Na podstawie art. 26 ust. 7 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 80, poz. 506 i Nr 106, poz. 678, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 1999 r. Nr 86, poz. 964 i Nr 93, poz. 1063) zarządza się, co następuje:

§ 1.Rozporządzenie określa:

1) normy powierzchni mieszkalnej przysługującej osobom uprawnionym do kwater wojskowych i osobom uwzględnianym przy jej przydziale,

2) wykaz chorób uprawniających do przyznania dodatkowej powierzchni mieszkalnej ze względu na stan zdrowia.

§ 2.Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o ustawie - należy przez to rozumieć ustawę z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 80, poz. 506 i Nr 106, poz. 678, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 1999 r. Nr 86, poz. 964 i Nr 93, poz. 1063).

§ 3.1. W zależności od posiadanego stopnia wojskowego lub zajmowanego stanowiska służbowego oraz stanu rodzinnego ustala się następujące normy powierzchni mieszkalnej przysługującej osobom uprawnionym do kwatery:

1) generałom lub admirałom oraz innym oficerom zajmującym stanowiska służbowe oznaczone w etacie stopniem wojskowym generała lub admirała - kwatera o powierzchni mieszkalnej od 21 do 30 m², nie mniejsza niż dwa pokoje z kuchnią,

2) oficerom starszym i oficerom młodszym zajmującym stanowiska służbowe oznaczone w etacie stopniem wojskowym pułkownika lub komandora - kwatera o powierzchni mieszkalnej od 14 do 20 m², nie mniejsza niż jeden pokój z kuchnią,

3) innym żołnierzom zawodowym niż wymienieni w pkt 1 i 2 - kwatera o powierzchni mieszkalnej od 7 do 10 m², nie mniejsza niż samodzielny pokój.

2. Żołnierzom zawodowym będącym duchownymi, zajmującym stanowiska służbowe w duszpasterstwach wojskowych, nie posiadającym członków rodziny uwzględnianych przy ustalaniu przysługującej powierzchni mieszkalnej kwatery, dyrektor oddziału terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, zwanej dalej „Agencją" przydziela kwaterę o jeden pokój większą niż określone w ust. 1. Przydział kwatery następuje w razie braku możliwości zakwaterowania w budynku plebanii kościoła garnizonowego.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dyrektor oddziału terenowego Agencji, za zgodą dyrektora oddziału rejonowego Agencji, może przydzielić żołnierzowi zawodowemu kwaterę o powierzchni mieszkalnej większej niż określone w ust. 1, z tym że dodatkowa powierzchnia nie może przekraczać 10 m².

§ 4.1. Normy powierzchni mieszkalnej przysługującej osobom, o których mowa w art. 23 ust. 1 ustawy, ustala się na podstawie § 3 ust. 1, uwzględniając stopień wojskowy, jaki posiadały, lub stanowisko służbowe, jakie zajmowały w dniu zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.

2. Normy powierzchni mieszkalnej przysługującej osobom, o których mowa w art. 23 ust. 2 ustawy, ustala się na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3, uwzględniając osoby uprawnione do wojskowej renty rodzinnej.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, przepis § 3 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

§ 5.1. Dodatkowa powierzchnia mieszkalna kwatery, przyznana na stałe ze względu na stan zdrowia, wynosi od 7 do 10 m².

2. Decyzję o przyznaniu uprawnień do dodatkowej powierzchni mieszkalnej, o której mowa w ust. 1; wydaje wojskowa komisja lekarska na zasadach i w trybie przewidzianych w rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992 r. w sprawie zasad określania zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach (Dz. U. Nr 57, poz. 278 i z 1994 r. Nr 31, poz. 113).

3. Wykaz chorób uprawniających do dodatkowej powierzchni mieszkalnej ze względu na stan zdrowia określa załącznik do rozporządzenia.

§ 6.Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Załącznik do rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej
z dnia 22 listopada 1999 r. (poz. 1130)

WYKAZ CHORÓB UPRAWNIAJĄCYCH DO DODATKOWEJ POWIERZCHNI MIESZKALNEJ
ZE WZGLĘDU NA STAN ZDROWIA

I. Przewlekle choroby stwierdzone przez wojskową komisję lekarską:

1) zespół nabytego braku odporności (AIDS),

2) choroby skóry wymagające długotrwałego i uciążliwego leczenia, w szczególności z rozległymi ubytkami skóry i naskórka oraz przetokami - nie rokujące szybkiego wygojenia, pyłodermie, łuszczyca, rybia łuska, atopowe zapalenie skóry, choroby pęcherzowe o podłożu autoimmunologicznym, liszaj rumieniowaty, twardzina uogólniona,

3) przewlekły zanikowy cuchnący nieżyt nosa (owal, 4) schorzenia przebiegające z nietrzymaniem kału bądź moczu, w których leczenie operacyjne nie przyniosło poprawy,

5) przewlekła niewydolność oddechowa w przebiegu przewlekłych schorzeń układu oddechowego,

6) stała tracheostemia niezależnie od pierwotnej przyczyny,

7) choroby psychiczne (w tym psychozy endogenne - schizofrenia paranoidalna, parafrenia, choroba afektywna jedno- i dwubiegunowa, zespół psychoorganiczny z zaawansowanym otępieniem lub charakteropatią) potwierdzone stacjonarnym leczeniem szpitalnym, powodujące całkowitą niezdolność do pracy,

8) głęboki niedorozwój umysłowy,

9) choroby układu nerwowego powodujące duże upośledzenie sprawności ogólnej (skutki urazów okołoporodowych, stwardnienie rozsiane, miastenia, niedowłady niezależnie od pierwotnej przyczyny, schorzenia przebiegające z ruchami mimowolnymi, zaburzenia opuszkowe oraz padaczka z częstymi napadami),

10) niewydolność krążenia w klasie III i IV według NYHA - niezależnie od przyczyny, która ją powoduje.

II. Uprawnienia przyznawane przez wojskową komisję lekarską ze względu na stan zdrowia w stosunku do osób:

1) które w związku z trwałym kalectwem mają ograniczoną w znacznym stopniu zdolność poruszania się i wymagają opieki osób trzecich, oraz osób, które z uwagi na rodzaj kalectwa wymagają specjalnego przystosowania pomieszczenia, w szczególności zainstalowania w zajmowanym lokalu urządzeń ułatwiających samoobsługę albo niezbędnych do prowadzenia rehabilitacji w warunkach domowych,

2) których stan zdrowia uzasadnia używanie ręcznego wózka inwalidzkiego,

3) których stan zdrowia z innych niż wymienione w pkt 1 i 2 schorzeń uniemożliwia wspólne przebywanie z innymi osobami w jednym pomieszczeniu.