Załącznik do nru 17, poz. 93 z dnia 30 marca 1989 r.

KONWENCJA

o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych, przyjęta w Wiedniu dnia 26 października 1979 r. [1]

Przekład

PAŃSTWA STRONY NINIEJSZEJ KONWENCJI,

UZNAJĄC prawo wszystkich państw do rozwijania i stosowania energii jądrowej w celach pokojowych oraz ich prawnie uzasadnione zainteresowanie potencjalnymi korzyściami wynikającymi z pokojowego wykorzystania energii jądrowej,

PRZEKONANE o konieczności ułatwiania międzynarodowej współpracy i transferu technologii jądrowych w zakresie pokojowego wykorzystania energii jądrowej,

PAMIĘTAJĄC, że ochrona fizyczna ma zasadnicze znaczenie dla ochrony zdrowia publicznego, bezpieczeństwa, środowiska oraz bezpieczeństwa krajowego i międzynarodowego,

MAJĄC NA UWADZE cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych dotyczące utrzymywania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz wspierania dobrego sąsiedztwa, przyjaznych stosunków i współpracy pomiędzy państwami,

UZNAJĄC, że na mocy ustępu 4 artykułu 2 Karty Narodów Zjednoczonych „wszyscy członkowie powinni w swych stosunkach międzynarodowych powstrzymywać się od stosowania groźby lub użycia siły przeciwko nietykalności terytorium albo niepodległości politycznej któregokolwiek państwa, lub wszelkiego innego sposobu, niezgodnego z zasadami Narodów Zjednoczonych”,

PRZYWOŁUJĄC Deklarację w sprawie środków zwalczania terroryzmu, załączoną do rezolucji Zgromadzenia Ogólnego 49/60 z 9 grudnia 1994,

PRAGNĄC uniknąć zagrożeń, jakie mogą wyniknąć z nielegalnego obrotu, bezprawnego zawładnięcia materiałami jądrowymi i ich użycia oraz sabotażu wymierzonego w materiały jądrowe i obiekty jądrowe, a także zauważając, że ochrona fizyczna przed takimi aktami stała się sprawą budzącą coraz większe zaniepokojenie na poziomie krajowym i międzynarodowym,

GŁĘBOKO ZANIEPOKOJONE nasileniem się aktów terroryzmu na całym świecie we wszelkich ich formach i przejawach, a także zagrożeniami związanymi z międzynarodowym terroryzmem i przestępczością zorganizowaną,

WIERZĄC, że ochrona fizyczna odgrywa ważną rolę we wspieraniu celów związanych z nierozprzestrzenianiem broni jądrowej i zwalczaniem terroryzmu,

PRAGNĄC za pomocą niniejszej konwencji przyczynić się do wzmocnienia na całym świecie ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych wykorzystywanych w celach pokojowych,

PRZEKONANE, że przestępstwa dotyczące materiałów jądrowych i obiektów jądrowych są przedmiotem poważnego zaniepokojenia, oraz że istnieje pilna potrzeba przyjęcia odpowiednich i skutecznych środków lub wzmocnienia środków już istniejących, dla zapewnienia zapobiegania takim przestępstwom oraz ich wykrywania i karania,

PRAGNĄC dalszego wzmocnienia współpracy międzynarodowej w zakresie ustanowienia skutecznych środków ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych, zgodnych z prawem krajowym każdego z Państw-Stron konwencji oraz z niniejszą konwencją,

PRZEKONANE, że niniejsza konwencja powinna stanowić uzupełnienie rozwiązań w zakresie bezpiecznego stosowania, przechowywania i transportu materiałów jądrowych oraz bezpiecznej eksploatacji obiektów jądrowych,

UZNAJĄC istnienie zaleceń dotyczących ochrony fizycznej, sformułowanych na poziomie międzynarodowym i co jakiś czas aktualizowanych, które mogą dostarczać wytycznych co do współczesnych sposobów osiągania skutecznych poziomów ochrony fizycznej,

UZNAJĄC również, że za skuteczną ochronę fizyczną materiałów jądrowych i obiektów jądrowych wykorzystywanych do celów wojskowych odpowiada państwo posiadające takie materiały jądrowe i obiekty jądrowe, oraz przyjmując, że takie materiały i obiekty są i będą nadal objęte ścisłą ochroną fizyczną,

UZGODNIŁY co następuje:

Artykuł 1

W rozumieniu niniejszej konwencji:

a) „materiał jądrowy” oznacza pluton, z wyjątkiem plutonu zawierającego ponad 80% plutonu-238; uran-233; uran wzbogacony o izotopy 235 lub 233; uran zawierający mieszaninę izotopów występujących w przyrodzie pod postacią inną niż rudy lub pozostałości rud; każdy inny materiał zawierający jeden lub więcej wyżej wymienionych izotopów;

b) „uran wzbogacony o izotop 235 lub 233” oznacza uran zawierający izotopy 235 lub 233 lub obydwa w takiej ilości, że stosunek sumy zawartości obydwu tych izotopów do izotopu 238 jest większy niż stosunek izotopu 235 do izotopu 238 występujący w przyrodzie;

c) „międzynarodowy transport materiałów jądrowych” oznacza przewóz przesyłki materiałów jądrowych za pomocą jakiegokolwiek środka transportu w celu dostarczenia jej poza terytorium państwa, w którym przewóz się rozpoczyna, zaczynając od obiektu dostawcy w tym państwie, a kończąc w obiekcie odbiorcy na terytorium państwa ostatecznego przeznaczenia;

(d) „obiekt jądrowy” oznacza obiekt (włącznie ze związanymi z nim budynkami i wyposażeniem), w którym materiały jądrowe są wytwarzane, przetwarzane, stosowane, przemieszczane, przechowywane lub składowane, jeśli uszkodzenie lub ingerencja w taki obiekt może prowadzić do uwolnienia znaczącej ilości promieniowania lub materiału promieniotwórczego;

(e) „sabotaż” oznacza wszelkie umyślne działanie wymierzone przeciw obiektowi jądrowemu lub materiałowi jądrowemu, będącemu w użyciu, przechowywanemu albo transportowanemu, które może bezpośrednio lub pośrednio narazić zdrowie i bezpieczeństwo personelu, ogółu ludności lub środowiska poprzez narażenie na promieniowanie lub uwolnienie substancji promieniotwórczych.

