące, w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację w danej dziedzinie medycyny, wskazanej przez ten zespół, który powinien być zakończony uzyskaniem opinii zawodowej, wystawionej przez kierownika właściwej komórki organizacyjnej tej jednostki.

6. Staż adaptacyjny, o którym mowa w ust. 5, lekarz odbywa na podstawie umowy o pracę ze wskazaną jednostką organizacyjną albo umowy o odbycie stażu adaptacyjnego zawartej z tą jednostką, na warunkach określonych w umowie.

7. W sytuacji określonej w ust. 5 minister właściwy do spraw zdrowia uznaje równoważność tytułu specjalisty uzyskanego za granicą lub odmawia uznania tego tytułu, biorąc pod uwagę również opinię zawodową, o której mowa w ust. 5.

8. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje lub odmawia uznania tytułu specjalisty uzyskanego za granicą za równoważny z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej, w drodze decyzji administracyjnej.

§ 33.1. Lekarz, który uzyskał:

1) specjalizację I stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, medycyny ogólnej, pediatrii lub położnictwa i ginekologii,

2) specjalizację II stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, medycyny ogólnej lub pediatrii

- może odbyć specjalizację w dziedzinie medycyna rodzinna w okresie krótszym niż określony w § 3 ust. 1 pkt 3 lit. b), jeżeli rozpocznie ją w terminie do dnia 31 grudnia 2004 r.

1a. Lekarzowi, który uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie medycyny ogólnej i udziela świadczeń w ramach podstawowej opieki zdrowotnej przynajmniej przez okres 6 lat oraz ukończył kurs, o którym mowa w ust. 1b, minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii konsultanta krajowego w dziedzinie medycyny rodzinnej, może uznać dotychczasowy dorobek zawodowy za równoważny ze zrealizowaniem szczegółowego programu specjalizacyjnego w zakresie medycyny rodzinnej i podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do egzaminu państwowego. Termin i formę egzaminu minister właściwy do spraw zdrowia określa na podstawie wniosku komisji powołanej w trybie określonym w ust. 1c, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich.

1b. Zakres i czas trwania obowiązkowego - dla lekarza, o którym mowa w ust. 1a - uzupełniającego kursu informacyjnego z zakresu specyfiki świadczonych usług przez lekarza rodzinnego określa zespół ekspertów, o którym mowa w § 4 ust. 7-9.

1c. Dla przeprowadzenia egzaminu państwowego, o którym mowa w ust. 1a, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje komisję egzaminacyjną spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich; w skład komisji egzaminacyjnej wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej:

1) konsultant krajowy lub jego przedstawiciel,

2) przedstawiciel lub przedstawiciele właściwych towarzystw naukowych,

3) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej.

1d. Wniosek o dopuszczenie do egzaminu, o którym mowa w ust. 1a, lekarz może złożyć najpóźniej do dnia 31 grudnia 2003 r.

2. Lekarz, który uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie anestezjologii i intensywnej terapii, chirurgii ogólnej, chorób wewnętrznych, pediatrii lub ortopedii i traumatologii, posiadający również I stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej, może odbyć specjalizację w dziedzinie medycyna ratunkowa w okresie krótszym niż określony w § 3 ust. 1 pkt 3 lit. f), jeżeli rozpocznie ją w terminie do dnia 31 grudnia 2004 r.

3. Lekarz, który uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chorób zakaźnych, epidemiologii i organizacji ochrony zdrowia, może odbyć specjalizację w dziedzinie zdrowie publiczne w okresie krótszym niż określony w § 3 ust. 1 pkt 3 lit. f), jeżeli rozpocznie ją w terminie do dnia 31 grudnia 2004 r.

4. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, zobowiązany jest odbyć staż kierunkowy w jednostce organizacyjnej, o której mowa w § 6 ust. 2, udzielającej świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyna rodzinna, oraz kursy szkoleniowe określone w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. b).

5. Czas trwania specjalizacji w dziedzinie medycyna rodzinna dla lekarzy, o których mowa w ust. 1, określa załącznik nr 9 do rozporządzenia.

6. Czas trwania specjalizacji w dziedzinie medycyna ratunkowa dla lekarzy, o których mowa w ust. 2, określa załącznik nr 10 do rozporządzenia.

7. Czas trwania specjalizacji w dziedzinie zdrowie publiczne dla lekarzy, o których mowa w ust. 3, określa załącznik nr 11 do rozporządzenia.

