W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 30 listopada 1972 r. został sporządzony w Paryżu Protokół w sprawie zmiany Konwencji o wystawach międzynarodowych, podpisanej w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r., wraz z załącznikiem: Konwencją o wystawach międzynarodowych, podpisaną w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r., zmienioną i uzupełnioną protokołami z dnia 10 maja 1948 r., z dnia 16 listopada 1966 r. i z dnia 30 listopada 1972 r. (z uwzględnieniem poprawki przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Międzynarodowego Biura Wystaw dnia 24 czerwca 1982 r.), wraz z załącznikami, obejmującymi przepisy celne dotyczące przywozu towarów z zagranicy przez uczestników wystaw międzynarodowych, oraz poprawkami do Konwencji przyjętymi przez Zgromadzenie Ogólne Międzynarodowego Biura Wystaw dnia 31 maja 1988 r., w następującym brzmieniu:

Przekład

PROTOKÓŁ

w sprawie zmiany Konwencji o wystawach międzynarodowych, podpisanej w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r.

Strony niniejszej konwencji

uważając, że reguły postępowania ustanowione Konwencją o wystawach międzynarodowych, podpisaną w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r., zmienioną i uzupełnioną protokołami z dnia 10 maja 1948 r. i z dnia 16 listopada 1966 r., okazały się użyteczne i niezbędne dla organizatorów tych wystaw, jak i dla państw uczestniczących,

pragnąc przystosować do nowoczesnych warunków działania wyżej wspomniane reguły, jak również te, które dotyczą organizacji powołanej do czuwania nad stosowaniem konwencji, oraz zebrać te postanowienia w jednym dokumencie, który zastąpi konwencję z 1928 r.,

uzgodniły, co następuje:

Artykuł I

Celem niniejszego protokołu jest:

a) zmiana reguł postępowania dotyczących wystaw międzynarodowych,

b) zmiana postanowień dotyczących działalności Międzynarodowego Biura Wystaw.

Zmiana

Artykuł II

Konwencja z 1928 r. zostaje na nowo zmieniona niniejszym protokołem stosownie do celów wyrażonych w artykule I. Tekst tak zmienionej konwencji zawiera załącznik do niniejszego protokołu, którego stanowi część integralną.

Artykuł III

1. Niniejszy protokół jest otwarty do podpisu stron konwencji z 1928 r. w Paryżu od dnia 30 listopada 1972 r. do dnia 30 listopada 1973 r. i pozostanie otwarty po tym terminie dla przystąpienia tych stron.

2. Strony konwencji z 1928 r. mogą stać się stronami niniejszego protokołu w drodze:

a) podpisania bez zastrzeżenia ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia,

b) podpisania z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, potwierdzonego następnie ratyfikacją, przyjęciem lub zatwierdzeniem,

c) przystąpienia.

3. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia powinny być złożone Rządowi Republiki Francuskiej.

Artykuł IV

Niniejszy protokół wejdzie w życie w dniu, w którym 29 państw stanie się jego stronami w sposób określony w artykule III.

Artykuł V

Postanowienia niniejszego protokołu nie mają zastosowania do rejestracji wystawy, której termin zostanie przyznany przez Międzynarodowe Biuro Wystaw przed i podczas sesji Rady Administracyjnej, poprzedzającej bezpośrednio wejście w życie niniejszego protokołu zgodnie z artykułem IV.

Artykuł VI

Rząd Republiki Francuskiej będzie powiadamiał rządy układających się stron oraz Międzynarodowe Biuro Wystaw o:

a) podpisach, ratyfikacjach, przyjęciach, zatwierdzeniach i przystąpieniach do protokołu stosownie do postanowień artykułu III,

b) dacie wejścia w życie niniejszego protokołu zgodnie z artykułem IV.

Artykuł VII

Z chwilą wejścia w życie niniejszego protokołu Rząd Republiki Francuskiej zarejestruje go w Sekretariacie Narodów Zjednoczonych stosownie do artykułu 102 Karty Narodów Zjednoczonych.

Na dowód czego niżej podpisani, odpowiednio umocowani w tym celu, podpisali niniejszy protokół.

Sporządzono w Paryżu dnia 30 listopada 1972 r. w języku francuskim, w jednym egzemplarzu, który będzie przechowywany w archiwach Rządu Republiki Francuskiej i którego uwierzytelnione odpisy zostaną wydane przez ten rząd wszystkim stronom konwencji z 1928 r.

Po zaznajomieniu się z powyższymi aktami, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– zostały one uznane za słuszne w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych,

– są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone,

– będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 31 lipca 1992 r.

Załącznik

KONWENCJA
O WYSTAWACH MIĘDZYNARODOWYCH,

podpisana w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r.,

zmieniona i uzupełniona protokołami z dnia 10 maja 1948 r., 16 listopada 1966 r. i 30 listopada 1972 r.

ROZDZIAŁ I

Definicje i przedmiot

Artykuł 1

1. Wystawą jest pokaz, który, niezależnie od nazwy, ma cel poznawczy poprzez ukazanie przeglądu środków, jakimi dysponuje człowiek dla zaspokojenia potrzeb cywilizacji, oraz postępu osiągniętego w jednej lub w kilku dziedzinach działalności ludzkiej albo ich perspektyw na przyszłość.

2. Wystawa jest międzynarodowa, jeśli uczestniczy w niej więcej niż jedno państwo.

3. Uczestnikami wystawy międzynarodowej są wystawcy z państw oficjalnie reprezentowanych, zgrupowani w sekcjach narodowych, albo organizacje międzynarodowe lub wystawcy z państw nie reprezentowanych oficjalnie, a także ci, którzy w myśl regulaminu wystawy upoważnieni są do uprawiania innej działalności, w szczególności z tytułu koncesji.

Artykuł 2

Niniejszą konwencję stosuje się do wszystkich wystaw międzynarodowych, z wyjątkiem:

a) wystaw, których czas trwania jest krótszy od trzech tygodni,

b) wystaw sztuk pięknych,

c) wystaw o charakterze ściśle handlowym.

Artykuł 3

1. Niezależnie od nazwy, jaką organizatorzy wystawy mogą jej nadać, niniejsza konwencja rozróżnia wystawy powszechne i wystawy specjalistyczne.

2. Wystawa jest powszechna, jeżeli przedstawia przegląd stosowanych środków działania oraz postępu osiągniętego lub mającego być osiągniętym w wielu dziedzinach działalności ludzkiej, takich, jakie wynikają z klasyfikacji przewidzianej w artykule 30 ust. 2 lit. a) niniejszej konwencji.

3. Wystawa jest specjalistyczna, jeżeli poświęcona jest jednej dziedzinie działalności ludzkiej, takiej, jak ją określa klasyfikacja.

