Art. 1. [Ustawa o planowaniu społeczno-gospodarczym] W ustawie z dnia 26 lutego 1982 r. o planowaniu społeczno-gospodarczym (Dz. U. Nr 7, poz. 51, z 1983 r. Nr 71, poz. 318 i z 1985 r. Nr 37, poz. 174) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 11 w ust. 2 po wyrazach „polityki społeczno-gospodarczej” dodaje się wyrazy „i ustaleń”;

2) w art. 23 w ust. 4 po wyrazie „wariantu” dodaje się wyraz „koncepcji”;

3) w art. 24 w ust. 2 wyraz „wariantowe” skreśla się;

4) w art. 29 w ust. 2:

a) w pkt 5 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem,

b) dodaje się pkt 6 w brzmieniu:

„6) ustala zasady metodyczne opracowywania projektów planów terytorialnych.”;

5) w art. 31:

a) w ust. 1 po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:

„2a) rozpatrują opinie Przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów co do zgodności projektów wojewódzkich planów społeczno-gospodarczych z podstawowymi celami i kierunkami polityki społeczno-gospodarczej oraz ustaleniami określonymi w narodowym planie społeczno-gospodarczym”,

b) w ust. 2 powołanie „ust. 1” zastępuje się powołaniem „ust. 1 pkt 1, 2 i 3”,

c) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Wojewódzka rada narodowa może wprowadzić obowiązek przedstawiania projektów miejskich (gminnych) planów społeczno-gospodarczych przewodniczącemu właściwej miejscowo wojewódzkiej komisji planowania w celu wyrażenia opinii w zakresie zgodności tych projektów z celami, kierunkami i zadaniami rozwoju społeczno-gospodarczego określonymi w wojewódzkim planie społeczno-gospodarczym.”,

d) w ust. 3 w pkt 2 po wyrazach „społeczno-gospodarczych” dodaje się wyrazy „wraz z opinią Przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów”;

6) tytuł rozdziału 8 otrzymuje brzmienie: „Przepisy szczególne, przejściowe i końcowe.”; w rozdziale tym na początku dodaje się art. 32a, 32b i 32c w brzmieniu:

„Art. 32a. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia:

1) określa zasady wartościowania pracy służące ustalaniu siatek i tabel płac,

2) określa zasady wynagradzania dyrektora przedsiębiorstwa państwowego i tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa, uwzględniające w szczególności uzyskiwane przez przedsiębiorstwo wyniki ekonomiczne.

Art. 32b. 1. Minister Gospodarki Materiałowej i Paliwowej:

1) ustala normatywy zużycia surowców i materiałów, obowiązujące jednostki gospodarcze przy projektowaniu, modernizacji i wytwarzaniu wyrobów oraz produkcji budowlano-montażowej,

2) może wprowadzać obowiązujące jednostki gospodarcze zakazy:

a) stosowania niektórych materiałów i paliw do produkcji określonych wyrobów i świadczenia usług,

b) produkcji określonych wyrobów nadmiernie energochłonnych i materiałochłonnych,

c) stosowania nadmiernie energochłonnych i materiałochłonnych technologii wyrobów i świadczenia usług.

2. W razie nieprzestrzegania normatywów zużycia surowców i materiałów (ust. 1 pkt 1) oraz zakazów (ust. 1 pkt 2) jednostki gospodarcze, które zostały zobowiązane do ich stosowania, są obowiązane wnosić na rzecz centralnego funduszu oszczędnościowego paliw, energii, surowców i materiałów opłaty.

3. Opłaty, o których mowa w ust. 2, stanowią straty nadzwyczajne jednostek gospodarki uspołecznionej.

4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa wysokość opłat, tryb ich wnoszenia oraz organy powołane do orzekania w tych sprawach.

