Na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. Nr 78, poz. 462, z 1991 r. Nr 94, poz. 422, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1993 r. Nr 12, poz. 52, z 1994 r. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 34, poz. 163 i Nr 104, poz. 515, z 1996 r. Nr 106, poz. 496 i Nr 124, poz. 583 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 88, poz. 554 i Nr 121, poz. 770) zarządza się, co następuje:

§ 2.[Stosowanie środków przymusu bezpośredniego] 1. Środki przymusu bezpośredniego mogą być stosowane po uprzednim wezwaniu do zachowania się zgodnego z prawem oraz po bezskutecznym uprzedzeniu o ich użyciu.

2. Funkcjonariusz może odstąpić od wzywania osoby do zachowania zgodnego z prawem oraz od uprzedzenia o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, jeżeli zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla:

1) życia lub zdrowia ludzkiego,

2) mienia, jeżeli jednocześnie bezpośrednio jest zagrożone życie, zdrowie lub wolność człowieka.

3. Środki przymusu bezpośredniego stosuje się w taki sposób, aby osiągnięcie podporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom powodowało możliwie najmniejszą dolegliwość.

4. Można stosować jednocześnie różne środki przymusu bezpośredniego, jeżeli jest to konieczne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom.

5. Od dalszego stosowania środków przymusu bezpośredniego należy odstąpić, gdy osoba, wobec której użyto tych środków, podporządkowała się wydanym poleceniom.

6. Wobec kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, starców oraz osób o widocznym kalectwie stosuje się wyłącznie chwyty obezwładniające.

§ 3.[Rodzaje środków przymusu bezpośredniego] Funkcjonariusz ma prawo stosować następujące środki przymusu bezpośredniego:

1) siłę fizyczną w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik obrony lub ataku,

2) urządzenia techniczne w postaci kajdanek, prowadnic, kaftanów bezpieczeństwa, pasów obezwładniających lub siatek obezwładniających, a także kolczatek drogowych lub innych przeszkód umożliwiających zatrzymanie pojazdu,

3) indywidualne chemiczne środki obezwładniające w postaci broni gazowej i ręcznych miotaczy gazu,

4) psy służbowe,

5) pałki służbowe,

6) pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej,

7) paralizatory elektryczne.

§ 4.[Siła fizyczna] 1. Siłę fizyczną można stosować w celu odparcia czynnej napaści lub zmuszenia do wykonania polecenia albo zatrzymania osoby ściganej.

2. Używając siły fizycznej nie wolno zadawać uderzeń, chyba że funkcjonariusz działa w obronie koniecznej albo w celu odparcia zamachu na życie lub zdrowie ludzkie.

§ 5.[Kajdanki] 1. Kajdanki można stosować wobec osób zatrzymanych lub doprowadzanych, w celu udaremnienia ucieczki albo zapobieżenia czynnej napaści lub czynnemu oporowi.

2. O założeniu kajdanek funkcjonariusz decyduje samodzielnie lub stosuje je na polecenie bezpośredniego przełożonego, sądu lub prokuratora.

3. Kajdanki zakłada się na ręce trzymane z przodu. W przypadku gdy osoba jest agresywna lub niebezpieczna, można założyć kajdanki na ręce trzymane z tyłu.

4. Kajdanki zdejmuje się niezwłocznie po wprowadzeniu osoby do pomieszczenia służbowego oraz na czas przesłuchania, chyba że prowadzący przesłuchanie zarządzi inaczej.

5. Kajdanek nie stosuje się wobec osób poniżej 17 lat, z wyjątkiem nieletnich w wieku powyżej 15 lat podejrzanych o popełnienie przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu.

§ 6.[Prowadnica] 1. Prowadnice można stosować w przypadkach, o których mowa w § 5 ust. 1, wobec osób, które nie ukończyły 17 lat.

2. Jeden z uchwytów prowadnicy funkcjonariusz zakłada na rękę nieletniego, drugi zakłada sobie na rękę lub trzyma w ręku.

3. Przepisy § 2 ust. 2 i 4 stosuje się odpowiednio.

§ 7.[Kaftan bezpieczeństwa, pasy obezwładniające lub siatki obezwładniające] 1. Kaftany bezpieczeństwa, pasy obezwładniające lub siatki obezwładniające można stosować wobec osób, które swoim zachowaniem stwarzają niebezpieczeństwo dla:

1) życia lub zdrowia ludzkiego,

2) mienia, jeżeli jednocześnie bezpośrednio jest zagrożone życie, zdrowie lub wolność człowieka

- jeżeli zastosowanie innych środków przymusu bezpośredniego jest niemożliwe albo okazało się bezskuteczne.