§ 34.1. Lekarz, który uzyskał specjalizację I stopnia w zakresie: chorób płuc, higieny i epidemiologii, neurologii dziecięcej, psychiatrii dzieci i młodzieży, toksykologii, transfuzjologii oraz uzyskał tytuł specjalisty w odpowiedniej podstawowej dziedzinie medycyny, może odbyć specjalizację w szczegółowej dziedzinie medycyny, odpowiednio w dziedzinie: choroby płuc, epidemiologia, neurologia dziecięca, psychiatria dzieci i młodzieży, toksykologia kliniczna, transfuzjologia, zgodnie z programem tej specjalizacji, uwzględniającym zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych nabytych na podstawie dotychczasowego szkolenia, z tym że czas trwania tej specjalizacji nie może być krótszy niż rok.

2. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, lekarz może złożyć wniosek o odbycie specjalizacji, w terminie do dnia 1 grudnia 2006 r.

§ 35.1. Lekarz posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego i mający odpowiedni dorobek zawodowy w szczegółowej dziedzinie medycyny wymienionej w § 1 ust. 1 pkt 2, z wyjątkiem chirurgii naczyniowej, chirurgii onkologicznej, chirurgii plastycznej, ginekologii onkologicznej, otorynolaryngologii dziecięcej i urologii dziecięcej, może złożyć wniosek o skierowanie go, na wniosek właściwego konsultanta krajowego, do odbywania tej specjalizacji bez postępowania kwalifikacyjnego.

2. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 1, kierownik specjalizacji może wystąpić, za pośrednictwem Centrum, do ministra właściwego do spraw zdrowia, o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego, w części lub w całości, szczegółowego programu właściwej specjalizacji.

3. W przypadku lekarza posiadającego stopień naukowy doktora habilitowanego i mającego odpowiedni dorobek zawodowy w szczegółowej dziedzinie medycyny, o której mowa w ust. 1, zakwalifikowanego do odbywania specjalizacji w trybie postępowania kwalifikacyjnego, kierownik specjalizacji w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym może wystąpić, za pośrednictwem Centrum, do ministra właściwego do spraw zdrowia, o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego, w części lub w całości, szczegółowego programu specjalizacji.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia, na wniosek Dyrektora Centrum, sporządzony na podstawie opinii powołanego przez niego zespołu, w skład którego wchodzą: właściwy konsultant krajowy, kierownik specjalizacji, przedstawiciel właściwego towarzystwa naukowego i przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny i stopień naukowy doktora habilitowanego, może uznać dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa w ust. 1 i 3, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części lub w całości szczegółowego programu właściwej specjalizacji, a w przypadku uznania za równoważny w całości - podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do egzaminu państwowego.

§ 36.1. Jeżeli dotychczasowe przepisy nie przewidywały uzyskiwania specjalizacji II stopnia lub tytułu specjalisty w określonej dziedzinie medycyny, minister właściwy do spraw zdrowia może powierzyć określone w rozporządzeniu obowiązki kierownika specjalizacji w tej dziedzinie medycyny lekarzowi legitymującemu się dorobkiem naukowym i zawodowym w tej dziedzinie medycyny.

2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia może powierzyć osobie wskazanej przez kierownika jednostki organizacyjnej, w porozumieniu z właściwym konsultantem wojewódzkim, po zasięgnięciu opinii konsultanta krajowego, na okres trwania specjalizacji.

3. Obowiązki kierownika specjalizacji minister właściwy do spraw zdrowia może powierzyć lekarzowi, o którym mowa w ust. 1, nie później niż do dnia 31 grudnia 2004 r.

§ 37.1. Jeżeli przepisy w sprawie specjalizacji lekarskich, obowiązujące przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów, nie przewidywały uzyskania specjalizacji II stopnia lub tytułu specjalisty w określonej dziedzinie medycyny, konsultant krajowy może wystąpić do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem Centrum, o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem szczegółowego programu właściwej specjalizacji i dopuszczenie tego lekarza do egzaminu państwowego.

1a. Minister właściwy do spraw zdrowia, na wniosek Dyrektora Centrum, sporządzony na podstawie opinii powołanego przez niego zespołu, w skład którego wchodzą: konsultant krajowy oraz dwóch lekarzy posiadających stopień naukowy doktora habilitowanego w dziedzinach pokrewnych, może uznać dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza za równoważny ze zrealizowaniem szczegółowego programu specjalizacji i podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do egzaminu państwowego, którego termin i formę określa na podstawie wniosku komisji powołanej w trybie określonym w ust. 2, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich.

