Komentarz do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy

Z chwilą nawiązania stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 Kodeksu pracy). Z tego wynika, że pracownik ma obowiązek przestrzegania wyznaczonego przez pracodawcę rozkładu czasu pracy, tzn. dni i godzin pracy.

Przyczynami usprawiedliwiającymi nieobecność w pracy są:

● sytuacje przewidziane przepisami prawa pracy, które uniemożliwią pracownikowi stawienie się w zakładzie pracy, np. choroba pracownika i korzystanie ze zwolnienia lekarskiego, konieczność sprawowania opieki na chorym dzieckiem lub innym chorym członkiem rodziny, nieprzewidziane zamknięcie żłobka i konieczność zapewnienia opieki dziecku do 8 lat,

● przypadki niemożności wykonywania przez pracownika pracy z powodów przez niego wskazanych, niewystępujące w przepisach prawa pracy, które pracodawca uznaje za uzasadniające nieobecność pracownika w pracy, np. paraliż komunikacyjny, uczestniczenie w wypadku samochodowym, zdarzenia losowe związane z zalaniem mieszkania lub kradzieżą w domu pracownika.

Obowiązek niezwłocznego zawiadomienia o nieobecności

Co do zasady, pracownik powinien, jeżeli jest to możliwe, uprzedzić pracodawcę o przewidywanym terminie i o planowanym okresie nieobecności w pracy. Może to dotyczyć sytuacji, kiedy pracownik ma np. zaplanowaną operację i wie, że po pobycie w szpitalu prawdopodobnie nie będzie zdolny do pracy przez miesiąc.

W razie zaistnienia sytuacji uniemożliwiających stawienie się do pracy pracownik jest zobowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy. Pracownik niezwłocznie (czyli bez zbędnej zwłoki) powinien więc zgłosić pracodawcy powód swojej nieobecności. Jeśli nie ma przeszkód w dokonaniu zawiadomienia, powinien to zrobić najpóźniej drugiego dnia nieobecności.