Na podstawie art. 77³ Kodeksu pracy zarządza się, co następuje:

§ 1.Przepisy rozporządzenia stosuje się do pracowników zatrudnionych w następujących jednostkach sfery budżetowej działających w ochronie zdrowia:

1) Centrum Organizacji i Ekonomiki Ochrony Zdrowia w Warszawie,

2) zakładach naprawczych sprzętu medycznego (zakładach techniki medycznej) oraz zakładach (warsztatach) ortopedycznych,

3) jednostkach obsługi inwestycyjnej (zarządach inwestycji),

4) gospodarstwach pomocniczych przy publicznych zakładach opieki zdrowotnej,

5) Centralnej Pralni w Toruniu.

§ 2.1. Ustala się:

1) tabele miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego, stanowiące załącznik nr 1 do rozporządzenia,

2) tabelę stawek dodatku funkcyjnego, stanowiącą załącznik nr 2 do rozporządzenia,

3) tabele stanowisk, zaszeregowań i wymagań kwalifikacyjnych, stanowiące załącznik nr 3 do rozporządzenia.

2. Pracownikowi zatrudnionemu w niepełnym wymiarze czasu pracy wszystkie składniki wynagrodzenia przysługują w wysokości proporcjonalnej do wymiaru czasu pracy określonego w umowie o pracę.

§ 3.1. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o „najniższym wynagrodzeniu”, rozumie się przez to najniższe wynagrodzenie zasadnicze w pierwszej kategorii zaszeregowania, określone w tabelach miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego, stanowiących załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Godzinową stawkę wynagrodzenia zasadniczego pracownika ustala się w wysokości 1/178 miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

3. Przepis ust. 2 ma zastosowanie również przy obliczaniu godzinowej stawki wynagrodzenia zasadniczego pracownikowi zatrudnionemu przy planowaniu.

§ 4.1. Pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku związanym z kierowaniem zespołem przysługuje dodatek funkcyjny.

2. Dodatek, o którym mowa w ust. 1, może być przyznany również pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku nie związanym z kierowaniem zespołem, koordynującemu wykonanie określonych zadań, dla którego w załączniku nr 3 przewiduje się dodatek funkcyjny, z tym że maksymalna stawka tego dodatku nie może być wyższa od drugiej stawki.

§ 5.1. Pracownikowi przysługuje dodatek za wysługę lat w wysokości 5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po 5 latach pracy. Dodatek ten wzrasta o 1% za każdy następny rok pracy, aż do osiągnięcia 20% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po 20 i więcej latach pracy.

2. Do okresu pracy uprawniającego do dodatku za wysługę lat wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia.

3. Do okresu pracy uprawniającego do dodatku za wysługę lat wlicza się także inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

4. W przypadku dodatkowego zatrudnienia pracownika prawo do dodatku za wysługę lat ustala się odrębnie dla każdego stosunku pracy. Do okresu zatrudnienia dodatkowego nie podlegają zaliczeniu okresy zatrudnienia podstawowego.

5. Dodatek za wysługę lat przysługuje pracownikowi za dni, za które otrzymuje wynagrodzenie. Dodatek ten przysługuje również za dni nieobecności w pracy wskutek choroby bądź konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem lub chorym członkiem rodziny, za które pracownik otrzymuje wynagrodzenie lub zasiłek z ubezpieczenia społecznego.

6. Dodatek za wysługę lat jest wypłacany w terminie wypłaty wynagrodzenia:

1) począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik nabył prawo do dodatku lub wyższej stawki dodatku, jeżeli nabycie prawa nastąpiło w ciągu miesiąca,

2) za dany miesiąc, jeżeli nabycie prawa do dodatku lub wyższej stawki dodatku nastąpiło pierwszego dnia miesiąca.

§ 6.1. Pracownikowi zatrudnionemu w jednostce, o której mowa w § 1 pkt 1, posiadającemu stopień naukowy doktora, doktora habilitowanego bądź tytuł naukowy profesora przysługuje miesięczny dodatek w wysokości:

2. Przy zbiegu uprawnień do dwóch lub więcej dodatków przysługuje jeden dodatek, w najwyższej wysokości.

3. Dodatek, o którym mowa w ust. 1, przyznaje pracodawca, po uprzednim udokumentowaniu przez pracownika posiadanego stopnia lub tytułu naukowego. Dodatek przysługuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik udokumentował posiadany stopień (tytuł) naukowy.