Artykuł 1A

Niniejsza konwencja ma na celu osiągnięcie i utrzymanie na całym świecie skutecznej ochrony fizycznej materiałów jądrowych stosowanych w celach pokojowych oraz obiektów jądrowych wykorzystywanych w celach pokojowych; zapobieganie i zwalczanie przestępstw dotyczących takich materiałów i obiektów na całym świecie, jak również ułatwienie współpracy w tym zakresie pomiędzy Państwami-Stronami.

Artykuł 2

1. Niniejsza konwencja ma zastosowanie do materiałów jądrowych wykorzystywanych w celach pokojowych – w trakcie ich stosowania, przechowywania oraz transportu – a także do obiektów jądrowych wykorzystywanych w celach pokojowych, z zastrzeżeniem, że, że artykuły 3 i 4 oraz ustęp 4 artykułu 5 niniejszej konwencji stosują się wyłącznie do materiałów jądrowych podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych.

2. Odpowiedzialność za ustanowienie, wdrożenie i utrzymywanie krajowego systemu ochrony fizycznej w obrębie danego Państwa-Strony spoczywa wyłącznie na tym państwie.

3. Niezależnie od zobowiązań wyraźnie podjętych przez Państwa-Strony na mocy niniejszej konwencji, żadne z postanowień tej konwencji nie może być rozumiane jako naruszające suwerenne prawa państwa.

4. (a) Niniejsza konwencja nie narusza innych praw, zobowiązań i odpowiedzialności Państw-Stron, wynikających z prawa międzynarodowego, w szczególności z celów i zasad Karty Narodów Zjednoczonych i międzynarodowego prawa humanitarnego.

(b) Działania sił zbrojnych podczas konfliktu zbrojnego w rozumieniu przepisów międzynarodowego prawa humanitarnego, regulowane jego przepisami, nie są regulowane niniejszą konwencją, a działania podejmowane przez siły zbrojne państwa w ramach realizacji ich służbowych zadań w zakresie, w jakim podlegają innym przepisom prawa międzynarodowego, nie są regulowane przez niniejszą konwencję.

(c) Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie może być uznane za legalne upoważnienie do użycia, lub grożenia użyciem, siły wymierzonej w materiały jądrowe lub obiekty jądrowe wykorzystywane w celach pokojowych.

(d) Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie oznacza darowania ani w jakikolwiek sposób zalegalizowania czynów bezprawnych, ani nie wyklucza podjęcia kroków sądowych na podstawie innych przepisów prawa.

5. Niniejsza konwencja nie znajduje zastosowania do materiałów jądrowych używanych lub pozostających w posiadaniu dla celów wojskowych, ani do obiektów jądrowych zawierających takie materiały.

Artykuł 2A

1. Każde z Państw-Stron ustanowi, wdroży i utrzyma odpowiedni krajowy system ochrony fizycznej odpowiedni do materiałów jądrowych i obiektów jądrowych znajdujących się pod jego jurysdykcją, mając na celu:

(a) ochronę przed kradzieżą i innym bezprawnym zawładnięciem materiałów jądrowych podczas jego stosowania, przechowywania i transportu;

(b) zapewnienie wdrożenia szybkich i kompleksowych rozwiązań umożliwiających lokalizację i, o ile jest to właściwe, odzyskanie zaginionych lub skradzionych materiałów jądrowych; jeśli materiały te znajdują się poza jego terytorium, Państwo-Strona działa zgodnie z postanowieniami artykułu 5;

(c) ochronę materiałów jądrowych i obiektów jądrowych przed sabotażem; oraz

(d) łagodzenie lub minimalizowanie radiologicznych skutków sabotażu.

2. Wdrażając ustęp 1, każde z Państw-Stron:

(a) ustanowi i utrzyma ramy prawne i regulacyjne w zakresie ochrony fizycznej;

(b) ustanowi lub wyznaczy właściwy organ lub organy odpowiedzialne za wdrożenie ram prawnych i regulacyjnych; oraz

(c) podejmie inne właściwe kroki niezbędne dla ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

3. Realizując zobowiązania wynikające z ustępów 1 i 2, każde Państwo-Strona, bez uszczerbku dla jakichkolwiek innych postanowień niniejszej konwencji, zastosuje w rozsądnym i możliwym do realizacji zakresie następujące podstawowe zasady ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

ZASADA PODSTAWOWA A: Odpowiedzialność państwa

Odpowiedzialność za ustanowienie, wdrożenie i utrzymanie krajowego systemu ochrony fizycznej na terytorium danego państwa spoczywa wyłącznie na tym państwie.

ZASADA PODSTAWOWA B: Odpowiedzialność podczas transportu międzynarodowego

Odpowiedzialność państwa za zapewnienie, by materiały jądrowe były odpowiednio chronione, rozciąga się na międzynarodowy transport tych materiałów aż do momentu właściwego i należytego przekazania tej odpowiedzialności innemu państwu.

