Pracownicze Plany Kapitałowe. Komentarz do ustawy - Art. 26

● Wartość procentowa wpłaty podstawowej. Artykuł 26 ust. 1 ustawy określa wartość procentową wpłaty podstawowej, jaką musi finansować każdy podmiot zatrudniający w stosunku do każdej osoby zatrudnionej, uczestniczącej w PPK prowadzonym przez ten podmiot zatrudniający. Ustawodawca, wykonując w treści tego przepisu dyspozycję art. 25 ust. 3, zdecydował, że podmiot zatrudniający może co do zasady finansować wpłatę podstawową w wysokości 1,5 proc. podstawy, jaką jest wynagrodzenie osoby zatrudnionej. Przepisy ustawy nie wprowadzają możliwości określenia wpłaty podstawowej, opłacanej przez podmiot zatrudniający na poziomie innym niż wskazane 1,5 proc. Działaniem niezgodnym z prawem będzie zatem zarówno określenie tej wpłaty w jakimkolwiek dokumencie w wartości niższej niż 1,5 proc., jak też w wartości wyższej niż 1,5 proc. Bez znaczenia pozostaje przy tym, czy takie nieprawidłowe postanowienie zostanie zawarte w umowie o prowadzenie PPK, umowie o zarządzanie PPK lub też w jakimkolwiek źródle zakładowego prawa pracy, obowiązującym w danym podmiocie zatrudniającym.

● Wyższa wpłata. Artykuł 26 ust. 2 ustawy wprowadza możliwość określenia wyższej kontrybucji (zasilenia) ze strony podmiotu zatrudniającego do PPK niż obligatoryjne 1,5 proc. wynagrodzenia uczestnika. Może to nastąpić wyłącznie w formie wpłaty dodatkowej, zadeklarowanej przez podmiot zatrudniający, która może zostać określona w wysokości do 2,5 proc. wynagrodzenia uczestnika. Określenie wysokości tej wpłaty, a precyzyjniej jej zadeklarowanie przez podmiot zatrudniający, następuje w umowie o zarządzanie PPK. Taka konstrukcja zastosowana przez ustawodawcę może dziwić, w szczególności w świetle faktu, że umowa o zarządzanie PPK jest zawierana między podmiotem zatrudniającym a instytucją finansową i nie jest to umowa in favorem tertii (tj. na rzecz osoby trzeciej - ma to miejsce np. w przypadku umowy o prowadzenie PPK). Co więcej, w przedmiotowej umowie o zarządzanie ustawodawca przyznał ustawowo podmiotowi zatrudniającemu dyskrecjonalne uprawnienie do zadeklarowania (przyznania) takiej wpłaty dodatkowej. Jest to autonomiczna decyzja podmiotu zatrudniającego, który może, ale nie musi, podjąć decyzję o finansowaniu wpłaty dodatkowej. Nie ma przy tym przeciwwskazań, aby wewnętrzne regulacje danego podmiotu zatrudniającego, np. źródło zakładowego prawa pracy, obowiązujące u tego pracodawcy, nakładało na niego obowiązek oferowania (finansowania) wpłaty dodatkowej. Jednak z samych przepisów ustawy taki obowiązek nie może zostać wyinterpretowany. Należy przy tym pamiętać, że mimo iż art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy stanowi, że umowa o zarządzanie PPK powinna określać wysokość wpłat dodatkowych, finansowanych przez podmiot zatrudniający dla poszczególnych grup osób zatrudnionych i sposób zmiany wysokości tych wpłat, to w świetle art. 26 ust. 2 ustawy powyższy obowiązek jest uzależniony od podjętej przez podmiot zatrudniający decyzji o zadeklarowaniu w umowie o zarządzanie wpłaty dodatkowej. Określenie wysokości wpłaty dodatkowej powinno nastąpić co do zasady przez wskazanie setnych lub tysięcznych punktu procentowego. Wpłata ta nie może być wyższa niż 2,5 proc.