Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 23 ustęp 2 Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 maja 1992 r., został złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, jako depozytariuszowi powyższej konwencji, dnia 28 lipca 1994 r. dokument ratyfikacyjny Rzeczypospolitej Polskiej do wymienionej konwencji.

Zgodnie z artykułem 23 konwencji weszła ona w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 26 października 1994 r.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1. Zgodnie z artykułem 23 konwencji weszła ona w życie dnia 21 marca 1994 r.

2. Następujące państwa i organizacje stały się stronami konwencji, składając dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia w podanych niżej datach:

3. Podczas składania dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia oraz w terminach późniejszych zostały złożone przez następujące Strony konwencji podane niżej oświadczenia:

KUBA

W nawiązaniu do artykułu 14 Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu Rząd Republiki Kuby oświadcza, że w zakresie dotyczącym Republiki Kuby jakikolwiek spór, który może powstać między Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania konwencji, będzie rozwiązany w drodze negocjacji przy użyciu kanału dyplomatycznego.

MONAKO

Zgodnie z punktem g) artykułu 4 (2) konwencji Księstwo Monako oświadcza, że zamierza być związane postanowieniami punktów (a) i (b) wymienionego artykułu.

PAPUA–NOWA GWINEA

Rząd Niezależnego Państwa Papua–Nowa Gwinea oświadcza, iż rozumie, że ratyfikacja konwencji w żadnym wypadku nie stanowi rezygnacji z jakichkolwiek uprawnień wynikających z prawa międzynarodowego, dotyczących odpowiedzialności państwa za negatywne skutki zmian klimatu, z naruszeniem zasad prawa międzynarodowego.

WĘGRY

Rząd Republiki Węgierskiej uznaje wielkie znaczenie Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu i ponownie podkreśla swoje stanowisko, zgodnie z postanowieniami artykułu 4 (6) konwencji dotyczącymi pewnego stopnia elastyczności, żeby przeciętny poziom antropogenicznych emisji dwutlenku węgla w latach 1985–1987 był uważany za punkt odniesienia w kontekście zobowiązań wynikających z artykułu 4 (2) konwencji. Interpretacja ta jest ściśle związana z „procesem przejściowym” określonym w artykule 4 (6) konwencji. Rząd Republiki Węgierskiej oświadcza, że podejmie wszelkie wysiłki, aby przyczynić się do realizacji celu konwencji.

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA

Wspólnota Europejska oraz jej państwa członkowskie oświadczają, że zobowiązanie do ograniczenia antropogenicznych emisji dwutlenku węgla (CO₂), zawarte w artykule 4 (2) konwencji, będzie zrealizowane przez Wspólnotę, jako całość, poprzez działania Wspólnoty oraz jej państw członkowskich w ramach odpowiedniej kompetencji każdego z nich.

W świetle tej perspektywy Wspólnota oraz jej państwa członkowskie potwierdzają cele wyszczególnione we wnioskach Rady z dnia 29 października 1990 r., a w szczególności cel stabilizacji emisji dwutlenku węgla do roku 2000 i poziomu z roku 1990, w ramach Wspólnoty jako całości.

Wspólnota Europejska oraz jej państwa członkowskie opracowują uzgodnioną strategię dla realizacji tego celu.

WYSPY SALOMONA

W myśl artykułu 14 (2) konwencji Rząd Wysp Salomona uzna za obowiązkowy arbitraż zgodnie z procedurą, jaka zostanie przyjęta przez Konferencję Stron w załączniku dotyczącym arbitrażu, tak szybko, jak to będzie praktycznie możliwe.

4. Informacje o państwach i organizacjach, które w terminie późniejszym staną się stronami powyższej konwencji, można uzyskać w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.