§ 1. W rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 42, poz. 337) wprowadza się następujące zmiany:

1) dotychczasową treść § 3 oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2–4 w brzmieniu:

„2. Za pobyt pracownika w stacjonarnym zakładzie służby zdrowia uważa się również okres pobytu w sanatorium uzdrowiskowym, jeżeli wojewódzka komisja lecznictwa uzdrowiskowego lub inny dysponent skierowań stwierdzi, że potrzeba leczenia w takim sanatorium pozostaje w bezpośrednim związku z chorobą zawodową lub zagrożeniem taką chorobą, z wypadkiem przy pracy lub chorobą mającą związek ze szczególnymi właściwościami lub warunkami pracy.

3. Jeżeli okres leczenia w sanatorium uzdrowiskowym jest dłuższy od przysługującego pracownikowi urlopu, wojewódzka komisja lecznictwa uzdrowiskowego lub inny dysponent skierowań może w części uzupełniającej uznać takie leczenie za okres pobytu w stacjonarnym zakładzie służby zdrowia.

4. W przypadkach określonych w ust. 2 i 3 zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy wystawia po zakończeniu leczenia kierownik sanatorium uzdrowiskowego, na podstawie odpowiedniego stwierdzenia dokonanego przez wojewódzką komisję lecznictwa uzdrowiskowego lub innego dysponenta skierowań.”,

2) skreśla się § 29.

§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1992 r.