ROZDZIAŁ II

Czas trwania i częstotliwość wystaw

Artykuł 4

1. Czas trwania wystawy nie może przekraczać sześciu miesięcy.

2. Terminy otwarcia i zamknięcia wystawy są ustalane z chwilą jej rejestracji i mogą ulec zmianie jedynie w przypadku siły wyższej i za zgodą Międzynarodowego Biura Wystaw (zwanego dalej Biurem), o którym mowa w rozdziale V niniejszej konwencji. Jednak całkowity czas trwania wystawy nie może być dłuższy od sześciu miesięcy.

Artykuł 5

1. Częstotliwość wystaw, których dotyczy niniejsza konwencja, jest uregulowana, jak następuje:

a) okres pomiędzy dwiema wystawami powszechnymi urządzanymi w tym samym państwie musi wynosić co najmniej dwadzieścia lat, natomiast okres pomiędzy wystawą powszechną i wystawą specjalistyczną – co najmniej pięć lat,

b) okres pomiędzy dwiema wystawami powszechnymi organizowanymi w różnych państwach musi wynosić co najmniej dziesięć lat,

c) okres pomiędzy wystawami specjalistycznymi tego samego rodzaju, organizowanymi w tym samym państwie, musi wynosić co najmniej dziesięć lat, natomiast okres pomiędzy wystawami specjalistycznymi różnego rodzaju – co najmniej pięć lat,

d) okres pomiędzy dwiema wystawami specjalistycznymi tego samego rodzaju, organizowanymi w różnych państwach, musi wynosić co najmniej pięć lat, a okres pomiędzy wystawami specjalistycznymi różnego rodzaju – co najmniej dwa lata.

2. Niezależnie od postanowień ust. 1 Biuro może wyjątkowo, w sposób określony w artykule 28 ust. 3 lit. f), skrócić wyżej wymienione okresy.

3. Bieg okresów pomiędzy wystawami zarejestrowanymi rozpoczyna się w dniu otwarcia tych wystaw.

ROZDZIAŁ III

Rejestracja

Artykuł 6

1. Rząd układającej się strony, na której terytorium planuje się zorganizowanie wystawy (zwany dalej Rządem zapraszającym), powinien zwrócić się do Biura z wnioskiem o zarejestrowanie wystawy, wskazując jednocześnie przewidywane w związku z tym środki prawne, regulaminowe i finansowe. Rząd państwa nie układającego się, który pragnie uzyskać zarejestrowanie wystawy, może skierować w ten sam sposób wniosek do Biura, pod warunkiem że zobowiąże się do przestrzegania dla tej wystawy postanowień rozdziałów I, II, III i IV niniejszej konwencji oraz regulaminów wydanych do ich stosowania.

2. Wniosek o rejestrację powinien być wniesiony przez rząd odpowiedzialny za stosunki międzynarodowe w miejscu wystawy (zwany dalej Rządem zapraszającym) – nawet w przypadku gdy ten Rząd nie jest organizatorem wystawy.

3. Biuro określa, w drodze obowiązujących regulaminów, maksymalny termin dla zarezerwowania daty wystawy oraz minimalny termin dla złożenia wniosku o rejestrację. Biuro określa również, jakie dokumenty powinny być załączone do takiego wniosku, oraz ustala, w drodze obowiązującego regulaminu, wysokość wkładu wymaganego na koszty badania wniosku.

4. Wystawa zostaje zarejestrowana, jeżeli spełnia warunki ustalone niniejszą konwencją oraz regulaminami wydanymi przez Biuro.

Artykuł 7

1. Jeżeli dwa lub więcej państw ubiega się jednocześnie o zarejestrowanie wystawy i nie może dojść do porozumienia, to zwracają się one do Zgromadzenia Ogólnego Biura, które podejmuje decyzję biorąc pod uwagę argumenty powołane przez stronę, a zwłaszcza szczególne przyczyny natury historycznej lub obyczajowej, okres, jaki upłynął od ostatniej wystawy, oraz liczbę wystaw, jakie już zostały zorganizowane przez współubiegające się państwa.

2. Biuro daje pierwszeństwo wystawie planowanej na terytorium układającej się strony, chyba że zachodzą okoliczności wyjątkowe.

Artykuł 8

Z wyjątkiem przypadku przewidzianego w artykule 4 ust. 2, państwo, które uzyskało zarejestrowanie wystawy, traci uprawnienia związane z rejestracją, jeżeli zmienia zadeklarowane terminy wystawy. Jeżeli państwo to pragnie zorganizować wystawę w innym terminie, musi wnieść nowy wniosek oraz podporządkować się, jeśli zajdzie taki przypadek, procedurze przewidzianej w artykule 7, mającej zastosowanie w razie współubiegania się innych państw.

Artykuł 9

1. Układające się strony odmówią udziału w każdej wystawie nie zarejestrowanej, jak również odmówią swego protektoratu oraz wszelkiej subwencji.

2. Układające się strony mają całkowitą swobodę nieuczestniczenia w wystawie zarejestrowanej.

3. Każda z układających się stron użyje wszelkich środków, jakie w świetle jej ustawodawstwa uzna za najbardziej celowe dla przeciwstawienia się działalności promotorów wystaw fikcyjnych lub wystaw, do uczestniczenia w których wystawcy byliby podstępnie nakłaniani kłamliwymi obietnicami, ogłoszeniami lub reklamą.

ROZDZIAŁ IV

Obowiązki organizatorów wystaw zarejestrowanych oraz państw uczestniczących

Artykuł 10

1. Rząd zapraszający ma obowiązek czuwać nad przestrzeganiem postanowień niniejszej konwencji oraz regulaminów wydanych dla jej stosowania.

2. Jeżeli Rząd zapraszający nie jest sam organizatorem wystawy, to organizująca ją osoba prawna musi być w tym celu oficjalnie uznana przez rząd, który gwarantuje wykonanie zobowiązań tej osoby.

Artykuł 11

1. Wszelkie zaproszenia do udziału w wystawie, niezależnie od tego, czy kierowane są do układających się stron, czy też do państw nie będących stronami konwencji, powinny być przesyłane drogą dyplomatyczną wyłącznie przez rząd państwa zapraszającego do rządu państwa zapraszanego, i to zarówno dla tego rządu, jak i dla osób fizycznych i prawnych podlegających jego zwierzchnictwu. Odpowiedzi powinny nadchodzić tą samą drogą do rządu państwa zapraszającego, jak również wnioski pochodzące od osób fizycznych lub prawnych nie zaproszonych, wyrażających chęć wzięcia udziału w wystawie. Zaproszenia powinny uwzględniać terminy ustalone przez Biuro. Zaproszenia do organizacji o charakterze międzynarodowym są kierowane bezpośrednio do tych organizacji.

2. Żadna z układających się stron nie może organizować ani patronować uczestnictwu w wystawie międzynarodowej, jeżeli zaproszenia, o których wyżej mowa, nie zostały skierowane zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji.

3. Układające się strony zobowiązują się nie wysyłać i nie przyjmować jakiegokolwiek zaproszenia do udziału w wystawie organizowanej na terytorium jednej z układających się stron albo państwa nie będącego stroną konwencji, jeżeli zaproszenie nie zawiera wzmianki o rejestracji wystawy, uzyskanej zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji.