§ 7.1. Pracownikowi zatrudnionemu w jednostce, o której mowa w § 1 pkt 1, na stanowisku, na którym wymagane jest stałe posługiwanie się językiem obcym, przysługuje dodatek za znajomość języka obcego w wysokości do:

1) 10% najniższego wynagrodzenia – za znajomość pierwszego języka obcego,

2) 15% najniższego wynagrodzenia – za znajomość każdego następnego języka obcego.

2. Szczegółowe zasady przyznawania dodatku, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

§ 8.1. Pracownikowi zatrudnionemu w jednostce, o której mowa w § 1 pkt 2–4, za każdą godzinę pracy wykonywanej w warunkach szkodliwych dla zdrowia, szczególnie uciążliwych lub szczególnie niebezpiecznych przysługuje dodatek w wysokości:

1) przy pierwszym stopniu szkodliwości lub szczególnej uciążliwości – 5%,

2) przy drugim stopniu szkodliwości lub szczególnej uciążliwości – 10%,

3) przy trzecim stopniu szkodliwości lub szczególnej uciążliwości albo szczególnego niebezpieczeństwa – 15%,

4) przy czwartym stopniu szkodliwości – 20%

stawki godzinowej wynikającej z najniższego wynagrodzenia.

2. Przy zbiegu uprawnień do dwóch lub więcej dodatków przysługuje jeden dodatek, w najwyższej wysokości.

3. Rodzaje prac wykonywanych w warunkach szkodliwych dla zdrowia, szczególnie uciążliwych lub szczególnie niebezpiecznych określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

§ 9.1. Za każdą godzinę pracy wykonywanej w porze nocnej pracownikowi przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, dodatkowe wynagrodzenie w wysokości 20% stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego.

2. Od dnia 1 stycznia 1997 r. dodatkowe wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, nie może być niższe od wynagrodzenia ustalonego na podstawie art. 137 § 2 Kodeksu pracy.

3. Pracownikowi zatrudnionemu stale w systemie pracy zmianowej przysługuje dodatek w wysokości 10% stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy wykonywanej na II zmianie.

§ 10.Pracownikowi zatrudnionemu przy pilnowaniu przysługuje dodatek w wysokości 10% stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę przepracowaną nieprzerwanie ponad 8 godzin do 12 godzin na dobę, w ramach miesięcznej normy czasu pracy wynikającej z pomnożenia 8 godzin przez liczbę roboczych dni kalendarzowych.

§ 11.1. Kierowcy samochodu osobowego może być przyznane, za jego zgodą, wynagrodzenie ryczałtowe obejmujące poszczególne składniki wynagrodzenia (w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych oraz dodatkowe wynagrodzenie za pracę w porze nocnej), uwzględniające liczbę godzin przypadających do przepracowania w okresie jednego miesiąca, w przypadkach, gdy faktyczny czas pracy kierowcy w poszczególnych miesiącach nie ulega wahaniom i odpowiada liczbie godzin przyjętych do obliczenia wynagrodzenia.

2. Kierowcy, któremu powierzono dodatkowe czynności nie wchodzące w zakres jego normalnych obowiązków, przysługuje dodatek w wysokości do 60% najniższego wynagrodzenia.

§ 12.1. W warunkach środków na wynagrodzenia może być tworzony fundusz premiowy.

2. Wysokość funduszu premiowego, zadania oraz zasady przyznawania i wypłacania premii określa zakładowy regulamin premiowania.

§ 13.Dla pracowników jednostek, o których mowa w § 1 pkt 2–5, może być tworzony, w ramach środków na wynagrodzenia, fundusz nagród w wysokości do 1% wynagrodzeń osobowych z przeznaczeniem na nagrody za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej.

§ 14.1. Pracownikowi przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, nagroda jubileuszowa w wysokości:

1) 75% miesięcznego wynagrodzenia – po 20 latach pracy,

2) 100% miesięcznego wynagrodzenia – po 25 latach pracy,

3) 150% miesięcznego wynagrodzenia – po 30 latach pracy,

4) 200% miesięcznego wynagrodzenia – po 35 latach pracy,

5) 300% miesięcznego wynagrodzenia – po 40 latach pracy.

2. Pracownikowi zakładu naprawczego sprzętu medycznego (zakładu techniki medycznej) oraz zakładu (warsztatu) ortopedycznego nagroda jubileuszowa, o której mowa w ust. 1 pkt 1, przysługuje w przypadku, gdy okres 20 lat pracy upływa w dniu 1 lipca 1996 r. lub po tym dniu.

