Komentarz do CIT 2019 - Art. 22c

I. Rys historyczny i cel regulacji

1

[Rys historyczny] Od 31 grudnia 2015 r. zwolnienie z podatku od dywidend nie obejmuje przypadków, gdy zostaną one wypłacone w wyniku fikcyjnych uzgodnień, nieodzwierciedlających rzeczywistości gospodarczej. Przepis ten określany jest jako mała klauzula obejścia prawa podatkowego. Wcześniej z żadnego przepisu nie wynikał dla płatnika obowiązek badania spełnienia przez podatnika warunków uprawniających go do zwolnienia dywidendy z opodatkowania. Obowiązki płatnika w tym zakresie miały charakter czysto formalny i sprowadzały się do posiadania dwóch dokumentów, tj.:

● oświadczenia podatnika o braku zwolnienia z opodatkowania od całości swoich dochodów,
● certyfikatu rezydencji wystawionego przez państwo rezydencji podatkowej podatnika (zob. komentarz do art. 26 ust. 1 c i 1f).

Na temat tej klauzuli wypowiedziało się także Ministerstwo Finansów:

MF

Od 31 grudnia 2015 r. w polskiej ustawie o CIT funkcjonuje art. 22c, którego celem jest wyłączenie możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania m.in. dywidend. Przepis ten stanowi, że wskazany skutek zaistnieje, jeśli czynność prawna nie ma rzeczywistego charakteru, a jej głównym celem lub jednym z głównych celów było uniknięcie opodatkowania, na podstawie zwolnienia określonego w art. 22 ust. 4 ustawy o CIT, a ponadto uzyskanie tego zwolnienia nie skutkuje wyłącznie wyeliminowaniem podwójnego opodatkowania.