4. Każda z układających się stron może zwrócić się do organizatorów o powstrzymanie się od wysyłania pod jej adresem zaproszeń innych niż to, które jest dla niej przeznaczone. Może ona również powstrzymać się sama od przekazywania zaproszeń lub wniosków wyrażających chęć wzięcia udziału w wystawie, pochodzących od osób fizycznych lub prawnych nie zaproszonych.

Artykuł 12

Rząd zapraszający powinien mianować komisarza generalnego wystawy, mającego za zadanie reprezentowanie Rządu we wszelkich sprawach wynikających z niniejszej konwencji oraz we wszystkim, co dotyczy wystawy.

Artykuł 13

Rząd każdego państwa uczestniczącego w wystawie powinien mianować komisarza generalnego sekcji, powołanego do reprezentowania go wobec Rządu zapraszającego. Komisarz generalny sekcji jest wyłącznie odpowiedzialny za organizację ekspozycji narodowej swego kraju. Informuje on komisarza generalnego wystawy o tym, co obejmuje ta ekspozycja, oraz czuwa nad przestrzeganiem praw i obowiązków wystawców.

Artykuł 14

1. W przypadku gdy wystawy powszechne obejmują pawilony narodowe, wszystkie rządy uczestniczące budują te pawilony na własny koszt. Jednakże, za uprzednią zgodą Biura, organizatorzy wystaw powszechnych mogą, w drodze wyjątku, wybudować pomieszczenia przeznaczone do wynajmowania rządom, które nie są w stanie wybudować pawilonów narodowych.

2. Na wystawach specjalistycznych budowa obiektów należy do organizatorów.

Artykuł 15

Na wystawie powszechnej Rząd zapraszający, władze lokalne oraz organizatorzy wystawy nie mogą pobierać czynszu ani opłat ryczałtowych za powierzchnie przyznane rządom uczestniczącym, z wyjątkiem czynszu za pomieszczenia wybudowane w drodze wyjątku przewidzianego w artykule 14 ust. 1. W przypadku gdy ustawodawstwo obowiązujące w państwie zapraszającym wymaga uiszczenia podatku od nieruchomości, podatek taki obciąża organizatorów. Odpłatne mogą być jedynie usługi rzeczywiście świadczone na podstawie regulaminów zatwierdzonych przez Biuro.

Artykuł 16

Przepisy celne dotyczące wystaw określone są w załączniku do niniejszej konwencji, stanowiącym jej część integralną.

Artykuł 17

Na wystawie tylko te sekcje uważane są za narodowe i mogą być określane tą nazwą, które zostały utworzone pod zwierzchnictwem komisarzy generalnych mianowanych przez rządy państw uczestniczących, zgodnie z artykułem 13. Sekcja narodowa obejmuje wszystkich wystawców danego państwa, nie obejmuje natomiast osób działających z tytułu koncesji.

Artykuł 18

1. Na wystawie nie jest dozwolone oznaczenie uczestnika lub grupy uczestników nazwą geograficzną dotyczącą jednej z układających się stron bez zezwolenia komisarza generalnego sekcji, reprezentującego rząd tej strony.

2. W przypadku gdy układająca się strona nie bierze udziału w wystawie, komisarz generalny wystawy czuwa nad przestrzeganiem ochrony przewidzianej w poprzednim paragrafie w zakresie dotyczącym tej układającej się strony.

Artykuł 19

1. Eksponaty wystawiane w sekcji narodowej państwa uczestniczącego w wystawie powinny być ściśle związane z tym państwem (np. przedmioty pochodzące z terytorium tego państwa lub wytworzone przez jego obywateli).

2. Jednakże za zgodą komisarzy generalnych innych zainteresowanych państw mogą być tam wystawiane inne przedmioty i wyroby, pod warunkiem że służą jedynie uzupełnieniu ekspozycji.

3. W przypadku sporu pomiędzy państwami uczestniczącymi w wystawie, dotyczącego spraw przewidzianych w ustępach 1 i 2, podlega on rozstrzygnięciu w drodze arbitrażu przez kolegium komisarzy generalnych sekcji, orzekające większością głosów obecnych. Decyzja kolegium jest ostateczna.

Artykuł 20

1. Jeżeli ustawodawstwo obowiązujące w państwie zapraszającym nie zawiera odmiennych postanowień, nie może być na wystawie przyznany żaden monopol jakiegokolwiek rodzaju, z wyjątkiem zezwolenia w zakresie usług ogólnych, przyznanego przez Biuro przy rejestracji wystawy. W tym przypadku organizatorzy zobowiązani są do:

a) wskazania istnienia takiego lub takich monopoli w regulaminie ogólnym wystawy oraz w umowie uczestnictwa,

b) zapewnienia uczestnikom korzystania z usług zmonopolizowanych na warunkach zwykle stosowanych w tym państwie,

c) nieograniczania w żadnym wypadku uprawnień komisarzy generalnych w ich sekcjach.

2. Komisarz generalny wystawy podejmuje wszelkie środki, aby opłaty żądane od państw uczestniczących nie były wyższe od żądanych od organizatorów wystawy, a w żadnym przypadku nie wyższe od opłat normalnie stosowanych w miejscu wystawy.

Artykuł 21

Komisarz generalny wystawy podejmuje wszelkie możliwe środki w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania usług użyteczności publicznej na terenie wystawy.

Artykuł 22

Rząd zapraszający będzie starał się ułatwić organizację udziału państw i ich obywateli, w szczególności w zakresie taryf przewozowych oraz warunków dopuszczania osób i rzeczy.

Artykuł 23

1. Regulamin ogólny wystawy powinien wskazywać, czy niezależnie od świadectw uczestnictwa, które mogą być przyznawane uczestnikom wystawy, będą lub nie będą przyznawane nagrody. Jeżeli są przewidziane, ich przyznawanie może być ograniczone do pewnych kategorii.

2. Przed otwarciem wystawy każdy jej uczestnik może wyrazić życzenie wyłączenia go z przyznawania nagród.

Artykuł 24

Międzynarodowe Biuro Wystaw, o którym mowa w następnym rozdziale, może ustalić regulaminy określające ogólne zasady składu i funkcjonowania komisji sędziowskich, jak również tryb przyznawania nagród.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia instytucjonalne

Artykuł 25

1. Tworzy się organizację międzynarodową pod nazwą Międzynarodowe Biuro Wystaw, która ma za zadanie czuwać nad wykonaniem i zapewnić stosowanie niniejszej konwencji. Członkami Biura są rządy układających się stron. Siedzibą Biura jest Paryż.

2. Biuro posiada osobowość prawną, w szczególności zdolność do zawierania umów, do nabywania i zbywania dóbr ruchomych i nieruchomych, jak również zdolność sądową.

3. Biuro posiada zdolność do zawierania porozumień, w szczególności w przedmiocie przywilejów i immunitetów, z państwami i organizacjami międzynarodowymi, dla wykonywania uprawnień przyznanych mu niniejszą konwencją.

