Na podstawie art. 9 pkt 1, art. 18 ust. 3 i art. 38 pkt 2–4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 i Nr 134, poz. 646, z 1995 r. Nr 5, poz. 25 i Nr 85, poz. 426 oraz z 1996 r. Nr 75, poz. 357) zarządza się, co następuje:

§ 1.W rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie karty podatkowej (Dz. U. Nr 151, poz. 717) w § 7 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Stawki karty podatkowej:

1) określone w części I tabeli obniża się o 20% dla podatników, którzy ukończyli do dnia 1 stycznia roku podatkowego 60 lat życia lub są osobami, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono co najmniej częściową niezdolność do pracy, jeżeli przy prowadzeniu działalności określonej w § 4 ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem prowadzenia parkingów, nie zatrudniają pracowników, w tym również osób określonych w § 5 ust. 6 pkt 2 lit. a) i c), nie licząc małżonka,

2) określone w części V tabeli obniża się o 20% dla podatników, którzy ukończyli do dnia 1 stycznia roku podatkowego 60 lat życia lub są osobami, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono całkowitą niezdolność do pracy lub częściową niezdolność do pracy, jeżeli przy prowadzeniu działalności w zakresie usług transportowych nie zatrudniają pracowników i członków rodziny,

3) określone w części I tabeli obniża się o 10% dla podatników, którzy zatrudniają pracowników będących osobami, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono co najmniej częściową niezdolność do pracy, na każdą osobę; obniżka stawki nie dotyczy osób wymienionych w § 5 ust. 6 pkt 2 lit. c) i d).”

§ 2.Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do podatników, którzy na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. zostali zaliczeni przez komisje do spraw inwalidztwa i zatrudnienia do I, II lub III grupy inwalidów.

§ 3.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 września 1997 r.