Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie:

przewodniczący: A. Zoll - Prezes Trybunału Konstytucyjnego,

sędziowie Trybunału Konstytucyjnego: Z. Czeszejko-Sochacki, T. Dybowski, L. Garlicki (sprawozdawca), S. Jaworski, K. Kolasiński, W. Łączkowski, F. Rymarz (sprawozdawca), J. Trzciński, B. Wierzbowski, J. Zakrzewska,

po rozpoznaniu na posiedzeniach w dniach 26 października oraz 15, 23 i 30 listopada 1994 r. w trybie art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1991 r. Nr 109, poz. 470, z 1993 r. Nr 47, poz. 213 i z 1994 r. Nr 122, poz. 593) wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni art. 4 ust. 1 tej ustawy przez przyjęcie, że:

I. aktem ustawodawczym (normatywnym) w rozumieniu tego przepisu jest także określona w art. 33 ust. 2 in fine Ustawy konstytucyjnej z dnia 17 października 1992r. (Dz. U. Nr 84, poz. 426) ustawa upoważniająca Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do ratyfikacji umowy międzynarodowej pociągającej za sobą obciążenia finansowe lub konieczność zmian w ustawodawstwie,

oraz w razie udzielenia twierdzącej odpowiedzi na pytanie sformułowane w pkt I, że:

II. Trybunał Konstytucyjny jest właściwy do orzeczenia na podstawie art. 7 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, że ustawa upoważniająca Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do ratyfikacji umowy:

- jest niezgodna z art. 1 przepisów konstytucyjnych lub innymi przepisami ustawy zasadniczej (Ustawy konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r.), jeżeli upoważnia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do ratyfikacji umowy międzynarodowej zawierającej postanowienia sprzeczne z konstytucją lub wcześniejszymi zobowiązaniami międzynarodowymi Rzeczypospolitej Polskiej,

- jest niezgodna z art. 1 przepisów konstytucyjnych, jeżeli upoważnia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do ratyfikacji umowy międzynarodowej zobowiązującej państwo polskie do dokonania zmian w ustawodawstwie Rzeczypospolitej Polskiej sprzecznych z konstytucją lub naruszających spójność systemu prawnego, bądź poszczególnych jego części,

ustalił:

1. Ustawa wyrażająca upoważnienie do ratyfikacji umowy międzynarodowej, określona w art. 33 ust. 2 Ustawy konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz. U. Nr 84, poz. 426), jest aktem ustawodawczym w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1991 r. Nr 109, poz. 470, z 1993 r. Nr 47, poz. 213 i z 1994 r. Nr 122, poz. 593) podlegającym kontroli zgodności z konstytucją.

2. Trybunał Konstytucyjny, badając na podstawie art. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym ustawę, o której mowa w pkt 1, jest właściwy do orzeczenia o niezgodności z konstytucją ustawy wyrażającej upoważnienie do ratyfikacji umowy międzynarodowej także wtedy, gdy ustawa ta wyraża upoważnienie do ratyfikacji umowy międzynarodowej zawierającej normy samowykonalne niezgodne z konstytucją.

3. Trybunał Konstytucyjny nie może orzec o niezgodności z konstytucją ustawy, o której mowa w pkt 1, tylko z tego powodu, że wyraża ona upoważnienie do ratyfikowania umowy międzynarodowej zawierającej postanowienia sprzeczne z wcześniejszymi zobowiązaniami międzynarodowymi Rzeczypospolitej Polskiej bądź zobowiązującej państwo polskie do dokonania w ustawodawstwie zmian, które mogą być sprzeczne z obecnie obowiązującą konstytucją lub mogą naruszyć spójność systemu prawa bądź poszczególnych jego części.