4. Biuro składa się ze Zgromadzenia Ogólnego, Prezesa, Komisji Wykonawczej, komisji specjalistycznych, z tylu wiceprezesów, co komisji, oraz z sekretariatu kierowanego przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 26

Zgromadzenie Ogólne Biura składa się z delegatów wyznaczonych przez rządy układających się stron, po jednym do trzech delegatów każdej ze stron.

Artykuł 27

Zgromadzenie Ogólne zbiera się na sesjach zwyczajnych i może również odbywać sesje nadzwyczajne. Zgromadzenie stanowi we wszystkich sprawach należących w myśl niniejszej konwencji do właściwości Biura, którego jest najwyższym organem, a w szczególności:

a) omawia, przyjmuje i ogłasza regulaminy dotyczące rejestracji, klasyfikacji i organizacji wystaw międzynarodowych oraz funkcjonowania Biura. W ramach postanowień niniejszej konwencji może wydawać regulaminy obowiązujące, jak również regulaminy wzorcowe dla organizacji wystaw,

b) uchwala budżet, kontroluje i zatwierdza rachunki Biura,

c) zatwierdza sprawozdania Sekretarza Generalnego,

d) powołuje komisje, jakie uważa za potrzebne, mianuje członków Komisji Wykonawczej i innych komisji oraz ustala czas trwania ich mandatów,

e) zatwierdza projekty porozumień międzynarodowych, o których mowa w artykule 25 ustęp 3 niniejszej konwencji,

f) uchwala projekty zmian przewidziane w artykule 33,

g) mianuje Sekretarza Generalnego.

Artykuł 28

1. Niezależnie od liczby swych delegatów rząd każdej z układających się stron dysponuje jednym głosem na Zgromadzeniu Ogólnym. Prawo do głosowania zostaje zawieszone, jeżeli suma nie uregulowanych składek, należnych w myśl artykułu 32, przewyższa ich sumę za rok bieżący oraz ubiegły.

2. Obrady Zgromadzenia Ogólnego są ważne, jeżeli liczba delegacji obecnych na posiedzeniu i posiadających prawo głosowania wynosi przynajmniej dwie trzecie liczby układających się stron posiadających prawo do głosowania. W braku quorum zwołuje się w terminie co najmniej jednego miesiąca nowe posiedzenie z tym samym porządkiem dziennym; wymagane quorum wynosi wówczas połowę liczby układających się stron posiadających prawo głosowania.

3. Uchwały podejmowane są większością głosów za lub przeciw. Jednakże większość dwóch trzecich głosów jest wymagana do podjęcia następujących decyzji:

a) uchwalenia projektów zmian niniejszej konwencji,

b) wprowadzenia lub zmiany regulaminów,

c) uchwalenia budżetu oraz zatwierdzenia wysokości rocznych składek układających się stron,

d) upoważnienia do zmiany terminów otwarcia i zamknięcia wystawy w warunkach przewidzianych w artykule 4,

e) zarejestrowania wystawy na terytorium państwa nie będącego stroną konwencji w przypadku konkurowania z wystawą na terytorium jednej z układających się stron,

f) skrócenia okresów pomiędzy wystawami, przewidzianych w artykule 5 niniejszej konwencji,

g) przyjęcia zastrzeżeń zgłoszonych przez jedną z układających się stron do zmiany, która w myśl artykułu 33 powinna być, zależnie od przypadku, zaakceptowana większością czterech piątych liczby głosów lub jednomyślnie,

h) zatwierdzenia każdego projektu porozumienia międzynarodowego,

i) mianowania Sekretarza Generalnego.

Artykuł 29

1. Prezes wybierany jest przez Zgromadzenie Ogólne w tajnym głosowaniu na okres dwóch lat spośród delegatów rządów układających się stron. W czasie trwania swego mandatu nie reprezentuje on państwa, którego jest obywatelem. Prezes może być ponownie wybierany.

2. Prezes zwołuje i prowadzi posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego oraz czuwa nad sprawnym funkcjonowaniem Biura. W razie nieobecności prezesa, jego funkcje pełni wiceprezes – przewodniczący Komisji Wykonawczej, a w razie niemożności – jeden z pozostałych wiceprezesów w kolejności starszeństwa wyboru.

3. Wiceprezesi wybierani są spośród delegatów rządów układających się stron przez Zgromadzenie Ogólne, które określa rodzaj oraz czas trwania ich mandatów, a w szczególności powierza im kierownictwo określonych komisji.

Artykuł 30

1. Komisja Wykonawcza składa się z delegatów rządów dwunastu układających się stron, po jednym delegacie każdego rządu.

2. Komisja Wykonawcza:

a) ustala i utrzymuje w aktualności klasyfikację dziedzin działalności ludzkiej, które mogą obejmować wystawy,

b) bada każdy wniosek o zarejestrowanie wystawy i przedkłada wraz ze swoją opinią do zatwierdzenia przez Zgromadzenie Ogólne,

c) wykonuje zadania powierzone jej przez Zgromadzenie Ogólne,

d) może zasięgać opinii innych komisji.

Artykuł 31

1. Sekretarz Generalny, mianowany zgodnie z postanowieniami artykułu 28 niniejszej konwencji, powinien być obywatelem jednej z układających się stron.

2. Sekretarz Generalny kieruje bieżącymi sprawami Biura zgodnie z instrukcjami Zgromadzenia Ogólnego i Komisji Wykonawczej, opracowuje projekt budżetu, przedstawia rachunki i składa Zgromadzeniu Ogólnemu sprawozdania ze swej działalności. Reprezentuje Biuro, w szczególności przed sądami.

3. Zgromadzenie Ogólne określa inne uprawnienia i obowiązki, jak również status Sekretarza Generalnego.

Artykuł 32

Budżet roczny Biura jest ustalany przez Zgromadzenie Ogólne w sposób przewidziany w ustępie 3 artykułu 28. Uwzględnia on zasoby finansowe Biura, dochody wszelkiego rodzaju, jak równie salda dodatnie i ujemne przeniesione z poprzednich okresów budżetowych. Wydatki Biura pokrywane są z tych źródeł oraz ze składek układających się stron, określanych stosownie do przypadającej na każdą z nich liczby udziałów w myśl decyzji Zgromadzenia Ogólnego.

Artykuł 33

1. Każda z układających się stron może wnieść projekt zmiany niniejszej konwencji. Tekst projektu wraz z uzasadnieniem kieruje się do Sekretarza Generalnego, który przesyła go w jak najkrótszym czasie innym układającym się stronom.

2. Projekt zmiany zostaje wpisany na porządek dzienny sesji zwyczajnej lub nadzwyczajnej Zgromadzenia Ogólnego, która odbywa się w terminie co najmniej trzech miesięcy od daty rozesłania projektu przez Sekretarza Generalnego.