3. Do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

4. W razie równoczesnego pozostawania więcej niż w jednym stosunku pracy, do okresu pracy uprawniającego do nagrody wlicza się jeden z tych okresów.

5. Pracownik nabywa prawo do nagrody jubileuszowej w dniu upływu okresu uprawniającego do nagrody.

6. Pracownik jest obowiązany udokumentować swoje prawo do nagrody, jeżeli w jego aktach osobowych brak jest odpowiedniej dokumentacji.

7. Wypłata nagrody jubileuszowej powinna nastąpić niezwłocznie po nabyciu przez pracownika prawa do tej nagrody.

8. Podstawę obliczenia nagrody jubileuszowej stanowi wynagrodzenie przysługujące pracownikowi w dniu nabycia prawa do nagrody, a jeżeli dla pracownika jest to korzystniejsze – wynagrodzenie przysługujące mu w dniu jej wypłaty. Jeżeli pracownik nabył prawo do nagrody jubileuszowej będąc zatrudniony w innym wymiarze czasu pracy niż w dniu jej wypłaty, podstawę obliczenia nagrody stanowi wynagrodzenie przysługujące pracownikowi w dniu nabycia prawa do nagrody. Nagrodę oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

9. W razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem pracownika na rentę inwalidzką lub emeryturę pracownikowi, któremu do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej brakuje mniej niż 12 miesięcy, licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy, nagrodę tę wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy.

10. Jeżeli w dniu 1 lipca 1996 r. albo w dniu wejścia w życie przepisów wprowadzających zaliczalność do okresów uprawniających do świadczeń pracowniczych okresów nie podlegających dotychczas wliczeniu pracownikowi upływa okres uprawniający go do dwóch lub więcej nagród, wypłaca mu się tylko jedną nagrodę – najwyższą.

11. Pracownikowi, który w dniu 1 lipca 1996 r. albo w dniu wejścia w życie przepisów, o których mowa w ust. 10, ma okres dłuższy niż wymagany do nagrody danego stopnia, a w ciągu 12 miesięcy od tego dnia upłynie okres uprawniający go do nabycia nagrody wyższego stopnia, nagrodę niższą wypłaca się w pełnej wysokości, a w dniu nabycia prawa do nagrody wyższej – różnicę między kwotą nagrody wyższej a kwotą nagrody niższej.

12. Przepisy ust. 10 i 11 mają odpowiednio zastosowanie, w razie gdy w dniu, w którym pracownik udokumentował swoje prawo do nagrody, był uprawniony do nagrody wyższego stopnia oraz w razie gdy pracownik prawo to nabędzie w ciągu 12 miesięcy od tego dnia.

13. Pracownikowi zatrudnionemu w jednostkach, o których mowa w § 1, w dniu 1 lipca 1996 r., który przed tym dniem nabył prawo do nagrody jubileuszowej w związku z wliczeniem okresów wymienionych w zarządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1989 r. w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania (Monitor Polski Nr 44, poz. 358), okresy te podlegają wliczeniu na dotychczasowych zasadach przy ustalaniu prawa do kolejnych nagród.

14. Pracownik, który podjął zatrudnienie w jednostkach, o których mowa w § 1, po dniu 1 lipca 1996 r., nabywa prawo do nagrody jubileuszowej na zasadach określonych w ust. 3–12, niezależnie od wcześniejszego nabycia prawa do nagrody za dany okres.

§ 15.1. Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty inwalidzkiej lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości:

1) jednomiesięcznego wynagrodzenia – jeżeli był zatrudniony krócej niż 15 lat,

2) dwumiesięcznego wynagrodzenia – po co najmniej 15 latach pracy,

3) trzymiesięcznego wynagrodzenia – po co najmniej 20 latach pracy.

2. Odprawę oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

3. Okresy pracy i inne okresy uprawniające do odprawy ustala się według zasad obowiązujących przy ustalaniu okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat.

4. Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa.

§ 16.Pracownik, który w dniu wejścia w życie rozporządzenia nie ma wymaganych kwalifikacji w zakresie wykształcenia, może być przeszeregowany tylko w ramach zajmowanego stanowiska.