ZASADA PODSTAWOWA C: Ramy prawne i regulacyjne

Państwo jest odpowiedzialne za ustanowienie i utrzymywanie ram prawnych i regulacyjnych w zakresie ochrony fizycznej. Ramy te powinny przewidywać ustanowienie odpowiednich wymogów ochrony fizycznej oraz obejmować system oceny i wydawania zezwoleń lub innych procedur nadających uprawnienia. Ramy te powinny obejmować system kontroli obiektów jądrowych i transportu w celu weryfikacji spełniania odpowiednich wymogów i warunków zezwolenia lub innego dokumentu uprawniającego, oraz w celu ustanowienia sposobów egzekwowania przestrzegania odpowiednich wymogów i warunków, włącznie ze skutecznymi karami.

ZASADA PODSTAWOWA D: Właściwy organ

Państwo powinno ustanowić lub wyznaczyć właściwy organ, który odpowiada za wdrożenie ram prawnych i regulacyjnych, i jest wyposażony w uprawnienia, kompetencje oraz środki finansowe i kadrowe stosowne do wypełniania nałożonych nań obowiązków. Państwo powinno podjąć działania zapewniające rzeczywistą niezależność pomiędzy działaniem właściwego organu tego państwa i działaniem jakiegokolwiek innego organu zajmującego się promocją lub wykorzystaniem energii jądrowej.

ZASADA PODSTAWOWA E: Odpowiedzialność posiadacza zezwolenia

Należy wyraźnie określić zakres odpowiedzialności za wdrażanie poszczególnych elementów ochrony fizycznej w obrębie danego państwa. Państwo powinno zapewnić, że główna odpowiedzialność za zapewnienie ochrony fizycznej materiałów jądrowych lub obiektów jądrowych spoczywa na posiadaczach stosownych zezwoleń lub innych dokumentów uprawniających (np. na operatorach lub przewoźnikach).

ZASADA PODSTAWOWA F: Kultura bezpieczeństwa

Wszystkie organizacje zaangażowane we wdrażanie ochrony fizycznej powinny nadać należyty priorytet kulturze bezpieczeństwa, jej rozwijaniu i utrzymywaniu, niezbędnym dla zapewnienia jej skutecznego wprowadzenia w życie w całej strukturze organizacyjnej.

ZASADA PODSTAWOWA G: Zagrożenie

Ochrona fizyczna w danym państwie powinna się opierać na aktualnej ocenie zagrożenia.

ZASADA PODSTAWOWA H: Podejście stopniowane

Wymogi ochrony fizycznej należy oprzeć na podejściu stopniowanym, uwzględniając aktualną ocenę zagrożenia, względną atrakcyjność i rodzaj materiałów, a także potencjalne skutki związane z nieuprawnionym zawładnięciem materiałami jądrowymi oraz z sabotażem wymierzonym w materiały jądrowe lub obiekty jądrowe.

ZASADA PODSTAWOWA I: Obrona w głąb

Wymogi w zakresie ochrony fizycznej w danym państwie powinny odzwierciedlać koncepcję kilku poziomów i metod ochrony (strukturalne i inne techniczne, osobowe i organizacyjne), które przeciwnik musiałby przezwyciężyć lub obejść dla zrealizowania swoich celów.

ZASADA PODSTAWOWA J: Zapewnienie jakości

W celu uzyskania pewności, iż spełnione zostały określone wymogi dotyczące wszystkich działań istotnych z punktu widzenia ochrony fizycznej, należy ustanowić i wdrożyć politykę zapewnienia jakości i programy zapewnienia jakości.

ZASADA PODSTAWOWA K: Plany awaryjne

Plany awaryjne opisujące postępowanie w przypadku nieuprawnionego zawładnięcia materiałem jądrowym, sabotażu wymierzonego w materiały jądrowe lub obiekt jądrowy lub próby dokonania takich czynów, powinny być opracowane oraz przećwiczone przez posiadaczy zezwoleń oraz odpowiedni organy.

ZASADA PODSTAWOWA L: Poufność

Państwo powinno określić wymogi dotyczące ochrony poufności informacji, których nieuprawnione ujawnienie mogłoby być niekorzystne z punktu widzenia ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

4. (a) Przepisy niniejszego artykułu nie znajdują zastosowania do jakichkolwiek materiałów jądrowych, co do których Państwo-Strona w uzasadniony sposób stwierdza, że nie wymagają objęcia krajowym systemem ochrony fizycznej wprowadzonym stosownie do ustępu 1, przy uwzględnieniu rodzaju tych materiałów, ich ilości i względnej atrakcyjności oraz potencjalnych skutków radiologicznych i innych, związanych z jakimkolwiek nieuprawnionym działaniem wymierzonym w takie materiały oraz z aktualną oceną zagrożenia takich materiałów.

(b) Materiały jądrowe, które nie są objęte postanowieniami niniejszego artykułu na mocy litery (a), powinny być chronione zgodnie z praktyką roztropnego zarządzania.

Artykuł 3

Każde Państwo-Strona podejmie w ramach swego ustawodawstwa krajowego oraz zgodnie z prawem międzynarodowym odpowiednie kroki dla zapewnienia, w stopniu praktycznie możliwym, aby podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych materiały te, znajdujące się na jego terytorium lub na pokładzie statku albo samolotu będącego pod jego jurysdykcją, jeżeli taki statek lub samolot jest wykorzystywany dla transportu do lub z tego państwa, były ochraniane na poziomie określonym, w załączniku I.

Artykuł 4

1. Żadne Państwo-Strona nie będzie eksportować lub zezwalać na eksport materiałów jądrowych, jeżeli to Państwo-Strona nie otrzymało zapewnień, że takie materiały będą ochraniane podczas międzynarodowego transportu na poziomie określonym w załączniku I.

2. Żadne Państwo-Strona nie będzie importować lub zezwalać na import materiałów jądrowych z jakiegokolwiek państwa, które nie jest stroną niniejszej konwencji, jeżeli Państwo-Strona nie otrzymało zapewnień, że takie materiały będą podczas międzynarodowego transportu ochraniane na poziomie określonym w załączniku I.