3. Każdy projekt zmiany, uchwalony przez Zgromadzenie Ogólne w sposób przewidziany w ustępie poprzednim oraz w artykule 28, zostaje przedłożony przez Rząd Republiki Francuskiej do akceptacji przez wszystkie układające się strony. Zmiana wchodzi w życie w stosunku do wszystkich układających się stron z chwilą, gdy cztery piąte tych stron notyfikuje Rządowi Republiki Francuskiej swą zgodę. Jednakże postanowień tych nie stosuje się do projektów zmian niniejszego ustępu, do artykułu 16 dotyczącego przepisów celnych ani do załącznika, o którym mowa w tym artykule; w tych przypadkach zmiana wchodzi w życie z chwilą, gdy wszystkie układające się Strony notyfikują swą zgodę Rządowi Republiki Francuskiej.

4. Każda układająca się strona, która pragnie wyrazić zgodę na zmianę z zastrzeżeniem, powinna zgłosić do Biura treść zamierzonego zastrzeżenia. Zgromadzenie Ogólne orzeka o dopuszczalności tego zastrzeżenia. Zgromadzenie Ogólne powinno uwzględniać zastrzeżenia zmierzające do zachowania stanu nabytego w zakresie dotyczącym wystaw oraz odrzucać zastrzeżenia, które doprowadziłyby do wytworzenia stanów uprzywilejowanych. W razie przyjęcia zastrzeżenia, strona, która je zgłosiła, jest liczona przy obliczaniu wyżej wspomnianej większości czterech piątych jako akceptująca zmianę. W razie odrzucenia zastrzeżenia, strona, która je zgłosiła, ma prawo wyboru pomiędzy odmową zgody na zmianę a jej przyjęciem bez zastrzeżenia.

5. Jeśli zmiana wchodzi w życie w sposób przewidziany w ustępie 3 niniejszego artykułu, układająca się strona, która odrzuciła zmianę, może, jeżeli uzna to za stosowne, skorzystać z postanowień artykułu 37 niniejszej konwencji.

Artykuł 34

1. W razie sporu między dwiema lub kilkoma układającymi się stronami co do stosowania lub wykładni niniejszej konwencji, który nie może być rozstrzygnięty przez władze mające prawo decyzji w myśl tejże konwencji, zainteresowane strony powinny podjąć rozmowy w celu dojścia do porozumienia.

2. Jeżeli rozmowy te nie doprowadzą w krótkim czasie do ugody, jedna ze stron zwraca się do prezesa Biura o powołanie rozjemcy. Jeśli rozjemca nie może uzyskać zgody stron na rozstrzygnięcie sporu, przedstawia on prezesowi raport określający rodzaj i zakres sporu.

3. Po stwierdzeniu braku zgody stron spór staje się przedmiotem arbitrażu. W tym celu jedna ze stron zwraca się do Sekretarza Generalnego Biura, w terminie dwóch miesięcy od przekazania stronom raportu rozjemcy, z wnioskiem o arbitraż, wymieniając wybranego przez siebie arbitra. Druga lub drugie strony powinny wyznaczyć, każda w terminie dwóch miesięcy, swego arbitra. W razie braku takiego wyznaczenia, jedna ze stron zwraca się do prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o wyznaczenie arbitra albo arbitrów.

Jeżeli kilka stron występuje we wspólnej sprawie, liczą się one, dla stosowania postanowień poprzedniego ustępu, za jedną. W razie wątpliwości decyduje Sekretarz Generalny.

Arbitrzy wyznaczają z kolei superarbitra. Jeśli w terminie dwóch miesięcy nie mogą dojść do porozumienia w sprawie tego wyboru, prezes Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, na wniosek jednej ze stron, wyznacza superarbitra.

4. Kolegium arbitrów orzeka większością głosów. W razie równej liczby głosów, głos superarbitra jest decydujący. Orzeczenie arbitrażowe jest ostateczne i bez odwołania dla wszystkich zainteresowanych stron.

5. Każde państwo może, z chwilą podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia do niniejszej konwencji, oświadczyć, że nie uważa się za związane postanowieniami ustępów 3 i 4. Inne układające się strony nie będą związane tymi postanowieniami w stosunku do państwa, które wyrazi takie zastrzeżenie.

6. Układająca się strona, która wyrazi zastrzeżenie stosownie do postanowień poprzedniego ustępu, może w każdej chwili wycofać to zastrzeżenie, powiadamiając o tym rząd, który jest depozytariuszem konwencji.

Artykuł 35

Niniejsza konwencja jest otwarta do przystąpienia z jednej strony dla każdego państwa będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub nie należącego do ONZ, lecz będącego stroną statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, członkiem wyspecjalizowanej agencji Narodów Zjednoczonych lub członkiem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, a z drugiej strony – dla każdego państwa, którego wniosek o przystąpienie zostanie zatwierdzony większością dwóch trzecich głosów układających się stron, mających prawo głosu na Zgromadzeniu Ogólnym Biura. Dokumenty przystąpienia podlegają złożeniu Rządowi Republiki Francuskiej i mają skutek od daty ich złożenia.

Artykuł 36

Rząd Republiki Francuskiej powiadamia rządy państw – stron niniejszej konwencji, jak również Międzynarodowe Biuro Wystaw, o:

a) wejściu w życie zmian konwencji, stosownie do artykułu 33,

b) przystąpieniach w myśl artykułu 35,

c) wypowiedzeniach stosownie do artykułu 37,

d) zgłoszonych zastrzeżeniach zgodnie z artykułem 34 ustęp 5,

e) ewentualnym wygaśnięciu konwencji.

Artykuł 37

1. Każda z układających się stron może wypowiedzieć niniejszą konwencję, powiadamiając o tym na piśmie Rząd Republiki Francuskiej.

2. Wypowiedzenie ma skutek po upływie jednego roku od otrzymania powyższego powiadomienia.

3. Niniejsza konwencja wygasa, jeżeli na skutek wypowiedzeń liczba układających się stron zmniejszy się poniżej siedmiu.

Z zastrzeżeniem przypadku porozumienia, jakie układające się strony mogłyby zawrzeć w sprawie rozwiązania Biura, jego likwidacją zajmie się Sekretarz Generalny. Aktywa zostaną rozdzielone pomiędzy układające się strony proporcjonalnie do składek wpłaconych przez nie od chwili przystąpienia do niniejszej konwencji. Ewentualne pasywa obciążą te same strony proporcjonalnie do składek ustalonych na bieżący rok budżetowy.

Sporządzono w Paryżu dnia 30 listopada 1972 r.

ZAŁĄCZNIK

do Konwencji o wystawach międzynarodowych, podpisanej w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r., zmienionej i uzupełnionej protokołami z dnia 10 maja 1948 r., 16 listopada 1966 r. i 30 listopada 1972 r.