2. Siatkę obezwładniającą można stosować także:

1) w pościgu za osobą, wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa,

2) w celu udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej lub doprowadzanej.

3. Kaftany bezpieczeństwa lub pasy obezwładniające można stosować wobec osób przebywających w pomieszczeniach służbowych w razie:

1) agresywnego zachowania się,

2) samoagresji,

3) niszczenia mienia.

4. Polecenie zastosowania kaftana bezpieczeństwa, pasa obezwładniającego lub siatki obezwładniającej wydaje właściwy terenowy organ Straży Granicznej, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy, lub osoba przez niego upoważniona, a podczas ich nieobecności - dyżurny operacyjny (kierownik zmiany).

5. W czasie wykonywania zadań w ochronie granicy państwowej, w szczególności patrolu lub doprowadzania, polecenia użycia środków, o których mowa w ust. 1, wydaje bezpośredni przełożony funkcjonariuszy wykonujących zadanie.

§ 8.[Zakazy dotyczące użycia środków przymusu bezpośredniego] Stosowanie środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w § 5-7, nie może powodować nadmiernego ucisku na żuchwę i szyję, klatkę piersiową i jamę brzuszną, utrudniać oddychania i tamować obiegu krwi.

§ 9.[Zapewnienie niezbędnej pomocy lekarskiej] 1. Osobom, w stosunku do których użyto kaftana bezpieczeństwa, pasa obezwładniającego lub siatki obezwładniającej, należy niezwłocznie zapewnić podjęcie wobec nich medycznych działań ratowniczych, w rozumieniu przepisów o Państwowym Ratownictwie Medycznym, jeżeli zaistnieją wskazania zdrowotne do podjęcia takich działań.

2. Kaftan bezpieczeństwa, pas obezwładniający lub siatkę obezwładniającą zdejmuje się niezwłocznie, jeżeli ustały przyczyny stanowiące podstawę ich założenia lub na wniosek lekarza.

§ 10.[Kolczatka drogowa lub inna przeszkoda umożliwiająca zatrzymanie pojazdu] 1. Kolczatka drogowa lub inna przeszkoda umożliwiająca zatrzymanie pojazdu może być zastosowana przez umundurowanego funkcjonariusza do zatrzymania pojazdu prowadzonego przez osobę, która nie zatrzymała się mimo odpowiedniego sygnału, gdy.

1) istnieje uzasadnione podejrzenie przekroczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej bez wymaganego zezwolenia lub popełnienia przez nią innego przestępstwa,

2) przewozi ona osobę, co do której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przez nią przestępstwa lub przewożenia przedmiotów pochodzących z przestępstwa.

2. Środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 1, mogą być także użyte do zatrzymania pojazdu prowadzonego przez osobę, która nie poddała się kontroli granicznej.

3. Kolczatki drogowej nie stosuje się do zatrzymania pojazdów jednośladowych.

§ 12.[Indywidualne chemiczne środki obezwładniające] 1. Indywidualne chemiczne środki obezwładniające można stosować w przypadku:

1) odpierania czynnej napaści,

2) pokonywania czynnego oporu,

3) pościgu za osobą, wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa,

4) udaremniania ucieczki osoby zatrzymanej lub doprowadzanej,

5) przeciwdziałania niszczeniu mienia.

2. Indywidualne chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej.

3. Indywidualne chemiczne środki obezwładniające należy stosować ostrożnie, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzkiego.

4. O użyciu indywidualnego chemicznego środka obezwładniającego wobec określonej osoby funkcjonariusz decyduje samodzielnie lub stosuje go na polecenie bezpośredniego przełożonego.

§ 13.[Pies służbowy] 1. Pies służbowy może być wykorzystany w przypadkach:

1) odpierania czynnej napaści,

2) pokonywania czynnego oporu,

3) pościgu za osobą usiłującą przekroczyć granicę Rzeczypospolitej Polskiej bez wymaganego zezwolenia lub wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia innego przestępstwa,

4) udaremniania ucieczki osoby zatrzymanej lub doprowadzanej.

2. Pies służbowy powinien mieć założony kaganiec, z wyjątkiem przypadku, gdy:

1) jest wykorzystywany do odpierania czynnej napaści,

2) zachodzi uzasadniona obawa zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego w czasie wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariusza.

3. O wykorzystaniu psa służbowego funkcjonariusz decyduje samodzielnie lub używa go na polecenie bezpośredniego przełożonego.