3. Państwo-Strona nie zezwoli na tranzyt przez terytorium swojego kraju lądem, wodami wewnętrznymi lub przez swoje porty lotnicze albo porty morskie materiałów jądrowych między państwami, które nie są stronami niniejszej konwencji, jeżeli Państwo-Strona nie otrzyma zapewnień, w stopniu praktycznie możliwym, że takie materiały jądrowe będą ochraniane podczas międzynarodowego transportu na poziomie określonym w załączniku I.

4. Każde Państwo-Strona będzie stosować w ramach ustawodawstwa krajowego ochronę fizyczną na poziomie określonym w załączniku I w przypadku materiałów jądrowych transportowanych z jednej części państwa do innej części tego samego państwa przez międzynarodowe wody lub międzynarodową przestrzeń powietrzną.

5. Państwo-Strona odpowiedzialne za otrzymanie zapewnień, że materiały jądrowe będą ochraniane na poziomie określonym w załączniku I, zgodnie z ustępami 1–3, powinno określić i wcześniej poinformować państwa, przez których terytorium przewidywany jest tranzyt materiałów jądrowych drogą lądową, wodami wewnętrznymi lub do których portów lotniczych albo portów morskich przewidywane jest wwiezienie tych materiałów.

6. Odpowiedzialność za otrzymanie zapewnień wymienionych w ustępie 1 może być przeniesiona w drodze wzajemnego porozumienia na Państwo-Stronę uczestniczące w transporcie jako państwo importujące.

7. Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie może być interpretowane jako ograniczające w jakikolwiek sposób suwerenność terytorialną lub jurysdykcję państwa, włączając w to przestrzeń powietrzną i wody terytorialne.

Artykuł 5

1. Państwa-Strony określą i powiadomią się wzajemnie bezpośrednio lub przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej o swoim punkcie kontaktowym do spraw wchodzących w zakres niniejszej konwencji.

2. W przypadku kradzieży, rabunku lub jakiegokolwiek innego bezprawnego zawładnięcia materiałami jądrowymi, jak też w przypadku realnej groźby takich czynów, Państwa-Strony, zgodnie z ich ustawodawstwem, zapewnią w maksymalnie możliwym stopniu współpracę i pomoc w celu odzyskania i zabezpieczenia takich materiałów każdemu państwu, które o to się zwróci. W szczególności:

(a) Państwo-Strona podejmie odpowiednie kroki w celu poinformowania, tak szybko jak to jest możliwe, inne państwa, które jego zdaniem mogą być tym zainteresowane, o każdym przypadku kradzieży, rabunku lub innego bezprawnego zawładnięcia materiałami jądrowymi lub o realnej groźbie takich czynów, oraz – o ile będzie to konieczne – poinformuje o tym Międzynarodową Agencję Energii Atomowej i inne właściwe organizacje międzynarodowe;

(b) czyniąc to, zainteresowane Państwa-Strony w razie potrzeby będą wymieniać wzajemnie, z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej lub z innymi stosownymi organizacjami międzynarodowymi informacje w celu ochrony zagrożonych materiałów jądrowych, sprawdzenia nienaruszenia pojemnika transportowego lub odzyskania bezprawnie przejętych materiałów jądrowych oraz będą:

i. koordynować swoje wysiłki drogą dyplomatyczną lub innymi uzgodnionymi kanałami;

ii. udzielać pomocy, jeśli zostaną o to poproszone;

iii. zapewniać zwrot odzyskanych materiałów jądrowych, skradzionych lub zaginionych w wyniku wyżej wymienionych zdarzeń.

Sposoby realizacji przedmiotowej współpracy określają zainteresowane Państwa-Strony.

3. W przypadku wiarygodnego zagrożenia sabotażem wymierzonym w materiały jądrowe lub obiekt jądrowy, lub w przypadku takiego sabotażu, Państwa-Strony, w maksymalnie możliwym zakresie, zgodnie z ich prawem krajowym i w zgodzie z ich stosownymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego, współpracują w następujący sposób:

(a) jeśli Państwo-Strona wie o wiarygodnym zagrożeniu sabotażem wymierzonym w materiały jądrowe lub obiekty jądrowe znajdujące się na terytorium innego państwa, to pierwsze z tych państw podejmuje decyzję w sprawie odpowiednich kroków w celu jak najszybszego poinformowania drugiego państwa oraz – o ile będzie to konieczne – Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i innych właściwych organizacji międzynarodowych, mając na celu zapobieżenie sabotażowi;

(b) w przypadku sabotażu wymierzonego w materiały jądrowe lub obiekt jądrowy znajdujący się na terytorium Państwa-Strony i jeśli w ocenie tego państwa skutki radiologiczne takiego zdarzenia mogą dotknąć inne państwa, to państwo to, bez uszczerbku dla swych innych zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego, podejmuje odpowiednie kroki dla jak najszybszego poinformowania państwa lub państw, które mogą być dotknięte skutkami radiologicznymi oraz – o ile będzie to konieczne – Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i innych właściwych organizacji międzynarodowych, mając na celu zminimalizowanie lub złagodzenie skutków radiologicznych takiego zdarzenia;

(c) jeśli Państwo-Strona występuje o udzielenie pomocy, o której mowa w literze (a) lub (b), to każde z Państw-Stron, do których wniosek o udzielenie pomocy został skierowany, bezzwłocznie podejmuje decyzję w sprawie możliwości udzielenia pomocy oraz zakresie i warunkach tej pomocy i powiadamia o niej wnioskujące Państwo-Stronę, bezpośrednio lub poprzez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej;

(d) koordynacja i współpraca na podstawie liter (a)–(c) odbywa się drogą dyplomatyczną lub innymi uzgodnionymi kanałami. Sposób realizacji tej współpracy określają dwustronnie lub wielostronnie zainteresowane Państwa Strony.