Przepisy celne dotyczące przywozu towarów z zagranicy przez uczestników wystaw międzynarodowych

Artykuł 1

Definicje

Dla celów niniejszego załącznika przez:

a) „należności przywozowe” – rozumie się należności celne i wszelkie inne należności i podatki pobierane przy przywozie z zagranicy lub w okolicznościach związanych z przywozem, jak również wszelkie należności akcyzowe i podatki wewnętrzne, którym podlegają towary przywożone, jednak z wyłączeniem opłat i narzutów odnoszących się wyłącznie do przybliżonego kosztu świadczonych usług i nie stanowiących ani pośredniej ochrony wyrobów krajowych, ani podatków przywozowych o charakterze fiskalnym,

b) „odprawę warunkową” – rozumie się przywóz czasowy zwolniony od opłat importowych, do którego nie stosuje się zakazów lub ograniczeń przywozowych, pod warunkiem wywozu.

Artykuł 2

Z odprawy warunkowej korzystają:

a) towary przeznaczone do wystawienia lub mające być przedmiotem pokazu na wystawie,

b) towary przeznaczone do wykorzystania przy ekspozycji na wystawie wyrobów zagranicznych, takie jak:

i) towary niezbędne do pokazu wystawianych maszyn lub urządzeń zagranicznych,

ii) materiały budowlane, nawet w stanie surowym, materiały dekoracyjne i meble oraz sprzęt elektryczny dla zagranicznych pawilonów i stoisk wystawienniczych, jak również dla pomieszczeń przydzielonych komisarzowi generalnemu sekcji uczestniczącego kraju obcego,

iii) narzędzia i sprzęt wykorzystywany przy budowie oraz środki transportu niezbędne do prac przy wystawie,

iv) materiały reklamowe lub służące do pokazu, przeznaczone w sposób oczywisty do reklamowania towarów pochodzenia zagranicznego eksponowanych na wystawie, takie jak nośniki dźwięku, filmy i przeźrocza, jak również aparatura niezbędna do ich wykorzystania,

c) wyposażenie – w tym instalacje do tłumaczeń, urządzeń zapisu dźwięku i filmów o charakterze oświatowym, naukowym lub kulturalnym – przeznaczone do wykorzystania przy okazji wystawy.

Artykuł 3

Ułatwienia, o których mowa w artykule 2 niniejszego załącznika, będą przyznane pod warunkiem, że:

a) istnieje możliwość identyfikacji towarów przy ich ponownym wywozie,

b) komisarz generalny sekcji kraju uczestniczącego poręczy – bez składania zabezpieczenia płatniczego – uiszczenie należności przywozowych importowych w odniesieniu do towarów, które nie zostałyby ponownie wywiezione w określonym czasie po zamknięciu wystawy; na żądanie wystawcy mogą być dopuszczone inne gwarancje przewidziane przepisami kraju zapraszającego (na przykład karnet ATA, wprowadzony Konwencją Rady Współpracy Celnej z dnia 6 grudnia 1961 r.),

c) władze celne kraju przywozu czasowego uznają, że warunki przewidziane w niniejszym załączniku zostały dotrzymane.

Artykuł 4

Towary stanowiące przedmiot odprawy warunkowej nie mogą być wypożyczane, wynajmowane, wykorzystywane za wynagrodzeniem ani przenoszone poza teren wystawy tak długo, jak długo korzystają z ułatwień przewidzianych w niniejszym załączniku, chyba że zezwala na to prawo i przepisy kraju przywozu czasowego. Towary te powinny zostać wywiezione w jak najkrótszym czasie, a najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od zamknięcia wystawy. Władze celne mogą z uzasadnionych przyczyn przedłużyć ten okres w granicach przewidzianych prawem i przepisami kraju przywozu czasowego.

Artykuł 5

a) Niezależnie od obowiązku przewidzianego w artykule 4 nie będzie wymagać się wywozu towarów nietrwałych, poważnie uszkodzonych lub o małej wartości, pod warunkiem że stosownie do decyzji władz celnych zostaną one:

i) obciążone należnościami celnymi uiszczonymi gotówką,

ii) przekazane, bez jakichkolwiek obciążeń, na rzecz Skarbu Państwa kraju czasowego przywozu,

iii) zniszczone, pod kontrolą urzędową, bez powodowania kosztów, które mogłyby z tego tytułu wyniknąć dla Skarbu Państwa kraju czasowego przywozu.

Jednakże obowiązek wywozu nie ma zastosowania do towarów jakiegokolwiek rodzaju, które zostały zniszczone na żądanie komisarza generalnego sekcji pod nadzorem urzędowym, bez powodowania kosztów z tego tytułu dla Skarbu Państwa kraju odprawy warunkowej.

b) Towary odprawione warunkowo zamiast ponownego wywozu mogą zostać przeznaczone na inne cele, w szczególności do konsumpcji wewnętrznej, z zastrzeżeniem dopełnienia warunków i formalności wynikających z praw i przepisów kraju odprawy warunkowej, jakie są wymagane w odniesieniu do przywozu bezpośrednio z zagranicy.

Artykuł 6

Produkty uzyskane ubocznie w związku z pokazem wystawianych maszyn i urządzeń w czasie trwania wystawy z towarów przywiezionych czasowo podlegają postanowieniom artykułów 4 i 5 niniejszego załącznika, tak jak gdyby zostały odprawione warunkowo, z zastrzeżeniem postanowień zawartych w artykule 7.

Artykuł 7

Nie pobiera się należności przywozowych oraz nie stosuje się ograniczeń ani zakazów przywozu, jak również, gdy dokonano odprawy warunkowej, nie jest wymagany obowiązek powtórnego wywozu, jeżeli wartość globalna oraz ilość towarów są uzasadnione, zdaniem władz celnych kraju przywozu, charakterem wystawy, liczbą zwiedzających oraz wielkością udziału wystawcy, za:

a) drobne próbki (z wyłączeniem napojów alkoholowych, tytoniu i paliw) reprezentujące towary zagraniczne eksponowane na wystawie, w tym próbki produktów spożywczych i napojów importowanych jako takich lub wytworzonych na wystawie z towarów sprowadzonych luzem, pod warunkiem że:

i) są to wyroby zagraniczne dostarczane bezpłatnie, które służą wyłącznie do bezpłatnego rozdawania zwiedzającym wystawę w celu zużycia lub konsumpcji przez osoby, którym je rozdano,

ii) wyroby powyższe można zidentyfikować jako próbki o charakterze reklamowym i małej wartości jednostkowej,

iii) wyroby powyższe nie nadają się do sprzedaży oraz – jeżeli są opakowane – są konfekcjonowane w opakowaniach zawierających ilości wyraźnie mniejsze niż najmniejsze opakowania będące w sprzedaży detalicznej,

iv) próbki produktów spożywczych i napojów, które nie są rozdawane w opakowaniach, o których mowa w punkcie iii), będą spożywane na terenie wystawy,

b) próbki importowane, które są zużywane lub konsumowane przez członków jury wystawy celem degustacji lub oceny eksponowanych obiektów, pod warunkiem przedstawienia zaświadczenia komisarza generalnego sekcji, stwierdzającego rodzaj i ilości towarów zużytych podczas takiej degustacji lub oceny,

c) towary przywiezione wyłącznie w celu ich ekspozycji lub w celu pokazu zagranicznych maszyn i urządzeń znajdujących się na wystawie, a ulegające zużyciu lub zniszczeniu w czasie pokazu,

d) druki, katalogi, prospekty, cenniki, plakaty, kalendarze (ilustrowane lub nie) oraz fotografie nie oprawione, przeznaczone w sposób oczywisty do reklamy towarów zagranicznych znajdujących się na wystawie, pod warunkiem że są to wyroby zagraniczne dostarczone bezpłatnie i służą wyłącznie do bezpłatnego rozdawania zwiedzającym na miejscu wystawy.