§ 14.[Pałka służbowa] 1. Pałka służbowa może być stosowana w razie:

1) odpierania czynnej napaści,

2) pokonywania czynnego oporu,

3) przeciwdziałania niszczeniu mienia.

2. Zabrania się:

1) zadawania uderzeń uchwytem pałki służbowej,

2) stosowania pałki służbowej wobec osób:

a) stawiających bierny opór, chyba że zastosowanie siły fizycznej okazało się bezskuteczne,

b) do których zastosowano kajdanki, prowadnice, kaftany bezpieczeństwa, pasy obezwładniające lub siatki obezwładniające,

3) zadawania uderzeń lub pchnięć pałką służbową w głowę, szyję, brzuch i nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała, a także stosowania pałki służbowej do zakładania na te części ciała blokady lub dźwigni.

3. Dopuszcza się uderzenia i pchnięcia pałką służbową, a także jej stosowanie do zakładania blokady i dźwigni na wszystkie części ciała w celu odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie albo zdrowie własne lub innej osoby.

§ 14a.[Pocisk niepenetracyjny] 1. Pociski niepenetracyjne, o których mowa w § 3 pkt 6, mogą być wyłącznie pociskami gumowymi miotanymi z broni palnej gładkolufowej, broni alarmowej albo sygnałowej.

2. Pociski niepenetracyjne można stosować w przypadkach:

1) odpierania bezpośredniego bezprawnego zamachu przeciwko życiu lub zdrowiu ludzkiemu albo w pościgu za sprawcą takiego zamachu,

2) przeciwdziałania niszczeniu mienia, jeżeli jednocześnie bezpośrednio jest zagrożone życie lub zdrowie człowieka,

3) zbiorowego zakłócenia porządku publicznego.

3. Pociski niepenetracyjne mogą być stosowane w budynkach w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2.

4. Pociski niepenetracyjne stosuje się:

1) oddając strzał ostrzegawczy (salwę ostrzegawczą) w górę,

2) celując w kończyny dolne.

5. O użyciu pocisków niepenetracyjnych decyduje:

1) właściwy terenowy organ Straży Granicznej, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy, lub osoba przez niego upoważniona, a podczas ich nieobecności - dyżurny operacyjny (kierownik zmiany),

2) w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, funkcjonariusz samodzielnie lub jego bezpośredni przełożony.

§ 14b.[Paralizator elektryczny] 1. Paralizatory elektryczne można stosować, jeżeli zastosowanie innych środków przymusu bezpośredniego jest niemożliwe lub okazało się bezskuteczne, w przypadkach:

1) obezwładniania osoby niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia niebezpiecznego narzędzia,

2) odpierania czynnej napaści,

3) pokonywania czynnego oporu,

4) dokonywania zatrzymania osoby lub bezpośredniego pościgu za osobą, wobec której zachodzi przypuszczenie popełnienia przestępstwa,

5) udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej lub doprowadzanej,

6) przeciwdziałania niszczeniu lub kradzieży mienia.

2. Paralizator elektryczny stosuje się z zachowaniem ostrożności, uwzględniając jego właściwości mogące stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia ludzkiego.

3. O użyciu paralizatora elektrycznego wobec określonej osoby funkcjonariusz decyduje samodzielnie lub używa go na polecenie bezpośredniego przełożonego.

§ 15.[Udzielenie pierwszej pomocy lub pomocy lekarskiej] 1. Jeżeli wskutek zastosowania środka przymusu bezpośredniego nastąpiło zranienie osoby, a w przypadku zastosowania indywidualnego chemicznego środka obezwładniającego nastąpiło silne podrażnienie błon śluzowych, funkcjonariusz jest obowiązany:

1) natychmiast udzielić tej osobie pierwszej pomocy, a w razie potrzeby spowodować podjęcie wobec niej medycznych działań ratowniczych, w rozumieniu przepisów o Państwowym Ratownictwie Medycznym,

2) niezwłocznie powiadomić o zdarzeniu bezpośredniego przełożonego.

2. Medyczne działania ratownicze, w rozumieniu przepisów o Państwowym Ratownictwie Medycznym, podejmuje się zawsze w stosunku do kobiety ciężarnej, wobec której użyto środka przymusu bezpośredniego.