4. Państwa-Strony, o ile jest to właściwe, współpracują i konsultują się ze sobą bezpośrednio lub poprzez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej i inne właściwe organizacje międzynarodowe, w celu uzyskania wytycznych dotyczących projektowania, utrzymywania i doskonalenia systemów ochrony fizycznej materiałów jądrowych w międzynarodowym transporcie.

5. Państwo-Strona może, gdy uzna to za właściwe, współpracować i konsultować się z innymi Państwami-Stronami bezpośrednio lub poprzez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej i inne właściwe organizacje międzynarodowe, w celu uzyskania ich wytycznych dotyczących projektowania, utrzymywania i doskonalenia ich krajowych systemów ochrony fizycznej materiałów jądrowych znajdujących się w krajowym użytkowaniu, przechowywaniu i transporcie, a także dotyczących ochrony fizycznej obiektów jądrowych.

Artykuł 6

1. Państwa-Strony podejmą, zgodnie ze swym ustawodawstwem krajowym, odpowiednie środki do zapewnienia poufności wszelkich informacji otrzymywanych jako poufne na podstawie postanowień niniejszej konwencji od innego Państwa-Strony lub w wyniku udziału w działalności prowadzonej w celu realizacji niniejszej konwencji. Jeśli Państwa-Strony przekazują informacje organizacjom międzynarodowym lub państwom, które nie są stronami niniejszej konwencji jako poufne, powinny zostać podjęte środki do zapewnienia poufności takich informacji. Państwo-Strona, które w trybie poufnym uzyskało informację od innego Państwa-Strony, może przekazać tę informację stronom trzecim wyłącznie za zgodą tego innego Państwa-Strony.

2. Na podstawie niniejszej konwencji nie będzie wymagane od Państwa-Strony przekazywanie jakichkolwiek informacji, na których przekazanie nie zezwala jego ustawodawstwo lub które mogłoby zagrozić bezpieczeństwu zainteresowanego państwa lub ochronie fizycznej materiałów jądrowych lub obiektów jądrowych.

Artykuł 7

1. Działanie umyślne będące:

(a) czynem bez legalnego upoważnienia polegającym na pozyskaniu, posiadaniu, stosowaniu, przekazaniu, przetwarzaniu, składowaniu lub rozproszeniu materiałów jądrowych, który powoduje lub może spowodować śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu lub znaczną szkodę w mieniu lub środowisku;

(b) kradzieżą lub rabunkiem materiałów jądrowych;

(c) przywłaszczeniem lub uzyskaniem w drodze oszustwa materiałów jądrowych;

(d) czynem polegającym na przewozie, przesłaniu lub przemieszczeniu materiałów jądrowych na lub poza terytorium państwa bez upoważnienia;

(e) czynem wymierzonym przeciw obiektowi jądrowemu lub czynem zakłócającym eksploatację obiektu jądrowego, jeżeli sprawca umyślnie powoduje lub jest świadom tego, że czyn ten może spowodować śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu lub znaczną szkodę w mieniu lub środowisku na skutek narażenia na promieniowanie lub uwolnienia substancji promieniotwórczych, z wyłączeniem czynów podejmowanych w zgodzie z prawem krajowym Państwa-Strony, na terytorium którego obiekt jądrowy jest zlokalizowany;

(f) czynem będącym żądaniem wydania materiałów jądrowych pod groźbą użycia siły lub jakiejkolwiek innej formy zastraszenia;

(g) groźbą:

i. użycia materiałów jądrowych do spowodowania śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub znacznej szkody dotyczącej własności lub środowiska, albo popełnienia przestępstwa opisanego w literze (e), lub

ii. popełnienia przestępstwa opisanego w literach (b) i (e) w celu skłonienia osoby prawnej lub fizycznej, organizacji międzynarodowej lub państwa do wykonania – lub odstąpienia od wykonania – jakiegoś czynu;

(h) usiłowaniem popełnienia któregoś z czynów opisanych w literach od (a) do (e);

(i) współuczestnictwem w którymkolwiek z czynów wymienionych w literach od (a) do(h);

(j) organizowaniem lub kierowaniem innymi osobami w celu popełnienia czynów opisanych w literach od (a) do (h); oraz

(k) przyczynieniem się do popełnienia któregokolwiek z przestępstw opisanych w literach od (a) do (h) przez grupę osób działających we wspólnym celu; jeśli czyn taki jest umyślny oraz:

i. dokonany w celu ułatwienia działalności przestępczej lub wspierania przestępczego zamiaru grupy, przy czym taka działalność lub zamiar obejmuje popełnienie przestępstwa opisanego w literach od (a) do (g); albo

ii. dokonany w sytuacji posiadania wiedzy odnośnie zamiaru grupy co do popełnienia przestępstwa opisanego w literach od (a) do (g);

będzie przez każde Państwo-Stronę w jego ustawodawstwie określone jako karalne.

2. Każde Państwo-Strona podda przestępstwa wymienione w niniejszym artykule odpowiednim karom, uwzględniającym ciężki charakter wspomnianych przestępstw.

Artykuł 8

1. Każde Państwo-Strona podejmie takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla ustalenia swojej jurysdykcji w stosunku do przestępstw wymienionych w artykule 7 w następujących przypadkach:

a) gdy przestępstwo jest popełnione na terytorium tego państwa lub na pokładzie statku albo samolotu, zarejestrowanych w tym państwie;

b) gdy domniemany sprawca jest obywatelem danego państwa.

