Komentarz do CIT 2019 - Art. 17a

I. Podatkowa i cywilnoprawna definicja leasingu [art. 17a pkt 1]

1

[Definicja leasingu] Omawiany przepis zawiera podatkową definicję umowy leasingu - zarówno operacyjnego, jak i finansowego. Zgodnie z jego treścią umową leasingu jest umowa zdefiniowana w Kodeksie cywilnym, ale również każda inna umowa, na mocy której finansujący (zwany potocznie leasingodawcą) oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie o podatku dochodowym korzystającemu (zwanemu potocznie leasingobiorcą):

● podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne,
● grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W obrocie gospodarczym można napotkać wiele rodzajów leasingu i różnorakie jego klasyfikacje - leasing zwrotny, leasing bezpośredni oraz pośredni, leasing nieruchomości czy leasing konsumencki. Bez względu jednak na faktyczną nazwę umowy leasingu przepisy podatkowe wyróżniają tylko dwa jego rodzaje: leasing operacyjny oraz leasing finansowy (zwany także kapitałowym, aczkolwiek ustawa o CIT nie posługuje się tym terminem) wraz z jego specyficzną odmianą dla gruntu (leasing gruntu).

2

[Leasing w prawie cywilnym] W prawie cywilnym umowę leasingu reguluje Tytuł XVII1 k.c. Od 9 grudnia 2000 r. leasing istnieje w polskim prawie cywilnym jako umowa nazwana. Według art. 7091 k.c. przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Należy pamiętać, że umowa leasingu powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności (art. 7092 k.c.).

Jak wynika z treści wskazanego przepisu w Kodeksie cywilnym została uregulowana umowa, w której leasingobiorca jest zobowiązany nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy i przekazać ją korzystającemu do używania. W praktyce gospodarczej mają miejsce także takie sytuacje, gdzie finansujący (leasingodawca) oddaje do używania składniki majątku, stanowiące jego własność, bez konieczności nabywania ich od osoby trzeciej. Do takiej umowy, przez którą jedna strona zobowiązuje się oddać rzecz stanowiącą jej własność do używania albo do używania i pobierania pożytków drugiej stronie, a druga strona zobowiązuje się zapłacić właścicielowi rzeczy w umówionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej wartości rzeczy w chwili zawarcia tej umowy, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące leasingu.