§ 17.Tracą moc:

1) zarządzenie nr 16 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 6 kwietnia 1990 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników zatrudnionych w niektórych jednostkach organizacyjnych resortu zdrowia i opieki społecznej, zmienione zarządzeniami: nr 45 z dnia 6 czerwca 1990 r., nr 69 z dnia 25 lipca 1990 r., nr 115 z dnia 9 listopada 1990 r., nr 23 z dnia 29 marca 1991 r., nr 42 z dnia 30 lipca 1992 r., nr 48 z dnia 18 czerwca 1993 r., nr 25 z dnia 14 lutego 1994 r., nr 76 z dnia 19 października 1994 r., nr 11 z dnia 17 stycznia 1995 r., nr 89 z dnia 14 lipca 1995 r. oraz nr 135 z dnia 25 października 1995 r.;

2) zarządzenie nr 17 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 6 kwietnia 1990 r., w sprawie zasad wynagradzania pracowników zatrudnionych w zakładach naprawczych sprzętu medycznego (zakładach techniki medycznej) oraz zakładach (warsztatach) ortopedycznych resortu zdrowia i opieki społecznej, zmienione zarządzeniami: nr 44 z dnia 6 czerwca 1990 r., nr 70 z dnia 25 lipca 1990 r., nr 114 z dnia 9 listopada 1990 r., nr 22 z dnia 29 marca 1991 r., nr 43 z dnia 30 lipca 1992 r., nr 47 z dnia 18 czerwca 1993 r., nr 24 z dnia 14 lutego 1994 r., nr 75 z dnia 19 października 1994 r., nr 12 z dnia 17 stycznia 1995 r., nr 88 z dnia 14 lipca 1995 r. oraz nr 134 z dnia 25 października 1995 r.

§ 18.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 lipca 1996 r.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej
z dnia 30 lipca 1996 r. (poz. 486)

Załącznik nr 1

TABELE
MIESIĘCZNYCH STAWEK WYNAGRODZENIA ZASADNICZEGO
dla pracowników zatrudnionych w:

I. Centrum Organizacji i Ekonomiki Ochrony Zdrowia w Warszawie

lI. Zakładach naprawczych sprzętu medycznego (zakładach techniki medycznej) oraz zakładach (warsztatach) ortopedycznych

III. Jednostkach obsługi inwestycyjnej (zarządach inwestycji), gospodarstwach pomocniczych i Centralnej Pralni w Toruniu

Załącznik nr 2

TABELA STAWEK DODATKU FUNKCYJNEGO

Załącznik nr 3

TABELE
STANOWISK, ZASZEREGOWAŃ I WYMAGAŃ KWALIFIKACYJNYCH DLA PRACOWNIKÓW ZATRUDNIONYCH W:

I. Centrum Organizacji i Ekonomiki Ochrony Zdrowia

II. Zakładach naprawczych sprzętu medycznego (zakładach techniki medycznej)

III. Zakładach (warsztatach) ortopedycznych

IV. Jednostkach obsługi inwestycyjnej (zarządach inwestycji)

V. Gospodarstwach pomocniczych i Centralnej Pralni w Toruniu

Załącznik nr 4

SZCZEGÓŁOWE ZASADY PRZYZNAWANIA DODATKU ZA ZNAJOMOŚĆ JĘZYKA OBCEGO

1. Dodatek za znajomość języka obcego, zwany dalej „dodatkiem”, przyznaje się pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku, na którym posługiwanie się językiem obcym jest niezbędne do wykonywania czynności wynikających z zakresu obowiązków służbowych pracownika.

2. Dodatek przyznaje pracodawca w wysokości uzależnionej od stopnia wykorzystania znajomości języka obcego na stanowisku pracy.

3. Warunkiem przyznania dodatku jest posiadanie przez pracownika zaświadczenia potwierdzającego złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu ze znajomości języka obcego przed uprawnioną komisją egzaminacyjną.

4. Od składania egzaminu, o którym mowa w ust. 3, zwolnieni są pracownicy posiadający:

1) dyplom ukończenia właściwego wydziału filologicznego wyższej uczelni,

2) uprawnienia tłumacza w zakresie danego języka, przyznane na podstawie odrębnych przepisów,

3) dyplom ukończenia wyższej uczelni lub szkoły średniej za granicą, w której językiem wykładowym był język obcy, za którego znajomość pracownik ma pobierać dodatek.

5. Dodatek przysługuje pracownikowi za dni, za które otrzymuje wynagrodzenie.

6. Dodatek przysługuje również za dni nieobecności w pracy z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby bądź konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem lub chorym członkiem rodziny, za które pracownik otrzymuje wynagrodzenie lub zasiłek z ubezpieczenia społecznego.

7. Dodatek przysługuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po:

1) złożeniu przez pracownika egzaminu z wynikiem pozytywnym,

2) przedłożeniu dokumentu uzasadniającego zwolnienie pracownika od składania egzaminu.

