Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński – przewodniczący,

Zdzisław Czeszejko-Sochacki,

Teresa Dębowska-Romanowska,

Ferdynand Rymarz – sprawozdawca,

Marian Zdyb,

protokolant: Joanna Szymczak,

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 1999 r. na rozprawie sprawy z wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, z udziałem umocowanych przedstawicieli uczestników postępowania: wnioskodawcy, Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Prokuratora Generalnego, o stwierdzenie, że art. 11 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2, a także art. 15 pkt 2 lit. a) i lit. b) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. Nr 141, poz. 942 i Nr 158, poz. 1045 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) naruszają zasady wyrażone w art. 22 i art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483),

orzeka:

Art. 11 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 oraz art. 15 pkt 1 i pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. Nr 141, poz. 942 i Nr 158, poz. 1045 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) [1] są niezgodne z art. 22 i art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że wprowadzają nadmierne ograniczenia w zakresie korzystania z wolności działalności gospodarczej oraz z wolności wyboru i wykonywania zawodu.