1b. W przypadku gdy wniosek konsultanta krajowego, o którym mowa w ust. 1, dotyczy specjalności w szczegółowych dziedzinach medycyny - lekarz, którego ten wniosek dotyczy, musi posiadać specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej specjalności w podstawowej dziedzinie medycyny określonej w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

1c. W przypadku gdy lekarzem, o którym mowa w ust. 1, jest konsultant krajowy w danej dziedzinie medycyny, w skład zespołu, o którym mowa w ust. 1a, Dyrektor Centrum powołuje konsultanta krajowego w pokrewnej dziedzinie medycyny.

2. Dla przeprowadzenia egzaminu państwowego, o którym mowa w ust. 1a, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje komisję egzaminacyjną spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich; w skład komisji egzaminacyjnej wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w dziedzinach pokrewnych:

- konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny lub jego przedstawiciel,

- dwaj lekarze posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego,

- przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej.

3. Konsultant krajowy może złożyć wniosek o dopuszczenie do egzaminu państwowego w trybie, o którym mowa w ust. 1-1b, nie później niż do dnia 30 września 2003 r., z wyłączeniem specjalizacji w dziedzinach: ginekologii onkologicznej, hipertensjologii, neuropatologii, otorynolaryngologii dziecięcej i urologii dziecięcej, w których konsultant krajowy może złożyć wniosek o dopuszczenie do egzaminu państwowego nie później niż do dnia 30 września 2004 r.

§ 38.W przypadku specjalizacji lekarza będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej lub pełniącego służbę albo lekarza zatrudnionego w zakładzie opieki zdrowotnej tworzonym przez Ministra Obrony Narodowej, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o okręgowej radzie lekarskiej lub okręgowej izbie lekarskiej, należy przez to rozumieć Wojskową Radę Lekarską lub Wojskową Izbę Lekarską.

§ 39.Tryb uzyskania tytułu lekarza specjalisty będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej lub pełniącego służbę albo lekarza zatrudnionego w zakładzie opieki zdrowotnej tworzonym przez Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do spraw wewnętrznych określają odrębne przepisy.

§ 40.Do czasu wejścia w życie wymogu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o zawodzie lekarza, postępowanie konkursowe, w ramach specjalizacji, w podstawowych dziedzinach medycyny, obejmuje zamiast wyniku egzaminu kończącego staż podyplomowy lekarza lub lekarza stomatologa albo wyniku egzaminu testowego, o którym mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 lit. a), wynik egzaminu testowego przeprowadzanego w ramach tego postępowania kwalifikacyjnego; egzamin ten powinien obejmować zakres programu stażu podyplomowego lekarza lub lekarza stomatologa, określony rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 24 maja 1999 r. w sprawie stażu podyplomowego lekarza, lekarza stomatologa (Dz. U. Nr 54, poz. 571 i z 2000 r. Nr 81, poz. 918).

§ 41.1. Lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów rozpoczął specjalizację lub został zakwalifikowany do jej odbywania w podstawowej albo w szczegółowej dziedzinie medycyny, odbywa ją zgodnie z programem specjalizacji oraz okresem jej trwania, określonych na podstawie dotychczasowych przepisów, z zastrzeżeniem ust. 2 oraz § 17 ust. 3-4a.

2. Lekarz stomatolog, który na podstawie dotychczasowych przepisów rozpoczął specjalizację w dziedzinie stomatologii ogólnej, może po okresie 12 miesięcy jej odbywania i złożeniu kolokwium z zakresu dotychczas zrealizowanego programu specjalizacji u dotychczasowego kierownika specjalizacji, nie później jednak niż do dnia 30 listopada 2003 r., złożyć wniosek o rozpoczęcie specjalizacji, o którym mowa w § 11 ust. 2, w dziedzinie: chirurgii stomatologicznej, protetyki stomatologicznej, periodontologii, stomatologii dziecięcej i stomatologii zachowawczej z endodoncją, w ramach wolnych miejsc szkoleniowych na obszarze danego województwa, i zostać zakwalifikowany w pierwszej kolejności do jej odbywania bez postępowania kwalifikacyjnego, z zastrzeżeniem § 17 ust. 3-4a.

3. Jeżeli lekarz, przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, złożył wniosek o rozpoczęcie specjalizacji na podstawie dotychczasowych przepisów, może przystąpić na podstawie tego wniosku do postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w rozporządzeniu.

4. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w ramach rezydentury na podstawie postępowania kwalifikacyjnego przeprowadzonego w terminie 15 maja - 15 lipca 2001 r., może rozpocząć odbywanie specjalizacji w tym trybie, nie wcześniej niż w dniu 1 września 2001 r.