Artykuł 8

Nie pobiera się należności przywozowych, nie stosuje się ograniczeń i zakazów przywozu oraz, jeżeli dokonano odprawy warunkowej, nie wymaga się ponownego wywozu w stosunku do:

a) wyrobów importowanych i wykorzystanych do budowy, urządzenia, dekoracji, animacji i oprawy ekspozycji zagranicznych na wystawie (farby, lakiery, tapety, płyny rozpylane, materiały na ognie sztuczne, nasiona lub rośliny) niszczonych przez fakt ich użycia,

b) katalogów, broszur, plakatów i innych druków oficjalnych, ilustrowanych lub nie, wydawanych przez kraje uczestniczące w wystawie,

c) planów, rysunków, akt, wzorów i innych rodzajów dokumentacji przeznaczonych do wykorzystania jako takie na wystawie.

Artykuł 9

a) Kontrola i odprawa celna zarówno przy przywozie, jak i ponownym wywozie towarów, które mają być lub były wystawiane albo wykorzystane na wystawie, dokonywana jest, w każdym przypadku, gdy to jest możliwe i właściwe, na miejscu wystawy.

b) Każda z umawiających się stron dołoży starań, aby we wszystkich przypadkach, gdy uzna to za właściwe ze względu na znaczenie wystawy, ustanowić na odpowiedni czas urząd celny na terenie wystawy organizowanej na swoim terytorium.

c) Ponowny wywóz towarów odprawionych warunkowo może być dokonywany, jednorazowo lub partiami, przez każdy urząd celny otwarty dla takich czynności, nawet jeżeli nie będzie to urząd, przez który nastąpił przywóz, z wyjątkiem przypadku, gdy importer zobowiązał się, w celu skorzystania z uproszczonej procedury, dokonać ponownego wywozu towarów przez urząd, przez który nastąpił przywóz.

Artykuł 10

Poprzednie postanowienia nie stanowią przeszkody w stosowaniu:

a) dalej idących ułatwień, jakie niektóre z umawiających się stron przyznają lub mogłyby przyznać w drodze postanowień jednostronnych albo na mocy uzgodnień dwustronnych lub wielostronnych,

b) przepisów krajowych lub wynikających z umów innych niż celne, dotyczących organizacji wystaw,

c) zakazów i ograniczeń wynikających z praw i przepisów krajowych, opartych na względach moralności albo porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego, higieny lub zdrowia publicznego, albo na względach weterynaryjnych lub fitosanitarnych, a także odnoszących się do ochrony patentowej, znaków towarowych, praw autorskich i prawa rozpowszechniania.

Artykuł 11

W rozumieniu niniejszego załącznika terytoria krajów umawiających się stron, które tworzą unię celną lub gospodarczą, można uważać za jedno terytorium.

Poprawka do Konwencji o wystawach międzynarodowych, podpisanej w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r. w brzmieniu zmienionym Protokołem z dnia 30 listopada 1972 r.

Zgromadzenie Ogólne Międzynarodowego Biura Wystaw, na sesji w dniu 24 czerwca 1982 r., przyjęło większością głosów wymaganą artykułem 28 zmienionej Konwencji o wystawach międzynarodowych poprawkę do powyższej konwencji, której tekst brzmi:

„Postanowienia artykułu 5.2. zostają skreślone po wyrazach «wyżej wymienione okresy».”

Poprawka do Konwencji z dnia 22 listopada 1928 r., zmienionej i uzupełnionej Protokołami z dnia 10 maja 1948 r., 16 listopada 1966 r. i 30 listopada 1972r. oraz poprawką z dnia 24 czerwca 1982 r. – przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Międzynarodowego Biura Wystaw dnia 31 maja 1988 r.

Zgromadzenie Ogólne Międzynarodowego Biura Wystaw, na sesji w dniu 31 maja 1988 r.:

uważając, że reguły postępowania ustanowione Konwencją o wystawach międzynarodowych, podpisaną w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r., zmienioną i uzupełnioną Protokołami z dnia 10 maja 1948 r., 16 listopada 1966 r. i 30 listopada 1972 r. oraz poprawką z dnia 24 czerwca 1982 r., okazały się użyteczne i niezbędne dla organizatorów tych wystaw, jak i dla państw uczestniczących,

pragnąc przystosować powyższe reguły do warunków nowoczesnego działania,

zdecydowało, zgodnie z postanowieniami artykułu 33 zmienionej konwencji z dnia 22 listopada 1928 r., dokonać zmiany niektórych reguł dotyczących wystaw międzynarodowych, jak następuje:

Artykuł I

Artykuł 2 zmienionej konwencji z dnia 22 listopada 1928 r. zostaje uzupełniony drugim akapitem w następującym brzmieniu:

„Niezależnie od nazwy, jaka mogłaby być nadana wystawie przez jej organizatorów, niniejsza konwencja rozróżnia wystawy zarejestrowane i wystawy uznane”.

Artykuł II

Artykuł 3 rozdziału I i artykuły 4 i 5 tworzące rozdział II zmienionej konwencji z dnia 22 listopada 1928 r. zostają skreślone i zastąpione następującymi postanowieniami tworzącymi nowy rozdział II, którego tytuł brzmi: „Warunki ogólne organizacji wystaw międzynarodowych”:

Artykuł 3. Odpowiadają warunkom zarejestrowania przez Międzynarodowe Biuro Wystaw, o którym mowa w artykule 25, wystawy międzynarodowe o następujących cechach:

A) czas ich trwania nie może być krótszy od sześciu tygodni ani dłuższy od sześciu miesięcy;

B) zasady dotyczące budynków wystawowych, użytkowanych przez państwa uczestniczące, są ustalone regulaminem ogólnym wystawy. Gdyby na podstawie prawa obowiązującego w państwie zapraszającym był wymagany podatek od nieruchomości, będzie on obciążał organizatorów. Jedynie usługi rzeczywiście świadczone na podstawie regulaminów zatwierdzonych przez Biuro mogą być odpłatne;

C) poczynając od dnia 1 stycznia 1995 r. odstęp czasu pomiędzy dwiema wystawami zarejestrowanymi wynosi co najmniej pięć lat, przy czym pierwsza wystawa może mieć miejsce w roku 1995. Jednakże Międzynarodowe Biuro Wystaw może zaakceptować przyspieszenie najwyżej o rok w stosunku do daty, jaka wynikałaby z poprzedniego postanowienia, w celu umożliwienia uczczenia szczególnego wydarzenia o znaczeniu międzynarodowym. Nie może to jednak naruszać ustalonej pięcioletniej częstotliwości, wynikającej z kalendarza początkowego.