Art. 32c. Rada Ministrów, w celu przeciwdziałania niekorzystnym zjawiskom społeczno-gospodarczym, uwzględniając założenia polityki pieniężno-dochodowej i inwestycyjnej określone w narodowym planie społeczno-gospodarczym, w drodze rozporządzenia, może:

1) wprowadzić obowiązek wpłacania przez jednostki gospodarki uspołecznionej podejmujące inwestycje polegające na budownictwie obejmującym budynki, z funduszu, z którego ma być finansowana inwestycja, kaucji pieniężnych na nie oprocentowany rachunek bankowy, ustalając jednocześnie:

a) okresy odpowiadające okresom objętym narodowymi planami społeczno-gospodarczymi, w których obowiązuje wpłacanie kaucji,

b) wysokość stawek kaucji w stosunku do wartości kosztorysowej budynku, uwzględniającą rodzaj i położenie inwestycji, oraz szczegółowy tryb i zasady jej ustalania i wpłacania,

c) zasady zwrotu kaucji,

d) wysokość odsetek na rzecz budżetu centralnego w wypadku nieterminowego wpłacenia kaucji,

e) rodzaje inwestycji, od których nie pobiera się kaucji, oraz wypadki, w których może nastąpić cofnięcie zwolnienia z obowiązku wpłacania kaucji,

2) wprowadzić zakaz podwyższania wynagrodzeń za pracę na okres odpowiadający zamrożeniu cen, wprowadzonemu na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach (Dz. U. z 1985 r. Nr 49, poz. 261).”;

7) w art. 33 w ust. 2:

a) w pkt 2 wyrazy „przedsiębiorstwo państwowe” zastępuje się wyrazami „jednostka gospodarki uspołecznionej”, a wyrazy po myślniku - wyrazami „upoważnić właściwy organ administracji państwowej do nałożenia na tę jednostkę gospodarki uspołecznionej obowiązku zawarcia takiej umowy,”

b) po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:

„2a) ustalić w drodze rozporządzenia szczegółowy tryb i zasady zlecania oraz realizacji zamówień rządowych i programów operacyjnych,”.

Art. 2. [Ustawa o cenach] W ustawie z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach (Dz. U. z 1985 r. Nr 49, poz. 261) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 4:

a) ust. 7 skreśla się,

b) w ust. 12 wyrazy „Minister do Spraw Cen w porozumieniu z Ministrem Finansów” zastępuje się wyrazami „Minister Finansów”;

2) w art. 7 w ust. 3 wyrazy „i Ministrem do Spraw Cen” skreśla się;

3) w art. 8 w ust. 1 i 3 wyrazy „Minister do Spraw Cen” zastępuje się wyrazami „Minister Finansów”;

4) w art. 10 w ust. 2 wyrazy „Minister do Spraw Cen” zastępuje się wyrazami „Minister Finansów”;

5) w art. 12 w ust. 2 wyrazy „Minister do Spraw Cen, w porozumieniu z Ministrem Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych” zastępuje się wyrazami „Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, w porozumieniu z Ministrem Finansów”;

6) w art. 13:

a) w ust. 2:

- wyrazy „Minister do Spraw Cen” zastępuje się wyrazami „Minister Finansów”,

- pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) wprowadzić okresowe, maksymalne wskaźniki wzrostu cen umownych i regulowanych na określone grupy towarów, usług, obiektów i robót budowlanych”,

- w pkt 2 wyrazy „okręgowych urzędów cen” zastępuje się wyrazami „izb skarbowych”,

- po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:

„2a) wprowadzić obowiązek informowania przez jednostkę gospodarczą (sprzedawcę) izb skarbowych o dokonanej zmianie ceny umownej i regulowanej oraz o przyczynach tej zmiany,”

b) w ust. 3 wyrazy „Okręgowy urząd cen” zastępuje się wyrazami „Izba skarbowa”;

7) po art. 13 dodaje się art. 13a w brzmieniu:

„Art. 13a. 1. Minister Finansów może upoważnić do stosowania dopłat do cen urzędowych i regulowanych przysługujących sprzedawcy lub opustów od tych cen przysługujących odbiorcy z tytułu zawarcia długoterminowych umów sprzedaży i dostawy, zwłaszcza elementów kooperacyjnych, określając równocześnie górną lub dolną wysokość dopłat i opustów.

