Na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1993 r. Nr 13, poz. 60, z 1994 r. Nr 62, poz. 265, z 1996 r. Nr 100, poz. 459 i Nr 147, poz. 687 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153) zarządza się, co następuje:

§ 1. Opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej prowadzonym przez wojewodę lub na jego zlecenie, zwaną dalej „opłatą za pobyt w domu”, ustala się w drodze decyzji na podstawie przedłożonych zaświadczeń stwierdzających wysokość dochodu osoby kierowanej, a także osoby przebywającej w domu pomocy społecznej, zwanej dalej „mieszkańcem domu”, rodziny lub przedstawicieli ustawowych zobowiązanych do opłaty za pobyt w domu.

§ 2. 1. Osoba kierowana do domu pomocy społecznej, zwanego dalej „domem”, mieszkaniec domu, rodzina lub przedstawiciele ustawowi zobowiązani do opłaty za pobyt w domu mogą na swój wniosek być częściowo lub całkowicie zwolnieni z tej opłaty, jeżeli:

1) ponoszą opłatę za pobyt innych członków rodziny w domu, ośrodku wsparcia lub w zakładzie opiekuńczym,

2) występują uzasadnione okoliczności, a zwłaszcza długotrwała choroba, bezrobocie, niepełnosprawność, śmierć w rodzinie, straty materialne powstałe w wyniku klęski żywiołowej lub innych zdarzeń losowych,

3) małżonkowie utrzymują się z jednego świadczenia, a jedno z nich kierowane jest lub przebywa w domu,

4) osoby spokrewnione utrzymują się z jednego świadczenia, a jedna z nich kierowana jest lub przebywa w domu.

2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić również w przypadku, gdy osoba zobowiązana do ponoszenia opłaty za pobyt w domu jest w ciąży lub samotnie wychowuje dzieci.

3. Mieszkańca domu podejmującego pracę ze wskazań terapeutyczno-rehabilitacyjnych lub uczestniczącego w warsztatach terapii zajęciowej zwalnia się częściowo z opłaty za pobyt w domu poprzez pomniejszenie dochodu stanowiącego podstawę ustalenia opłaty o kwotę otrzymywaną w warsztacie terapii zajęciowej lub o wynagrodzenie uzyskiwane za tę pracę.

4. Decyzję o częściowym lub całkowitym zwolnieniu z opłaty za pobyt w domu wydaje się na okres nie dłuższy niż 1 rok.

§ 3. 1. Osoby zobowiązane do ponoszenia opłaty za pobyt w domu wpłacają tę opłatę na konto lub do kasy domu do 15 dnia każdego miesiąca, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Opłatę za pobyt w domu potrąca:

1) z emerytury lub renty – właściwy organ emerytalno-rentowy, zgodnie z odrębnymi przepisami,

2) z zasiłku stałego wyrównawczego lub renty socjalnej – ośrodek pomocy społecznej, który dokonuje wypłaty tego zasiłku lub renty socjalnej.

3. Osobom nowo przyjętym do domu do końca roku kalendarzowego świadczenia, o których mowa w ust. 2 pkt 2, wypłaca ośrodek pomocy społecznej, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby, po dokonaniu potrąceń.

§ 4. 1. Opłatę za pobyt w domu, ponoszoną przez rodzinę lub przedstawicieli ustawowych, ustala się ponownie po upływie roku.

2. Przed ustaleniem opłaty, o której mowa w ust. 1, ośrodek pomocy społecznej właściwy ze względu na miejsce zamieszkania rodziny lub przedstawicieli ustawowych mieszkańca domu przeprowadza wywiad środowiskowy (rodzinny), chyba że przed przeprowadzeniem wywiadu rodzina lub przedstawiciele ustawowi poinformowali o zmianie swojej sytuacji osobistej lub materialnej.

§ 5. 1. Nie pobiera się opłaty za pobyt w domu:

1) w całości za dni nieobecności mieszkańca w domu w wymiarze nie przekraczającym:

a) 30 dni w roku kalendarzowym,

b) 90 dni w roku kalendarzowym, jeśli jest on osobą niepełnoletnią z zaburzeniami psychicznymi i przebywał w domu rodzinnym,

2) w części poniesionej na środki żywności, za dni nieobecności mieszkańca w domu w wymiarze przekraczającym 30 dni, a nie przekraczającym 60 dni w roku kalendarzowym.

2. W przypadku gdy opłatę za pobyt w domu pobrano, jej zwrot za dni nieobecności, o których mowa w ust. 1, następuje pod warunkiem pisemnego poinformowania dyrektora domu przez mieszkańca domu lub jego przedstawiciela ustawowego o nieobecności co najmniej na 3 dni wcześniej, chyba że powiadomienie to było niemożliwe z powodów losowych, a fakt ten został udowodniony.

§ 6. Zwrot opłaty za pobyt w domu przysługujący z powodu nieobecności, o której mowa w § 5, następuje z rachunku dochodów jednostki budżetowej lub rachunku bieżącego zakładu budżetowego jako kwota nienależnie pobrana, w wysokości stanowiącej:

1) iloczyn liczby dni nieobecności mieszkańca i 1/30 wniesionej za ten okres opłaty za pobyt w domu – w przypadkach, o których mowa w § 5 ust. 1 pkt 1,

2) iloczyn liczby dni, w których mieszkaniec był nieobecny, i kwoty odpowiadającej dziennym wydatkom poniesionym na środki żywności na jedną osobę w okresie nieobecności mieszkańca – w przypadku, o którym mowa w § 5 ust. 1 pkt 2.

§ 7. 1. Do kosztu utrzymania mieszkańca w domu wlicza się wydatki na:

1) wynagrodzenia pracowników wraz z pochodnymi, z wyjątkiem wynagrodzeń nauczycieli i pedagogów oraz lekarzy i pielęgniarek,

2) środki żywności,

3) leki, według odpłatności zgodnej z uprawnieniami mieszkańca,

4) energię elektryczną, gazową i cieplną,

5) materiały i wyposażenie, z wyłączeniem materiałów użytych do remontów lub w celu uruchomienia nowych miejsc,

6) usługi materialne, z wyłączeniem remontów,

7) usługi niematerialne,

8) inne wydatki bieżące.

2. Miesięczny koszt utrzymania mieszkańca w domu w danym roku kalendarzowym ustala wojewoda na wniosek dyrektora domu, na podstawie średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca w ubiegłym roku kalendarzowym, pomnożonego przez planowany w ustawie budżetowej na dany rok wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych.

3. Miesięczny koszt utrzymania, o którym mowa w ust. 2, ogłasza się w wojewódzkim dzienniku urzędowym nie później niż do dnia 31 marca danego roku.

§ 8. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.