Na podstawie art. 225 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz. U. Nr 23, poz. 117, Nr 64, poz. 407 i Nr 121, poz. 770) zarządza się, co następuje:

§ 1.1. Dług celny w przywozie nie powstaje, z zastrzeżeniem ust. 2, w wypadku:

1) uchybienia terminu, w jakim towary objęte procedurą celną lub towary składowane czasowo powinny zostać objęte procedurą celną lub otrzymać inne przeznaczenie celne, pod warunkiem że organ celny wydał zgodę na przedłużenie terminu, a wniosek w tej sprawie został złożony przez osobę zobowiązaną do zachowania tego terminu przed jego upływem,

2) przedstawienia towaru, objętego procedurą tranzytu, w urzędzie celnym przeznaczenia w terminie późniejszym niż wyznaczony przez organ celny,

3) poddania badaniom towaru składowanego czasowo bez uprzedniego udzielenia przez organ celny zgody, o której mowa w art. 40 § 1 Kodeksu celnego, lub poddania towaru objętego procedurą składu celnego zwyczajowym czynnościom bez uprzedniego uzyskania pozwolenia organu celnego, pod warunkiem że taka zgoda lub pozwolenie byłyby udzielone, gdyby osoba zainteresowana wystąpiła z odpowiednim wnioskiem,

4) wykorzystywania towaru objętego procedurą odprawy czasowej w celu innym niż wskazany w pozwoleniu organu celnego na dokonanie odprawy czasowej, pod warunkiem że organ celny mógłby udzielić pozwolenia na takie wykorzystywanie towaru, gdyby osoba uprawniona do korzystania z tej procedury celnej wystąpiła z odpowiednim wnioskiem,

5) uzasadnionego przemieszczenia towaru składowanego czasowo lub objętego procedurą celną bez wymaganej zgody organu celnego, pod warunkiem że towar może zostać przedstawiony organowi celnemu na jego żądanie,

6) wprowadzenia towaru do wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego bez dokonania wymaganych formalności celnych, pod warunkiem że towar został ujęty w ewidencji towarowej niezwłocznie po jego złożeniu w magazynie, na placu lub w innym miejscu prowadzenia działalności oraz że może zostać przedstawiony organowi celnemu na jego żądanie.

2. W wypadkach, o których mowa w ust. 1, dług celny w przywozie nie powstaje, pod warunkiem że:

1) niewykonanie obowiązków lub niedopełnienie warunków, o których mowa w ust. 1, nie stanowiło próby usunięcia towaru spod dozoru celnego,

2) niewykonanie obowiązków lub niedopełnienie warunków, o których mowa w ust. 1, nie nastąpiło z winy lub niedbalstwa osoby obowiązanej do wykonania obowiązków lub dopełnienia warunków,

3) wszystkie formalności celne niezbędne do uregulowania sytuacji towaru zostały dokonane niezwłocznie po zaistnieniu wypadków, o których mowa w ust. 1.

§ 2.Dług celny w przywozie nie powstaje w wypadku:

1) krótkotrwałego użyczenia przez osobę, o której mowa w art. 190 § 1 pkt 6 Kodeksu celnego, rzeczy stanowiących jej mienie i uprzednio zwolnionych od cła, swojemu małżonkowi, rodzicom, dzieciom lub rodzeństwu tej osoby,

2) gdy towary, które uprzednio zostały objęte procedurą celną z częściowym lub całkowitym zwolnieniem od cła lub zostały zwolnione od cła ze względu na ich przeznaczenie, uległy całkowitemu zniszczeniu w wyniku wypadku lub działania siły wyższej i fakt ten został, na wniosek osoby zainteresowanej, potwierdzony przez organ celny,

3) odstąpienia towaru, uprzednio zwolnionego od cła na podstawie art. 190 § 2 Kodeksu celnego, innej osobie spełniającej warunki do uzyskania zwolnienia od cła na tej samej podstawie, pod warunkiem nieodstępowania tego towaru przez nabywcę przez okres trzech lat licząc od daty odstąpienia,

4) zużycia lub użycia towaru w związku z akcją ratowniczą w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym, nawet jeżeli towar ten nie został całkowicie zniszczony oraz jeżeli w sposób nie budzący wątpliwości można stwierdzić, że został zużyty lub użyty w akcji ratowniczej.

§ 3.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.