2. Wojewódzkie rady narodowe mogą wprowadzić, w wypadkach uzasadnionych ważnymi potrzebami społecznymi, obowiązek stosowania dopłat do cen za usługi turystyczne i wypoczynkowe, z wyjątkiem usług świadczonych na rzecz obozów, kolonii i innych placówek wypoczynku dzieci i młodzieży, oraz niektóre towary bezpośrednio związane z obsługą ruchu turystycznego. Dopłaty te mogą być wprowadzone na obszarze całego województwa lub jego części. Wysokość dopłat nie może przekroczyć 10% ceny usług lub towarów. Wpływy z dopłat zasilają wojewódzkie fundusze turystyki i wypoczynku lub regionalne fundusze rewaloryzacji zabytków.”;

8) w art. 14 w ust. 6 wyrazy „Minister do Spraw Cen" zastępuje się wyrazami „Minister Finansów”;

9) w art. 15:

a) w ust. 2 wyrazy „Minister do Spraw Cen lub okręgowe urzędy cen” zastępuje się wyrazami „Minister Finansów lub izby skarbowe”,

b) dodaje się ust. 5 w brzmieniu:

„5. Minister Finansów, w porozumieniu z Ministrem Handlu Wewnętrznego i Usług, Prezesem Polskiego Komitetu Normalizacji, Miar i Jakości oraz właściwymi ministrami, ustala branżowe minimalne opusty cen umownych dla:

1) niższych klas jakości (gatunków, stopni, wyrobów) przewidzianych w normach lub innych przepisach dla poszczególnych towarów,

2) wyrobów o jakości niższej od wymaganej normą, dopuszczonych do obrotu na podstawie odstępstwa od normy.”;

10) w art. 16 w ust. 3 wyrazy „Ministrem do Spraw Cen” zastępuje się wyrazami „Ministrem Finansów”;

11) w art. 17:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Ceny urzędowe i marże handlowe urzędowe ustala Minister Finansów, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.”,

b) po ust. 2 dodaje się ust. 3 i 4 w brzmieniu:

„3. Wojewodowie i prezydenci miast: stołecznego Warszawy, Krakowa i Łodzi ustalają ceny urzędowe niektórych towarów i usług; Sejm w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1, określa te towary i usługi.

4. Rady narodowe stopnia podstawowego, a w miastach podzielonych na dzielnice rady narodowe tych miast, określają strefy cen (strefy taryfowe) obowiązujące przy przewozie osób i ładunków taksówkami osobowymi i bagażowymi.”;

12) w art. 18 w ust. 1 wyrazy „Minister do Spraw Cen lub okręgowe urzędy cen” zastępuje się wyrazami „Minister Finansów lub izby skarbowe”;

13) w art. 19:

a) w ust. 5 wyrazy „okręgowy urząd cen lub” skreśla się,

b) w ust. 6 wyraz „wymienione” zastępuje się wyrazem „wymieniony”, a wyrazy „okręgowego urzędu cen” wyrazami „izby skarbowej”,

c) ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Od decyzji ustalającej nienależną kwotę i kwotę dodatkową, wydanej przez izbę skarbową, przysługuje odwołanie do Ministra Finansów.”,

d) w ust. 8 po wyrazie „kwoty” dodaje się wyrazy „i kwoty dodatkowej”,

e) w ust. 9 wyrazy „Ministra do Spraw Cen” zastępuje się wyrazami „Ministra Finansów”;

14) w art. 22 wyrazy „Ministra do Spraw Cen” zastępuje się wyrazami „Ministra Finansów”.

Art. 3. [Ustawa o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych] W ustawie z dnia 26 lutego 1982 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. z 1986 r. Nr 8, poz. 44 oraz Nr 39, poz. 192) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 28:

a) w ust. 3 zdanie drugie skreśla się,

b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Wysokość stawek odpisów na fundusz postępu techniczno-ekonomicznego jest ustalana na okresy wieloletnie w narodowym planie społeczno-gospodarczym odpowiednio dla poszczególnych gałęzi i branż. Przedsiębiorstwa mogą w przypadkach uzasadnionych rozmiarem prowadzonych prac badawczo-rozwojowych podwyższać lub obniżać stawkę odpisu, jednakże nie więcej niż o 25%.”;

