§ 1. 1. Pracownicy, z którymi rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w okolicznościach określonych w art. 1 ust. 1 i 2 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19), mogą przejść na wcześniejszą emeryturę bez względu na wiek, jeżeli osiągnęli do dnia rozwiązania stosunku pracy okres zatrudnienia wynoszący łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn.

2. Przepis ust. 1 stosuje się również do pracowników, z którymi rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn określonych w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy, o której mowa w ust. 1, nastąpiło po dniu 1 września 1989 r., a przed dniem wejścia w życie rozporządzenia.

2. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do pracowników mianowanych.

§ 2. Jeżeli decyzja o likwidacji przedsiębiorstwa państwowego na podstawie art. 1 pkt 2 lit c) ustawy z dnia 11 maja 1988 r. o nadzwyczajnych uprawnieniach i upoważnieniach dla Rady Ministrów (Dz. U. Nr 13, poz. 98) lub art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r. o niektórych warunkach konsolidacji gospodarki narodowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 10, poz. 57) wydana została przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, pracownicy, z którymi rozwiązano stosunek pracy w związku z tą likwidacją, mogą przejść na wcześniejsze emerytury na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 17 czerwca 1989 r. w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników niektórych likwidowanych zakładów pracy (Dz. U. Nr 40, poz. 218).

§ 3. Traci moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 czerwca 1989 r. w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników niektórych likwidowanych zakładów pracy (Dz. U. Nr 40, poz. 218), z zastrzeżeniem § 2.

§ 4. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.