3. Jeżeli w wyniku użycia środka przymusu bezpośredniego nastąpiła śmierć osoby, funkcjonariusz jest obowiązany do zabezpieczenia śladów na miejscu zdarzenia i niedopuszczenia na to miejsce osób postronnych oraz, w miarę możliwości, do ustalenia świadków zdarzenia, natomiast właściwy terenowy organ Straży Granicznej niezwłocznie zawiadamia o tym bezpośredniego przełożonego oraz prokuratora.

§ 16.[Udokumentowanie użycia środka przymusu bezpośredniego] 1. Fakt zastosowania środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz dokumentuje w książce służby oraz sporządza pisemny raport do przełożonego.

2. Raport, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) stopień służbowy, imię i nazwisko funkcjonariusza,

2) czas i miejsce zastosowania środka przymusu bezpośredniego,

3) dane osoby, wobec której zastosowano środek przymusu bezpośredniego,

4) szczególne powody oraz rodzaj zastosowanego środka przymusu bezpośredniego,

5) opis postępowania poprzedzającego zastosowanie środków przymusu bezpośredniego,

6) skutki zastosowania środka przymusu bezpośredniego,

7) w razie potrzeby określenie sposobu realizacji przepisów § 2 i 15,

8) inne ważne okoliczności zdarzenia,

9) dane ustalonych świadków zdarzenia,

10) podpis funkcjonariusza sporządzającego raport.

§ 17.[Badanie zasadności użycia środków przymusu bezpośredniego] Przełożony jest obowiązany każdorazowo zbadać zasadność, warunki i sposób zastosowania środków przymusu bezpośredniego przez podległych mu funkcjonariuszy.

§ 19.[Czynności przed użyciem broni palnej] 1. Funkcjonariusze przed użyciem broni palnej są obowiązani:

1) po okrzyku „Stój - Straż Graniczna” wezwać osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki, odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia przemocy,

2) w razie niepodporządkowania się wezwaniom, o których mowa w pkt 1, zagrozić użyciem broni palnej, wzywając „Stój bo strzelam”,

3) oddać strzał ostrzegawczy w sposób nie zagrażający życiu lub zdrowiu ludzkiemu, jeżeli wezwania, o których mowa w pkt 1 i 2, okażą się bezskuteczne.

2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy wszelka zwłoka zagrażałaby życiu ludzkiemu.

3. Użycie broni palnej w sytuacji, o której mowa w ust. 2, poprzedza się okrzykiem „Stój - Straż Graniczna”.

4. Użycie broni przez oddanie strzału nie może spowodować ostrzelania terytorium państwa sąsiedniego.

§ 20.[Sytuacje wyłączające użycie broni palnej] Broni palnej nie używa się w przypadkach, o których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 7, 8 i 10 ustawy, w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, starców oraz osób o widocznym kalectwie.

§ 21.[Zranienie wskutek użycia broni palnej] 1. Jeżeli wskutek użycia broni palnej nastąpiło zranienie osoby, funkcjonariusz jest obowiązany natychmiast udzielić tej osobie pierwszej pomocy, a także spowodować podjęcie wobec niej medycznych działań ratowniczych, w rozumieniu przepisów o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oraz gdy w wyniku użycia broni palnej nastąpiła śmierć osoby lub szkoda w mieniu, funkcjonariusz jest obowiązany do:

1) zabezpieczenia śladów na miejscu zdarzenia i niedopuszczenia na to miejsce osób postronnych,

2) w miarę możliwości, ustalenia świadków zdarzenia.

§ 22.[Raport z użycia broni palnej] 1. O każdym przypadku użycia broni palnej funkcjonariusz jest obowiązany niezwłocznie powiadomić bezpośredniego przełożonego oraz sporządzić pisemny raport do przełożonego.

1a. Raport, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) stopień służbowy, imię i nazwisko funkcjonariusza,

2) czas i miejsce użycia broni palnej,

3) dane osoby, wobec której użyto broni palnej,

4) szczególne powody oraz rodzaj użytej broni palnej,

5) opis postępowania poprzedzającego użycie broni palnej,

6) skutki użycia broni palnej,

7) w razie potrzeby określenie sposobu realizacji przepisów § 18 i 21,

8) inne ważne okoliczności zdarzenia,

9) dane ustalonych świadków zdarzenia,

10) podpis funkcjonariusza sporządzającego raport.

2. Bezpośredni przełożony funkcjonariusza jest obowiązany do niezwłocznego zabezpieczenia wszelkich śladów i dowodów związanych z użyciem broni palnej oraz udzielenia funkcjonariuszowi niezbędnej pomocy.