2. Każde Państwo-Strona podejmie również takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla ustalenia swojej jurysdykcji w stosunku do przestępstw w przypadkach, gdy podejrzany sprawca znajduje się na terytorium tęga państwa i nie dokonuje ono jego ekstradycji zgodnie z artykułem 11 do któregokolwiek z państw wspomnianych w ustępie 1.

3. Niniejsza konwencja nie wyłącza jakiejkolwiek jurysdykcji karnej wykonywanej na podstawie ustawodawstwa krajowego.

4. Poza Państwami-Stronami wspomnianymi w ustępach 1 i 2 każde Państwo-Strona może zgodnie z prawem międzynarodowym ustanowić swoją jurysdykcję w stosunku do przestępstw przewidzianych w artykule 7, gdy jest ono uczestnikiem w międzynarodowym transporcie materiałów jądrowych jako państwo eksportujące lub importujące.

Artykuł 9

Przekonawszy się, że okoliczności do tego upoważniają, Państwo-Strona, na którego terytorium znajduje się domniemany sprawca, podejmie w oparciu o swoje ustawodawstwo odpowiednie środki, łącznie z aresztem, dla zapewnienia jego obecności w celu przeprowadzenia postępowania sądowego lub ekstradycji. O środkach podejmowanych zgodnie z tym artykułem należy niezwłocznie powiadomić państwa, od których wymaga się ustanowienia jurysdykcji zgodnie z artykułem 8, i w miarę potrzeby wszystkie inne zainteresowane państwa.

Artykuł 10

Państwo-Strona, na którego terytorium znajduje się domniemany sprawca, jeżeli nie dokonuje ono jego ekstradycji, przekaże bez żadnych wyjątków i bez nieuzasadnionego opóźnienia, zgodnie ze swym ustawodawstwem, sprawę kompetentnym organom dla wszczęcia postępowania karnego.

Artykuł 11

1. Przestępstwa wymienione w artykule 7 będą uznane za przestępstwa podlegające ekstradycji i jako takie za objęte umowami o ekstradycji istniejącymi między Państwami-Stronami. Państwa-Strony włączą te przestępstwa, jako przestępstwa podlegające ekstradycji, do każdej przyszłej umowy o ekstradycji, która zostanie między nimi zawarta.

2. Jeżeli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia odpowiedniej umowy, otrzyma prośbę o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym nie zawarło umowy o ekstradycji, może uważać tę konwencję za podstawę prawną ekstradycji w odniesieniu do takich przestępstw. Ekstradycja podlega określonym warunkom przewidzianym przez prawo państwa wezwanego.

3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają między sobą te przestępstwa za podlegające ekstradycji, zgodnie z warunkami ustalonymi przez prawo państwa wezwanego.

4. Dla celów ekstradycji pomiędzy Państwami-Stronami każde z przestępstw będzie traktowane jako przestępstwo, które zostało popełnione nie tylko w miejscu, w którym się wydarzyło, ale również na terytoriach Państw-Stron zobowiązanych do ustanowienia swojej jurysdykcji, zgodnie z artykułem 8, ustęp 1.

Artykuł 11A

Żadne z przestępstw przytoczonych w artykule 7 nie może być dla potrzeb ekstradycji lub wzajemnej pomocy prawnej uznane za przestępstwo polityczne lub za mające związek z przestępstwem politycznym, czy też za przestępstwo wynikające z motywów politycznych. Skutkiem tego, wniosku o ekstradycję lub wzajemną pomoc prawną, opartego na takim przestępstwie, nie można odrzucić powołując się wyłącznie na to, że dotyczy on przestępstwa politycznego lub przestępstwa związanego z przestępstwem politycznym, czy też przestępstwa wynikającego z motywów politycznych.

Artykuł 11B

Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie może być interpretowane, jako nakładające obowiązek dokonania ekstradycji lub udzielenia wzajemnej pomocy prawnej, jeśli Państwo- Strona, do którego zwrócono się z wnioskiem, ma istotne powody, by uważać, że wniosek o ekstradycję za przestępstwo określone w artykule 7, lub wniosek o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej w odniesieniu do takiego przestępstwa został złożony w celu oskarżenia lub ukarania osoby ze względu na jej rasę, religię, narodowość, pochodzenie etniczne lub poglądy polityczne, lub że przychylenie się do wniosku pogorszyłoby sytuację takiej osoby ze względu na wymienione przyczyny.

Artykuł 12

Każda osoba, w stosunku do której podejmowane jest postępowanie w związku z którymkolwiek z przestępstw wymienionych w artykule 7, będzie mieć zagwarantowane sprawiedliwe traktowanie we wszystkich stadiach postępowania.

Artykuł 13

1. Państwa-Strony będą udzielać sobie wzajemnie jak największej pomocy w związku z postępowaniem karnym, podejmowanym w odniesieniu do przestępstw wymienionych w artykule 7, łącznie z dostarczeniem do ich dyspozycji dowodów niezbędnych w dochodzeniu. We wszystkich przypadkach będzie stosowane prawo państwa wezwanego.

2. Postanowienia ustępu 1 nie będą wpływać na zobowiązania w ramach innej umowy, dwustronnej lub wielostronnej, która reguluje lub będzie regulować w całości albo w części wzajemne udzielanie pomocy w sprawach karnych.

Artykuł 13A

Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie wpływa na transfer technologii jądrowych w celach pokojowych, podejmowany dla wzmocnienia ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

Artykuł 14

1. Każde Państwo-Strona poinformuje depozytariusza o swoich ustawach i innych przepisach, które dotyczą wprowadzenia w życie niniejszej konwencji. Depozytariusz będzie informować o tym okresowo wszystkie Państwa-Strony.

