Komentarz do VAT 2018 - Art. 135

[Istota procedury] Komentowany artykuł rozpoczyna grupę artykułów określających procedurę uproszczoną, która może mieć zastosowanie do rozliczania tzw. wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych. Uprawnienie do określenia przez Polskę tej procedury wynika z art. 141 dyrektywy 2006/112. Jej istnienie uzasadnione jest tym, że w związku z wewnątrzwspólnotowymi transakcjami trójstronnymi dochodzi, co do zasady, do:

● wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów u pierwszych w kolejności podatników uczestniczących w transakcji, oraz

● wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów oraz dostaw krajowych u drugich w kolejności podatników uczestniczących w transakcji.

Stosowanie zasad ogólnych do wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej oznaczałoby konieczność zarejestrowania się drugiego w kolejności podatnika w państwie członkowskim, do którego przemieszczane są towary i rozpoznania w tym państwie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz dostawy towarów (na rzecz ostatniego w kolejności podatnika uczestniczącego w transakcji). Jednak dzięki zastosowaniu procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135-138 ustawy o VAT, obowiązki w tym zakresie przechodzą na ostatniego w kolejności podatnika uczestniczącego w transakcji, tj. podatnika, który już jest zarejestrowany w państwie, do którego towary są wysyłane lub transportowane. Dla tego podatnika rozliczenie VAT z tytułu nabycia towarów nie jest zatem kłopotliwe. Konsekwencją stosowania przedmiotowej procedury uproszczonej jest uznanie, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane przez drugiego w kolejności podatnika uczestniczącego w transakcji (zob. art. 136 ust. 1 ustawy o VAT), lecz nie jest on obowiązany do rejestracji (jest on zwolniony z tego obowiązku) oraz rozliczenia podatku w państwie członkowskim, do którego jest przemieszczany towar. Dokonuje tego ostatni w kolejności podatnik uczestniczący w transakcji.