§ 23.[Czynności podejmowane przez terenowy organ Straży Granicznej w związku z użyciem broni palnej] Właściwy terenowy organ Straży Granicznej jest obowiązany:

1) niezwłocznie zawiadomić o każdym przypadku użycia broni palnej bezpośredniego przełożonego, a jeżeli w wyniku użycia broni nastąpiła śmierć lub zranienie osoby - również prokuratora,

2) zbadać, czy użycie broni palnej nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami.

§ 25.[Badanie zasadności, warunków i sposobu zastosowania środków przymusu bezpośredniego] Komendant jest obowiązany każdorazowo zbadać zasadność, warunki i sposób zastosowania środków przymusu bezpośredniego przez podległe pododdziały.

§ 26.[Użycie broni palnej przez pododdziały] 1. Pododdziały mają prawo użycia broni palnej w przypadkach, o których mowa w art. 24 ust. 1 ustawy.

2. Użycie broni palnej w działaniach granicznych pododdziału może nastąpić tylko na polecenie dowódcy, po uprzednim otrzymaniu pisemnego polecenia komendanta.

3. Pisemne polecenie komendanta nie jest wymagane, gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia ludzkiego.

4. Dowódca, przed wydaniem polecenia użycia broni palnej przez pododdział, jest obowiązany:

1) wezwać do zachowania zgodnego z prawem, a zwłaszcza porzucenia broni lub niebezpiecznych narzędzi, zaniechania bezprawnych działań lub stosowania przemocy,

2) uprzedzić o użyciu środków przymusu bezpośredniego,

3) ponowić wezwanie do zachowania zgodnego z prawem,

4) zagrozić użyciem broni palnej,

5) wydać polecenie oddania strzałów ostrzegawczych w sposób nie zagrażający życiu lub zdrowiu ludzkiemu.

5. Przepisu ust. 4 pkt 1-4 nie stosuje się w sytuacji, o której mowa w ust. 3.

6. Przepis § 20 stosuje się.

§ 27.[Przerwanie użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej] Przerwanie użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej przez pododdziały następuje na polecenie dowódcy natychmiast po osiągnięciu celu, do którego ich użyto, lub na polecenie komendanta.

§ 28.[Natychmiastowe udzielenie pierwszej pomocy] 1. Jeżeli wskutek użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiło zranienie osoby, dowódca jest obowiązany spowodować natychmiastowe udzielenie osobie poszkodowanej pierwszej pomocy oraz podjęcie wobec niej medycznych działań ratowniczych, w rozumieniu przepisów o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oraz gdy w wyniku użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiła śmierć osoby albo szkoda w mieniu, dowódca jest obowiązany do niezwłocznego zabezpieczenia wszelkich śladów i dowodów na miejscu zdarzenia.

3. Jeżeli wskutek użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiła śmierć lub zranienie osoby, dowódca niezwłocznie zawiadamia o tym bezpośredniego przełożonego.

§ 29.[Prawo do użycia broni palnej przez funkcjonariusza] W razie rozproszenia pododdziału i niemożności nawiązania przez funkcjonariusza kontaktu z dowódcą, funkcjonariusz ma prawo użycia broni palnej w przypadkach, o których mowa w art. 24 ust. 1 ustawy, z zachowaniem wymogów, o których mowa w § 18-22.

§ 30.[Dokumentowanie przypadku zastosowania środków przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej przez dowódcę] 1. Każdy przypadek zastosowania środków przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej dowódca dokumentuje w książce działań granicznych, a po zakończeniu działań granicznych sporządza pisemny raport do przełożonego.

2. Raport, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) stopień służbowy, imię i nazwisko dowódcy,

2) określenie liczebności pododdziału, czasu i miejsca zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej.

3) szczegółowe powody oraz rodzaj zastosowanego środka przymusu bezpośredniego lub użytej broni palnej ze wskazaniem trybu wydania polecenia zastosowania tego środka lub użycia broni palnej,

4) opis postępowania poprzedzającego zastosowanie środków przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej,

5) skutki zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej,

6) w razie potrzeby określenie sposobu realizacji przepisów § 24 lub 26 oraz 28,

7) inne ważne okoliczności zdarzenia,

8) dane ustalonych świadków zdarzenia,

9) podpis dowódcy.

§ 31.[Obowiązki komendanta] Komendant jest obowiązany:

1) niezwłocznie zawiadomić bezpośredniego przełożonego o każdym przypadku użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej przez pododdział, a jeżeli w wyniku ich użycia nastąpiła śmierć lub zranienie osoby - również prokuratora,

2) zbadać, czy użycie środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.