Na podstawie art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36) zarządza się, co następuje:

§ 2.[Zdolność do pracy] Żołnierz zwolniony z zawodowej służby wojskowej, który został inwalidą, może być zdolny do pracy, częściowo niezdolny do pracy lub całkowicie niezdolny do pracy.

§ 3.[Stałe i długotrwałe naruszenie sprawności organizmu] 1. Za stałe naruszenie sprawności organizmu uważa się takie naruszenie sprawności, które spowodowało upośledzenie czynności organizmu nie rokujące — według wiedzy lekarskiej — poprawy.

2. Za długotrwałe naruszenie sprawności organizmu uważa się takie naruszenie sprawności, które spowodowało upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 12 miesięcy, mogące jednak ulec — według wiedzy lekarskiej — poprawie.

§ 4.[Całkowita i częściowa niezdolność do pracy] 1. Za całkowitą niezdolność do pracy uważa się niezdolność do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia, z wyjątkiem zatrudnienia w warunkach specjalnie stworzonych lub na specjalnych stanowiskach pracy.

2. Za częściową niezdolność do pracy uważa się możliwość wykonywania zatrudnienia w zmniejszonym zakresie bądź też wykonywania zatrudnienia w warunkach specjalnie stworzonych lub na specjalnych stanowiskach pracy.

§ 5.[Ocena zdolności do pracy] Przy ocenie zdolności do pracy żołnierzy uznanych za całkowicie niezdolnych do zawodowej służby wojskowej ze względów zdrowotnych bierze się pod uwagę, czy i jakie zatrudnienie oraz w jakim wymiarze czasowym mogliby wykonywać, wykorzystując posiadane kwalifikacje ogólne i przygotowanie zawodowe przy istniejących przeciwwskazaniach zdrowotnych do zatrudnienia.

§ 7.[Druga grupa inwalidów] Do drugiej grupy inwalidów zalicza się żołnierzy uznanych za całkowicie niezdolnych do zawodowej służby wojskowej wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, którzy są częściowo niezdolni do pracy.

§ 8.[Pierwsza grupa inwalidów] Do pierwszej grupy inwalidów zalicza się żołnierzy uznanych za całkowicie niezdolnych do zawodowej służby wojskowej wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, którzy są całkowicie niezdolni do pracy.

§ 9.[Tryb postępowania i właściwość komisji lekarskich] Tryb postępowania i właściwość wojskowych komisji lekarskich regulują przepisy o określaniu zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybie postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach.

§ 12.[Wniosek o przeprowadzenie badania] Przepisy § 11 nie ograniczają uprawnień inwalidy do zgłoszenia wniosku o przeprowadzenie badania w celu zaliczenia do innej grupy inwalidzkiej w innym terminie, jeżeli lekarz wojskowy lub lekarz publicznego zakładu opieki zdrowotnej, a także zakładu opieki zdrowotnej podległego Ministrowi Spraw Wewnętrznych stwierdził zaświadczeniem istotne pogorszenie stanu zdrowia inwalidy.

§ 13.[Badanie kontrolne] Podczas badania kontrolnego inwalidy ocenia się, czy:

1) naruszenie sprawności organizmu uzasadniające uznanie żołnierza za całkowicie niezdolnego do zawodowej służby wojskowej nadal istnieje,

2) inwalidztwo nadal istnieje i do której grupy inwalidów zalicza się badanego,

3) badany inwalida jest zdolny do pracy i czy istnieją przeciwwskazania zdrowotne do podjęcia określonych rodzajów zatrudnienia.

§ 15.[Orzeczenie] Orzekając o związku śmierci żołnierza, emeryta wojskowego oraz rencisty wojskowego ze służbą wojskową, wojskowa komisja lekarska ustala jednocześnie, czy śmierć jest następstwem wypadku lub choroby pozostających w związku ze szczególnymi warunkami służby wojskowej, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze.

§ 18.[Utrata mocy] Traci moc rozporządzenie Ministrów Obrony Narodowej oraz Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 16 stycznia 1973 r. w sprawie orzekania o inwalidztwie żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 3, poz. 23 i z 1983 r. Nr 29, poz. 142).

§ 19.[Wejście w życie] [3] Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.