§ 1. Za niezbędne na cele obronności i bezpieczeństwa państwa uważa się grunty:

1) zabudowane i nie zabudowane, położone na terenach wykorzystywanych:

a) do zbiorowego i tymczasowego zakwaterowania żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową, funkcjonariuszy ochrony państwa, policji, straży granicznej i służby więziennej,

b) pod obiekty na zakwaterowanie skazanych i tymczasowo aresztowanych,

c) pod obiekty magazynowe i techniczno-usługowe wojska, ochrony państwa, policji, straży granicznej i służby więziennej,

d) pod obiekty gospodarczo-eksploatacyjne i inne urządzenia stanowiące infrastrukturę obiektów: wojskowych, ochrony państwa, policji, straży granicznej i służby więziennej,

e) pod obiekty sztabowe jednostek i instytucji wojskowych, ochrony państwa, policji, straży granicznej i służby więziennej,

f) pod obiekty szkoleniowe, poligony, place ćwiczeń i strzelnice: wojska, ochrony państwa, policji, straży granicznej i służby więziennej oraz lotniska i urządzenia naziemne lotnisk: wojska, ochrony państwa i policji,

2) pod drogami krajowymi określonymi jako obronne na mocy odrębnych przepisów,

3) przeznaczone na cele wymienione w pkt 1 i 2 w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego.

§ 2. Traci moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 sierpnia 1988 r. w sprawie określenia rodzajów gruntów, które uważa się za niezbędne na cele obronności i bezpieczeństwa państwa (Dz. U. Nr 33, poz. 240).

§ 3. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.