2. Państwo-Strona, w którym przeciwko domniemanemu sprawcy jest prowadzone postępowanie karne, będzie w miarę możliwości w pierwszym rzędzie powiadamiać o końcowym wyniku dochodzenia bezpośrednio zainteresowane państwa. Państwo-Strona będzie również powiadamiać o wyniku dochodzenia depozytariusza, który z kolei będzie informować wszystkie państwa.

3. Jeśli przestępstwo dotyczy materiałów jądrowych podczas ich krajowego stosowania, przechowywania lub transportu, zaś zarówno domniemany sprawca, jak i materiały jądrowe pozostają na terytorium Państwa-Strony, na którym przestępstwo zostało popełnione, lub jeśli przestępstwo dotyczy obiektu jądrowego i domniemany sprawca pozostaje na terytorium Państwa-Strony, na którym przestępstwo zostało popełnione, to żadnego z postanowień niniejszej konwencji nie można interpretować jako wymogu, by to Państwo-Strona udzielało informacji o postępowaniu karnym związanym z takim przestępstwem.

Artykuł 15

Załączniki do niniejszej konwencji stanowią jej integralną część.

Artykuł 16

1. Po upływie pięciu lat od wejścia w życie poprawki przyjętej 8 lipca 2005 roku depozytariusz zwoła konferencję Państw-Stron w celu dokonania przeglądu realizacji niniejszej konwencji oraz zgodności jej preambuły, całej części merytorycznej i załączników z aktualną sytuacją.

2. W odstępach czasu nie krótszych niż pięć lat, większość Państw-Stron może spowodować zwołanie kolejnych konferencji w tym samym celu przez zgłoszenie depozytariuszowi odpowiednich propozycji.

Artykuł 17

1. W przypadku sporu pomiędzy dwoma lub więcej Państwami-Stronami w sprawie wykładni lub stosowania niniejszej konwencji, Państwa-Strony będą konsultować się dla załatwienia sporu w drodze negocjacji lub za pomocą jakichkolwiek innych pokojowych środków regulowania sporów, akceptowanych przez wszystkie strony uczestniczące w sporze.

2. Każdy spór, który nie może być rozstrzygnięty w sposób określony w ustępie 1, powinien być na żądanie którejkolwiek ze stron uczestniczących w sporze poddany arbitrażowi lub skierowany dla rozstrzygnięcia do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. W przypadku gdy spór zostaje poddany arbitrażowi i jeżeli po 6 miesiącach od daty żądania strony nie są w stanie osiągnąć porozumienia co do organizacji arbitrażu, każda strona może zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości lub Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o wyznaczenie jednego lub więcej arbitrów. W przypadku sprzecznych próśb stron uczestniczących w sporze, pierwszeństwo ma prośba skierowana do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

3. Każde Państwo-Strona może zastrzec w momencie podpisywania, ratyfikowania, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej konwencji lub przystąpienia do niej, że nie uważa się za związane przez którykolwiek lub przez obydwa sposoby rozstrzygania sporów przewidziane w ustępie 2. Inne Państwa-Strony nie są związane przewidzianymi w ustępie 2 sposobami rozstrzygania sporów w stosunku do Państwa-Strony, które uczyniło zastrzeżenie do tego sposobu.

4. Każde Państwo-Strona, które złożyło zastrzeżenie zgodnie z ustępem 3, może w każdej chwili je wycofać w drodze notyfikacji depozytariuszowi.

Artykuł 18

1. Niniejsza konwencja zostanie otwarta do podpisu przez wszystkie państwa w siedzibie Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Wiedniu oraz w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku od dnia 3 marca 1980 r. do dnia jej wejścia w życie.

2. Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez państwa, które ją podpisały.

3. Po wejściu w życie niniejsza konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla wszystkich państw.

4. a) Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu lub przystąpienia przez organizacje międzynarodowe oraz organizacje regionalne lub organizacje innego charakteru, pod warunkiem że każda taka organizacja jest utworzona przez suwerenne państwa i posiada kompetencje w zakresie negocjacji, zawierania i stosowania międzynarodowych umów w sprawach objętych niniejszą konwencją.

b) W sprawach wchodzących w zakres ich kompetencji organizacje takie będą we własnym imieniu korzystać z praw i wypełniać obowiązki, które niniejsza konwencja nakłada na Państwa-Strony.

c) Stając się stroną konwencji, taka organizacja przedłoży depozytariuszowi oświadczenie wskazujące, jakie państwa są jej członkami i które artykuły konwencji nie mają do niej zastosowania.

d) Organizacja taka nie ma jakiegokolwiek dodatkowego prawa do głosowania poza jej państwami członkowskimi.

5. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia będą składane depozytariuszowi.

Artykuł 19

1. Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia następującego po dniu złożenia depozytariuszowi dwudziestego pierwszego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.

2. Dla każdego państwa ratyfikującego, przyjmującego, zatwierdzającego lub przystępującego do konwencji po dacie złożenia dwudziestego pierwszego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia, konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia po złożeniu przez takie państwo jego dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

Artykuł 20

1. Bez uszczerbku dla artykułu 16, Państwo-Strona może zaproponować poprawki do niniejszej konwencji. Zaproponowane poprawki przedkłada się depozytariuszowi, który niezwłocznie rozsyła je do wszystkich Państw-Stron. Jeżeli większość Państw-Stron zażąda od depozytariusza zwołania konferencji w celu przedyskutowania zaproponowanych poprawek, depozytariusz zaprasza wszystkie Państwa-Strony do uczestnictwa w takiej konferencji. Konferencja powinna się rozpocząć nie wcześniej niż w trzydziestym dniu po rozesłaniu zaproszeń. Każda poprawka przyjęta na konferencji przez większość dwóch trzecich wszystkich Państw-Stron będzie niezwłocznie przekazana przez depozytariusza wszystkim Państwom--Stronom.

