Na podstawie art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach (Dz. U. z 1988 r. Nr 27, poz. 195, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, z 1991 r. Nr 100, poz. 442, z 1993 r. Nr 11, poz. 50, z 1994 r. Nr 111, poz. 536, z 1996 r. Nr 106, poz. 496 oraz z 1997 r. Nr 54, poz. 348 i Nr 160, poz. 1085) oraz art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 54, poz. 348 i Nr 158, poz. 1042) zarządza się, co następuje:

§ 1.1. Sprzedawcy ciepła na wszystkich szczeblach obrotu, w tym również sprzedawcy ciepła indywidualnym odbiorcom w lokalach mieszkalnych, są obowiązani stosować dotychczasowe taryfy dla ciepła, z uwzględnieniem dotychczas stosowanych jednostek rozliczeniowych, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. W przypadku konieczności wprowadzenia przez sprzedawcę nowego systemu taryfowego, tj. przejścia z systemu rozliczeń ryczałtowych na rozliczenia w oparciu o fizyczne jednostki pomiaru energii i mocy (GJ, MWh, MW), wymagane jest uzyskanie pisemnej zgody Ministra Finansów, z zastrzeżeniem ust. 3.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku zmiany systemu rozliczeń między gestorem zasobów mieszkaniowych (nie wytwarzającym ciepła w urządzeniach własnych) a indywidualnymi odbiorcami w lokalach mieszkalnych.

§ 2.1. Wprowadza się, na okres od dnia 1 kwietnia 1998 r. do dnia zaprzestania przez Ministra Finansów ustalania taryf dla ciepła, zgodnie z art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 54, poz. 348 i Nr 158, poz. 1042), maksymalny wskaźnik wzrostu cen ciepła w wysokości 1,07.

2. Maksymalny wskaźnik wzrostu cen ciepła odnosi się do cen ustalonych w odniesieniu do fizycznych jednostek pomiaru energii i mocy (cena za 1 GJ, za 1 MWh, za 1 MW), jak również do cen ustalonych w formie ryczałtowej (np. cena za ogrzanie 1 m² lokalu).

3. Maksymalny wskaźnik wzrostu cen ciepła dotyczy cen ostatnio stosowanych przez sprzedawców na wszystkich szczeblach obrotu ciepłem oraz cen stosowanych przez nowo utworzonych sprzedawców, jak i kontynuujących działalność sprzedawców uprzednio zlikwidowanych, podzielonych lub przekształconych.

4. Maksymalny wskaźnik wzrostu cen ciepła ma zastosowanie w stosunku do cen ostatnio stosowanych. Podwyższona cena ciepła nie może być wyższa niż wynikająca z iloczynu maksymalnego wskaźnika określonego w ust. 1 i ceny ostatnio stosowanej.

5. Przez cenę ostatnio stosowaną należy rozumieć cenę wraz z podatkiem od towarów i usług, po jakiej faktycznie następowały rozliczenia za ciepło, z zastrzeżeniem ust. 6.

6. Gestorzy zasobów mieszkaniowych w rozliczeniach za ciepło z indywidualnymi odbiorcami w lokalach mieszkalnych stosują wyłącznie ceny jednoczłonowe:

1) w systemie rozliczeń w odniesieniu do fizycznych jednostek pomiaru energii - cenę za 1 GJ lub za 1 MWh ciepła,

2) w systemie ryczałtowym - cenę za ogrzanie 1 m² mieszkania, płatną miesięcznie w ciągu całego roku, a za ciepło zużywane na potrzeby podgrzania wody użytkowej - cenę od osoby zamieszkałej w lokalu.

7. Sprzedawca ciepła indywidualnym odbiorcom w lokalach mieszkalnych, nie będący jednocześnie producentem lub dystrybutorem, nie może stosować wskaźnika wzrostu cen wyższego niż wskaźnik zastosowany przez producenta lub dystrybutora ciepła, z którym ma zawartą umowę na dostarczanie ciepła.

8. Przez gestorów zasobów mieszkaniowych, o których mowa w ust. 6 oraz w § 1 ust. 3, rozumie się spółdzielnie mieszkaniowe, towarzystwa budownictwa społecznego, zarządy wspólnot mieszkaniowych, zarządy (administracje) budynków komunalnych, osoby fizyczne będące właścicielami domów wielomieszkaniowych, zarządców budynków zakładowych, a także innych dostawców ciepła (producentów lub dystrybutorów) w przypadku, gdy rozliczają się bezpośrednio z indywidualnymi odbiorcami w lokalach mieszkalnych.

§ 3.Traci moc rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 listopada 1997 r. w sprawie ustalenia taryf dla ciepła (Dz. U. Nr 143, poz. 959 i Nr 162, poz. 1121).

§ 4.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 kwietnia 1998 r.