8. Dodatek przyznaje się na czas wykonywania pracy na stanowisku, o którym mowa w ust. 1.

Załącznik nr 5

RODZAJE PRAC WYKONYWANYCH W WARUNKACH SZKODLIWYCH DLA ZDROWIA, SZCZEGÓLNIE UCIĄŻLIWYCH LUB SZCZEGÓLNIE NIEBEZPIECZNYCH

§ 1. 1. Do pierwszego stopnia szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości zalicza się prace wykonywane:

1) w warunkach narażenia na działanie pyłów nie wywołujących zwłóknienia tkanki płucnej,

2) w warunkach narażenia na działanie substancji toksycznych nie kumulujących się w organizmie,

3) w pomieszczeniach zamkniętych, w których ze względów technologicznych utrzymuje się stale temperatura efektywna powyżej 25°C lub poniżej 10°C,

4) w mokrym środowisku o względnej wilgotności powietrza przekraczającej 80%, w błocie lub w bezpośrednim kontakcie z wodą,

5) w warunkach narażenia na promieniowanie ultrafioletowe lub podczerwone, np. spawanie, hartowanie,

6) w warunkach narażenia na wibrację ogólną,

7) w pomieszczeniach, w których konieczne jest stałe stosowanie sztucznego oświetlenia,

8) przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych.

2. Do drugiego stopnia szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości zalicza się prace wykonywane:

1) w warunkach narażenia na działanie pyłów wywołujących zwłóknienie tkanki płucnej,

2) w warunkach narażenia na działanie substancji toksycznych kumulujących się w organizmie,

3) w warunkach narażenia na hałas,

4) w obniżonym lub podwyższonym ciśnieniu wynikającym z procesu technologicznego,

5) w warunkach narażenia na działanie miejscowej wibracji, np. używanie ręcznych narzędzi pneumatycznych,

6) w warunkach nadmiernego obciążenia wysiłkiem fizycznym co najmniej 2.000 kcal dla mężczyzn i 1.200 kcal dla kobiet lub wymagające wymuszonej pozycji ciała,

7) w warunkach narażenia na działanie hormonów i antybiotyków powodujących zaburzenia czynności fizjologicznych organizmu oraz innych czynników o analogicznym jak te hormony i antybiotyki działaniu, jeżeli zostanie to uznane przez instytut medycyny pracy.

3. Do trzeciego stopnia szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości zalicza się prace wykonywane:

1) w warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące,

2) w warunkach narażenia na działanie pól elektromagnetycznych wysokiej częstotliwości w zakresie od 0,1 do 300 000 MHz w strefie zagrożenia.

Do trzeciego stopnia szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości zalicza się także szczególnie niebezpieczne prace:

1) na wysokości powyżej 2 m i w wykopach o głębokości poniżej 2 m, uznane za niebezpieczne w przepisach o bezpieczeństwie i higienie pracy,

2) związane z wytwarzaniem, stosowaniem, magazynowaniem, transportowaniem gazów i materiałów wybuchowych,

3) wewnątrz zbiorników, aparatów, kanałów, studni itp., których wykonywanie wymaga specjalnego zezwolenia,

4) przy urządzeniach elektroenergetycznych znajdujących się pod napięciem powyżej 220V, wykonywane zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie pracy w energetyce,

5) związane z załadunkiem i rozładunkiem paliw płynnych oraz ich transportem,

6) pod ziemią lub pod wodą,

7) w kontakcie z materiałem zakaźnym albo chorymi zakaźnie ludźmi lub zwierzętami.

4. Do czwartego stopnia szkodliwości dla zdrowia zalicza się prace wykonywane z benzydyną, alfa- i beta-naftyloaminą, chlorkiem winylu oraz innymi czynnikami o analogicznym jak te substancje działaniu, jeżeli zostanie to uznane przez instytut medycyny pracy.

§ 2. 1. Prace określone w § 1 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 pkt 1–3 uważa się za wykonywane w warunkach szkodliwych dla zdrowia, uzasadniających przyznanie dodatku, jeżeli w środowisku pracy przekroczone są najwyższe dopuszczalne stężenia i natężenia czynników szkodliwych dla zdrowia, określone w odrębnych przepisach, lub inne obowiązujące normy higieniczno-sanitarne.

2. Pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia, o których mowa w ust. 1, dokonywane są przez laboratoria Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz inne laboratoria upoważnione przez właściwych terenowo państwowych wojewódzkich inspektorów sanitarnych.