§ 1. Do wynagrodzeń w rozumieniu ustawy z dnia 22 grudnia 1990 r. o opodatkowaniu wzrostu wynagrodzeń (Dz. U. z 1991 r. Nr 1, poz. 1), zwanej dalej "ustawą", nie zalicza się:

1) świadczeń przysługujących pracownikom czasowo przeniesionym na podstawie odrębnych przepisów,

2) dopłat do biletów na dojazdy do pracy zakupione przez podatnika w MPK, PKS, PKP oraz do kosztów dowozu pracowników własnym transportem,

3) dopłat do żywienia przyzakładowego prowadzonego w stołówkach własnych podatnika lub zleconego do prowadzenia jednostce wyspecjalizowanej albo innemu zakładowi pracy,

4) kwot strawnego, wypłacanych załogom pływającym w zamian za bezpłatne wyżywienie, do wysokości nie przekraczającej dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom czasowo przeniesionym, o których mowa w pkt 1,

5) dodatków kalorycznych dla personelu latającego i pokładowego w lotnictwie cywilnym do wysokości obowiązującej w jednostkach wojsk lotniczych,

6) dodatków dewizowych, wypłacanych w żegludze i rybołówstwie morskim, w wysokości faktycznych wypłat w grudniu 1990 r., zwiększonych w sposób określony w art. 5 ustawy,

7) dopłat do lokali w hotelach pracowniczych i kwater najmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania oraz do czynszów za mieszkania zakładowe w wysokości faktycznych dopłat z I półrocza 1991 r. oraz w II półroczu 1991 r., w kwotach wynikających z proporcji dopłat stosowanych w I półroczu 1991 r.

§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i ma zastosowanie do rozliczenia podatku od wzrostu wynagrodzeń od dnia 1 stycznia 1991 r.