Art. 1. Ustawa określa zasady użycia poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej związków taktycznych, oddziałów i pododdziałów wydzielonych z Sił Zbrojnych, zwanych dalej „jednostkami wojskowymi”.

Art. 2. Jednostki wojskowe mogą być użyte poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu utrzymania międzynarodowego pokoju, przeciwdziałania zagrożeniu bezpieczeństwa, aktom terroryzmu oraz w celu niesienia pomocy humanitarnej.

Art. 3. O użyciu jednostek wojskowych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej wydaje postanowienie na wniosek Rady Ministrów. Postanowienie Prezydenta wymaga kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów.

Art. 4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi:

1) szczegółowe zasady finansowania działań jednostek wojskowych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej i pokrywania kosztów ubezpieczeń, świadczeń odszkodowawczych oraz świadczeń rentowych dla żołnierzy pełniących służbę w tych jednostkach,

2) szczegółowe uprawnienia i obowiązki żołnierzy pełniących służbę w jednostkach wojskowych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, wynikające z obowiązujących ustaw.

Art. 5. Przepisy ustawy stosuje się także do żołnierzy Sił Zbrojnych pełniących służbę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w dniu wejścia w życie ustawy.

Art. 6. Przepisy ustawy nie dotyczą użycia Sił Zbrojnych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie ratyfikowanych umów międzynarodowych.

Art. 7. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i obowiązuje do dnia 31 grudnia 1998 r.