§ 1. 1. Skażanie spirytusu polega na dodaniu środka skażającego, który zmienia smak, zapach albo zabarwienie spirytusu w taki sposób, aby bez zmiany jego istotnych właściwości stał się niezdatny do spożycia.

2. Spirytus skaża się jednym ze środków skażających w ilościach określonych w załączniku do rozporządzenia.

3. Sposób postępowania ze środkami skażającymi, które są truciznami, określają odrębne przepisy.

4. Środki skażające przed ich zastosowaniem powinny być zbadane w celu ich identyfikacji.

§ 2. 1. Czynności związane ze skażaniem spirytusu dokonywane są przy udziale co najmniej dwóch pracowników podmiotu gospodarczego dokonującego skażenia.

2. Z każdej partii skażonego spirytusu pobiera się próbkę w ilości 0,5 l, która po zabezpieczeniu powinna być przechowywana w miejscu skażenia przez okres trzech miesięcy, z tym że przy skażaniu spirytusu na cele perfumeryjno-kosmetyczne próbkę należy pobrać w ilości nie mniejszej niż 0,05 I.

3. Pomieszczenia lub wydzielone miejsca, gdzie przechowywane są próbki skażonego spirytusu, powinny być odpowiednio zabezpieczone przed dostępem osób niepowołanych.

5. Po trzymiesięcznym okresie przechowywania próbki skażonego spirytusu powinny być zagospodarowane lub komisyjnie zlikwidowane.

§ 3. Z czynności skażania spirytusu sporządza się protokół, który powinien zawierać:

1) nazwę jednostki skażającej i jej siedzibę oraz numer koncesji.

2) nazwę jednostki, dla której dokonano skażenia spirytusu,

3) datę i miejsce skażenia spirytusu,

4) ilość spirytusu wziętego do skażenia,

5) ilość spirytusu skażonego oraz jego moc pozorną (pogrążenie alkoholomierza) przy określonej temperaturze,

6) nazwę środka skażającego i jego ilość użytą do skażania w przeliczeniu na 100 dm³ spirytusu 100%,

7) imiona i nazwiska oraz podpisy osób uczestniczących w czynnościach skażenia spirytusu.

§ 4. Naczynia, w których przechowywany jest spirytus skażony, a także naczynia ze środkami skażającymi powinny być zabezpieczone plombami i wyraźnie oznakowane z podaniem nazwy środka skażającego.

§ 5. Ustalanie ubytków naturalnych w produkcji i magazynowaniu spirytusu regulują odrębne przepisy.

§ 6. Tracą moc:

1) zarządzenie nr 123 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 24 września 1991 r. w sprawie skażania spirytusu w przedsiębiorstwach, dla których organem założycielskim jest Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej,

2) zarządzenie nr 135 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 30 września 1991 r. w sprawie norm naturalnych ubytków spirytusu przy produkcji i magazynowaniu spirytusu i wyrobów spirytusowych w przedsiębiorstwach, dla których organem założycielskim jest Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej.

§ 7. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.