2) w art. 39 w ust. 1 na końcu dodaje się zdanie w brzmieniu:

„W razie przystąpienia do zrzeszenia obligatoryjnego przedsiębiorstwa do tego nie zobowiązanego, wydatki na utrzymanie tego zrzeszenia przedsiębiorstwo pokrywa z zysku do podziału.”;

3) w art. 45 ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić dla przedsiębiorstw, o których mowa w ust. 1 pkt 1, ulgi polegające na całkowitym zwolnieniu albo na zmniejszaniu procentu odpisów amortyzacyjnych podlegających przekazaniu do budżetu centralnego. Dla przedsiębiorstw, o których mowa w ust. 1 pkt 2, ulgi polegające na całkowitym zwolnieniu lub zmniejszeniu procentu odpisów amortyzacyjnych, podlegających przekazaniu na scentralizowany rachunek, mogą być przyznawane w drodze uchwały wojewódzkiej rady narodowej.”

Art. 4. [Ustawa o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej] W ustawie z dnia 26 lutego 1982 r. o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej (Dz. U. z 1986 r. Nr 8, poz. 45 oraz Nr 39, poz. 192) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 3 w ust. 3 po wyrazach „podatku dochodowego” dodaje się wyrazy „oraz podatku od ponadnormatywnych wypłat wynagrodzeń”;

2) w art. 15 w ust. 3 dodaje się zdanie w brzmieniu:

„Obniżenie stawek podatkowych do wysokości wynikającej z ust. 2 nie wymaga zasięgania opinii właściwej komisji sejmowej.”;

3) w art. 22:

a) w ust. 3 wyrazy „Przepis ust. 1” zastępuje się wyrazami „Przepisy ust. 1 i 2”,

b) w ust. 4 w pkt 2 wyraz „własnego” skreśla się;

4) w art. 23 w ust. 1 wyrazy „zgodnie z przepisami w sprawie zapewnienia warunków do dalszego rozwoju spółdzielni inwalidów” zastępuje się wyrazami „określonego odrębnymi przepisami”;

5) w art. 30:

a) w ust. 1 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje wyrazy „nadwyżkę bilansową, nadwyżkę wydatków nad dochodami, a w jednostkach nie tworzących zysku - koszty ich działalności”,

b) w ust. 2 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) kwota wynagrodzeń wypłaconych w ciężar kosztów przekraczająca kwotę wynagrodzeń ustaloną według zasad określonych przez Radę Ministrów na podstawie ust. 2a,”

c) po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:

„2a. Rada Ministrów może ustalić w centralnym planie rocznym wskaźnik wzrostu kwoty wynagrodzeń wypłacanych w ciężar kosztów, którego przekroczenie zobowiązuje do uiszczenia podatku. Wskaźnik ten oblicza się w stosunku do kwot wynagrodzeń wypłacanych za rok poprzedzający rok podatkowy.

2b. Przy ustaleniu podstawy opodatkowania w wypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1a:

1) nie ma zastosowania art. 34 ust. 1 pkt 2,

2) wyłącza się z tej podstawy kwotę zmniejszenia z tytułu sprzedaży eksportowej, o której mowa w art. 32 pkt 1 lit. d), wypłaty z rezerwy, o której mowa w art. 35 ust. 1, oraz honoraria autorskie i realizatorskie, a także wypłaty wynikające z przepisów o wynalazczości.”;

6) w art. 32:

a) w pkt 1 lit. c) otrzymuje brzmienie:

„c) stawki podatku według progresywnej skali od 40 do 500% przy podstawie opodatkowania, o której mowa w art. 30 ust. 2 pkt 1, od 100 do 400% przy podstawie opodatkowania, o której mowa w art. 30 ust. 2 pkt 2, i kwoty przekazanej z funduszu załogi na zakładowy fundusz socjalny, o której mowa w art. 30 ust. 2 pkt 3, którą do celów opodatkowania sumuje się z ponadnormatywnymi wypłatami nagród i premii z zysku do podziału, oraz stawkę podatku określoną w granicach od 500 do 800% przy podstawie opodatkowania, o której mowa w art. 30 ust. 2 pkt 1a,”,

b) w pkt 2 wyrazy „w dostosowaniu do specyficznych warunków działania” skreśla się;