5. Lekarz, który został zakwalifikowany i skierowany do odbywania specjalizacji przed wejściem w życie rozporządzenia i nie rozpoczął specjalizacji w ciągu 6 miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia, traci możliwość rozpoczęcia specjalizacji uzyskaną na podstawie dotychczasowego postępowania kwalifikacyjnego.

§ 42.1. Lekarz posiadający I stopień specjalizacji, który dotychczas nie został zakwalifikowany do odbywania właściwej specjalizacji, może ubiegać się, w terminie do dnia 30 listopada 2004 r., o skierowanie do odbycia specjalizacji i uzyskanie tytułu specjalisty bez postępowania kwalifikacyjnego, z zastrzeżeniem ust. 2-3.

2. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, może odbywać specjalizację wyłącznie w dziedzinie medycyny określonej w § 1 ust. 1 pkt 1 albo ust. 2 pkt 1 w specjalności, w której posiada I stopień specjalizacji.

2a. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, posiadający specjalizację I stopnia w dziedzinie medycyny ogólnej, może ubiegać się o skierowanie do odbycia specjalizacji i uzyskanie tytułu specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej, a lekarz stomatolog posiadający specjalizację I stopnia w dziedzinie stomatologii ogólnej w dziedzinie stomatologii zachowawczej z endodoncją.

3. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, może odbywać specjalizację wyłącznie w trybie określonym w § 7 ust. 2 pkt 1 albo 4 albo w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielonego przez pracodawcę w celu odbycia specjalizacji w jednostce organizacyjnej, o której mowa w ust. 9 lub § 6 ust. 1.

4. Liczbę lekarzy posiadających I stopień specjalizacji, którzy mogą rozpocząć specjalizację w określonej dziedzinie medycyny na obszarze danego województwa bez postępowania kwalifikacyjnego, minister właściwy do spraw zdrowia ustala corocznie do dnia 30 października poprzedniego roku po zasięgnięciu opinii konsultanta wojewódzkiego.

5. Do lekarza, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio § 11 ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 6.

6. Wniosek o rozpoczęcie specjalizacji w określonej dziedzinie medycyny podlega formalnej ocenie przez wojewódzki ośrodek oraz zaopiniowaniu przez konsultanta wojewódzkiego w odniesieniu do możliwości zrealizowania przez lekarza szczegółowego programu specjalizacji, z zastrzeżeniem ust. 3 i 11.

7. (uchylony).

8. Listę lekarzy przyjętych do odbywania specjalizacji sporządza wojewódzki ośrodek i po jej zatwierdzeniu przez wojewodę udostępnia do wglądu w swojej siedzibie.

9. Kierownikiem specjalizacji lekarza skierowanego w trybie, o którym mowa w ust. 1, do odbycia specjalizacji, oprócz lekarza, o którym mowa w § 16 ust. 2, może być również lekarz specjalista w dziedzinie medycyny będącej przedmiotem specjalizacji, zatrudniony lub pełniący służbę na stanowisku służbowym w jednostce organizacyjnej zatrudniającej lekarza, innej niż określona w § 6 ust. 1, jeżeli była ona uprawniona do prowadzenia specjalizacji II stopnia.

10. Kierownika specjalizacji lekarza, o którym mowa w ust. 9, wyznacza kierownik jednostki zatrudniającej go w porozumieniu z odpowiednim konsultantem wojewódzkim.

10a. Przepisów ust. 9 i 10 nie stosuje się do lekarzy, o których mowa w ust. 2a.

11. Lekarz, o którym mowa w ust. 1 i 2a, odbywa staż specjalizacyjny zgodnie z indywidualnym harmonogramem realizacji programu odpowiedniej specjalizacji, o którym mowa w § 4 ust. 1, 2, 4 i 7, ustalonym przez kierownika specjalizacji i zatwierdzonym przez konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny.

12. Indywidualny harmonogram realizacji programu odpowiedniej specjalizacji lekarza, o którym mowa w ust. 11, jest dokumentem, który stanowi załącznik do skierowania do odbywania specjalizacji, o którym mowa w § 13 ust. 5, oraz jest podstawą wpisów w dokumentacji stanowiącej dowód odbycia specjalizacji, o której mowa w § 20.

§ 43.Do odbywania specjalizacji przez lekarza, o którym mowa w § 42 ust. 1, w zakresie nieuregulowanym w § 42, stosuje się odpowiednio przepisy rozporządzenia.