Artykuł 4.

A) Odpowiadają warunkom uznania przez Międzynarodowe Biuro Wystaw wystawy międzynarodowe o następujących cechach:

1) czas ich trwania nie może być krótszy od trzech tygodni, ani dłuższy od trzech miesięcy,

2) powinny one prezentować ściśle określony temat,

3) ich całkowita powierzchnia nie może przekraczać 25 ha,

4) powinny one przydzielać państwom uczestniczącym pomieszczenia wybudowane przez organizatora, wolne od czynszu, świadczeń, podatków i kosztów innych niż dotyczące świadczonych usług; największe pomieszczenie przydzielone jednemu państwu nie może przekraczać 1000 m². Jednakże Międzynarodowe Biuro Wystaw może zgodzić się na odstąpienie od wymogu bezpłatności, jeżeli uzasadnia to sytuacja gospodarcza i finansowa państwa organizatora,

5) tylko jedna wystawa uznana na podstawie niniejszego ustępu A może odbyć się pomiędzy dwiema wystawami zarejestrowanymi,

6) tylko jedna wystawa zarejestrowana albo uznana na podstawie niniejszego ustępu A może odbyć się w ciągu tego samego roku.

B) Międzynarodowe Biuro Wystaw może również udzielić uznania:

1) Wystawie Sztuk Dekoracyjnych i Nowoczesnej Architektury triennale Mediolańskiego ze względu na jej zaszłość historyczną, jeśli zachowa ona swe początkowe cechy charakterystyczne,

2) wystawom ogrodniczym typu A1 uznanym przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Producentów Ogrodnictwa, jednak pod warunkiem, że odstęp czasu pomiędzy nimi będzie wynosił co najmniej dwa lata w różnych państwach i co najmniej dziesięć lat w tym samym państwie,

mającym odbywać się w czasie pomiędzy dwiema wystawami zarejestrowanymi.

Artykuł 5. Daty otwarcia i zamknięcia wystawy oraz jej cechy ogólne są ustalane z chwilą jej zarejestrowania albo uznania i nie mogą być zmienione bez zgody Międzynarodowego Biura Wystaw.

Artykuł III

Artykuły 14 i 15 zmienionej konwencji z dnia 22 listopada 1928 r. zostają skreślone.

Artykuł IV

W pierwszym zdaniu artykułu 8 zmienionej konwencji z dnia 22 listopada 1928 r. zastępuje się „artykuł 4” przez „artykuł 5”.

Artykuł V

1. W artykule 12 zmienionej konwencji z dnia 22 listopada 1928 r. wprowadza się pomiędzy wyrazy „komisarza generalnego wystawy” i „mającego za zadanie” wyrazy „jeśli chodzi o wystawę zarejestrowaną, lub komisarza wystawy, jeśli chodzi o wystawę uznaną”.

2. W pierwszym zdaniu artykułu 13 wprowadza się pomiędzy wyrazami „komisarza generalnego sekcji” i wyrazami „powołanego do reprezentowania” wyrazy „jeśli chodzi o wystawę zarejestrowaną, lub komisarza sekcji, jeśli chodzi o wystawę uznaną”.

W drugim zdaniu artykułu 13 pomiędzy wyrazami „komisarz generalny sekcji” i wyrazami „jest wyłącznie odpowiedzialny” wprowadza się wyrazy „lub komisarz sekcji”.

W trzecim zdaniu artykułu 13 pomiędzy wyrazami „komisarza generalnego wystawy” i wyrazami „o tym, co obejmuje” wprowadza się wyrazy „lub komisarza wystawy”.

3. W artykule 17 wprowadza się pomiędzy wyrazami „komisarzy generalnych” i wyrazem „mianowanych” wyrazy „lub komisarzy”.

4. W ustępie 1 artykułu 18 wprowadza się pomiędzy wyrazami „komisarza generalnego sekcji” i wyrazem „reprezentującego” wyrazy „lub komisarza sekcji”.

W ustępie 2 artykułu 18 wprowadza się pomiędzy wyrazami „komisarz generalny” i wyrazem „wystawy” wyrazy „lub komisarz”.

5. W ustępie 2 artykułu 19 wprowadza się pomiędzy wyrazami „komisarzy generalnych” i wyrazami „innych zainteresowanych państw” wyrazy „lub komisarzy”.

W trzecim ustępie artykułu 19 pomiędzy wyrazami „komisarzy generalnych” i wyrazem „sekcji” wprowadza się wyrazy „lub komisarzy”.

6. Pod lit. c) ustępu 1 artykułu 20 pomiędzy wyrazami „komisarzy generalnych” i wyrazami „w ich sekcjach” wprowadza się wyrazy „lub komisarzy”.

W ustępie 2 artykułu 20 pomiędzy wyrazami „komisarz generalny” i wyrazem „wystawy” wprowadza się wyrazy „lub komisarz”.

7. W artykule 21 pomiędzy wyrazami „komisarz generalny” i wyrazem „wystawy” wprowadza się wyrazy „lub komisarz”.

Artykuł VI

1. Po wyrazie „zarejestrowanie” dodaje się wyrazy „lub uznanie”:

– w artykule 6 w ustępie 1, zdanie drugie,

– w artykule 7 w ustępie 1,

– w artykule 8 pierwsze zdanie.

– w artykule 6 w ustępie 4 po wyrazie „zarejestrowana” dodaje się wyrazy „lub uznana.

2. Po wyrazie „rejestracji” dodaje się wyrazy „lub uznaniu”:

– w artykule 11 w ustępie 3,

– w artykule 20 w ustępie 1.

3. Po wyrazie „rejestrację” dodaje się wyrazy „lub uznanie”:

– w artykule 6 w ustępie 2,

– w artykule 6 w ustępie 3,

– w artykule 30 w ustępie 2 lit. b) po wyrazie „zarejestrowanie” dodaje się wyrazy „lub uznanie”;

4. W artykule 8 w pierwszym zdaniu po wyrazach „z rejestracją” dodaje się wyrazy „lub uznaniem”.

5. W artykule 6 w ustępie 1 w pierwszym zdaniu po wyrazie „zarejestrowanie” dodaje się wyrazy „lub uznanie”.

6. W artykule 27 lit. a) po wyrazie „rejestracji” dodaje się wyrazy „lub uznania”.

7. Dodaje się po wyrazach:

– „nie zarejestrowanej” w artykule 9 w ustępie 1 – wyrazy „lub nie uznanej”,

– „zarejestrowanej” w artykule 9 w ustępie 2 – wyrazy „lub uznanej”,

– „zarejestrowania” w artykule 28 w ustępie 3 lit. e) – wyrazy „lub uznania”.

Wersja obcojęzyczna