7) w art. 35 w ust. 1 po wyrazach „wolnej od podatku” dodaje się wyrazy „o której mowa w art. 31 i 32 pkt 2 lit. b)”;

8) dodaje się art. 35a w brzmieniu:

„Art. 35a. Jednostkom gospodarczym, w których procentowy wzrost wynagrodzeń wypłaconych w ciężar kosztów w stosunku do roku poprzedzającego rok podatkowy, pomniejszony o ulgi z tytułu wyłączeń, o których mowa w art. 30 ust. 2b pkt 2, jest wyższy od wskaźnika przyrostu wynagrodzeń określonego w centralnym planie rocznym albo powstało zobowiązanie z tytułu podatku od ponadnormatywnych wypłat wynagrodzeń przekraczającego kwotę stanowiącą 25% zysku do podziału lub nadwyżki bilansowej, nie przysługują:

1) ulgi w podatku dochodowym, określone przez Radę Ministrów na podstawie niniejszej ustawy oraz przepisów odrębnych,

2) dotacje z budżetu w wysokości odpowiadającej kwocie należnego podatku od ponadnormatywnych wypłat wynagrodzeń; nie dotyczy to jednostek gospodarczych pobierających dotacje przedmiotowe w formie różnicy cen oraz w których udział wartości sprzedaży produkcji dotowanej w wartości produkcji sprzedanej ogółem nie przekracza 25%.”;

9) w art. 36 w ust. 1 w pkt 2 po wyrazie „mieszkaniowe” dodaje się wyrazy „oraz państwowe przedsiębiorstwa (zakłady) gospodarki mieszkaniowej”;

10) w art. 44 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa, jakie środki pracy i inne przedmioty długotrwałego użytkowania uznaje się za trwałe, zasady aktualizacji ich wyceny oraz zasady amortyzacji środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, a także wysokość stawek amortyzacyjnych.”

Art. 5. [Ustawa o planowaniu przestrzennym] W ustawie z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 35, poz. 185) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 11 ust. 1 i 3 otrzymują brzmienie:

„1. Naczelnymi organami administracji państwowej są w sprawach:

1) planu krajowego i planów regionalnych - Komisja Planowania przy Radzie Ministrów,

2) planów miejscowych - Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej.”

„3. Zasady sporządzania projektów założeń do planów, projektów planów oraz kontroli ich realizacji ustalają:

1) w zakresie planów regionalnych - Przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów,

2) w zakresie planów miejscowych - Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej.”;

2) w art. 12 w ust. 1 wyrazy „regionalnych i” skreśla się;

3) w art. 15 w ust. 2 wyrazy „Minister Administracji i Gospodarki Przestrzennej” zastępuje się wyrazami „Przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów” oraz skreśla się zdanie drugie;

4) w art. 41 w ust. 2 dodaje się zdanie drugie w brzmieniu:

„Wojewódzka rada narodowa może upoważnić prezydium tej rady do wyrażania zgody na wydawanie decyzji o lokalizacji inwestycji, po uprzednim zasięgnięciu opinii prezydium właściwej miejscowo rady narodowej stopnia podstawowego.”;

5) użyte w ustawie w różnych przypadkach wyrazy „Minister Administracji i Gospodarki Przestrzennej” zastępuje się użytymi w tych samych przypadkach wyrazami „Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej”.

Art. 6. [Ustawa o Komisji Planowania przy Radzie Ministrów] W ustawie z dnia 12 lipca 1984 r. o Komisji Planowania przy Radzie Ministrów (Dz. U. Nr 35, poz. 186) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 1 w ust. 1 po wyrazach „zagospodarowania przestrzennego kraju” dodaje się wyrazy „i planów regionalnych”;

2) w art. 2:

a) w zdaniu pierwszym po wyrazach „zagospodarowania przestrzennego kraju” dodaje się wyrazy „i planów regionalnych”,

b) w pkt 1 po wyrazach „przestrzennego zagospodarowania kraju” dodaje się wyrazy „i regionów”,

c) w pkt 2 po wyrazach „zagospodarowania przestrzennego kraju” dodaje się wyrazy „i planów regionalnych”,

d) w pkt 5 wyrazy „a także sprawami” zastępuje się wyrazami „w tym”;