§ 43a.1. Lekarz, który na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów został zakwalifikowany do odbycia specjalizacji w dziedzinie stomatologii ogólnej i nie rozpoczął jej z powodu braku miejsc szkoleniowych na obszarze województwa, w którym ubiegał się o rozpoczęcie specjalizacji, może wystąpić do wojewódzkiego ośrodka, do dnia 30 listopada 2004 r., o wydanie skierowania do rozpoczęcia specjalizacji w dziedzinie chirurgii stomatologicznej, protetyki stomatologicznej, periodontologii, stomatologii zachowawczej z endodoncją - bez konieczności ponownego odbycia postępowania kwalifikacyjnego.

2. Lekarz uzyskuje skierowanie do odbywania specjalizacji, o którym mowa w ust. 1, w pierwszej kolejności w ramach przyznanych miejsc szkoleniowych dla danego województwa, z zastrzeżeniem § 41 ust. 2.

§ 43b.Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w dziedzinie balneologii, a odbywa ją według programu w zakresie balneoklimatologii i medycyny fizykalnej, może na wniosek kierownika specjalizacji, zaopiniowany przez właściwego konsultanta krajowego, dołączony do dokumentacji, o której mowa w § 21, ubiegać się o dopuszczenie do egzaminu państwowego w zakresie balneologii i medycyny fizykalnej i po jego zdaniu otrzymać dyplom nadający tytuł specjalisty w zakresie balneologii i medycyny fizykalnej.

§ 43c.Minister właściwy do spraw zdrowia w 2003 r. może przyznać rezydenturę, o której mowa w § 12a ust. 4, nie później niż do dnia 15 grudnia 2003 r.

§ 44.1. Jednostki organizacyjne wpisane na listę prowadzoną przez ministra właściwego do spraw zdrowia na podstawie dotychczasowych przepisów stają się jednostkami organizacyjnymi prowadzącymi specjalizację w rozumieniu rozporządzenia.

2. Jednostki, o których mowa w ust. 1, obowiązane są spełnić warunki określone rozporządzeniem w terminie do dnia 30 czerwca 2003 r.

3. Jednostki organizacyjne i osoby fizyczne prowadzące staże kierunkowe na podstawie dotychczasowych przepisów obowiązane są spełnić warunki określone rozporządzeniem w terminie do dnia 30 czerwca 2003 r.

§ 45.Minister właściwy do spraw zdrowia zatwierdzi programy specjalizacji opracowane na podstawie dotychczasowych przepisów w terminie do dnia 30 czerwca 2003 r.

§ 46.1. Kierownicy specjalizacji oraz lekarze prowadzący staże kierunkowe, wyznaczeni na podstawie dotychczasowych przepisów, pełnią nadal swoje funkcje, jeżeli spełniają wymagania określone rozporządzeniem.

2. Lekarze, którym minister właściwy do spraw zdrowia powierzył obowiązki specjalisty na podstawie § 34 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów, pełnią nadal swoją funkcję wyłącznie w odniesieniu do kierowania specjalizacją lub prowadzenia staży kierunkowych.

§ 47.Traci moc rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów (Dz. U. Nr 31, poz. 302 i Nr 61, poz. 676 oraz z 2000 r. Nr 6, poz. 84).

§ 48.[6] Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Zdrowia
z dnia 6 sierpnia 2001 r. (poz. 905)

Załącznik nr 1

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY ODPOWIEDNIĄ SPECJALIZACJĘ I LUB I i II STOPNIA LUB TYTUŁ SPECJALISTY W ODPOWIEDNIEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY PO ODBYCIU SPECJALIZACJI ZGODNIE Z PROGRAMEM, O KTÓRYM MOWA W § 4 UST. 2 ROZPORZĄDZENIA

Załącznik nr 2

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY ODPOWIEDNIĄ SPECJALIZACJĘ II STOPNIA LUB specjalizację W ZAKRESIE MEDYCYNY RODZINNEJ ALBO POSIADAJĄCY TYTUŁ SPECJALISTY W ODPOWIEDNIEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ SZCZEGÓŁOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5

Załącznik nr 6

Załącznik nr 7

WYKAZ KODÓW SPECJALIZACJI W OKREŚLONYCH DZIEDZINACH MEDYCYNY

Załącznik nr 8

Załącznik nr 9

CZAS TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNY RODZINNEJ DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2004 R.

Załącznik nr 10

CZAS TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNA RATUNKOWA DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2004 R.

Załącznik nr 11

CZAS TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE ZDROWIE PUBLICZNE DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2004 R.

Załącznik nr 12