2. Poprawka wejdzie w życie dla każdego Państwa-Strony, które złoży dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki, trzydziestego dnia po dacie, w której dwie trzecie Państw-Stron złożyło depozytariuszowi dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki. Następnie poprawka wejdzie w życie dla każdego innego Państwa-Strony w dniu, w którym takie Państwo-Strona złoży swój dokument ratyfikacyjny, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki.

Artykuł 21

1. Każde Państwo-Strona może wypowiedzieć konwencję w drodze pisemnej notyfikacji złożonej depozytariuszowi.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie stu osiemdziesięciu dni od dnia otrzymania przez depozytariusza notyfikacji o wypowiedzeniu.

Artykuł 22

Depozytariusz notyfikuje niezwłocznie wszystkim państwom o:

a) każdym podpisaniu niniejszej konwencji,

b) każdym złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia,

c) każdym zastrzeżeniu lub wycofaniu zastrzeżenia, zgodnie z artykułem 17,

d) każdym powiadomieniu uczynionym przez organizację, zgodnie z artykułem 18, ustęp 4 c),

e) wejściu w życie niniejszej konwencji,

f) wejściu w życie jakiejkolwiek poprawki do konwencji,

g) każdym wypowiedzeniu, zgodnie, z artykułem 21.

Artykuł 23

Oryginał konwencji, którego teksty w językach angielskim, arabskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim są jednakowo autentyczne, zostanie złożony Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, który roześle uwierzytelnione odpisy konwencji wszystkim państwom.

Na dowód czego niżej podpisani, będąc należycie upełnomocnieni, podpisali niniejszą konwencję, otwartą do podpisu w Wiedniu i w Nowym Jorku w dniu 3 marca 1980 r.

ZAŁĄCZNIK I

Poziomy ochrony fizycznej stosowane w międzynarodowym transporcie materiałów jądrowych według ich kategorii określonych w załączniku II.

1. Poziom ochrony fizycznej materiałów jądrowych w czasie przechowywania związanego z ich międzynarodowym transportem:

a) dla materiałów kategorii III – przechowywanie na obszarze, do którego wstęp jest kontrolowany;

b) dla materiałów kategorii II – przechowywanie na obszarze znajdującym się pod ciągłym nadzorem straży lub urządzeń elektronicznych, otoczonym barierą fizyczną z ograniczoną liczbą wejść znajdujących się pod odpowiednią kontrolą, lub na jakimkolwiek obszarze z równoważnym poziomem ochrony fizycznej;

c) dla materiałów kategorii I – przechowywanie na obszarze zabezpieczonym jak dla kategorii II, do którego wstęp jest dodatkowo ograniczony tylko dla sprawdzonych co do zaufania osób i który znajduje się pod ciągłym nadzorem strażników mających ścisłą łączność z odpowiednimi siłami interwencyjnymi. Specyficzne środki podejmowane w tym wypadku powinny mieć za zadanie wykrycie i zapobieżenie każdemu napadowi, nieprawnemu dostępowi do materiałów jądrowych lub nieprawnemu zawładnięciu materiałem jądrowym.

2. Wymagania ochrony fizycznej materiałów jądrowych podczas ich międzynarodowego transportu:

a) dla materiałów kategorii II i III – transport odbywa się pod warunkiem zachowania specjalnych środków ostrożności, obejmujących uprzednie porozumienia pomiędzy dostawcą, odbiorcą i przewoźnikiem oraz uprzednie uzgodnienie pomiędzy fizycznymi lub prawnymi osobami podległymi jurysdykcji i przepisom państw eksportujących i importujących – określające czas, miejsce i sposób przekazania odpowiedzialności za transport;

b) dla materiałów kategorii I – transport odbywa się przy zachowaniu specjalnych środków ostrożności wyszczególnionych powyżej dla transportu materiałów kategorii II i III oraz dodatkowo pod stałym nadzorem eskorty i w warunkach zapewniających ścisłą łączność z odpowiednimi siłami interwencyjnymi;

c) dla uranu naturalnego w formie innej niż ruda lub jej pozostałości – zabezpieczenie transportu dla ilości przekraczających 500 kg uranu obejmuje wcześniejsze powiadomienie o przesyłce określające rodzaj transportu, oczekiwany czas dostarczenia przesyłki oraz potwierdzenie odbioru przesyłki.

ZAŁĄCZNIK II

Tablica: Kategorie materiałów jądrowych

^a) Cały pluton oprócz plutonu, w którego składzie izotopowym występuje zawartość izotopu Pu-238 większa od 80%.

^b) Materiał nienapromieniowany w reaktorze lub materiał napromieniowany w reaktorze, jeśli moc dawki w odległości 1 metra od nieosłoniętego materiału nie przekracza 1 grej/godz. (100rad/godz.).

^c) Inne paliwo, które ze względu na pierwotną zawartość materiału rozszczepialnego zostało przed napromieniowaniem zaliczone do kategorii I lub II, można zaliczyć do kategorii o jeden stopień niższej, jeśli moc dawki w odległości 1 metra od nieosłoniętego paliwa przekracza 1 grej/godz. (100 rad/godz.).

^d) Chociaż zaleca się taki poziom ochrony, ustalenie innej kategorii ochrony fizycznej pozostawia się do decyzji państw na podstawie oceny specyficznych okoliczności.

^e) Dla innego paliwa, które na podstawie zawartości składnika rozszczepialnego jest zaliczone do kategorii I i II przed napromienieniem, można obniżyć poziom ochrony fizycznej o jedną kategorię, jeżeli poziom promieniowania od paliwa przekracza 100 radów/godzinę z odległości 1 metra bez osłony.

Wersja w języku angielskim - niezaktualizowana

Treść zmiany do wersji angielskiej