3) w art. 8 w pkt 1:

a) w lit. a) po wyrazie „centralnych” dodaje się wyrazy „i terytorialnych, zasady sporządzania projektów założeń do planu zagospodarowania przestrzennego kraju i planów regionalnych oraz projektów tych planów, a także kontroli realizacji planów regionalnych”,

b) w lit. b) przecinek zastępuje się średnikiem i dodaje wyrazy „ocena działalności jednostek gospodarki uspołecznionej powinna uwzględniać w szczególności efektywność gospodarowania czynnikami wytwórczymi oraz zdolność do samofinansowania ich rozwoju.”

Art. 7. [Ustawa o centralnych funduszach rozwoju nauki i techniki] W ustawie z dnia 23 grudnia 1985 r. o centralnych funduszach rozwoju nauki i techniki (Dz. U. Nr 59, poz. 297) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 2:

a) w ust. 1:

- pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) wpłaty przedsiębiorstw państwowych, przedsiębiorstw mieszanych, a także spółek handlowych, w których Skarb Państwa albo jednostki gospodarki uspołecznionej posiadają udział wynoszący ponad 50% kapitału zakładowego,”

- pkt 3 skreśla się,

- pkt 4 otrzymuje oznaczenie pkt 3,

b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Jednostki wymienione w ust. 1 pkt 2 obowiązane są do wnoszenia opłat na Fundusz.”,

c) w ust. 2 wyrazy „i 3” skreśla się;

2) w art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Centralny Fundusz Wspomagania Wdrożeń przeznacza się na dofinansowanie przedsięwzięć wdrożeniowych o istotnym znaczeniu dla gospodarki narodowej.”,

3) art. 6 otrzymuje brzmienie:

„Art. 6. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa:

1) szczegółowe zasady tworzenia Funduszu oraz gospodarowania środkami funduszów, o których mowa w art. 3 ust. 1,

2) zasady przyznawania i finansowania nagród i stypendiów, o których mowa w art. 4 ust. 2, jak również uprawnienia i obowiązki osób pobierających stypendia, zasady cofania stypendiów oraz sprawowania koordynacji i nadzoru nad zapewnieniem warunków i przebiegiem realizacji zadań w ramach stypendiów,

3) zasady udzielania przez macierzyste zakłady pracy osobom pobierającym stypendia urlopów bezpłatnych na czas pobierania stypendium, warunki zaliczania okresu urlopu bezpłatnego do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze, a także zakres uprawnień pracowniczych przysługujących tym osobom w okresie pobierania stypendium.”

Art. 8. [Przepisy uchylone] Traci moc ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. o zmianach w organizacji i zakresie działania naczelnych organów administracji państwowej w dziedzinie budownictwa i planowania przestrzennego (Dz. U. Nr 8, poz. 49, z 1972 r. Nr 11, poz. 77 i z 1983 r. Nr 44, poz. 200), a uprawnienia przewidziane w art. 1 pkt 1 tej ustawy dla Przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów przechodzą na Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej.

Art. 9. [Delegacja] 1. Przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów ogłosi w Dzienniku Ustaw jednolity tekst ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o planowaniu społeczno-gospodarczym (Dz. U. Nr 7, poz. 51, z 1983 r. Nr 71, poz. 318 i z 1985 r. Nr 37, poz. 174), z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem wydania jednolitego tekstu, z zastosowaniem ciągłej numeracji rozdziałów, artykułów, ustępów i punktów.

2. Minister Finansów ogłosi w Dzienniku Ustaw jednolite teksty ustaw:

1) z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach (Dz. U. z 1985 r. Nr 49, poz. 261),

2) z dnia 26 lutego 1982 r. o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej (Dz. U. z 1986 r. Nr 8, poz. 45),

z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem wydania jednolitego tekstu, z zastosowaniem ciągłej numeracji rozdziałów, artykułów, ustępów i punktów.

Art. 10. [Wejście w życie] Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1987 r.